บทที่ 14 คนตระกูลเฉียวนั้นจะเสียใจไม่ช้าก็เร็ว

เว่ยโหลวเคยถามเฉียวเนี่ยนว่า สิ่งนี้น่าทึ่งจริงๆ ยังไงก็ตาม เขาได้เห็นเฉียวเนี่ยนใส่ยาวิเศษในตำนานลงในขวดหมากฝรั่งของเธอ ไม่ว่าจะอารมณ์ดีหรืออารมณ์ไม่ดี เธอก็จะหยิบยาในขวดหมากฝรั่งมาเคี้ยวสักเม็ดสองเม็ด

"ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลามาทำขนาดนั้น"

เฉียวเนี่ยนวางขาของตัวเองไว้ที่เก้าอี้ข้างๆ ผิวของเธอขาวเนียน ขายาว เอวเรียว ทำให้เธอดูสดใสและงดงาม และมีไฝสีแดงที่คอเรียวยิ่งเสริมสร้างให้เธอดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น ซึ่งทำให้ผู้ที่เห็นต้องการที่จะกัดมัน!

เว่ยโหลวเก็บขวดยาล้ำค่าเสร็จแล้ว เขาชำเลืองมองเธอ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นทำให้เขากัดฟันพูด "เธอยุ่งก็บ้าแล้ว! ฉันไม่เห็นว่าเธอจะยุ่งเลย แถมยังมีเวลาว่างมากมายในการตามหาพ่อแท้ๆ อีก"

เฉียวเนี่ยนทำท่าทางจริงจัง "ฉันยุ่งมาก"

แววตาที่อ่อนล้าของเธอทำให้คำพูดของเธอไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด!

"เหอะ" เว่ยโหลวรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องเถียงกับเธอ จู่ๆ ราวกับว่าเขากำลังนึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงพูดว่า "ยังไงก็ตาม มีคนกำลังตรวจสอบเธอ คนจากปักกิ่งมาถึงวงแหวนรอบนอกแล้ว และดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ป่วยที่มีชื่อเสียงที่ต้องการให้เธอไปตรวจดู"

"ไม่สนใจ"

ตอนนี้เฉียวเนี่ยนต้องการค้นหาความจริงของที่มาของตัวเองมากกว่า

"ทุกคนกําลังไล่ตามมาที่วงแหวนรอบนอก อีกฝ่ายเตรียมการมาอย่างดี และดูเหมือนว่าพวกเขาจะพบข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเธอ"

เฉียวเนี่ยนไม่หันกลับไปมอง เธอทำท่าทางเมินเฉยแล้วพูดว่า "ไม่ นายช่วยฉันจัดการมันหน่อย"

เว่ยโหลวเป็นนักธุรกิจใต้ดิน ตลาดมืดของวงแหวนรอบนอกนี้อยู่ภายใต้ชื่อเขา แม้แต่อิทธิพลของเขาก็ถูกขยายไปถึงเมืองปักกิ่งอีกด้วย

เธอกับเว่ยโหลวได้พบกันโดยบังเอิญ เธอเคยช่วยเว่ยโหลวไว้ครั้งหนึ่ง และเว่ยโหลวก็ช่วยเธอเช่นเดียวกัน

แน่นอน มันไม่ใช่มิตรภาพตลอดชีวิต แต่เธอก็เชื่อใจเว่ยโหลว ซึ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้จักตัวตนของเธอ

เว่ยโหลวตกลงอย่างง่ายดาย เนื่องจากยานี้ปรากฏในตลาดมืด เฉียวเนี่ยนจึงมีชื่อเสียงในฐานะแพทย์อัจฉริยะ เขาทำเรื่องพวกนี้มามากแล้ว "ตกลง"

"งั้นฉันไปก่อนนะ"

เธอได้ให้ของสิ่งนั้นไปแล้ว และตัวเองก็ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว เฉียวเนี่ยนจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ที่นี้ต่อ เธอจึงลุกขึ้นและพูดว่า "มีอะไรก็โทรหาฉัน"

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะจากไป เว่ยโหลวก็ระงับความลังเลในดวงตาของเขา "เข้าใจแล้ว"

"ตระกูลเฉียว…"

ทุกคนมาถึงหัวมุมแล้ว เขาเพิ่งนึกเรื่องของตระกูลเฉียวได้ เดิมทีเขาอยากจะถามว่าเขาต้องมอบตระกูลเฉียวทั้งหมดเลยไหม แต่เฉียวเนี่ยนกลับไปแล้ว ดังนั้นก็ช่างมันเถอะ

อย่างไรก็ตาม ตระกูลเฉียวนั้นโง่เขลาเสียจริง

จับตาปลาเป็นไข่มุกแต่ก็ยังลำพองใจ

## ?????

เพียงแค่เอาชนะได้สองสามครั้ง ยังไม่ได้มีครั้งที่ห้าหกเจ็ดเลย พวกคุณจะเสียใจไม่ช้าก็เร็วนี้แน่นอน

เมื่อออกจากคลินิกแล้ว เฉียวเนี่ยนก็ไม่ได้รีบร้อนกลับ เธอโบกมือข้างถนนเพื่อเรียกรถแท็กซี่ไปห้างสรรพสินค้าที่อยู่ตรงถนนผู่ตง และหาซื้ออะไรกลับไป

มีเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเพียงชุดเดียวในกระเป๋าสะพายของเธอ นอกนั้นก็มีเพียงสมุดบันทึก

มีการควบคุมการจราจรภายในห้างสรรพสินค้า ทำให้คนขับรถแท็กซี่ไม่สามารถเข้าได้หลังจากขับรถมาจนถึงสี่แยกแล้ว

"น้องสาว ด้านหน้ามีการควบคุมจราจร ฉันไม่สามารถขับรถเข้าไปได้ เธอต้องเดินไปเอง คงไม่มีปัญหาใช่มั้ย?"

"ไม่มีปัญหา "

เฉียวเนี่ยนเหลือบมองไปยังที่เรียกเก็บเงินบนมิเตอร์ เธอหยิบเงินให้กับคนขับ และลงจากรถ

ถนนทั้งสองฝั่งตัดกับแม่น้ำ ต้องข้ามสะพานลอยเพื่อไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใจกลางเมือง

เฉียวเนี่ยนก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนจากด้านซ้ายว่า "มีคนตกน้ำ!"

มีคนมากมายกำลังข้ามท้องถนน ทันใดนั้นก็มีคนมารายล้อมกัน

"โอ้พระเจ้า มีคนตกน้ำ"

"ฉันเพิ่งเห็นเด็กคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาจะหยิบอะไรบางอย่าง แล้วลื่นตกลงไป"

"มีใครว่ายน้ำเป็นบ้าง？"

ผู้คนในฝูงชนตะโกนขึ้นมา

มีคนมุงดูจำนวนมาก แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ว่ายน้ำเป็น

ในกลุ่มฝูงชน เฉียวเชินกับผู้หญิงสองคนในชั้นเรียนเดียวกันบังเอิญอยู่ใกล้ๆ เมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้น พวกเธอเพียงยืนดูและมองลงไปในน้ำด้วยความหวาดกลัว เด็กหญิงคนหนึ่งกระซิบบอกเธอว่า "ฉันจำได้ว่าเธอสมัครเรียนว่ายน้ำช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี่นา..."