ตอนที่ 435 : พวกนายกำลังดูถูกสติปัญญาของฉันงั้นเหรอ?
ตอนที่ 435 : พวกนายกำลังดูถูกสติปัญญาของฉันงั้นเหรอ?
พระเจ้าสถานการณ์แบบนี้มันคืออะไรกัน?
เจียงเฉินกว่าสินค้าไปทางร้านและในที่สุดไอติมก็ถูกกวาดออกไปด้วย~~
หลิวเหนิงรีบวิ่งเข้ามาด้วยความกังวล “นาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น เอาเงินมาให้ฉันเลยนะ!”
“เพื่ออะไร?”
เจียงเฉินพูดออกมาเบาๆ
“ก็แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นเงินค่าสินค้ายังไงล่ะ!”
หลิวเหนิงตะโกนออกมา “หรือว่านายคิดจะไม่จ่ายเงิน?!”
เจียงเฉินยิ้มออกมา “จ่ายเงินหรอ? ดี เท่าไรละ?”
“นาย~~”
หลิวเหนิงดูสับสน เขาจ้องมองไปที่ชั้นวางของที่ว่างเปล่าด้วยความตกตะลึง
ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าเจียงเฉินนั้นเอาน้ำไปกี่ขวด
ด้วยทักษะปรมาจารย์การต่อสู้ของเจียงเฉินทำให้ความเร็วของเขานั้นยากที่คนธรรมดาจะมองตามได้ทัน!
หลิงเหนิงพูดออกมาด้วยความโกรธมากว่า “นายเอาน้ำไปกี่ขวด?”
เจียงเฉินตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันจำได้ว่าน่าจะประมาณสิบขวดได้?”
เจ้าโง่จูที่อยู่ข้างๆก็พูดออกมาว่า “ผิดแล้วแค่ห้าขวดเอง!”
“ไม่ใช่!”
หัวหน้าโจวพูดออกมา “พวกเรามีกันสามคนดังนั้นพวกเราเอามาแค่สามขวดเท่านั้น!”
“พวกนาย พวกนาย~~”
หลิวเหนิงโกรธมากจนต้องเอาบุหรี่ออกมาสูบ~~
ยามพวกนี้มันเป็นโจรชัดๆ!
เขาพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “พวกนายคิดจะลองดีกับฉันงั้นหรอ? กล้าดียังไงถึงมาขโมยของของฉัน! คิดเหรอว่าฉันจะไม่กล้าไล่พวกนายออกแล้วก็โทรเรียกตำรวจมาจับ!”
เจียงเฉินพูดออกมา “แล้วคุณมีกล้องวงจรปิดมาเป็นหลักฐานไหมล่ะ?”
หลิวเหนิงหันไปมองและก็พูดไม่ออก
ปกติเขานั้นมีแต่จะไปรังแกคนอื่นเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าวันนี้เขาจะถูกรังแกเสียเอง?
ดังนั้นแล้วเขาจึงไม่มีการวางกล้องวงจรปิดไว้ข้างใน
หลิวเหนิงพูดออกมาด้วยความโกรธ “ก็ได้ เมื่อกี้ฉันเห็นว่านายเอาน้ำของฉันไปหนึ่งหมื่นขวดดังนั้นน่าจะต้องจ่ายเงินให้ฉันห้าหมื่นหยวน!”
เจียงเฉินพูดออกมา “น้ำหนึ่งหมื่นขวดคุณเอาตาข้างในดูกัน? ผมจะเอาน้ำหนึ่งหมื่นขวดไปได้ยังไงกัน หาหลักฐานมาพิสูจน์ก็ไม่ได้ด้วย”
“เอาเป็นว่าให้ทุกคนเป็นคนตัดสินก็แล้วกันว่าผมได้เอาน้ำหนึ่งหมื่นขวดไปหรือเปล่า เอาล่ะทุกคนช่วยบอกผมทีว่าพวกคุณเห็นผมเอาน้ำหนึ่งหมื่นขวดไปจากเขาหรือเปล่า?”
ด้านนอกคนงานที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและยามรักษาความปลอดภัยที่ถูกหลิวเหนิงรังแกมาเป็นเวลานานก็พากันตะโกนออกมาพร้อมกันว่า “นั่นสิน่ะ! พวกเราไม่เห็นใครเอาของของคุณไปเลย! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงน้ำหนึ่งหมื่นขวดเลย!”
ผู้คนมากมายอยู่ๆก็มีความกล้าขึ้นมา
“น้ำหนึ่งหมื่นขวดอยากได้เงินจากพี่เฉินห้าหมื่นหยวนงั้นหรอ? บ้าไปแล้ว!”
“พระเจ้า ใครมาจะเอาน้ำหนึ่งหมื่นขวดไปวางไว้บนชั้นได้ ถึงพวกเราจะไม่ได้มีความรู้อะไรมากแต่พวกเราก็ไม่ได้โง่นะ!”
“พวกเราไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ! เห็นได้ชัดว่าพี่เฉินเอาน้ำแค่สามขวดเท่านั้น!”
“คุณหลิว คุณคิดจะแบล็คเมล์พวกเรางั้นเหรอ?!”
“ว้าว~”
หลิวเหนิงระเบิดความโกรธออกมา
โดยปกติแล้วคอนมักจะรังแกคนอื่น แต่เขาไม่เคยต้องประสบพบเจอกับความสูญเสียครั้งใหญ่แบบนี้มาก่อน
และใครจะไปคิดว่ากลางวันแสกๆเจียงเฉินกล้าเข้ามาในร้านของเขาจะนำของทั้งหมดออกไป
และประเด็นก็คือเขานั้นไม่มีหลักฐานที่จะออกไปพิสูจน์แล้วว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นจริง
คนงานและยามรักษาความปลอดภัยไม่มีใครสักคนเลยที่ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับเขา
และที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือความเร็วในการโยนของออกไปของเจียงเฉินมันเร็วมากเสียจนเต่าเขานั้นตามไม่ทัน
กว่าที่เขาจะได้สติกลับมาเจียงเฉินนั้นก็โยนของออกไปจนหมดแล้ว
เจียงเฉินคนนี้เป็นใครกันแน่?
“อย่าไปไหนทั้งนั้น!”
หลิวเหนิงจับเจียงเฉินเอาไว้ “ไป ตามฉันไปที่สถานีตำรวจ! ฉันจะจัดการกับแก!”
เจียงเฉินหัวเราะออกมา
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องให้มันแย่ลงกว่าเดิมแล้ว
เมื่อเรื่องเริ่มใหญ่ขึ้นเจียงเฉินก็พร้อมที่จะทำตามแผนการถัดไป
ในเวลานี้เอง~~
ทันใดนั้นก็มีเสียงขบวนรถยนต์ดังออกมาจากข้างนอก
“มีเสียงดังเอะอะอะไรกัน?”
หลิวเหนิงและเจียงเฉินก็มองออกไป
แล้วก็พบกับ~~
ขบวนรถที่ขับเข้ามาจอดอยู่ที่หน้าไซต์ก่อสร้าง
ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าที่สง่างามเดินลงออกมาจากรถ
“พี่เขย? พี่เขย!”
หลิวเหนิงรีบวิ่งเข้าไปหาและพูดออกมาเสียงดังว่า “พี่เขย พี่มาได้ทันเวลาพอดีเลยผมกำลังเผชิญหน้ากับพวกต้มตุ๋น คนพวกนี้เอาอาหารจากร้านของผมเอาไปกินจนหมดแต่พวกเขาไม่ยอมจ่ายเงินแล้วยังบอกว่าผมต่างหากที่เป็นคนดูผิดไปเอง! เป็นเขาที่ทำเรื่องทุกอย่าง!”
หลิวเหนิงชี้ไปที่เจียงเฉิน
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว “นายเปิดร้านด้วยหรอ? ฉันให้นายมาที่นี่เพื่อควบคุมดูแลงานไม่ได้ให้นายมาเปิดร้านนะ นายกำลังทำอะไรกันแน่?”
“นี่~~”
หลิวเหนิงดูเขินอาย เขายิ้มแล้วพูดออกมาว่า “พี่เขย ผมก็ทำงานอย่างจริงจังนะ ฮ่าๆๆ แต่สิ่งที่สำคัญตอนนี้คือเขาคนนั้นเอาสินค้าของผมไปทั้งหมดแต่ไม่ยอมจ่ายเงิน! นี่ไม่ใช่การดูถูกกันงั้นเหรอ? พี่เป็นประธานของบริษัทกรีนทาวน์กรุ๊ป แต่เขาที่เป็นเพียงแค่ยามรักษาความปลอดภัยกลับกล้าพูดออกมาว่าหน้าตาของพี่เขยไม่หล่อเลยนะ!”
ฝูงชนสั่นสะท้าน
“ปรากฏว่าเขาคือบอสอู๋!”
“ประธานบริษัทกรีนทาวน์!”
“เขาเป็นคนสร้างอาคารนี้!”
“พระเจ้า นี่มันคนใหญ่คนโตงั้นหรอ?”
ดวงตาของบอสอู๋มองไปที่เจียงเฉินแล้วเขาก็ต้องตกตะลึง
เพราะเขาสัมผัสได้ทันทีว่ากลิ่นอายของเจียงเฉินนั้นไม่ธรรมดา อีกฝ่ายจะต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
เจียงเฉินที่ถูกจ้องมองก็ไม่ได้มีความรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อยแต่เขากลับยิ้มออกมา ราวกับว่าตัวเขานั้นไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร
หม่าอู๋ขมวดคิ้ว
แม้ว่าเจียงเฉินนั้นจะไม่ใช่คนธรรมดาแต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้
“มันเกิดอะไรขึ้น?”
หม่าอู๋ถามออกมาอย่างเคร่งขรึม
“มันเป็นอย่างดีครับ…..”
หลังจากนั้นหลิวเหนิงก็เล่าออกมาว่า ก่อนหน้านี้เจียงเฉินได้เดินเข้ามาในร้านของเขาและก็โยนสินค้าภายในร้านแจกจ่ายให้คนข้างนอกด้วยความเร็วแสงและสุดท้ายเจียงเฉินก็ไม่ยอมจ่ายเงินให้กับเขา และหลังจากนั้นก็ยังเติมเชื้อเพิ่มไปอีกโดยบอกว่าเจียงเช่นนั้นเป็นคนไม่ดียังไง
“พี่เขยผมถูกพวกเขาปล้น!”
“เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเอาของทั้งหมดในร้านของผมไปแต่พวกเขากลับไม่ยอมจ่ายเงิน นี่มัน~~”
“โอเคไม่ต้องพูดอะไรแล้ว”
บอสอู๋เห็นว่ายามรักษาความปลอดภัยจำนวนมากมีขวดน้ำถืออยู่ในมือดังนั้นเขาจึงรู้ได้ทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เขาพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม “เหตุการณ์ในครั้งนี้ ดูแล้วยามรักษาความปลอดภัยทุกคนที่นี้คงมีส่วนเกี่ยวข้องดังนั้นถ้าจะหาว่าน้ำหายไปเท่าไหร่ก็คงต้องนับจำนวนยามรักษาความปลอดภัยเพราะดูแล้วทุกคนคงจะได้ไปคนละขวด”
“นี่~~~”
หลิวเหนิงดูตื่นตระหนก
เขาไม่กล้าพูดอะไรออกมา!
เพราะ~~
เขาเพิ่งจะยักยอกเงินของบริษัทโดยการลดจำนวนยามรักษาความปลอดภัยลงไป!
ในตอนแรกพี่เขยของเขานั้นต้องการให้เขาจ้างยามรักษาความปลอดภัยจำนวนสองร้อยคนแต่เขากลับจ้างมาเพียงแค่หนึ่งร้อยคนเท่านั้นและเงินค่าจ้างของยามรักษาความปลอดภัยอีกหนึ่งร้อยคนก็ได้เข้ากระเป๋าเข้าไปแล้ว
ถ้าหากว่าพี่เคยรู้เรื่องนี้ล่ะก็~~
ผลกระทบที่ตามมาคงจะร้ายแรงมาก
แต่ใครจะรู้~~
ดูเหมือนว่าเจียงเฉินจะรอเวลานี้มานานแล้ว เขายิ้มและพูดออกมาว่า “คุณอู๋พูดถูก หากต้องการรู้ว่าพวกเราเอาน้ำไปกี่ขวดก็ต้องนับจำนวนพวกเราทีละคน!”
หลังจากนั้นก็ออกคำสั่งทันที
นอกจากตัวของเจียงเฉินแล้วยามรักษาความปลอดภัยจำนวนเก้าสิบเก้าคนก็เข้าแถวด้วยความเรียบร้อย
เจียงเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง “นับจำนวนคน!”
“รับทราบ!”
“หนึ่ง! สอง! สาม!.....”
ใบหน้าของหลิวเหนิงในตอนนี้ดำมืดราวกับขนม
ให้ตายเถอะ!
ดูเหมือนว่าเรื่องทุกอย่างจะถูกเปิดเผยแล้ว!
เจียงเฉินเม้มริมฝีปากของตัวเอง
หัวหน้าโจวพูดกับคุณอู๋ “คุณหม่า! พวกเรามียามรักษาความปลอดภัยทั้งหมดหนึ่งร้อยคนครับ!”
“เดี๋ยวนะ?”
หม่าอู๋ถามออกมาด้วยความประหลาดใจ “ทำไมถึงมีแค่หนึ่งร้อยคนละมันควรจะเป็นสองร้อยคนไม่ใช่เหรอ?”
แล้วเขาก็มองไปที่หลิวเหนิง
“นี่~~”
เหงื่อของหลิวเหนิงไหลออกมาท่วมตัวเขาจ้องมองไปที่เจียงเฉินก่อนที่จะหัวเราะและพูดออกมาว่า “พี่เขย ผมเข้าใจแล้ว! อากาศร้อนแบบนี้ในฐานะที่ผมเป็นหัวหน้าของทุกคนผมควรที่จะให้ทุกคนได้ดื่มน้ำหนึ่งขวดฟรี! ฮ่าๆ! เรื่องนี้ไม่ต้องสนใจแล้วไม่ต้องสนใจมัน~~”
“โอ้?”
เจียงเฉินจงใจพูดออกมา “คุณหลิว แบบนั้นมันจะดีเหรอพวกเราเอาน้ำของคุณมาตั้งกี่ขวด ถ้าหากไม่นับจำนวนให้ดีแล้วปล่อยไปแบบนี้เวลาคุณทำบัญชีมันจะไม่วุ่นวายหรอ?”
“ลืมมันไปเถอะ ลืมมันไปเถอะ เงินไม่ต้องแล้ว แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น!”
หลิวเหนิงจ้องมองไปที่เจียงเฉินอย่างชั่วร้ายและคิดในใจว่า ถ้าหากว่าพี่เขยของฉันจากไปเมื่อไหร่แกโดนดีแน่
บอสอู๋พูดออกมาอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่าน้องชายคนนี้พูดถูกนะ นายจ้างยามรักษาความปลอดภัยมากี่คนกันแน่?!”
“นี่ นี่~~”
หลิวเหนิงหลั่งเหงื่อเย็นออกมา
เจียงเฉินตบหัวของตัวเองและตระหนักอะไรได้ “อ้อผมลืมไปเลยว่าคุณหลิว คงไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าคุณแอบกลืนเงินเดือนของยามรักษาความปลอดภัยจำนวนหนึ่งร้อยคนไปใช่ไหม เห้อดูเหมือนว่าสมองเล็กๆของผมมันจะขี้ลืมจริงๆ!”
ฉันเจียงเฉินก็หันไปพูดกับบอสอู๋ “เมื่อกี้พวกเรารายงานผิดนะครับจริงๆแล้วพวกเรามีหนึ่งร้อยคนไม่ใช่สองร้อยคน!”
บอสอู๋ “…”
หลิวเหนิง “….”
(╯‵□′)╯︵┻┻!
ให้ตายเถอะ!
นายกำลังพยายามช่วยฉันปกปิดจริงหรือเปล่า?
เห็นได้ชัดว่านายตั้งใจที่จะเปิดเผยต่างหาก!
ตอนแรกที่เคยของฉันก็ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าจำนวนของยารักษาความปลอดภัยมันน้อยเกินไปถึงครึ่งหนึ่งจากที่มันควรจะเป็นแต่นายกลับจงใจทำให้เขาสังเกตเห็น!
ไอ้เวร!
“ฮ่าๆๆ~ ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดเรื่องไร้สาระนะครับพี่เขย อย่าไปสนใจเค้าเลยดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนป่วย”
หลิวเหนิงหัวเราะออกมาแห้งๆ
เจียงเฉินโบกมือให้สัญญาณ “เอาเลยทุกคนนับกันใหม่!”
“หนึ่ง สอง สาม~ เก้าสิบเก้า!”
เจียงเฉินตะโกนออกมา “สองร้อย!”
ผู้คนถึงกับพากันเงียบ
ยามรักษาความปลอดภัยหลายคนถึงกับพากันปิดปากหัวเราะ
เจียงเฉินกางมือออกมาและพูดกับบอสอู๋ว่า “คุณอู๋ พวกเรามีกันสองร้อยคนครับ!”
บอสอู๋ “….”
ให้ตายเถอะ!
พวกนายกำลังดูถูกสติปัญญาของฉันงั้นเหรอ?
เมื่อกี้ยังนับได้เก้าสิบเก้าคนอยู่เลยแล้วอยู่ๆสองร้อยมันมาจากไหน?!
(╯‵□′)╯︵┻┻!
เจียงเฉินพูดกับหลิวเหนิงอย่างจริงจัง “เจ้านายคุณพอใจหรือเปล่า?”
หลิวเหนิงตัวสั่นด้วยความโกรธ~~
เขากำลังจะเดินเข้าไปต่อยเจียงเฉินแต่ว่าบอสอู๋กลับคว้าตัวของเขาเอาไว้ก่อน~~
“ไอ้เด็กเวร!”
ตกหน้า!
หลิวเหนิงหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศา
“ฉันสั่งให้นายจ้างยามรักษาความปลอดภัยมาสองร้อยคนพร้อมกับให้งบนายไปสี่หมื่นหยวน! แต่นายกลับเจ้ามาเพียงแค่หนึ่งร้อยคนแล้วยังยักยอกเงินไปด้วยงั้นหรอ?!”
บอสอู๋โกรธมากเมื่อพบว่าหลิวเหนิงยักยอกเงินของเขาไป “ฉันจะทุบตีแกให้ตาย!”
ตกอีก
หลิวเหนิงกรีดร้องออกมาราวกับหมูที่ถูกเชือด
“ไอ้เวร! ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่! พี่เขย พี่เขย! ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยผมผิดไปแล้ว~~”
บอสอู๋จัดการกับหลิวเหนิงเสร็จเขาก็ไปเก็บหลักฐานสมุดลงชื่อและใบเสร็จมา
แต่
เขาก็ยังรู้สึกว่าเจียงเฉินนั้นก็มีปัญหาอยู่เหมือนกัน
และที่สำคัญไม่ว่าหลิวเหนิงจะเลวแค่ไหนแต่เขาก็เป็นน้องสะใภ้ของตัวเอง
หลังจากที่จัดการกับหลิวเหนิงเสร็จเขาก็รู้สึกว่าเขานั้นก็ต้องจัดการกับเจียงเฉินด้วยเช่นกัน
ถ้าหากว่าเขายังปล่อยให้เจียงเฉินสามารถยัวยุคนได้ง่ายๆแบบนี้ในอนาคตเขาจะไม่ต้องเจอปัญหางั้นหรอ?
“นายคนนั้นน่ะ!”
บอสอู๋สูดลมหายใจอย่างเย็นชาและหยุดเจียงเฉิน “มาทางนี้สิ!”
เจียงเฉินเดินเข้าไปหา
บอสอู๋พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “นายคิดว่านายเป็นใครฮะ? นายกล้าดียังไงถึงมาเยาะเย้ยคนที่เป็นหัวหน้าของตัวเองได้ รู้หรือเปล่าว่าคำพูดของคนระดับชั้นเพียงคำพูดเดียวก็สามารถกำหนดชีวิตของยามรักษาความปลอดภัยอย่างนายได้!”
เสียงของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ “ในไซต์ก่อสร้างของฉัน อาจมีเจ้านายที่ห่วยแตกอย่างหลิวเหนิงได้ แต่ฉันจะไม่มีวันยอมปล่อยให้มีหนามอย่างนายแน่! เข้าใจมั้ย?!”
บอสอู๋พูดออกมาอย่างเย็นชาและเขานั้นต้องการที่จะเชือดไก่อย่างเจียงเฉินให้เป็นตัวอย่างกับทุกคน!
แม้ว่าเจียงเฉินนั้นจะทำในสิ่งที่ดีแต่ว่าเขานั้นก็ไม่สามารถปล่อยให้คนที่สามารถชักจูงคนอื่นแบบนี้เอาได้แบบนี้เอาไว้ได้!
เนื่องจากในไซต์ก่อสร้างแห่งนี้มีคนอยู่หลายพันคน
ถ้าเกิดว่ามีเจ้านายที่ทำงานไม่ดีอย่างหลิวเหนิงอีกแล้วก็มีคนอย่างเจียงเฉินอีกสักคนที่ออกมาสร้างความวุ่นวาย ไซต์ก่อสร้างแห่งนี้จะวุ่นวายได้ขนาดไหนกัน?
ในความคิดของบอสอู๋ก็คือ หลิวเหนิงทำผิดฉันสามารถสั่งสอนได้แต่นายเจียงเฉินนายไม่สามารถต่อต้านฉันได้!
และในเมื่อนายคิดจะต่อต้านนายก็ต้องออกไป!
“พรุ่งนี้นายไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้ว!”
บอสอู๋พูดออกมาอย่างเย็นชาและโบกมือของเขา!
ตัดสินประหารชีวิต!
แสดงความแข็งแกร่งของตัวเองออกมา!
ฉันคือประธานบริษัทฉันใหญ่ที่สุด!
หลิวเหนิงที่ถูกทุบตีจนใบหน้าของเขากลายเป็นหัวหมู่ก็ปิดใบหน้าและยิ้มออกมา
“ฮ่าๆๆ เจียงเฉิน นายเจ๋งมากนักไม่ใช่หรือยังไง? นายฉลาดมากนักไม่ใช่เหรอ? เคยส่องกระจกดูตัวเองบ้างหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นคนประเภทไหน?! ฮ่าๆๆ~ ในเมื่อนายคิดจะสร้างปัญหากับฉันแต่ฉันมีพี่เขยเป็นประธานบริษัท! ฉันยังคงได้รับผิดชอบในการก่อสร้างที่นี่ส่วนนายล่ะก็ออกไปจากที่นี่ยังไงล่ะ!”
ยิ่งหลิวเหนิงพูดออกมามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกภูมิใจมากขึ้นเท่านั้น “พวกเราเป็นชนชั้นสูง! ส่วนนายมันก็แค่ยามรักษาความปลอดภัยชั้นต่ำ! อ้อ ฉันจะขอบอกความจริงอะไรให้นะ! คนช้ำต่ำก็ต้องเป็นคนชั้นต่ำไปตลอดกาล!”
กลุ่มยามรักษาความปลอดภัยรู้สึกว่านี่ไม่ยุติธรรมต่อเจียงเฉิน
“เห้อ ทำไมสมัยนี้คนทำดีถึงไม่ได้รางวัลกันนะ?”
“ไม่ยุติธรรมจริงๆ! ทำไมหลิวเหนิงที่ทำชั่วร้ายกดขี่พวกเราถึงได้ยังอยู่ที่นี่?! พี่เฉินเป็นคนทวงความยุติธรรมให้พวกเราแต่กลับถูกไล่ออก! แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน?!”
“พระเจ้าได้โปรดตาสว่างด้วย!”
แต่ใครจะรู้~~
เจียงเฉินยิ้มออกมา
“คิดจะไล่ฉันออกงั้นหรอ?”
บอสอู๋พูดออกมาอย่างเย็นชา “ใช่ ฉันจะไล่ออก!”
“คิดว่าเป็นคนรวยแล้ววิเศษขนาดนั้นเลยหรอ?”
เจียงเฉินถามกลับ
หลิวเหนิงตอบแทนพี่เขยของตัวเองว่า “ใช่ เป็นคนรวยมันก็ต้องวิเศษสิ!”
เจียงเฉินยิ้มออกมา
“อืม ถ้าอย่างนั้น~~”
“ฉันก็คง~~”
“จะวิเศษกว่าพวกนายเยอะ!”
เจียงเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา!
