ตอนที่ 6 ไม่มีทางออก
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเรียลเวิลด์ (โลกจริง) นำผู้เล่นเข้าสู่เกมด้วยคลื่นสมอง นิ้วที่คล่องแคล่วของเขาจึงกลายเป็นไร้ประโยชน์ การตอบสนองสายฟ้าของเขาก็กลายเป็นภาระเพราะมันไร้ประโยชน์หากร่างกายของเขาตามไม่ทัน
“ลุกขึ้นสิ” เสียงของดราก้อนสเปียร์ (หอกมังกร) ฟังดูเหมือนกับปีศาจมากกว่าเมื่อเทียบกับฮาเดส “ในเกมนี้ การตอบสนองที่รวดเร็วเพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพอ เรียนรู้การประสานร่างกายของนายด้วย”
ฮาเดวลุกขึ้นด้วยท่าทมางที่ลำบาก “นายคือใครกันแน่!”
“คนที่ผ่านทางมา” เสียงของดราโก้เหยานั้นไร้อารมณ เขาเพียงแค่ก้าวไปข้างหน้าและเหวี่ยงแท่งไม้หนาซึ่งดูราวกับกระบองคนป่าไปยังฮาเดสที่เพิ่งลุกขึ้นมา
ฮาเดสจนปัญญาในขณะที่เขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างงุ่มง่ามด้วยสี่ขาเพื่อหลบการโจมตี การตอบสนองของเขานั้นรวดเร็วอย่างแน่นอน แต่เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้อย่างเหมาะสม การหลบที่ดูแย่เหล่านี้เป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถทำได้เพื่อหลบการโจมตีที่พุ่งเข้ามา
ฮาเดสลุกขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากหลบการโจมตีได้สำเร็จ โดยที่ถือกริชระดับทั่วไปในมือของเขาในขณะที่เขาจ้องมองไปยังชายที่หันหน้ามาทางเขา
ออร่านี้…
ในฐานะปรมจารย์ในเกมของเขา ฮาเดสจึงเชื่อว่าเกมไม่เรียบง่ายอย่างที่พวกเขาเห็น แม้จะแยกจากกันด้วยจอภาพ เขาก็รู้สึกและสัมผัสได้ถึงออร่าที่คนอื่นได้ใส่เข้าไปในตัวละครของพวกเขา
คนคนนี้…
“นายเป็นใครกัน!” ในฐานะที่เป็นคนช่ำชองในโลกแห่งเกม เขาเชื่อว่าไม่มีมืออาชีพคนไหนที่เขาไม่รู้จัก
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว!” ดราโก้ทำหน้าเคร่งขรึมและโจมตีฮาเดส “นายจะไม่ใช่ทักษะเลยเหรอ?”
“ฮึ่ม! นายไม่ต้องบอกฉันหรอกว่าต้องทำยังไง!” ฮาเดสพ่นลมหายใจ
เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมาตีของดราโก้เหยา เขาไม่ได้หลบในครั้งนี้ แต่กลับใช้ทักษะฟันคู่ซึ่งเป็นทักษะที่แม้แต่นักล่ามือใหม่ก็สามารถใช้ได้
“โง่เง่า” ร่างกายของดราโก้เหยาสั่นไหวราวกับเงขา แต่ถึงอย่างนั้น ฮาเดสก็สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันหนักหน่วงและหนักแน่นจากอาวุธของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาโจมตีโดน
อย่างไรก็ตาม ดราโก้เหยาก็มาอยู่ข้างหลังฮาเดสในเวลาต่อมาแล้ว
“นายไม่รู้เกี่ยวกับการเบี่ยงการโจมตีด้วยซ้ำ?”
ก่อนที่เสียงของเขาจะจางหายไป เขาได้เหวี่ยงไม้ไปที่กระดูกหัวเข่าของฮาเดส ฮาเดสมองเห็นไม้ที่มุมสายตาของเขา ในขณะที่ยกขาขึ้นเพื่อหลบการโจมตี ฮาเดสกลับสะดุดตัวเองล้มและนอนแผ่อยู่บนพื้นราวกับคนโง่
การโจมตีของดราโก้เหยาทำให้ตัวเลขโผล่ขึ้นมาเมื่อโจมตีโดน ความเสียหายที่เขาทำได้นั้นต่ำมาก ถึงอย่างนั้น แม้จะเกิดความเสียหายทางกายภาพเพียงเล็กน้อยก็ตาม แต่การโจมตีนี้ก็ยังส่งผลกระทบทางจิตใจอย่างรุนแรงต่อฮาเดส
“ลุกชึ้น”
“ลุกชึ้น”
“ลุกชึ้นได้แล้ว”
…
นี่เป็นครั้งที่แปดแล้วที่ดราโก้เหยาส่งฮาเดสล้มลงกับพื้น
ฮาเดสอยู่เลเวล 10 ในขณะที่ดราโก้เหยาอยู่เพียงเลเวลล 3 และยังไม่เคยใช้แต้มทักษะของเขากับทักษะไหนเลย ไม่ต้องกล่าวถึงเซ็ตอุปกรณ์ทั่วไปที่เขาใช้อยู่ในปัจจุบัน การโจมตีปกติเพียงอย่างเดียวเป็นเรื่องยากที่จะสังหารฮาเดส
แต่ไม่ว่ายังไง นี่เป็นครั้งแรกที่ฮาเดสรู้สึกว่าโอกาสในการชขนะของเขานั้นเป็นศูนย์อย่างแท้จริง
“ลุกขึ้น”
ทุกครั้งที่เขาได้ยินชายคนนั้นกล่าวคำคำหนึ่งด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นเช่นนี้ เขาก็จะสั่นสะท้านในทุกครั้ง
“แค่ฆ่าฉัน! นี่เป็นการทรมาณอย่างแท้จริง!” ในที่สุดฮาเดสก็ยอมแพ้และตะโกนออกมา
ครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้เล่นชั้นนำในวอร์ออฟเดมอน (สงครามแห่งปีศาจ) ครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้เล่นที่ดีที่สุดในโลก แต่เมื่อเขามาเกมนี้ เขากลับถูกทำลายอย่างสมบูรณ์
ดราโก้เหยาเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนที่จะกลล่าวว่า “นายได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปมั้ย?”
ฮาเดสกรีดร้องตอบกลับไป “แน่นอน! นายบอกให้ฉันลุกขึ้น! ฉันไม่ใช่คนโง่นะ!” จากนั้นเขาก็กางแขนออกและนอนราบไปกับพื้น “ฉันไม่ลุก ไอ่บ้าเอ้ย!”
ดราโก้เหยาเกือบหัวเราะกับความไร้เดียงสาของชายคนนี้ “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันพูด ฉันหมายถึงฉันพูดเกี่ยวกับการตอบสนองที่รวดเร็วนั้นไม่เพียงพอ นายต้องรู้วิธีการประสานร่างกายของนาย”
“นายสามารถมองเห็นการโจมตีของฉันได้ สมองนายตามการโจมตีของฉันได้ทัน แต่นายไม่รู้ว่าจะหลบพวกมันได้ยังไง”
“นี่คือสิ่งที่เรียกว่าหมายเลขหนึ่งจากวอร์ออฟเดมอนทำได้เหรอ?”
“หรือบางที นายเป็นตัวปลอมเหรอ?”
“ไม่เป็นไร แค่ส่งหอกมาให้ฉัน ไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับขยะ”
ราวกับมีคนมีเหยียบหางของเขา ฮาเดสลุกขึ้นและกระโจนใส่ดราโก้เหยาในขณะที่ตะโกนว่า “นายเรียกใครว่าขยะกัน!”
…
เมื่อเขาพ่ายแพ้ครั้งที่สามสิบ ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
ในเกม เวลาจะผ่านไปเร็วเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับโลกจริงซึ่งหมายความว่าหนึ่งวันในโลลกจริงจะเท่ากับสองวันในเกม ดังนั้นผู้เล่นส่วนใหญ่จะมีโอกาสได้สัมผัสทั้งกลางวันและกลางคืนในเกม
ฮาเดสล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เขาเหนื่อยเกินกว่าจะกล่าวได้ การควบคุมตัวละครด้วยคลื่นสมองไม่าได้หมายความว่าความเหนื่อยล้าจะไม่มี การมุ่งเน้นไปที่จิตใจก็ยังคงสร้างภาระให้กับสมอง ดังนั้นความอ่อนลล้าทางจิตใจจึงเป็นเรื่องปกติ
ชายคนนี้ เขารอให้ฉันฟื้นฟูเมื่อพลังชีวิตของฉันเหลือน้อย แล้วก็จะมาทุบตีฉันอีกครั้ง! เขาบ้าไปแล้ว! บ้า บ้า!
ฮาเดสสาปแช่งคนบ้าที่ไม่รู้จักในหัวของเขา
เมื่อพลังชีวิตของฮาเดสฟื้นฟูกลับมาอย่างสมบูรณ์ ดราโก้เหยาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แท่งไม้เริ่มต้นในมือของเขาดูไม่ต่างจากดาบศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถฟันปีศาจได้ราวกับเนยในสายตาของฮาเดส
“ฉันยอมแล้ว ฉันยอมแล้ว” ฮาเดสกล่าวในขณะที่เขาหยิบหอกออกมาจากกระเป๋าไอเท็มของเขาและโยนมันไปบนพื้น “เอาไปสิ”
ดราโก้เหยาจ้องเข้าไปในส่วนลึกในดวงตาของฮาเดส สร้างความสั่นสะท้านให้กับชายผู้พ่ายแพ้
ดราก้อนสเปียร์เดินเข้ามาหาเขาและหยิบหอกขึ้นมา
“ฮาเดส ฉันผิดหวังมาก” เขาโยนกริชของเขาลงไปบนพื้นและหันหลังเดินจากไป
…
หลังจากยืนยันว่าคนบ้าไปแแล้วจริงๆ ฮาเดสก็ถอนหายใจยาว หัวของเขามีอาการปวดเมื่อย ที่มุมซ้ายบนของการมองเห็นของเขา การแจ้งเตือนสีแดงกำลังกะพริบซึ่งหมายความว่าหมวกเกมตรวจพบว่าเขามาถึงขีดจำกัดแลล้ว และมันแนะนำให้เขาออกจากระบบเพื่อพักผ่อน
ทว่าดวงตาของเขากลับจ้องไปที่กริชซึ่งคนบ้าทิ้งไว้ ในขณะที่เขาหยิบกริชที่เปล่งประกายขึ้นมา เขาก็พึมพำว่า “ฉันแลกกริชของนายด้วยหอก… มันเป็นข้อตกลงที่ยุติธรรม…”
เขาตกตะลึงอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นคุณสมบัติของกริช มันคือไอเท็มสีส้ม—อุปกรณ์มหากาพย์
“กริชแห่งเงามืด : อาวุธอันโปรดปรานของนักฆ่าที่ท่องไปมาในเงา มันจะเปลี่ยนเป็นความมืดเมื่อมันโจมตี อาวุธที่น่าสะพรึงอย่างแท้จริง”
กริชมหากาพย์เป็นเพียงเลเวล 3 แต่คุณสมบัติของมันนั้นมากกว่ากริชทั่วไปของฮาเดสถึงห้าเท่า! เนื่องจากเกมเพิ่งเปิดตัวได้หนึ่งสัปดาห์ อุปกรร์มหากาพย์จึงหาได้ยากมากในเกม
ฮาเดสเรียกอินเทอร์เฟซระบบของเขาขึ้นมาทันที และคลิก ‘อันดับอาวุธ’ บนอินเทอร์เฟซการจัดอันดับ
“อันดับ 12 : กริชแห่งเงามืด”
…
ดราโก้เหยาไม่พอใจกับหอกเล็กน้อย เขาสามารถสวมใส่มันได้ในตอนที่เลเวล 5!
แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและกำลังจะออกจากระบบ มันเป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมงในโลกจริงแล้วนับตั้งแต่ที่เขาเริ่มเล่นเรียลเวิลด์ แลละเขาก็ไม่ได้วางแผนที่จะออนไลน์สิบวันติดต่อกัน
เขาไร้คำพูดในทันใด ปุ่มออกจากระบบอยู่ที่ไหน?
หลังจากใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในอินเทอร์เฟซของเขา ดราโก้เหยาก็ยังไม่พบปุ่มออกจากระบบ
“บางที…มันอาจเป็นการควบคุมด้วยเสียง?”
“ออกเกม!”
“ออกจากระบบ!”
“ปิดเกม…”
เขาเป็นเหมือนกับคนบล้าที่กระโดดไปรอบๆ ในขณะที่ตะโกนคำแบบสุ่ม ในท้ายที่สุด เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและฉายภาพโฮโลแกรมจากโทรศัพท์
มันเป็นเว็บเบราว์เซอร์ ในไม่ช้า เขาก็พบสิ่งที่เขากำลังมองหาในฟอรั่มทางการ ชื่อกระทู้ก็คือ ‘ถึงมืออาชีพ ฉันจะออกจากเกมยังไง? (แก้ไขแล้ว)’ เมื่อเห็นคำที่อยู่ในวงเล็บ เาก็คลิดอย่างรวดเร็วในขณะที่ดวงคตาของเขาเป็นประกายแห่งความยินดี
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
