ตอนที่ 869+870 เธอต้องการเงิน

ตอนที่ 869 เธอต้องการเงิน

แม้ว่าเจียงเล่ยจะมีเงินเดือน 80 หยวนต่อเดือน แต่บางครั้งเขาจะได้รับโบนัสทำให้ได้เงินเดือนถึง 100 หยวน มันเป็นเงินเดือนที่ดีเมื่อเทียบกับคนหนุ่มสาวที่เหลือจากเขตเดียวกัน อย่างไรก็ตาม หยางเกาซู่ยังไม่พอใจ เงินจำนวนนั้นไม่เพียงพอสำหรับเธอที่จะซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า หรือแม้แต่เครื่องสำอางแบรนด์เนมเสียด้วยซ้ำ

ผู้ชายที่เธอได้เจอนั้นยอดเยี่ยมสำหรับเรื่องเหล่านี้ แต่หยางเกาซู่ไม่พบอารมณ์แบบเดียวกับที่เธอเห็นในดวงตาของเจียงเล่ยเมื่อเขามองมาที่เธอ เธอรู้ดีว่าชายผู้นั้นต้องการเพียงตัวเธอ แต่เจียงเล่ยนั้นรักเธอ

แม้ว่าเธอจะได้รับหลายสิ่งหลายอย่างจากผู้ชายคนนั้น แต่เธอก็ไม่ต้องการล้ำเส้น เธอไม่ต้องการเสียเจียงเล่ยไป

เธอรู้ว่าชายคนนั้นไม่มีวันที่จะแต่งงานกับเธอ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่คบหากับผู้ชายทั้งสอง

เพราะเธอต้องการเงิน และต้องการแต่งงาน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอต้องการเป็นเหมือนเจียงเหยา แต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยและใช้ชีวิตแบบคนรวย เธอสามารถเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวอย่างเจียงเหยา และเธอสามารถใช้เงินโดยไม่ลังเล

ครอบครัวลู่เป็นครอบครัวใหญ่และมีลูกชายเพียงคนเดียวคือลู่ชิงสี หยางเกาซู่อิจฉาเจียงเหยาเพราะเธอสามารถแต่งงานกับครอบครัวนั้นได้ ดูเหมือนว่าทุกอย่างในตระกูลลู่จะกลายเป็นของเจียงเหยาในที่สุด

เธอต้องการที่จะเป็นเหมือนเจียงเหยา เธอต้องการให้คนอื่นอิจฉาเธอหลังจากที่เธอแต่งงาน

"เจียงเหยา..." หยางเกาซู่รู้สึกขมขื่นมากขึ้นเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอถามว่า "เธอซื้อชุดนี้มาเท่าไหร่ ฉันชอบมันเหมือนกัน กำลังคิดจะซื้ออยู่พอดี"

เจียงเล่ยเหลือบมองดูหยางเกาซู่ ขณะที่เขาถามด้วยความสงสัย "มันเป็นสีขาวนะ เธอไม่คิดว่ามันจะซักยากไปหน่อยเหรอ ฉันคิดว่าเธอไม่ได้ชอบเสื้อผ้าสีชมพูกับสีขาวเสียหน่อย โดยเฉพาะหน้าหนาว อีกอย่าง เหยาเหยายังเด็ก แต่งตัวแบบนี้ก็ดูน่ารักอยู่ แต่เธอมีอายุแล้วนะ ทำไมถึงยังอยากจะใส่ชุดขาวกับชมพูเล่า"

เจียงเหยาต้องการมอบรางวัลแฟนหนุ่มที่ดีที่สุดให้กับพี่รองของเธอ เจียงเล่ยเป็นคนที่บ้ามาก ถ้าผู้หญิงอารมณ์ร้ายมาได้ยินคำพูดของเขา พวกเขาคงเลิกกับเขาในทันที

ใครจะพูดถึงอายุของแฟนสาวออกมาอย่างนี้ เมื่อเจียงเหยาได้ยินเรื่องนี้ เธอคิดว่าไม่ใช่แม้แต่ลู่ชิงสีที่ปัญญาอ่อนเหมือนเจียงเล่ยจะพูดคำเหล่านี้เพื่อทำให้แฟนของเขาโกรธ

เจียงเล่ยไม่รู้สึกราวกับว่าเขาพูดอะไรผิดเลย เมื่อเขาเห็นการแสดงออกของหยางเกาซู่เปลี่ยนไป เขาก็เกาศีรษะ เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอารมณ์เสียอีกครั้ง

โชคดีที่เจียงเจี๋ยพูดขึ้นเพื่อช่วยน้องชายของเขา "แฟนของนายไม่ได้อายุมากขนาดนั้นเสียหน่อย เด็กผู้หญิงอายุเท่าเธอก็สามารถใส่สีอ่อน ๆ ได้ พี่สะใภ้ของนายก็ชอบใส่เสื้อผ้าสีอ่อนเหมือนกัน"

อย่างไรก็ตาม เจียงเล่ยไม่ได้บอกว่าครอบครัวของเขาไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าเหล่านั้นให้กับเจียงเหยา เห็นได้ชัดว่าเธอซื้อมาหลังจากแต่งงาน

ครอบครัวลู่ร่ำรวย ดังนั้นเสื้อผ้าที่เจียงเหยาสวมใส่จึงมีราคาแพง หยางเกาซู่และเจียงเล่ยไม่สามารถซื้อได้เลย

เจียงเหยาไม่ต้องการจะตอบหยางเกาซู่ แต่เธอเปลี่ยนใจเมื่อเห็นเสื้อผ้าของเธอ เธอตอบอย่างชั่วร้าย "พี่สามีของฉันซื้อเสื้อผ้าเหล่านี้ให้ ตอนที่เธอไปซื้อของที่ห้างค่ะ เธอคงคิดว่ามันเหมาะกับฉันมั้งคะ ถ้าคุณชอบมัน ก็ลองไปที่ห้างในเมืองใหญ่ดูค่ะ ห้างใหญ่ ๆ มักจะมีแบรนด์นี้ขาย"

__

ตอนที่ 870 ใกล้จะปีใหม่แล้ว

เธอยังพูดไม่จบ เจียงเหยายังคงชมหยางเกาซู่ "เสื้อผ้าของคุณก็สวยเหมือนกันนะคะ เหมาะกับคุณมากด้วย ฉันเห็นชุดเดียวกันนี้ตอนที่ฉันไปซื้อของกับเพื่อน เพื่อนฉันเขาลองใส่ แต่ไม่สวยเท่าคุณ ยังไงเธอก็ยังชอบมันมาก แต่ก็ไม่ได้ซื้อค่ะ เพราะราคามันแพงมาก เกือบ 200 หยวนแหนะ ผู้ช่วยร้านบอกว่าที่แพงเพราะทำมาจากขนสัตว์"

ทันทีที่เจียงเหยาพูดจบ การแสดงออกของหยางเกาซู่ก็เปลี่ยนไปทันที จู่ ๆ ก็มีขัดจังหวะเธอ และใบหน้าของเธอก็ซีดเผือดลงอย่างมาก

"พี่สะใภ้ แม้แต่สิ่งที่ดีอยู่ตรงหน้า ยังมองไม่เห็นอีก" ลู่เสี่ยวเซียวจับแขนของนางลู่ ขณะที่พวกเธอเดินออกจากร้านที่อยู่ใกล้เคียง เธอสแกนดูหยางเกาซู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า "เสื้อผ้าของผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ของที่แพงที่สุดที่เธอสวมเสียหน่อย รองเท้าที่เธอสวมนั้นราคามากกว่า 200 หยวนอีก เห็นกระเป๋าของเธอรึเปล่า ฉันเห็นที่ห้างในเมืองครั้งล่าสุด นั้นรุ่นลิมิเต็ดเชียว ราคามากกว่า 700 หยวน แม้ว่าฉันจะอยากได้ แต่พ่อก็ไม่ยอมซื้อให้"

ลู่เสี่ยวเซียวปล่อยแขนของนางลู่ แล้ววิ่งไปหาเจียงเหยา "มีเพียงแค่สองชิ้นเท่านั้นในเมืองนี้ หลังจากที่ฉันอ้อนวอนพ่อจนพ่อยอม ฉันก็กลับมาที่ร้าน แต่ของหมดแล้ว มีชายใจกว้างคนหนึ่งซื้อไปทั้งสองใบ เขาซื้อให้น้องสาวตัวเองใบหนึ่ง แล้วอีกใบเห็นว่าซื้อให้กับผู้หญิงที่เขาจีบอยู่ เวลาไม่ถึงสองวัน ฉันเห็นเพื่อนใช้กระเป๋าใบนี้ที่มหาวิทยาลัย ฉันล่ะอิจฉามาก"

ถ้าลู่เสี่ยวเซียวไม่ชอบใครสักคน เธอจะไม่ปิดบังคำพูดของเธอ เธอไม่รู้ว่าการรักษาหน้าตาของคนอื่นหมายถึงอะไร แม้แต่นางลู่ก็รู้ว่ามีความหมายที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดของเธอ

"เธอชอบเหรอ เอาล่ะ ฉันจะจำรูปแบบนี้ไว้ ถ้าไปที่หนานเจียงหรือจินโด ฉันจะซื้อใบที่คล้าย ๆ แบบนี้ให้เธอ แล้วจะส่งมาให้นะ ถ้าเจอน่ะ"

เจียงเหยาตอบด้วยรอยยิ้ม เธอไม่แม้แต่จะกะพริบตาเมื่อมองไปที่หยางเกาซู่ จากนั้นเธอก็หันไปหานางลู่และพูดว่า "แม่คะ บังเอิญจัง มาซื้ออะไรคะ"

"ใช่แล้วล่ะ ก็เรากำลังจะไปงานแต่งของพี่ชายเธอ พ่อกับแม่เลยอยากจะหาซื้อเสื้อผ้าใหม่เสียหน่อย ก็เราไม่อยากทำให้เธอลำบากใจน่ะสิ"

แม่ลู่ยกมือที่หิ้วถุงกระดาษในมือ "พ่อของเธอไม่มีเวลามากับแม่ แม่เลยโทรหาเสี่ยวเซียวให้ออกมาเป็นเพื่อน"

"แม่กับพ่อดูดีมากแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวเป็นพิเศษหรอก จะชุดไหนก็สวย" หัวใจของเจียงเหยาอุ่นขึ้นเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าแม่สามีจะคิดมากเกี่ยวกับงานแต่งงานของพี่ชายเธอ

"ไปหัดพูดจาหวาน ๆ แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" คำชมของเจียงเหยาทำให้นางลู่ขบขัน

"ต้องเป็นเพราะมันเป็นปีใหม่แล้วแน่เลย" ลู่เสี่ยวเซียวหัวเราะคิกคัก "ป้าคะ ถ้าอย่างนั้น หนูก็ควรจะป้ากับลุงให้มากกว่านี้เสียหน่อย เผื่อจะได้เงินในซองแดงมากขึ้นในวันปีใหม่ใช่ไหมคะ"

"แม่คะ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเสี่ยวเซียวเลยค่ะ" จากนั้นเจียงเหยาก็เอื้อมมือไปจิ้มหน้าผากของลู่เสี่ยวเซียว "ดูสิ พี่สาวกับชิงสีต่างก็หน้าตาดี เพราะงั้นพ่อแม่ของเขาก็ต้องดูดีด้วยสิ ครูมัธยมปลายก็บอกไม่ใช่เหรอ ว่าแม่น่ะเป็นคนที่สวยที่สุดคนหนึ่งในเมืองนี้ตั้งแต่เด็ก"