Chapter 19: การเก็บเกี่ยวและผลตอบแทนที่น่าตกใจ
Chapter 19: การเก็บเกี่ยวและผลตอบแทนที่น่าตกใจ
“เจ้าเติบโตขึ้นมาอย่างดีทีเดียว” จางจันเปากล่าวขณะที่เขาวางแขนไว้รอบไหล่ของเจียงหมิงและขยิบตาให้เขา "ให้ข้าแนะนำเจ้าให้รู้จักกับศิษย์น้องหญิงของข้าสักคนดีหรือไม่ มันน่าจะทำให้ยอดเขาฉูหยางมีชีวิตชีวาขึ้น เจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่”
“ถ้าท่านกำลังคิดที่จะแนะนำใครซักคนให้รู้จัก ท่านจะต้องเข้าแถวนะศิษย์พี่จาง” โมโมะพูดด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าไม่รู้หรอกว่าเขาชอบผู้หญิงแบบใด” จางจันเปาพูดเสียงจริงจัง “ผู้ชายเท่านั้นที่เข้าใจผู้ชายด้วยกัน!”
โมโมะเยาะเย้ยก่อนจะพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้ง “พวกท่านก็เหมือนกันหมด!” จากนั้นเธอก็หันไปมองจื่อหลิงหลงนัยน์ตาของความอิจฉาริษยาและความรู้สึกที่ซับซ้อนบางอย่างสามารถเห็นได้ในแววตาของเธอ
จางจันเปาตบไหล่เจียงหมิง และพูดผ่านการส่งสัญญาณเสียงว่า “เธอค่อนข้างดูดีเลย เธอมีบุคลิกที่ดี เธออ่อนโยน และเข้ากับน้องสาวของเจ้าได้ ทำไมเจ้าไม่ให้โอกาสเธอล่ะ”
“ถ้าเจ้าคิดว่าเธอดีนัก ทำไมท่านไม่ตามเธอไปล่ะ” เจียงหมิงโต้กลับ
“เข้าแค่สนใจที่จะไร้เทียมทาน เหล่าสตรีมีแต่จะส่งผลต่อความเร็วของการฝึกฝนของข้าเท่านั้น และมันขัดขวางการไล่ตามความอายุยืนของข้า!” จางจันเปากล่าวขณะที่เขาโบกแขนเสื้อและวางมือบนหลังของเขา
เจียงหมิงยกคางขึ้นเล็กน้อยและกล่าวว่า "คุณปู่ของเจ้ามองมาทางนี้"
ในเวลานี้ จางเหริน ลำดับแรกของยอดเขาชุนหยาง มองดูเด็กชายทั้งสอง
ริมฝีปากของจางจันเปากระตุก จากนั้นเขาก็พูดกับเจียงหมิงก่อนจะบินออกไปอย่างรวดเร็วว่า “ไว้ดื่มกันเมื่อเจ้าว่างนะ”
ในเวลาเดียวกันจื่อหลิงหลงเดินไปที่เจียงหมิง เธอคว้าแขนของเจียงหมิงและเขย่าขณะที่เธอถาม "ข้าน่าทึ่งใช่มั้ยท่านพี่"
"แน่นอน" เจียงหมิงกล่าวด้วยความจริงใจว่า "เมื่อมีเจ้าอยู่ใกล้ๆ ข้าคงไม่ต้องกังวลเรื่องคนจะมาสร้างปัญหากับข้า"
“พวกมันไม่กล้าทำอย่างนั้นแน่” จื่อหลิงหลงกล่าวอย่างมั่นใจ จากนั้น นางถามอย่างลังเลเล็กน้อย “ท่านพี่ ท่านอาจารย์ และท่านเจ้าสำนักบอกให้ข้าไปฝึกฝนที่บ่อแห่งตะวัน ของยอดเขาไท่หยาง ท่านเจ้าสำนักบอกว่าเขาจะบอกความลับของสำนักให้ข้าด้วย ท่านคิดว่าข้าควรไปหรือไม่”
"แน่นอนสิ" เจียงหมิงกล่าวโดยไม่ลังเลใดๆ
“แต่… แต่ข้าไม่อยากทิ้งท่าน ท่านพี่!”
"ฟังข้านะ เจ้าควรจะไป เจ้าสามารถกลับมาได้เสมอเมื่อเจ้าฝึกฝนเสร็จแล้ว มิใช่หรือ”
"อื้อ ข้าจะกลับมาโดยเร็วที่สุด!” จื่อหลิงหลงพยักหน้า
ในที่สุดจื่อหลิงหลงก็ถูกหยานหยานนำตัวไป
…
หลังจากที่เจียงหมิงติดตามกู้ไห่กลับไปที่ยอดเขาฉูหยาง พวกเขานั่งลงที่ลานบ้าน
เจียงหมิงชงชาและเทชาสองถ้วยก่อนที่เขาจะนั่งลง จากนั้นเขาก็ถามว่า “ท่านอาจารย์ หลิงหลงจะกลับมาหรือไม่”
“เธอสามารถกลับมาได้ถ้าต้องการ” กู้ไห่กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น เขาดื่มชาในถ้วยในคราวเดียวก่อนจะพูดต่อว่า “เธอยังเด็กและไม่แน่นอน ท่านเจ้าสำนักจะปฏิบัติต่อเธอราวกับเจ้าหญิงที่ยอดเขาไท่หยางอย่างแน่นอน ข้าเกรงว่า... อย่างไรก็ตามเราไม่สามารถบ่นได้ พรสวรรค์ของเธอถูกเปิดเผย เธอเปรียบได้กับบุตรีศักดิ์สิทธิ์ด้วยความสามารถของเธอ อาจมีคนสนใจเธอ ข้าไม่สามารถปกป้องเธอได้หากสิ่งนั้นเกิดขึ้น การตายของจั่วฮั่นหมายความว่ามีข้อบกพร่องในการป้องกันของสำนักเรา เพื่อเห็นแก่หลิงหลงและเห็นแก่สำนัก เราต้องดูแลเธอให้ปลอดภัย เป็นการดีที่สุดสำหรับเธอที่จะอยู่ข้างท่านเจ้าสำนัก
แม้ว่ากู้ไห่จะรู้สึกไม่เต็มใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"ข้าเข้าใจ" เจียงหมิงหัวเราะอย่างขมขื่น “ท่านควรไปเยี่ยมยอดเขาไท่หยางด้วยท่านอาจารย์ หลิงหลงไม่เคยอยู่ห่างจากยอดเขาของเรามาก่อน ดังนั้นข้าเกรงว่าเธอจะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ยาก ข้าไม่สงสัยเลยว่าพวกเขาจะไม่ละเว้นความพยายามใดๆ ในการฝึกเธอ แต่ข้ากังวลว่าเหล่าศิษย์รุ่นเยาว์จะรังแกเธอด้วยความริษยา คงเป็นการดีที่สุดถ้าท่านไปเยี่ยมเธอบ่อยๆ เพื่อดูแลเธอ”
"นั่นสินะ ข้าจะปล่อยให้ยอดเขานี้เป็นของเจ้าสักระยะก็แล้วกัน“กู้ไห่ได้วางแผนที่จะทำเช่นนั้นเช่นกัน”ข้าจะใช้ค่ายกลขนาดใหญ่ปกป้องบนยอดเขา อย่างน้อยมันจะเตือนเจ้าถ้ามีอะไรเกิดขึ้น”
การสร้างค่ายกลบนยอดเขาฉูหยางนั้นเรียบง่าย การก่อตัวอยู่ภายในพื้นที่ของสำนักทั้งหมด มันจะสร้างภาพลวงตาเพื่อสร้างความสับสนและดักจับผู้บุกรุก
หลังจากเปิดใช้ค่ายกล กู้ไห่ก็จากไป
…
ใต้ศาลาบนชั้นดาดฟ้า
เจียงหมิงโยกเอนกายช้าๆ รู้สึกเหงาเล็กน้อย เขาไม่เคยเบื่อเมื่อน้องสาวของเขาอยู่เคียงข้างเขา แม้ว่าเขาจะฝึกฝนอย่างสันโดษ เขาก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเมื่อรู้ว่าเธออยู่ใกล้ เมื่อไม่มีเธออยู่ใกล้ๆ เขาพบว่าเขาห่วงใยเธอมากกว่าที่เขาจะจินตนาการได้
“ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกเสียหน่อย” เจียงหมิงส่ายหัวและทำจิตใจให้ปลอดโปร่ง
เขานั่งไขว่ห้างบนพื้นและหลับตาเพื่อฝึกฝน เขาพยายามที่จะบุกเข้าไปในอาณาจักรคฤหาสน์ม่วง แต่เขาวิ่งเข้าไปในกำแพง ราวกับว่ามีภูเขาขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนเส้นทางการบ่มเพาะของเขา เขารู้ว่านี่เป็นเรื่องปกติ ยิ่งมีฐานการบ่มเพาะที่สูงเท่าไรก็ยิ่งทะลวงไปได้ยากขึ้นเท่านั้น
ขั้นตอนนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับเขา การก้าวไปสู่อาณาจักรคฤหาสน์สีม่วงจากอาณาจักรแกนทองคำนั้นเป็นเฉกเช่นกำลังก้าวเข้าสู่โลกใหม่ทั้งใบ
เจียงหมิงยังคงมุ่งมั่นที่จะให้แกนทองคำของเขาดันกำแพงที่มองไม่เห็นในทะเลแห่งจิตสำนึกของเขา เมื่อเขาทำลายกำแพงได้สำเร็จ ทะเลแห่งจิตสำนึกของเขาจะกลายเป็นทะเลศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของอาณาจักรคฤหาสน์สีม่วง
เจียงหมิงยังคงหมุนเวียนพลังปราณของเขาต่อไปด้วยแกนทองคำของเขาและผลักทะเลแห่งจิตสำนึกของเขา กำแพงดูเหมือนตั้งอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก ความหนาของกำแพงสอดคล้องกับความสำเร็จของเขาในอาณาจักรแกนทองคำนี่คือเหตุผลที่เขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการฝ่าฟันหลังจากไปถึงขอบเขตแก่นแท้ทองคำขั้นที่ 81 มันยากเกินไป และเขาทำได้เพียงพึ่งพาพลังใจและความแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะฝ่าฟันไปได้
เสียงดังกึกก้อง!
เมื่อแกนทองคำของเขาผลักม่านพลังที่มองไม่เห็นอีกครั้ง มันทำให้เกิดคลื่นซัดสาดอย่างไม่รู้จบ อนิจจา ม่านพลังเพียงสั่นไหวโดยไม่แตก เขาพยายามต่อไปสองสามครั้ง แต่ความพยายามของเขาทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตัดสินใจที่จะพักผ่อนและจดจ่อกับการทำความเข้าใจปราณดาบไร้รูปมหาอากาสะแทน น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้มากพอที่จะทำอย่างนั้นได้ ในที่สุดเขาก็ลืมตาและมองออกไปข้างนอก
ดวงอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตก มันเป็นเวลาบ่ายแก่ๆแล้ว
“ข้าควรจะไปเก็บเกี่ยวพืชผล สงสัยเหลือเกินว่าจะได้รับรางวัลอะไร…”
เจียงหมิงลุกขึ้นยืนและกระโดดขึ้นไปบนภูเขา
…
ที่ด้านหลังของภูเขา
ต้นข้าวก้มต่ำในทุ่งสีทอง ไร่ผักของเขาเขียวขจีและเขียวชอุ่ม แต่ทุ่งสมุนไพรดูค่อนข้างจะเบาบาง
“นี่เป็นโลกเดียวที่ข้าวเปลือก ข้าวสาลี และเมล็ดน้ำมันพืชจะเติบโตไปพร้อม ๆ กัน”
เจียงหมิงกระจายความรู้สึกของเขาให้กว้างและตัดสินใจว่าไม่มีใครแอบดูเขา จากนั้นเขาก็โบกมือและเหวี่ยงใบมีดลมออกไปที่สนาม ใบมีดตัดก้านของเมล็ดใกล้รากได้อย่างง่ายดาย
เขาโบกมืออีกครั้งและพืชผลก็ลอยขึ้นและบินมาอยู่ในมือของเขา หลังจากเขย่าพวกมันอย่างแรง เมล็ดข่มขืนเมล็ดพืชน้ำมันก็ตกลงกับพื้น ลมพัดพาเมล็ดพืชและใบไม้ที่ร่วงหล่นไป
ในเวลาอันสั้น เขาเก็บเมล็ดน้ำมันได้ 100 กิโลกรัม เนื่องจากนี่เป็นการใช้พลังทางจิตวิญญาณ ผลผลิตนี้จึงน่าพอใจ
ต่อจากนั้นเจียงหมิงก็รวมฝ่ามือเข้าด้วยกัน เขาจัดการปราณของเขาและบีบเมล็ดพืชเหมือนเครื่องอัด ไม่นานก็มีหยดน้ำมันออกมา และเขาก็รวบรวมมันไว้ในขวดหยก
“นี่ช่างสะดวกจริงๆ!” เจียงหมิงอุทานออกมา เพียงไม่กี่นาที เขาก็สกัดน้ำมันจากเมล็ดพืชเสร็จแล้ว “การบ่มเพาะทำให้เป็นเกษตรกรผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ ประสิทธิภาพดีขึ้น 100 เท่า”
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการเก็บเกี่ยวเมล็ดพืชน้ำมันหนึ่งกองและสกัดน้ำมันออกมา รางวัล: การบ่มเพาะมูลค่า 20 ปีและผลไม้จิตวิญญาณของมนุษย์!]
[ติ๊ง! ผลไม้วิญญาณของมนุษย์: ผลไม้หายากที่ช่วยให้มีสมาธิและพัฒนาทักษะความเข้าใจ]
“สิ่งนี้สามารถปรับปรุงทักษะความเข้าใจของข้าได้หรือไม่” เจียงหมิงสูดหายใจเข้าอย่างแรง
ค่าฝึกฝน 20 ปีเป็นรางวัลใหญ่ในตัวมันเอง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับรางวัลเป็นบางสิ่งที่จะพัฒนาทักษะความเข้าใจของเขาเช่นกัน เขารู้ว่าสิ่งที่เป็นนามธรรมและลึกซึ้งเช่นทักษะความเข้าใจสามารถปรับปรุงได้
เขาแลบลิ้นอย่างแปลกใจขณะนำผลไม้ออกมาโดยไม่ลังเล เขากัดผลไม้ที่มีขนาดเท่ากับไข่นกพิราบ "หวาน!"
หลังจากที่เขากินผลไม้แล้ว เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างที่ไหลเข้าสู่จิตใจของเขา มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างสดชื่น รู้สึกราวกับว่ากระบวนการคิดของเขาถูกเร่งอย่างน้อยสิบเท่า เขาอุทานด้วยความตกใจ “นี่มันน่าทึ่งจริงๆ”
จากนั้นเจียงหมิงมองดูข้าวเปลือกสามกองและข้าวสาลีสามกองด้วยสายตาที่เร่าร้อน อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เก็บเกี่ยวทันที เขากลับหั่นก้านเมล็ดน้ำมันพืชที่เหี่ยวแห้งแล้วหั่นเป็นลูกเต๋าแล้วเปลี่ยนให้เป็นผงก่อนที่จะโปรยไปทั่วไร่
หลังจากนั้น เขาก็เก็บเกี่ยวข้าวเปลือกและข้าวสาลีในที่สุด เขานวดข้าวพวกนั้นอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ได้พวกมันหนักประมาณ 600 กิโลกรัม เขาสามารถเลี้ยงตัวเองได้เป็นเวลานานด้วยสิ่งนี้ แม้ว่ากระบวนการนี้จะยุ่งยากกว่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอะไรที่เขาไม่สามารถจัดการได้
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการนวดข้าวสามกอง รางวัล: ค่าฝึกฝน 60 ปีและความสามารถพิเศษ: ย่างก้าวมหาอากาสะ]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับการนวดข้าวสาลีจิตวิญญาณสามกอง.. รางวัล: การบ่มเพาะ 60 ปีและใบชาตื่นรู้ห้าใบ]
