บทที่ 9 ไม่ใช่แม้แต่อาจารย์ มีอะไรให้ต้องเสียดายภายหลังกัน

แต่ถ้าต้องการพูดถึงตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุดจริงๆ ตระกูลเจียงและตระกูลถังนั้นอยู่ในอันดับต้นๆ อย่างแน่นอน นอกจากนี้ยังมีตระกูลเสิ่นและตระกูลฟู่ที่แทบจะไม่สามารถเข้าไปในแวดวงนี้ได้เลย

ในบรรดาตระกูลเหล่านี้ ตระกูลเจียงเป็นผู้นำ

เพราะว่าตระกูลเจียงและเมืองหลวงมีเส้นสายความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันอย่างแยกไม่ออก เมื่อตอนที่ปู่เจียงยังหนุ่ม เขายังเป็นผู้ทรงอิทธิพลของเมืองนี้ด้วย

แค่แก่ตัวลง และสุขภาพก็แย่ลงเรื่อยๆ และเขาได้ย้ายไปปักกิ่งเพื่อพักฟื้นเมื่อสิบปีที่แล้ว และแทบจะไม่กลับมาอีกเลยตั้งแต่นั้นมา

รุ่นน้องเหล่านี้เคยได้ยินชื่อ แต่ไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเอง

เมื่อปู่เจียงเห็นกลุ่มคนในงาน ที่พบกันโดยบังเอิญก็มีความสุข และพูดด้วยรอยยิ้มดังๆ ว่า "ฉันกลับมารับหลานสาวของฉัน"

"หลานสาว?" ถังเวยมองไปที่เฉียวเนี่ยน ที่กำลังช่วยเธอเข็นรถเข็นอยู่ข้างหลังอย่างเงียบๆ

ผิวพรรณ งามดั่งหยก คิ้วดูโดดเด่น

(สํานวน 冰肌玉骨 bīng jī yù gǔ ใช้กล่าวถึงผิวของผู้หญิงที่ขาวใส สะอาด เรียบเนียน บริสุทธิ์ดั่งหยก)

"สาวน้อยคนนี้ เธอช่างดูดีเหลือเกิน!" เธอไม่ได้พูดเกินจริง ตระกูลเจียงดูดีทุกคน แต่หน้าตาของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า...จะพูดยังไงดีล่ะ!

ปู่เจียงอดหัวเราะไม่ได้ "ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่สำคัญหรอกว่าเด็กน้อยคนนี้จะหน้าตาเป็นยังไง"

เขาพูดเช่นนั้นด้วยใบหน้าที่ความภาคภูมิใจจนไม่สามารถปกปิดไว้ได้ และแนะนำเฉียวเนี่ยน “เนี่ยนเนี่ยน นี่คือคุณย่าถัง”

คิ้วของเฉียวเนี่ยนขยับเล็กน้อย และตอบกลับอย่างอ่อนน้อม “คุณย่าถัง”

ถังเวยถอดกำไลลูกปัดบนข้อมือของตัวเองออกทันที และยื่นเข้าไปในมือของเฉียวเนี่ยน พร้อมกับพูดอย่างรู้สึกผิด "โอ้ เนี่ยนเนี่ยนเด็กดี ฉันไม่รู้ว่าวันนี้คุณปู่ของเธอจะพาเธอมากินข้าวที่นี่ ถ้าฉันรู้ล่ะก็จะเตรียมของขวัญสำหรับการเจอหน้ากันอย่างแน่นอน กำไลลูกปัดนี้ฉันสวมมาสองสามปี มันเป็นของที่ฉันนำไปที่วัดผู่จ้าวเพื่อให้อาจารย์อู้หมิงทำพิธีปลุกเสก* ให้เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา หวังว่าเธอคงจะไม่รังเกียจหรอกนะ"

*(开光 เบิกเนตร หรือ การปลุกเสก)

เฉียวเนี่ยนเบือนหน้าหนีหลายครั้ง แต่เธอก็เลี่ยงไม่ได้ ประกอบกับคำพูดของปู่เจียง เธอจึงหยิบของไปอย่างไม่เต็มใจ

ถังเวยให้ของขวัญต้อนรับ และพูดคุยกับท่านผู้เฒ่าอย่างพึงพอใจ

ตระกูลเฉียวและผู้ติดตาม รวมถึงคุณนายฟู่ ทุกคนต่างตกตะลึง

โดยเฉพาะเหออวี้เจวียนและเฉียวเว่ยหมิน สีหน้าของพวกเขาเป็นสีฟ้าและม่วง เฉียวเว่ยหมินไม่ได้ยืนอยู่ในจุดที่จะพูดคุยด้วยซ้ำ พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่น้อย

ในขณะนี้ เฉียวเชินดูเหมือนถูกฟ้าผ่า ใบหน้าที่บอบบางของเธอซีดขาวราวกับกระดาษ

เธอบีบนิ้วของตัวเองไว้แน่น และกระซิบอย่างไม่เชื่อด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน “พี่สาว พ่อแม่ของเธอไม่ได้มาจากเมืองลั่วเหอเหรอ? คุณย่าถังรู้จักกันได้ยังไง?”

ยิ่งไปกว่านั้น ทัศนคติของถังเวยกับพวกเขาไม่เพียงแต่รู้จักกันเท่านั้น แม้แต่ท่านผู้เฒ่าที่อยู่ข้างๆ เฉียวเนี่ยน ก็ยังแสดงร่องรอยของความสนิทสนมโดยเจตนา!

เฉียวเนี่ยน เธอรู้จักคนแบบนี้ได้ยังไง?

……

ถังเวยสนทนากับปู่เจียงสองสามประโยค และถามเฉียวเนี่ยนว่า "ดูจากอายุของเนี่ยนเนี่ยนน่าจะเรียนอยู่มัธยมปลายแล้วใช่ไหม?"

“ใกล้จะจบมัธยมปลายแล้วล่ะ” ปู่เจียงตอบด้วยรอยยิ้ม

ถังเวยมองไปที่เฉียวเนี่ยน และถามว่า "เธอเรียนที่ไหนเหรอ?"

ปู่เจียงไม่ได้ปิดบัง และตอบอย่างสบายๆ ว่า “วงแหวนรอบนอกน่ะ ก่อนหน้านี้เธอดรอปเรียนไปหนึ่งปี จึงต้องเลือกโรงเรียนใหม่ ฉันถามเธอแล้ว เธอก็คิดว่าโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมืองก็ดี ดังนั้น ฉันเลยอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่เพื่อเรียนชั่วคราว”

เมื่อเฉียวเชินและตระกูลเฉียวบังเอิญไปได้ยินชื่อโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมือง เลือดเพียงเล็กน้อยที่เหลืออยู่บนริมฝีปากของเฉียวเชินก็หายไป เธอแทบจะยืนไม่ไหว

โรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมือง?

เฉียวเนี่ยนกำลังจะไปเรียนในโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมือง?!

เมื่อคิดถึงตอนที่เธออยากเข้าเรียนชั้นมัธยมปลาย ครอบครัวของเธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาที่เรียนในโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งของเมือง แต่อีกฝ่ายหนึ่งทำเพียงพูดเบาๆ ความแตกต่างขนาดใหญ่นี้ทำให้เธอดูสับสน

หลังจากนั้น เธอก็ไม่มีอารมณ์จะฟังอะไรที่ถังเวยพูดทั้งนั้น

จนกระทั่งเฉียวเนี่ยนตามปู่เจียงและกลุ่มคนก็ออกไป ในที่สุดเธอก็กลับมามีสติอีกครั้ง และได้ยินว่าย่าตัวเองถามถึงคุณย่าถังและป้าถังที่มีสถานะที่ไม่ธรรมดา

"ผู้เฒ่าเมื่อครู่นี้คือใครกัน? "

ถังเวยไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขากับเฉียวเนี่ยน ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างไม่เป็นทางการว่า "โอ้ คุณหมายถึงเหล่าเจียงเหรอ? เพื่อนเก่าน่ะ"

เหออวี้เจวียนสงสัย "เพื่อนอะไร? ทําไมฉันถึงไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงมาก่อนเลยล่ะ?"

"ปกติแล้วฉันไม่ค่อยไปได้ไปไหนมาไหน และไม่ได้พูดถึงโดยตรง" ถังเวยและเหออวี้เจวียนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่ยังไงก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลเฉียวก็ยังไม่สามารถเข้าถึงชนชั้นสูงที่แท้จริงของเมืองได้ ในแวดวงนี้ ผู้เฒ่าตระกูลเจียงมีเส้นสายความสัมพันธ์อยู่เบื้องบนด้วย แม้แต่เธอก็ต้องปฏิบัติด้วยความระมัดระวัง มันไม่ง่ายสำหรับเธอที่จะเปิดเผยตัวตนของอีกฝ่ายให้กับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง คนที่รู้เรื่องนี้ได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า "แต่สุดท้าย ผู้เฒ่าเจียงก็เป็นเหมือนครูของฉันครึ่งหนึ่ง"

เธอเป็นจิตรกรผู้รักชาติ ส่วนปู่เจียงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านจิตรกรรมจีน เธอจึงขอคำแนะนำจากเขาหลายครั้ง

ไม่มากเกินไปที่จะเรียกว่าเป็นครูครึ่งหนึ่ง

“อ๋อ” เหออวี้เจวียนได้ยินดังนั้นก็เข้าใจ

ญาติที่ยากจนของครอบครัวเฉียวเนี่ยนมาจากเมืองลั่วเหอ เพียงแต่อีกฝ่ายหนึ่งเป็นครูที่ดีและน่าจะเป็นที่รู้จักกันดีในท้องถิ่น

เธอรู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองหมกมุ่นอยู่กับภาพวาดจีน และขึ้นอยู่กับอายุของผู้เฒ่า บางทีเขาอาจจะมีทักษะบางอย่างในเรื่องนี้ก็ได้!

ในการแสดงละครโทรทัศน์ คนที่มีความสามารถมากมักจะปรากฏตัวในชนบทไม่ใช่เหรอ? น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ครูที่มีชื่อเสียง

“ฉันเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ว่าเขามีหลานสาวที่หายตัวไป และไม่เคยพบกัน ฉันไม่นึกเลยว่าหลังจากนั้นนานมาก ในที่สุดเขาก็ค้นหาจนเจอ!”

“เด็กในครอบครัวหายไปนานมากแล้ว พวกเขาพยายามหาอย่างยากลำบากเพื่อที่จะได้กลับมา เขาจะต้องปฏิบัติต่อเด็กคนนั้นเป็นยอดดวงใจอย่างแน่นอน”

“ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนนั้นดีจริงๆ ฉันได้ยินมาว่าปู่เจียงเจอข้อมูลเกี่ยวกับหลานสาวของเขาบนอินเทอร์เน็ต สาวน้อยโพสต์ข้อมูลบนอินเทอร์เน็ต เห็นได้ว่าครอบครัวที่รับเลี้ยงเธอนั้นไม่ค่อยดีต่อเธอ...ไม่รู้เหมือนกันว่าครอบครัวนี้จะเสียดายในภายหลังไหม?”

ดวงตาของตระกูลเฉียวเป็นประกายด้วยความเจ็บปวด พวกเขาไม่สามารถพูดคำที่น่าอับอายออกมาได้แม้แต่คำเดียว!

เดิมทีเฉียวเว่ยหมินคิดว่าเฉียวเนี่ยนกำลังไล่ตามเขาเพื่อขอเงิน ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว หัวใจ ตับ ม้าม กระเพาะอาหาร และไตของเขาแทบจะอัดกันแน่น! เขาพบว่ามันน่าอายอย่างยิ่งที่จะพูดเรื่องพวกนี้

ในทางกลับกัน เหออวี้เจวียนมองไปที่ด้านหลังของเฉียวเนี่ยนที่กำลังเดินออกไปอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าที่ไม่ผูกมัดบนใบหน้า ".…ไม่ใช่แม้แต่อาจารย์ มีอะไรให้ต้องเสียดายภายหลังกัน"

"…" อาจารย์? นี่เข้าใจผิดอะไรรึเปล่า?

ผู้คนห่างออกไปไกลแล้ว ถังเวยก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้