594 - ความโกลาหลของอาณาจักรเบื้องบน

1904 - ความโกลาหลของอาณาจักรเบื้องบน

อ๋าว!...

หลังจากที่อี้ไห่นั่งฟื้นตัวอยู่ชั่วครู่ ในที่สุดเขาก็คำรามและกระโจนเข้าหาสือฮ่าว

อย่างไรก็ตามเขายังคงถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว ความสามารถอันศักดิ์สิทธิ์ของลิงปีศาจของเขารวมทั้งญาณวิเศษของหงส์เพลิงที่เขาได้ฝึกฝนมาไม่มีอะไรเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าฮวง

ท้ายที่สุดอี้ไห่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่ ร่างกายของเขาแตกสลายอย่างสมบูรณ์

เขานอนนิ่งอยู่กับพื้นร่างกายพังยับเยินโดยที่สายเลือดของหงส์เพลิงที่อยู่ในกายของเขาก็ไม่มีความสามารถที่จะฟื้นตัวให้เขาได้อีกต่อไป

“ตอนนี้ถึงเวลาแล้วบอกมาสิว่าพวกเจ้ากำลังตามหาอะไรกันแน่” ในตอนนี้สือฮ่าวได้ทุบตีเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับเริ่มสอบสวน

“เจ้า..เจ้ารู้ได้อย่างไร? ใช่อี้หลัว ซูฮุ่ย พวกเขาต้องอยู่ในมือของเจ้าอย่างแน่นอน? ข้าเพิ่งรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง!”

ใบหน้าของอี้ไห่บิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด แต่กว่าที่จะตระหนักถึงปัญหานี้มันก็สายเกินไปแล้ว

ท้ายที่สุดอี้ไห่ก็ไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป เขาถูกสือฮ่าวทุบตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่สามารถขยับตัวได้ ในเวลานี้สือฮ่าวก็เดินเข้ามาพร้อมกับใช้นิ้วทะลวงเข้าสู่หน้าผากของเขา

แม้ว่าอี้ไห่จะไม่อยากยอมแพ้ แต่เมื่อเผชิญกับความตายอยู่ต่อหน้าเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมคายความลับทุกอย่างที่รู้ออกมา

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขารู้ก็มีจำกัดเช่นกัน สิ่งที่เขาสารภาพนั้นไม่ได้มีมากกว่าอี้หลัวและซูฮุ่ยเลย มันทำให้สือฮ่าวไม่พอใจเป็นอย่างมากและทุบตีเขาอย่างรุนแรงอีกครั้ง

อี้ไห่กัดฟันแน่น คนผู้นี้อำมหิตอย่างน่าเหลือเชื่อ แม้ว่าเขาจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างออกมาหมดแล้วแต่ฝ่ายตรงข้ามก็ยังตำหนิว่าเขารู้น้อยเกินไป

“ข้าเฝ้าโพลงรอกระต่ายเป็นเวลานานแต่สุดท้ายก็จับได้กระต่ายโง่ๆอย่างเจ้า เป็นเรื่องที่เสียเวลาจริงๆ!” สือฮ่าวกล่าว

อี้ไห่รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำแม้แต่ปอดของเขายังแทบจะระเบิดด้วยความโกรธ

อีกฝ่ายปฏิบัติกับเขาเหมือนกระต่ายน้อยที่ไร้พิษภัยจริงหรือ? เขาเคยถูกดูหมิ่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

อย่างไรก็ตามการกระทำต่อไปนี้ของฮวงนั้นยากยิ่งกว่าที่เขาจะทนไหว ขาของเขาถูกจับและจากนั้นเขาก็ถูกลากลงไปตามบันไดหินและเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธอย่างมาก! อี้ไห่กระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธแค้น เขาได้รับการปฏิบัติเหมือนเหยื่อเฉกเช่นแพะแกะ

“ข้าเดินเองได้!” เขากรีดร้องด้วยความอัปยศอดสู แม้ว่าเขาจะต้องถูกจับกุม แต่มันคงดีกว่าหากเขาได้เดินไปด้วยตัวเอง

“ข้ารู้แต่ทำแบบนี้ข้ารู้สึกสะดวกกว่า” สือฮ่าวตอบ

แม้ว่าอี้ไห่จะรู้สึกโกรธแค้นแต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็ต้องยอมให้ฝ่ายตรงข้ามจัดการตามที่ปรารถนา

ตอนนี้อี้ไห่ได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่ไร้ความกลัวอย่างสิ้นเชิง ฮวงคนนี้ไร้ซึ่งระเบียบวินัยและทุกการกระทำของเขาได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของอี้ไห่อยู่ตลอดเวลา

อี้ไห่สิ้นปัญญาอย่างแท้จริง เขาไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้และเขาก็รู้เช่นเดียวกันว่าหากเขาต่อต้านก็อาจจะถูกสังหารไปจริงๆ

สือฮ่าวลากอี้ไห่มาจนถึงประตูด้านหน้าของอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า

“นี่คือเจ้าหนูของอาณาจักรเซียนหรือ?” ท่านปู่นกกล่าว เขาและผู้อาวุโสเหรียญเงินยืนรออยู่ตรงนี้มานานแล้ว

เมื่ออี้ไห่ได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสคนนั้นเขาก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อย อาณาจักรด้านล่างนี้มีแต่คนชั่วร้าย แม้แต่คำพูดของผู้อาวุโสที่มีท่าทางใจดีก็ยังเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ

“กินไม่ได้เคี้ยวไม่ได้แล้วทำไมเราต้องไว้ชีวิตเขา? เราควรฆ่าเจ้าเด็กคนนี้ทิ้งเพราะเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์” อาวุโสเหรียญเงินให้คำแนะนำอย่างจริงจัง

เมื่ออี้ไห่ได้ยินเช่นนี้ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจะตกนรกจริงๆ

“เขามีประโยชน์อย่างแน่นอน ในอนาคตข้าจะใช้เขาเพื่อฝึกฝนศิษย์ไม่รักดีคนนั้น” สือฮ่าวกล่าว

สือฮ่าวอยากแสดงให้เห็นว่าเขาก็เป็นอาจารย์ที่ดีได้เช่นกัน ตอนนี้เขาจับสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังจากอาณาจักรเซียนได้แล้ว มันควรจะเป็นหินลับคมที่ดีสำหรับการฝึกฝนมังกรที่แท้จริง

หลังจากนั้นไม่นานมังกรแดงเก๋อกู่ก็ถูกเรียกตัวเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่า เมื่อมันได้ยินเช่นนี้มันก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น

ด้วยเหตุนี้ท่านปู่นกและผู้อาวุโสเหรียญเงินจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเรียกบางอย่างออกมาจากความว่างเปล่า

นี่เป็นสนามประลองขนาดใหญ่ที่แข็งแรงและไม่แตกหัก ในขณะเดียวกันมันก็เป็นคุกด้วย หลังจากที่เข้ามาแล้วจะไม่มีทางออกไปได้อย่างแน่นอน

เมื่อเป็นเช่นนี้การต่อสู้ระหว่างชีวิตและความตายของมังกรแดงก็เริ่มขึ้น

สือฮ่าวบอกมันแล้วว่านี่เป็นการต่อสู้โดยอยู่ในระดับบ่มเพาะเดียวกันหากมันไม่สามารถเอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้มันก็จะตาย ในฐานะอาจารย์สือฮ่าวจะไม่เข้าไปช่วยอย่างแน่นอน

สือฮ่าวมีความเด็ดขาดเป็นอย่างมากหลังจากที่เขากล่าวกับมังกรแดงแล้วเขาก็ออกจากอาณาจักรแห่งความว่างเปล่ากลับสู่หมู่บ้านหินผาด้วยตัวคนเดียว

เมื่อเขากลับมาเขาก็มองเห็นสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์อยู่ในหมู่บ้าน มันคือลูกขนจูเหยียนที่เพิ่งกลับมาหมู่บ้าน

“เจ้าออกไปท่องเที่ยวนานเกินไปแล้ว ข้ามาถึงที่นี่เกือบจะสองเดือนแต่เจ้าเพิ่งโผล่หัวมา” สือฮ่าวกล่าว

ลูกขนไม่สนใจเขา มันกระโดดขึ้นสู่ท้องฟ้าพร้อมกับแปลงร่างเป็นหอกโบราณอันยิ่งใหญ่ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาสือฮ่าวที่อยู่ด้านล่าง

พวกเขาเพิ่งพบกันแต่ก็ต้องการแลกเปลี่ยนคำชี้แนะกันแล้ว เรื่องนี้มีแต่ผู้ชายเท่านั้นที่เข้าใจ

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวใช้เพียงแค่นิ้วเดียวก็ทำให้จูเหนียนสูญเสียจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ทั้งหมด มันหดตัวลงอย่างรวดเร็วและปรากฏตัวในหมู่บ้านหินผาอีกครั้ง

“เจ้าคิดว่าข้าไปท่องเที่ยวไร้สาระอย่างนั้นหรือ? เมื่อไม่นานมานี้ข้าได้ยินเรื่องของสมบัติลับโบราณที่อยู่ในหุบเขา ข้าจึงออกค้นหามัน” ลูกขนตอบกลับ

สือฮ่าวตกใจ แม้กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่ลืมเรื่องสมบัติที่อยู่ในภูเขา

“เจ้าพบเบาะแสแล้วหรือ? ไปกันเถอะข้าต้องค้นหามันออกมาให้ได้!” สือฮ่าวกล่าว

……………...

ในขณะที่สือฮ่าวและลูกขนกำลังค้นหาสมบัติบนภูเขา ในอาณาจักรเบื้องบนก็เกิดความโกลาหลอย่างไม่สิ้นสุด

ปรมาจารย์นิกายของสามพันแคว้นต่างก็ตกใจ พวกเขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวอย่างไม่สิ้นสุด

อี้ไห่คือใคร? เขาทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่เมื่อเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าเขากลับถูกทุบตีอย่างน่าสังเวช!

อย่างไรก็ตามนี่เป็นข้อมูลที่พวกเขาเพิ่งได้รับ ลูกศิษย์ในนิกายของพวกเขามองเห็นเหตุการณ์เหล่านี้กับตา

อี้ไห่ถูกคนทุบตีฟันของเขาบินมากระแทกใส่ประตูของอาณาจักรวิญญาณไม่หยุด นี่ยังไม่รวมถึงกระดูกมากมายของเขาและโลหิตที่สาดกระจายออกมาด้วย

ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ที่หน้าประตูอาณาจักรแม้จะเข้าไปตอนนี้ก็ยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

หลังจากความตกใจในที่สุดคนเหล่านี้ก็มุ่งหน้าเข้าสู่อาณาจักรวิญญาณเพื่อยืนยันด้วยตัวเอง หลังจากที่พวกเขามาถึงหน้าประตูอาณาจักรความหวาดกลัวของพวกเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ใครที่ลงมือทำแบบนี้? มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายซึ่งถูกปิดผนึกไว้ในอาณาจักรด้านล่างหรือไม่

อย่างไรก็ตามสิ่งมีชีวิตเช่นคุนเผิงและมังกรที่แท้จริงได้ตายไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?

นอกจากสิ่งมีชีวิตพวกนั้นยังจะมีใครทำเรื่องนี้ได้? ใครจะสามารถเอาชนะอี้ไห่ในการต่อสู้ระดับเดียวกัน?

“ยังจะมีคนอื่นอีกหรือมันต้องเป็นฮวงที่ลงมืออย่างแน่นอน! นอกเหนือจากเขาแล้วอาณาจักรที่ต่ำกว่ายังจะมีอะไรน่ากลัว? หรือเจ้าคิดว่าหากความแข็งแกร่งของเขายังคงอยู่เขาจะไม่สามารถเอาชนะเด็กเหล่านั้นได้!”

นี่ดูเหมือนจะเป็นข้อสรุปที่สมเหตุสมผลมากที่สุด

“เขายังไม่พิการอีกหรือ? เขาลงไปที่อาณาจักรด้านล่างนานแล้ว แล้วเขาจะเข้าสู่อาณาจักรแห่งความว่างเปล่าได้อย่างไร” ใครบางคนพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ ในตอนที่วังทองแดงเข้าสู่อาณาจักรวิญญาณ ไม่ใช่ว่าฮวงเคยสังหารวิญญาณดั้งเดิมครึ่งหนึ่งของผู้อมตะที่แท้จริงหรอกหรือ?

การที่เขาจะสามารถเอาชนะคำสาปสังหารอมตะได้แม้ว่าจะเป็นไปได้ยากแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสเป็นไปได้เลย” นี่คือสิ่งที่ราชันย์ของอาณาจักรสวรรค์กล่าว

ถ้ามีโอกาสเขาก็อยากจะลงไปในอาณาจักรด้านล่างและทำการกวาดล้างผู้คนจากตระกูลสือให้สิ้นซาก

อย่างไรก็ตามผู้อมตะที่แท้จริงของตำหนักเซียนได้ยืนยันอย่างหนักแน่นว่า คำสาปสังหารอมตะเป็นคำสาปที่ใช้สังหารผู้อมตะเป็นการเฉพาะนับประสาอะไรกับผู้ยิ่งใหญ่อาณาจักรปลดปล่อยตนเองคนหนึ่ง

“ฮวงพิการไปแล้ว เรื่องนี้ได้รับการยืนยันอย่างแน่ชัด บางทีอาจเป็นทายาทของมังกรที่แท้จริงหรือทายาทของคุนเผิงก็ได้”

หลังจากนั้นไม่นานเรื่องนี้ก็แพร่กระจายไปยังเก้าสวรรค์สร้างความตกใจให้กับตระกูลอมตะมากมาย แม้แต่เหล่าสหายทั้งหลายของสือฮ่าวก็ทราบเรื่องนี้เช่นกัน

นอกเหนือจากนี้ข่าวยังไปถึงทูตของอาณาจักรเซียน

“ข้าจะเดินทางไปอาณาจักรแห่งความว่างเปล่าด้วยตัวเอง จะได้ถือโอกาสเยี่ยมเยียนสหายเก่าคนนั้นว่าเขายังสบายดีหรือไม่”

ในช่วงหลายวันนี้มีผู้คนมากมายจากเก้าสวรรค์สิบพิภพเบื้องบนมุ่งหน้าเข้าสู่สามพันแคว้น โดยพวกเขาต้องการยืนยันเรื่องนี้ด้วยตัวเอง