ตอนที่ 12 ชีวิตบนเส้นด้าย
“แค่คิดว่าเกมนี้เป็น… ไม่สิ… การเข้าสู่ระบบด้วยคลื่นสมอง มันเป็นเรื่องไร้สาระ! การกิน การดื่ม การนอน การขับถ่าย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากโลกจริงเลย”
“ที่นี่ นายคือตัวตนที่แท้จริง สำหรับนาย นี่คือโลกที่แท้จริง นี่เป็นหนทางเดียวที่นายจะไม่พลาด”
ตาแก่บ้ามองชายหนุ่มราวกับเป็นลูกชายของเขา “ต่อสู้และแข็งแกร่งขึ้น เมื่อความแข็งแกร่งของนายถึงจุดหนึ่ง นายจะสามารถออกจากสถานที่ต้องสาปแห่งนี้ได้”
“ตาแก่บ้า… คุณพูดอะไรนะ?” ดราโก้เหยาไม่เคยหวาดกลัวเลย แต่คำพูดของตาแก่บ้าก็น่าตกตะลึงจนทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว “คุณหมายถึงว่าวิญญาณของฉันติดอยู่ในเกมนี้เหรอ?”
ตาแก่บ้าไม่ตอบคำถามของเขาและเพียงแค่ส่ายหัว “ฉันพูดมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ฉันเสี่ยงมากแล้วเพียงแค่มาที่นี่ในวันนี้ แข็งแกร่งขึ้น และหนีออกจากโลกนี้ซะ”
เงาของเขาค่อยๆ จางหายไปจากระยะไกล แม้ว่าขาของเขาจะไม่ขยับเลย แต่มิติสีขาวก็ดูเหมือนจะตามตาแก่บ้าไปเช่นกันในตอนที่พวกเขาหายไปพร้อมกัน
“อย่าไป! ตาแก่บ้า!”
“ตาแก่บ้า!”
“ตาแก่บ้า!”
เสียงของเขาค่อยๆ เบาลงภายในมิติ
…
ซาซากิถือดาบยาวเริ่มต้นไว้ในมือของเขาและวิ่งไปที่ป่าที่อยู่ด้านนอกกำแพงเมือง ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ส่งเสียงดังบี๊บ
“สวัสดี?”
“นายน้อย นี่ผมเอง การประชุมจะเริ่มในอีกสิบนาที”
ซาซากิกัดฟันของเขาแน่น “การประชุม ยกเลิกมัน!” โดยทิ้งคำพูดนั้นไว้เบื้องหลัง เขาก็วางสายทันที
พ่อบ้านชรานั้นรู้สึกมึนงง นายน้อย… เขาไม่เคยเป็นแบบนี้…
แม้ว่าซาซากิจะอยู่เพียงแค่เลเวล 3 ในเกม แต่เขาก็ฉายออร่าที่ไม่มีใครหยุดยั้งได้ในขณะที่เขาวิ่ง เมื่อเขานึกถึงคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาในการต่อสู้ ซาซากิก็จับดาบยาวในมือของเขาแน่น
“บางที อาจถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องทำสิ่งที่ฉันชอบอย่างแท้จริง”
…
“หัวหน้า นี่อะไรกัน?”
สมาชิกปาร์ตี้ทั้งสามยืนอยู่ข้างเซเฟอร์วูล์ฟ ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เสาแสงสีขาว
เซเฟอร์วูล์ฟไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน “บางทีชายคนนั้นอาจมีสมบัติบางประเภทที่สามารถช่วยเขาจากความตายได้ ไอเท็มเหล่านั้นจะติดคูลดาวน์แน่นอนเมื่อมันถูกใช้ เราจะฆ่าเขาและดูว่าเขาจะดร็อปมันหรือไม่ และแม้ว่ามันจะไม่ดร็อปออกมา เราก็ยังได้รับเงินหากเขาดร็อปหอกออกมา”
ไม่นานหลังจากที่เขากล่างวไปแบบนั้น แสงสีขาวก็ดับลง เสาแสงหายไป เผยให้เห็นดราโก้เหยาที่หลบตาแน่นในขฯะที่แสดงท่าทางสงบ
บาแผลกว่าครึ่งของเขาหายดีแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ถึงอ่อนแอในร่างกายของเขา ในด้านของเกม เขาน่าจะฟื้นฟูพลังชีวิตของเขาได้ครึ่งหนึ่ง…
อ่าา เกือบแล้ว ตาแก่บ้าบอกเขาว่าอย่ามองโลกนี้เป็นเกม ถ้าฉันตายที่นี่… ฉันจะตายอย่างแท้จริง
จากนั้นดราโก้เหยาก็ลืมตาขึ้นมา
“ไป!” เซเฟอร์วูล์ฟคำรามและพุ่งเข้าไปพร้อมกับดาบยาวหายากในมือของเขา
ย้อนนกลับไปเมื่อดราโก้เหยาอยู่ภายใต้การป้องกันของแสงสีขาว เซเฟอร์วูล์ฟได้รับดาบยาวจากลูกน้องของเขาผ่านระบบแลกเปลี่ยน
อุปกรณ์ในเกมนั้นไม่ได้ถูกผูกมัดกับผู้เล่น ดังนั้นจึงแทบจะแน่นอนว่าผู้เล่นจะดร็อปอุปกรณ์หนึ่งหรือสองิ้นเมื่อพวกเขาตาย แน่นอนว่าเซเฟอร์วูล์ฟสามารถสวมใส่ในตอนนี้ได้และถอดออกในภายหลังเพื่อขายพวกมัน การได้สัมผัสกับความตื่นเต้นของการถือเงิน 5,000 ดอลลาร์ในมืของเขาก่อนที่จะขายมัน
การจ้องมองของดราโก้เหยานั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชืง ไม่ใช่ว่าความแข็งแกร่งของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แต่เป็นความคิดของเขา
ดราโก้เหยายังคงเป็นคนเดิม เขาไม่ได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ตำนานลับบางอย่างในทันทีจากการพบกับตาแก่บ้า เนื่องจากวิชาหอกของเขาคู่ควรกับคำว่าตำนานตั้งแต่แรก
มันเป็นการต่อสู้แห่งชีวิตและความตาย หากความตายในเกมหมายความว่าเขาตายจริง คนที่เผชิญหน้ากับเขาก็คือคนที่พยายามสังหารเขา ความคิดในการเล่นเกมและการต่อสู้ที่ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายนั้นแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว
“งั้นนายคือคนที่อยากฆ่าฉันเหรอ?” เสียงของดราโก้เหยานั้นดูล้ำลึกราวกับเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องบนท้องฟ้า
“โง่เง่า! ใช่แล้วเราจะฆ่านาย!” เซเฟอร์วูล์ฟตอบโต้ด้วยการดูถูกและเหวี่ยงดาบของเขา ใช้ฟันเสี้ยวจันทร์เหมือนกับที่เขาทำก่อนหน้านี้
“เข้าใจแล้ว” เขาแทงหอกไปที่ใบมีดที่เข้ามาใกล้
ปลายหอกโดนดาบอย่างแม่นยำและสร้างเสียงดังในขณะที่พวกมันปะทะกัน โดยการขยับร่างกายของเขาไปด้านข้าง เขาหลบลูกศรทั้งสี่ที่พุ่งเข้ามาหาเขา
“ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามาหาฉันโดยรู้ไว้เลยว่าพวกนายจะต้องพบกับความตาย!”
…
ซาซากิรีบกลับไปที่ป่า แต่ก็ไม่เห็นใคร ลูกศรปักดินและคราบเลือดก็ยังติดอยู่บนพื้น เพื่อความสมจริง คราบเลือดจะยังคงอยู่เป็นเวลาสามชั่วโมงก่อนที่ระบบจะรีเซ็ตภูมิประเทศ
“ทำไมนายถึงรีบกลับมาล่ะ เจ้าเด็กน้อย?”
เสียงหนึ่งดังมาถึงหูของเขาจากด้านหลัง ซาซากิรีบหันกลับไปและเตรียมดาบของเขา จากนั้นเขาก็พบดราโก้เหยาผู้ที่เปียกโชกไปด้วยเลือดและพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ชายคนนั้นมองเขาด้วยสายตาแห่งความสงสัย
“คุณยังไม่ตายเหรอ?” ความไม่เชื่ออยู่ทั่วมั้งใบหน้าของซาซากิ หลังจากที่เขาตาย ชายคนนี้ก็ต้องต่อสู้กับผู้เล่นสี่คนเพียงลำพัง!
ดราโก้เหยาถอนหายใจและจ้องไปที่ซาซากิ “นายอยู่ฝั่งไหนกันแน่? อยากให้ฉันตายขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่ไม่ว่ายังไง พาฉันออกไปที พวกเขาจะกลับมาในไม่ช้า และครั้งนี้จะไม่ใช่แค่ห้าคนเท่านั้น”
ในขณะที่เขากล่าว เขาก็ปิดตัวจับเวลาที่เขาเคยตั้งไว้ในโทรศัพท์ก่อนหน้านี้
หากถามว่าเขาเชื่อใจใครมากที่สุด คำตอบของเขาก็คงจะเป็นตาแก่บ้า ความเจ็บปวดที่เขาสัมผัสได้ในสถานการณ์ใกล้ตายทำให้เขาเชื่อคำพูดของตาแก่บ้าอย่างไม่ต้องสงสัย
ในกรณีนั้น ตัวจับเวลานั้นจะไร้ความหมาย
ซาซากิพยักหน้ารับคำพูดของเขาและรีบให้ดราโก้เหยายืมไหล่ในขณะที่พวกเขาจากไป อย่างไรก็ตาม ซาซากิไม่ได้พิจารณาว่าทำไมเขาต้องพาดราโก้เหยาออกไปในเมื่อผู้เล่นทั่วไปสามารถฟื้นฟูพลังชีวิตได้เพียงแค่ดื่มยาและพักผ่อนสักพักหนึ่ง
หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงถ้ำภายใต้คำแนะนำของดราโก้เหยา ทางเข้าถ้ำนั้นแคบ และเข้าไปได้ทีละคนเท่านั้น เขาไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปในถ้ำ ดังนั้นพวกเขาจึงพักอยู่ข้างทางเข้าถ้ำ
วิธีการบ่มเพาะที่ตาแก่บ้าสั่งสอนแก่เขานั้นถูกกระตุ้นภายในร่าวกายจของเขา ความแข็งแกร่งและพละกำลังค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาในขณะที่พวกมันโคจรทั่วร่างกายของเขา แม้ว่ายาพลังชีวิตจะไม่สามารถรักษาเขาได้ในทันทีเหมือนกับผู้เล่นทั่วไป แต่พวกมันก็สามารถเพิ่มอัตราการรักษาบาดแผลของเขาได้
โดยใช้สภาพปัจจุบันของเขาเป็นตัวอย่าง ดราโก้เหยาสามารถสัมผัสได้ว่าร่างกายของเขาบอบช้ำมาก เขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ สันจมูกของเขาหัก และเขาก็ยังมีบาดแผลจากลูกศรและบาดแผลจากดาบมากมาย เขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการรักษาหากไม่ใช่ยาพลังชีวิต
“เมื่อเห็นว่านายมีจิตใจที่ดี ฉันจะคืนมันให้นาย” ดราโก้เหยากล่าวในขณะที่โยนดาบยาวราคาแพงลงบนพื้น
ซาซากิหยิบมันขึ้นมาและเอ่ยถามว่า “คุณไม่ต้องการมันเหรอ? พวกเขาเล็งฉันเพราะเหตุผลนี้ไม่ใช่เหรอ?”
ดราโก้เหยาเพียงแค่หลับตาลง “ฉันไม่ได้ขาดแคลนเงิน”
หลังจากเสียสละตัวเองเพื่อเห็นแก่พนักงานด้วยการขายบริษัทจูบิแลนซ์เกมเมื่อไม่นานมานี้ เขาไม่ได้ขาดแคลนเงินเลย ในฐานะที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นบริษัทชั้นนำในอุตสาหกรรมเกมในเมืองตะวันออกที่สิบ แม้ว่าจะร่วงหล่นจากความรุ่งโรจน์ในอดีต แต่การขายชื่อแบรนด์เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะมีชีวิตอย่างมั่งคั่งไปอีกหลายชั่วอายุคน
ทว่าความขมขื่นที่เขารู้สึกนั้นได้นำเขาเข้าสู่เกม ใครจะคาดคิดว่าเขาจะไม่สามารถออกจากระบบได้ในภายหลังล่ะ?
ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าหไร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามือที่มองไม่เห็นกำลังควบคุมทุกสิ่งจากเบื้องหลัง
เกมนีัมีชื่อเดียวกับเกมที่เขาสร้างขึ้น…
ส่วนใหญ่ของแผนที่นั้นเหมือนกัน…
ระบบเผชิญหน้า…
เกมที่เขาออกไปไม่ได้…
เกมที่เขาจะตายอย่างแท้จริงหากเขาตายในเกม…
และตาแก่บ้าที่หายตัวไปในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา…
การคิดถึงทุกอย่างทำให้เขาปวดหัว แต่อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็มั่นใจอย่างหนึ่ง—เขาไม่สามารถตายในเกมนี้ได้
ในขณะเดียวกัน ซาซากิก็จ้องมองไปที่ดราโก้เหยา ความชื่นชมของเขาต่อนักหอกคนนี้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาได้อ่านนิยายศิลปะการต่อสู้มานับไม่ถ้วน เช่น นิยายที่ถูกเขียนโดยนักเขียนชื่อดังที่เสียชีวิตไปแล้ว และเขาก็หมกหมุ่นอยู่กับพวกมัน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเรียนวิชาดาบ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาถึงจุดที่สามารถเอาชนะอาจารย์ได้ ซาซากิก็หมดความสนใจและแรงจูงใจไป
มีเพียงเป้าหมายเท่านั้นที่เป็นแรงจูงใจ
ตาของซาซากิจับจ้องไปที่ดราโก้เหยา นี่เป็นฉากที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ฉากที่ตัวละครหลักจะได้พบกับอาจารย์และได้กลายเป็นศิษย์ของเขา
…
นักรบ
คำอธิบาย : เฉพาะนักสู้ที่กล้าหาญและเด็ดขาดที่สุดเท่านั้นที่จะสามารถเป็นนักรบได้ นอกเหนือจากการเป็นแทงค์ที่เชื่อถือได้ในทีมแล้ว พวกเขายังทำหน้าที่เป็นนักสู้ระยะประชิดที่ทรงพลัง ทำให้มันเป็นอาชีพที่รอบด้าน
ประเภททักษะ : นักรบมีพลังกำลังมหาศาล ทำให้พวกเขากลายเป็นกองกำลังจู่โจมที่ทรงพลัง เมื่อนักรบเข้าใจอาวุธที่พวกเขาถือมากขึ้น พลังโจมตีของพวกเขาก็จะเพิ่มขึ้นจนกระทั่งพวกเขาเรียนรู้ถึงแก่นแท้ของอาวุธของพวกเขา
การพัฒนาของอาชีพ : เบอร์เซิร์กเกอร์ จ้าวอาวุธ
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
