บทที่ 11 อย่าซ่อนความเจ็บป่วยทางใจของตัวเองจากหมอเลย*

*(讳疾忌医 โรคกลัวหมอ ปิดบังโรคเพราะกลัวหมอ หมายถึง ป่วยแต่ไม่ยอมรับการรักษา จนทำให้โรคนั้นลุกลามจนกลายเป็นโรคร้ายแรงที่รักษาไม่ได้)

ในตรอกที่เงียบสงบบนถนนหวังเจียงหนาน รถเปิดประทุนสีดำก็ค่อยๆ หยุดลงอย่างช้าๆ

เฉียวเนี่ยนถอดเข็มขัดนิรภัยออก หยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา แล้วก็หันไปพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ในที่นั่งคนขับว่า "ขอบคุณ"

## ???????

เย่วั่งชวนกัดกรามลดลงเล็กน้อย มือข้างหนึ่งวางอยู่บนพวงมาลัย อีกข้างหนึ่งวางไว้บนหน้าต่างรถ ข้อมือของเขาถูกพันด้วยสร้อยลูกปัดสีน้ำตาล ราวกับสิงโตที่ถูกขังอยู่ในการนอนหลับอย่างเฉื่อยชา เขาเหลือบมองไปที่ประตูที่อยู่ด้านข้างของถนน ดูไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ แล้วพูดขึ้นว่า "อยากให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอไหม?"

เฉียวเนี่ยนปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด "ไม่เป็นไร ฉันเข้าไปเองได้"

เย่วั่งชวนหรี่ตาลง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เฉียวเนี่ยนแทบรอไม่ไหวที่จะหนีจากอีกฝ่ายไป เธอปิดประตูรถและโบกมือให้เขา แล้วพูดว่า "พี่เย่ ฉันไปก่อนนะ"

"อืม"

เย่วั่งชวนมองดูเธอเดินเข้าไปในอาคารสไตล์ตะวันตกสองชั้นสีขาวอย่างคุ้นเคย เขานั่งอยู่ในที่นั่งคนขับแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา

ถึงแม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในปักกิ่งมาเป็นเวลานาน แต่เขาก็รู้ราคาที่ดินของวงแหวนรอบนอกนี้

อาคารที่เฉียวเนี่ยนเพิ่งจะเข้าไปนั้น ตั้งอยู่ในที่ตั้งทําเลทองทางตอนใต้ของเมือง อาคารใดๆ ในย่านการค้านี้ล้วนมีราคาแพง และมันเป็นไปไม่ได้มากขึ้นสำหรับสถานที่เช่นบ้านเดี่ยวที่คล้ายกับสตูดิโอส่วนตัวแห่งนี้

เจียงหลีเคยบอกเขาว่าพ่อแม่บุญธรรมของเฉียวเนี่ยนมีฐานะไม่ค่อยดี มีเงินน้อย แถมพวกเขาก็ทำไม่ดีกับเธอด้วย แม้แต่โรงเรียนดีๆ ก็ไม่ปล่อยให้เธอได้ไปเรียน

ดังนั้นเธอจะรู้จักที่นี่ได้ยังไง? และดูเหมือนว่าเธอจะมาบ่อยมากอีกด้วย?

เขาถ่ายภาพอาคารสไตล์ตะวันตกสองชั้นสีขาวไว้

ไม่นานนัก ก็มีข้อความตอบกลับมาแล้ว

[ฉันรู้จักที่นี่! เป็นคลินิกจิตวิทยาบนถนนหวังเจียงหนาน แถมแพทย์ก็นัดยากมาก! ค่ารักษาก็เก็บแพงเช่นเดียวกัน พระเจ้า คุณ...รู้สึกไม่สบายใจเหรอ? อย่าซ่อนความเจ็บป่วยทางใจของตัวเองจากหมอเลย!]

[ไสหัวไป]

เย่วั่งชวนยกคิ้วขึ้น หลังจากตอบข้อความด้วยมือข้างหนึ่ง ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเดินเข้าประตูไปแล้ว

คลินิกจิตวิทยา?

ราคาแพง?

เขาได้อ่านข้อมูลเกี่ยวกับเฉียวเนี่ยนมาแล้ว ก็เหมือนเป็นคนธรรมดา แต่หลังจากได้พูดคุยกับเธอ กลับไม่เหมือนในข้อมูลที่เขียนไว้เลย

เขากำลังเตรียมที่จะตอบข้อความ ทันใดนั้นหมายเลขผู้โทรก็สว่างขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

เย่วั่งชวนรับโทรศัพท์ ด้วยเสียงต่ำและแหบแห้ง "มีอะไร?"

"คุณชายวั่งครับ นายน้อย นายน้อยจากไปแล้ว!"

ใบหน้าของเขาย่ำแย่ลงอย่างกะทันหัน กรามของเขากัดเข้าหากันอย่างแน่น และไม่ได้ตั้งใจจะดูแลคลินิกจิตเวชอีกแล้ว จู่ๆ เขาเริ่มสตาร์รถ หมุนพวงมาลัยและถามคนที่อยู่ปลายสายว่า "พวกนายอยู่ที่ไหน?"

รถสีดําหายไปแล้ว