ตอนที่ 855+856 ฉันชินแล้ว

ตอนที่ 855 ฉันชินแล้ว

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เฉินเฟยไป่ก็หันหลังและเดินจากไป ประโยคสุดท้ายของเขาทำเอาเฉินฉานเหอและภรรยาโกรธมากจนอยากจะตาย พวกเขากล่าวขอโทษเจียงเหยาซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกเขายังบอกเจียงเหยาให้มองหาพวกเขาหากเธออยู่ที่เมืองจินโดในช่วงปิดเทอมฤดูหนาว – พวกเขาอยากจะขอบคุณเธออย่างเหมาะสม ถ้าอาจารย์ของเจียงเหยา เทวแพทย์ผู้นั้นอยู่ที่นั่นด้วย พวกเขาก็อยากจะขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัว

เจียงเหยาพูดคุยอยู่กับเฉินฉานเหอและภรรยาของเขาอีกสองสามประโยคก่อนที่พวกเขาจะจากไป

เจียงเหยาคุ้นเคยกับพฤติกรรมของเฉินเฟยไป่แล้ว

ในทางกลับกัน คุณเจิ้งตกตะลึงตลอด เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนบางคนถึงปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณด้วยทัศนคติเช่นนั้น

“นั่นน่ะเหรอ ฮีโร่ที่ช่วยน้ำท่วม ฉันได้ยินว่าครอบครัวของเขามีภูมิหลังที่น่าประทับใจ” ใบหน้าของคุณเจิ้งมืดลง “แม้ว่าเขาจะเป็นฮีโร่ก็เถอะ แต่เขาจะทำนิสัยแบบนั้นได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะมีสถานะที่สูงกว่าคนอื่น แต่จะพูดกับหมอที่รักษาตัวเองแบบนั้นได้ยังไง แล้วทำไมเขาถึงบอกด้วยว่าเขาจะมาหาลูก ถ้าเขาหายดี”

ประโยคสุดท้ายเขาถามเจิ้งอี้ ในขณะที่ประโยคแรกเป็นเพราะเขาไม่พอใจกับนิสัยที่ไม่สุภาพของเฉินเฟยไป่ที่มีต่อเจียงเหยา

“พ่อคะ นี่มันเป็นเรื่องระหว่างเขากับหนู” เจิ้งอี้ปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอก่อนจะยิ้ม “เขาไม่ได้นิสัยแย่อย่างที่พ่อคิดหรอกค่ะ เพียงแค่คำพูดของเขาอาจจะฟังดูใจร้ายไปเสียหน่อย เขาเป็นคนปากกับใจไม่ตรงกันค่ะ จริง ๆ แล้วเขาอยากจะขอบคุณหมอเจียง แต่เขาไม่กล้าพูดออกก็เท่านั้นเอง”

“มีคนแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอ” คุณเจิ้งไม่เชื่ออย่างที่ลูกสาวของเขาบอกจริง ๆ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เขาเคยเป็นลูกน้องของสามีฉัน เขาก็ปฏิบัติกับฉันและสามีแบบเดียวกันเลยค่ะ ฉันชินแล้ว” เจียงเหยารู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่อเฉินเฟยไป่ทำแบบนั้น นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ได้บอกครอบครัวเฉินให้หาจิตแพทย์ให้กับเฉินเฟยไป่ ในการดูแลด้านสุขภาพจิตของเขา

หลังจากที่เธอเห็นเจิ้งอี้และพ่อของเธอจากไป เจียงเหยาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในช่วงเวลานั้น เธอมุ่งความสนใจไปที่ผู้ป่วยทั้งสองรายทั้งหมด เธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่การรักษาทั้งสองคนผ่านไปด้วยดี

หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว เหวินเสวี่ยฮุ่ยก็ตบไหล่ของเจียงเหยา

“หมอเจียง เรากลับไปมหาวิทยาลัยกันเถอะ วันมะรืนก็จะสอบปลายภาคแล้ว เธอประหม่าบ้างหรือเปล่าล่ะหมอเจียง”

“เธอคิดว่าไงล่ะ” เจียงเหยาเก็บข้าวของของและทุบศีรษะของเหวินเสวี่ยฮุ่ยด้วยเวชระเบียนในมือของเธอ “นี่สำหรับเธอที่แกล้งฉัน”

“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ล่ะ เธอไม่เห็นว่าอะไรเลยตอนที่เฉินเฟยไป่เรียกเธออย่างนั้น แต่เธอกลับตีฉัน” เหวินเสวี่ยฮุ่ยพ่นลมหายใจออกมา “ฉันจะบอกสามีของเธอว่าเธอมองผู้ชายคนอื่นตั้งหลายครั้ง”

เจียงเหยากลอกตาไปที่เหวินเสวี่ยฮุ่ย หลังจากที่เธอเก็บของของเธอ และออกไปจากโรงพยาบาลพร้อมกับเพื่อนของเธอ

การสอบปลายภาคกำลังจะมาถึง ดังนั้นเจียงเหยาจึงใช้เวลาสองวันที่เหลือกับหนังสือของเธอเพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอบปลายภาค

เธอไม่รู้ว่าหนังสือพิมพ์สองฉบับในเมืองหนานเจียงได้รับความสนใจจากชาวเมืองทั้งหมดในวันสอบ

หนังสือพิมพ์หนานเจียงมอร์นิ่งโพสต์ได้ตีพิมพ์เกี่ยวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงซึ่งจับตัวฆาตกรในคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่โหดร้ายอย่างยิ่งเมื่อไม่กี่ปีได้รักษาตัวจนหายและออกจากโรงพยาบาลในที่สุด

เมื่อเจิ้งอี้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล หนังสือพิมพ์ขนาดเล็กสองสามฉบับรายงานว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงผู้กล้าหาญเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลเฉิงอ้าย ไม่มีใครรู้ว่าข่าวแพร่กระจายไปอย่างไร แต่พวกเขาพิมพ์ซ้ำคดีในปีนั้น และรวมรูปภาพของเจิ้งอี้กับอาการบาดเจ็บของเธอด้วย คุณเจิ้งโกรธมากเมื่อเห็นเช่นนั้น

ดังนั้นเมื่อหนังสือพิมพ์หนานเจียงมอร์นิ่งโพสต์ได้ติดต่อขอสัมภาษณ์เจิ้งอี้ หลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาล ทั้งคู่จึงตอบตกลงกับคำขอนั้นทันที

__

ตอนที่ 856 จะไม่โกรธได้อย่างไร

ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือการแข่งขันทางธุรกิจที่ดุเดือด เมื่อมีการตีพิมพ์รายงานการออกจากโรงพยาบาลของเจิ้งอี้ หนังสือฉบับเล็กอีกฉบับตีพิมพ์รูปถ่ายแม่ของฆาตกรรายนั้น ขณะที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำหญิง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใกล้เคียงกับการออกจากโรงพยาบาลของเจิ้งอี้

เจียงเหยาได้รับหนังสือพิมพ์จากเหวินเสวี่ยฮุ่ยหลังจากการสอบของเธอเท่านั้น เหวินเสวี่ยฮุ่ยรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ที่เกิดเรื่อง แต่เธอกังวลว่ามันจะส่งผลต่ออารมณ์ของเจียงเหยาหากเพื่อนของเธอรู้เรื่องนี้เข้า ดังนั้นเธอจึงปกปิดข่าวนี้จากเธอ

หลังจากการสอบสิ้นสุดลง เธอได้อ่านหนังสือพิมพ์ที่เธอซ่อนไว้เป็นเวลาสองวันด้วยความขุ่นเคือง

“เจียงเหยา มีอะไรผิดปกติกับหนังสือพิมพ์ฉบับนี้หรือเปล่า เหตุใดจึงรีบเผยแพร่รายงานข่าวในวันเดียวกับรายงานในหนานเจียงมอร์นิ่งโพสต์ แบบนี้จะไม่สร้างปัญหาให้กับเจิ้งอี้เหรอ” เหวินเสวี่ยฮุ่ยชี้ไปที่รูปผู้หญิงในหนังสือพิมพ์ด้วยความโกรธจัด “ผู้หญิงคนนี้ควรถูกประหารพร้อมกับลูกชายของเธอ ไม่อย่างนั้น ก็ควรถูกขับไปตลอดชีวิต เธอให้กำเนิดลูกชายแบบนั้น แล้วยังไม่รู้สึกผิดอีก ยังมาทำร้ายพี่เจิ้งอี้ แม่มดคนนี้มีสิทธิอะไรที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้”

แม่ของฆาตกรต่อเนื่องไม่ได้มีส่วนร่วมในคดีฆาตกรรมที่ลูกชายของเธอก่อนขึ้น ดังนั้นเธอจึงถูกจำคุกเพียงไม่กี่ปีเพราะเธอทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจและทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนาร้าย

“เจียงเหยา ลองคิดดูสิ ถ้าเจิ้งอี้ไม่ได้เจอเทวแพทย์ เธอก็คงมีชีวิตที่น่าสังเวช แต่แม่มดคนนี้กลับได้รับการปล่อยตัวออกจากคุก ชีวิตช่างไม่ยุติธรรม” เหวินเสวี่ยฮุ่ยโกรธขึ้นเมื่อเธอพูด “แล้วเหยื่อที่ลูกชายของเธอฆ่าเล่า พ่อแม่ที่เสียลูกสาวไป ความเจ็บปวดไม่มีทางหายไปตลอดชีวิต”

แม้ว่าเจิ้งอี้จะเจ็บปวดมาสองสามปีแล้ว แต่ยังดีกว่าพ่อแม่ที่ต้องสูญเสียลูกสาวไปตลอดกาล

“แต่เธอไม่ได้เป็นคนฆ่าคนเหล่านั้นนี่ ลูกชายของเธอต่างหากที่เป็นคนทำ และลูกชายของเธอก็ถูกตัดสินประหารไปแล้ว” เจียงเหยายังถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “แม้ว่าเธอจะทำร้ายเจิ้งอี้ แต่อาการบาดเจ็บของเธอไม่ได้เป็นอันตรายต่อชีวิต กฎหมายก็ยุติธรรมดี แต่บางครั้งกฎหมายเองก็ไม่สามารถทำได้ทุกอย่าง”

หลังจากที่เธออ่านหนังสือพิมพ์จบ เจียงเหยาเก็บของของเธอ เหวินเสวี่ยฮุ่ยยังคงโกรธเมื่อเธอถามว่า “เธอไม่โกรธหรือ หลังจากอ่านข่าวนี้”

“โกรธสิ ทำไมฉันจะไม่โกรธ เพราะเรารู้จักเจิ้งอี้ เราถึงโกรธ แต่โกรธไปก็ไร้ประโยชน์” เจียงเหยายักไหล่ “โชคดีที่เจิ้งอี้ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว อีกอย่าง ในตอนนี้ฉันรู้สึกนะว่าเจิ้งอี้มีจิตวิญญาณที่จะต่อสู้”

“เธอบอกว่าเธอจะไม่กลับเข้าไปทำงานที่หน่วยปราบปรามอาชญากรรมตำรวจ”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยกล่าว “พวกเขามาตามเธอและหวังว่าเธอจะกลับไปทำงานที่หน่วย แต่เธอกลับปฏิเสธข้อเสนอนั้น ลุงเจิ้งเองก็ไม่อยากให้เธอทำงานที่อันตรายเช่นนั้นอีก”

“ฉันคิดว่าเธอคงตกลงอะไรกับเฉินเฟยไป่ไว้” เจียงเหยาเลิกคิ้วของเธอ

“ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่บอกหรอกว่าถ้าหายแล้วจะมาหาเธอ ตอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลพวกเขามักจะทะเลาะกัน บางครั้งเฉินเฟยไป่ก็จะยั่วเจิ้งอี้ และบางครั้งก็เป็นเจิ้งอี้ยั่วเขา วันก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล พวกเขาก็ทะเลาะกันจนไม่คุยกันพักหนึ่ง แต่หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาคุยกันใหม่ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน”