593 - ย้อนคืนสายเลือดบรรพบุรุษ 

1903 - ย้อนคืนสายเลือดบรรพบุรุษ

“ สิ่งที่เรียกว่าสายเลือดอันแข็งแกร่งมันถูกพูดออกมาโดยบรรพบุรุษของเจ้าอย่างนั้นหรือ? มีเพียงพวกขี้แพ้เท่านั้นถึงจะอ้างเรื่องนี้

เพียงเพราะว่าเจ้าสู้ผู้อื่นไม่ได้เจ้าจึงต้องหาข้ออ้างให้กับตัวเอง โดยบอกว่าฝ่ายตรงข้ามมีสายเลือดที่เหนือกว่า อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงมันไร้ค่าอย่างยิ่ง!”

เท้าของสือฮ่าวเหยียบลงมาจากท้องฟ้ามันบดขยี้ความว่างเปล่าให้แตกเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับกระแทกเข้าใส่หน้าอกของอี้ไห่

อาโฮ่ว…

อี้ไห่กรีดร้องอย่างอนาถ

“หากเจ้าคิดว่าศักยภาพของเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่ดีพอแล้วเหตุไฉนเจ้าจึงต้องเปลี่ยนรูปร่างตัวเองให้กลายเป็นมนุษย์และฝึกฝนในวิธีบ่มเพาะของมนุษย์” สือฮ่าวกล่าวพร้อมกับมองเขาอย่างเย็นชา

คำพูดเหล่านี้ทำให้อี้ไห่ตกตะลึงเขาไม่เคยคิดในมุมนี้มาก่อนเลย แต่หลังจากนั้นเขาก็ปฏิเสธออกมา

“เจ้าเข้าใจผิดแล้วเต๋าที่แท้จริงนั้นมีรูปร่างคล้ายคลึงกับมนุษย์แต่ในความเป็นจริงมันมีความแตกต่างอยู่บ้าง ซึ่งความแตกต่างนี้เป็นสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถสัมผัสถึงตลอดกาล!”

“เจ้ากำลังบอกว่าคุณสมบัติโดยกำเนิดของมนุษย์นั้นมีความใกล้เคียงกับเต๋าอันยิ่งใหญ่เพียงแต่ว่าคุณสมบัติของเราไม่เพียงพอเท่านั้น” สือฮ่าวกล่าวอย่างสงบนิ่ง แต่เท้าของเขายังคงบดขยี้ต่อไป

“อา…” อี้ไห่กรีดร้องอย่างอนาถด้วยความทุกข์ทรมานและเจ็บใจ

แต่ในขณะเดียวกันก็เหมือนกับว่าเขาได้รู้แจ้งบางอย่าง เสียงร้องของหงส์เพลิงที่ชัดเจนดังขึ้นมาจากใต้ฝ่าเท้าของสือฮ่าว

ร่างกายของอี้ไห่ขยายใหญ่ขึ้นเลือดไหลผ่านร่างกายของเขาด้วยพลังงานรุนแรง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นใบหน้าของลิงปีศาจแต่ก็มีปีกหงส์เพลิงคู่หนึ่งอยู่ข้างหลังเขา

นอกจากนี้เท้าของเขายังกลายเป็นเท้าของหงส์เพลิงที่แท้จริงรวมทั้งแขนของเขากลายเป็นแขนของปีศาจ

ตอนนี้รูปร่างของเขาแปลกมากและก็น่ากลัวอย่างยิ่ง

“เจ้าถึงกับกล้าใช้ของเล่นนี้ต่อหน้าข้า!” สือฮ่าวหัวเราะเยาะ

“เจ้าต้องตาย!” อี้ไห่คำรามด้วยความโกรธ

นี่คือเขาในตอนที่ย้อนรอยบรรพบุรุษ เขาไม่ใช่หงส์เพลิงที่มีสายเลือดบริสุทธิ์อีกทั้งเขาก็ไม่ใช่ลิงปีศาจที่มีสายเลือดบริสุทธิ์เช่นเดียวกัน

ซึ่งเป็นสาเหตุที่ปกติแล้วเขาจะไม่เปิดเผยร่างกายที่แท้จริงออกมาให้ใครเห็นเพราะเขารู้สึกอับอาย

หลังจากหลายปีผ่านไปบรรพบุรุษของเขาได้อาศัยอยู่ในรูปลักษณ์ของมนุษย์มาโดยตลอดมันจึงกลายเป็นเรื่องยากที่จะสามารถย้อนคืนสายเลือดของบรรพบุรุษได้

หากใครต้องการย้อนคืนสายเลือดบรรพบุรุษเพื่อให้ได้พลังมากมายมหาศาลพวกเขาก็จะต้องชดใช้เช่นเดียวกัน

มีบรรพบุรุษของเขาบางคนที่เคยเปิดเผยรูปลักษณ์ดั้งเดิมเพื่อต่อสู้ ความแข็งแรงของเขาเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก

แต่ท้ายที่สุดแล้วเมื่อเขากลับคืนสู่ร่างกายของมนุษย์ความแข็งแกร่งบางส่วนของเขาก็ถูกลบออกไปอย่างถาวร

ตลอดชีวิตของอี้ไห่ไม่เคยย้อนคืนสายเลือดบรรพบุรุษเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่ามันจะทำให้เขาได้รับความแข็งแกร่งเป็นอย่างมากแต่พลังปีศาจก็กัดกินจิตใจของเขาทำให้มันบิดเบี้ยวไป

ฮ่อง!

แต่แล้วปีกของหงส์เพลิงคู่ใหญ่ก็ปรากฏขึ้นบนหลังของสือฮ่าว ความสดใสที่ส่องประกายของมันนั้นน่ากลัวเกินจะเปรียบเทียบได้

ปีกของหงส์เพลิงขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังของเขาเพียงขยับเบาๆก็ทำให้อาณาจักรวิญญาณทั้งสองเกิดการสั่นสะเทือนคล้ายกับวันโลกาวินาศกำลังจะมาถึง

ตอนนี้แม้แต่แท่นบูชานกกระจอกทองแดงที่แข็งแรงก็มีรอยแตกระแหงปรากฏขึ้นพร้อมกับระเบิดออกจากกันอย่างรุนแรง

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้น ปีกหงส์เพลิงที่อยู่ด้านหลังของสือฮ่าวก็หยุดนิ่งไม่ขยับทำให้โลกวิญญาณที่เคยสั่นไหวหยุดชะงักลงเช่นเดียวกัน

“ไม่ใช่ว่าเจ้ามีสายเลือดของหงส์เพลิงอยู่ในกายหรอกหรือ? งั้นก็ให้ข้าสอนเจ้าเกี่ยวกับญาณวิเศษที่แท้จริงของหงส์เพลิง” สือฮ่าวกล่าวอย่างเย็นชา

อี้ไห่ตื่นตระหนก ในขณะที่ปีกหงส์เพลิงที่แท้จริงปรากฏขึ้นมาด้านหลังของฮวง ร่างกายอันทรงพลังของเขาก็ไม่สามารถขยับได้ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างถูกปิดผนึกไว้

หงหลง!

เท้าของสือฮ่าวเหยียบย่ำลงบนหน้าอกของอี้ไห่มันบดขยี้เขาลงที่แท่นบูชานกกระจอกทองแดงซึ่งได้รับความเสียหาย กระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ

“ความแข็งแกร่งทางสายเลือดบรรพบุรุษที่เจ้าภาคภูมิใจนั้นมันไม่มีอะไรเลยต่อหน้าผู้ที่มีความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง” สือฮ่าวกล่าวเบาๆ

อี้ไห่ตกใจความหวังทั้งหมดกลายเป็นฝุ่น ในสายตาของเขานี่คือราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่! บางทีต่อให้เป็นราชาหนุ่มพวกนั้นก็ไม่แน่ว่าจะจัดการเขาได้!

“แม้แต่คนแบบนี้ก็ยังกล้าลงมาเหยียบย่ำอาณาจักรที่ต่ำกว่า เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?” สือฮ่าวมองลงไปที่อี้ไห่

อี้ไห่จำได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้เขาเคยเหยียบน้องชายของฮวงไว้ใต้ฝ่าเท้า แต่ในขณะนี้มันพลิกกลับหัวไปหมดแล้ว ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่ถูกเหยียบแทน

แกรก!

กระดูกหน้าอกของอี้ไห่ที่ได้รับการรักษาด้วยญาณวิเศษสายเลือดหงส์เพลิงของเขาก็แตกออกจากกันอีกครั้ง ขาข้างนั้นหนักยิ่งกว่ายอดเขามันบดขยี้หน้าอกของอี้ไห่จนไม่สามารถหายใจได้

น่าอับอายนี่เป็นความอัปยศอดสูอย่างที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน!

เมื่อมองไปที่เท้าของฝ่ายตรงข้ามซึ่งเหยียบอยู่ที่หน้าอกของตัวเองดวงตาของอี้ไห่ก็แทบจะมีเปลวไฟพวยพุ่งออกมา

“ยังไม่ยอมแพ้?” สือฮ่าวหัวเราะครั้งแล้วครั้งเล่า แต่แล้วการแสดงออกของเขาก็เย็นชาลงเรื่อยๆ

“แม้แต่คนอย่างเจ้ายังกล้าทำให้น้องชายของข้าได้รับความอับอาย”

ครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าอี้ไห่ทำร้ายน้องชายของเขาจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไอสังหารก็ก่อตัวอยู่ในใจของสือฮ่าวมาตั้งนานแล้ว

เขาได้ยินว่าคนผู้นี้ทำร้ายฉินฮ่าวก็เพื่อเป็นการเหยียดหยามเขา มันยิ่งทำให้สือฮ่าวโกรธแค้นขึ้นไปอีก

ใบหน้าของอี้ไห่น่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ หน้าอกของเขาถูกเท้าของฝ่ายตรงข้ามเหยียบย่ำอยู่กับพื้นโดยไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เขารู้สึกว่าหน้าอกของเขากำลังจะระเบิด แต่หลังจากนั้นดวงตาของเขากลับมามีความมุ่งมั่นคล้ายกับได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

ทันใดนั้นพลังศักดิ์สิทธิ์อันมากมายมหาศาลก็ระเบิดขึ้นมาจากหน้าอกของอี้ไห่

ปู!

สือฮ่าวเพียงออกแรงเล็กน้อย อี้ไห่ก็ไอเลือดออกมาไม่หยุดตอนนี้หน้าอกของเขาถูกเท้าของสือฮ่าวเหยียบจนบี้แบนลงกับพื้น

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าอยากจะต่อสู้กับข้า” สือฮ่าวถาม อี้ไห่ยังจะพูดอะไรได้? นี่คือความอัปยศอดสูที่เขาแสวงหามาด้วยตัวเอง

ความเย่อหยิ่งในอดีตของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าฝ่ายตรงข้ามมันเป็นเพียงเรื่องตลกไม่มีค่าอะไรเลย

แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งมากและสามารถต่อสู้กับสือฮ่าวได้มากกว่าหนึ่งร้อยกระบวนท่า

แต่อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตัวเองพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชโดยที่ไม่มีโอกาสทำร้ายฝ่ายตรงข้ามเลย

“ ด้วยความแข็งแกร่งในอาณาจักรปลดปล่อยตนเองขั้นสูงสุดของเจ้าการที่รังแกผู้บ่มเพาะในอาณาจักรที่ต่ำกว่าแล้วมันทำให้เจ้ารู้สึกดีอย่างนั้นหรือ?

เจ้าไม่ดูตัวเองเลยว่าฝึกฝนมากี่ร้อยปีแล้ว หากน้องชายของข้าได้ฝึกฝนจนมาถึงระดับเดียวกับเจ้าเจ้าลองถามใจตัวเองดูก็ได้ว่าจะสามารถเอาชนะเขาได้หรือไม่?” สือฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ใบหน้าของอี้ไห่แดงก่ำมากขึ้นเรื่อยๆ เขารังแกคนที่อ่อนแอในฐานะผู้ที่แข็งแกร่งและจัดการน้องชายของฮวงจนแทบจะพิการโดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อย

เมื่อได้ยินคำพูดของฮวง อี้ไห่ก็เต็มไปด้วยความอับอายแต่หากจะบอกว่าฉินฮ่าวมีพรสวรรค์มากกว่าเขาเขาก็ยอมรับไม่ได้เช่นเดียวกัน

“คนเราฆ่าได้หยามไม่ได้!” อี้ไห่คำราม

เป๊งแป๊งแปง!

สือฮ่าวกดเท้าลงไปทำให้หน้าอกของอี้ไห่พังยับเยินอีกครั้ง

หลังจากนั้นสือฮ่าวก็ปลดปล่อยอี้ไห่ไป

“เจ้ารู้สึกไม่ยินยอมอย่างนั้นหรือ? ข้าจะให้โอกาสเจ้าฟื้นฟูตัวเองและต่อสู้อีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเจ้าเที่ยวตามหาข้าอยู่ตลอดเวลา? ตอนนี้ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้งจงทำมันให้ดี”

อี้ไห่ไม่มีทางเลือกอื่นเขานั่งลงกับพื้นและพยายามรักษาตัวเองให้ฟื้นตัวกลับมาแข็งแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้