บทที่ 298 รอยเท้า
ฉันกับเรจิสยืนอยู่ตรงทางเข้าอุโมงค์ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ทางเข้าพังไปบางส่วนและถูกกลบด้วยหิมะอย่างรวดเร็ว ข้างหน้าเราเป็นพื้นที่สีเทาและสีขาวที่พร่ามัว พายุโหมกระหน่ำและทำให้หิมะปลิวด้วยความเร็วที่สามารถฉีกเนื้อออกจากกระดูกได้ ฉันเกาแก้ม “บางทีมันอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เห็นก็ได้ ” เรจิสขำออกมา “ลองน...
