ตอนที่ 24 ผมจะเป็นแชมป์
เมื่อรู้ว่าอาจารย์เจิ้งจะพูดอะไร หวังเช่อจึงเดินตามหลังเขาไป
ทั้งสองเดินไปที่มุมที่ไม่มีคน
“เจ้าหนู ดูเหมือนฉันจะประเมินเธอต่ำไป”
อาจารย์เจิ้งหันกลับมามองหวังเช่อด้วยดวงตาเป็นประกาย เขากล่าวว่า “ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าหนอนผีเสื้อจะมีพลังมากขนาดนี้
“ก่อนหน้านี้เธอพยายามซ่อนความสามารถของมันใช่ไหม?”
หวังเช่อถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “อาจารย์หมายความว่ายังไงครับ?”
“ฮะ” อาจารย์เจิ้งลูบคางตัวเอง “ทำไมเธอถึงยังพยายามซ่อนมันจากฉันอยู่อีก? ฉันไม่มีโอกาสบอกเธอก่อนหน้านี้ ตอนนี้เพิ่งมีโอกาส”
“อย่างไรก็ตาม เธอควรรู้ว่าฉัน อาจารย์ของเธอ เป็นผู้ควบคุมวิญญาณ เธอคิดว่าฉันไม่สามารถบอกได้หรือว่าหนอนผีเสื้อของเธอไม่ได้ใช้พลังวิญญาณก่อนหน้านี้? ด้วยความแข็งแกร่งทางร่างกาย มันสามารถบดขยี้หินก้อนใหญ่นั้นได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว
"ให้ฉันเดา เธอทำให้เจ้าตัวน้อยเรียนรู้การฟาดหางได้จริงๆ ใช่ไหม?”
เขาจ้องเขม็งไปที่หวังเช่ออ
หวังเช่อยิ้มให้เขา แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ถอนหายใจ “ผมต้องการ แต่ทำไม่ได้”
"หืม?" ดูจากสีหน้า อาจารย์เจิ้งสามารถบอกได้ว่าหวังเช่อไม่ได้โกหก
“ร่างกายของหนอนผีเสื้อนี้แข็งแกร่งกว่างูหมวกเมฆ แม้จะไม่ได้ใช้พลังวิญญาณของมันก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหนอนผีเสื้อที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ มันมีพลังมากอยู่แล้วด้วยการโจมตีปกติของมัน...น่าเสียดายที่ทักษะวิญญาณไม่สามารถเรียนรู้ได้ด้วยความตั้งใจ...”
อาจารย์เจิ้งพูดต่ออย่างช้าๆ “อย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อว่าเธอสามารถสอนหนอนผีเสื้อเรื่องการฟาดหางได้ ท่าโจมตีของมันสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว ตอนนี้มันแค่ต้องการเน้นที่การหมุนเวียนพลังวิญญาณไปทั่วร่างกายให้มากขึ้น
“ถ้ามันสามารถทำเช่นนั้นได้ เธอควรมีโอกาสที่จะไปถึงหนึ่งในสิบอันดับแรกระหว่างการแข่งขันถ้วยตรัสรู้”
“ผมก็หวังอย่างนั้นครับอาจารย์” หวังเช่อยิ้มขณะที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ “พูดตามตรง ผมตั้งเป้าที่จะเป็นแชมป์”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาจารย์เจิ้งไม่รู้ว่าจะโต้ตอบยังไง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็รีบสวนกลับอย่างรวดเร็ว “อย่าคิดที่จะเป็นแชมป์เลย หนอนผีเสื้อของเธออาจดีที่สุดในสถาบันเฟิร์สไฮของเรา แต่ก็ยังขาดศักยภาพ นักเรียนของสถาบันอีกสองแห่งก็ไม่ใช่อะไที่จะเอาชนะได้ง่ายๆ เช่นกัน หลังจากเจ็ดวันงูหมวกเมฆจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้
“ฉันเกรงว่าหนอนผีเสื้อของเธอจะตามไม่ทัน”
“แม้ว่าฉันจะไม่รู้วิธีการบ่มเพาะของเธอหรือสิ่งของที่เธอได้รับและเลือกใช้ ห้ามบอกใครเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้
“นั่นคือทั้งหมดที่ฉันจะพูดเกี่ยวกับหนอนผีเสื้อ เธอทำตามเดิมได้เลย”
ด้วยเหตุนี้ อาจารย์เจิ้งจึงโบกมือและจากไป
“ขอบคุณครับอาจารย์” หวังเช่อพูดตามหลังเขา
ส่วนที่เหลือของวันจบลงอย่างรวดเร็วด้วยการเรียนและการฝึก
เนื่องจากเป็นวันแรกของการเรียน นักเรียนชั้นปี 3 ทุกคนจึงมีแรงบันดาลใจและเต็มไปด้วยพลัง
ยิ่งไปกว่านั้น ทางสถาบันก็ค่อนข้างใจกว้างด้วยการจัดหาอุปกรณ์การฝึก ไม่ว่าจะเป็นด้านความแข็งแกร่ง ความเร็ว ร่างกาย การป้องกัน หรือรูปแบบอื่น ๆ ของการฝึกอสูรวิญญาณ มีอุปกรณ์และสถานที่ฝึกมากเกินพอที่จะรองรับนักเรียนได้
พวกเขามีอิสระที่จะใช้ได้ตามต้องการ
อย่างไรก็ตาม หากนักเรียนต้องการฝึกฝนต่อหลังเลิกเรียน สามารถทำได้โดยไปที่สโมสรฝึกเท่านั้น
นอกจากนั้น ที่นี่ไม่มีช่วงภาคค่ำสำหรับการศึกษาด้วยตนเองสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่ 3 หลังจากหนึ่งทุ่ม พวกเขาจะต้องออกจากสถาบันและถูกขอให้กลับบ้าน
ท้ายที่สุด การฝึกไม่ใช่แค่อสูรวิญญาณเท่านั้น แต่ยังรวมถึงมนุษย์ด้วย
จำเป็นต้องพักผ่อนให้เพียงพอ
หลังเลิกเรียนในวันนั้น หวังเช่อนำเจ้าหนอนกลับบ้าน
การฝึกในวันนี้ได้ช่วยสร้างรากฐานที่แข็งแกร่งสำหรับพลังต่อสู้ของเจ้าตัวเล็ก แทนที่จะพยายามเรียนรู้การเคลื่อนไหวที่โดดเด่น
มันยังไม่ใช่ทางเลือกของเขาทั้งหมด เนื่องจากอุปกรณ์ฝึกของสถาบันนั้นค่อนข้างธรรมดา
อย่างไรก็ตาม โดยไม่คำนึงถึงประเภทของการฝึก ข้อดีอย่างหนึ่งของการใช้สิ่งอำนวยความสะดวกของสถาบันก็คือไม่มีการรบกวนจากนักเรียนคนอื่นๆ
โดยปกติไม่มีใครสนใจพอที่จะสังเกตว่าคนอื่นฝึกอย่างไร นักเรียนส่วนใหญ่จะจดจ่อกับการฝึกกับอสูรวิญญาณของตัวเองอย่างตื่นเต้น หวังว่าจะทำให้พวกมันแข็งแกร่งขึ้น
“เจ็ดวันผ่านไปเร็วมาก ฉันต้องชดเชยข้อบกพร่องของเจ้าตัวเล็กให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ขณะที่หวังเช่อเดินออกจากประตูสถาบันอย่างช้าๆ เขาเริ่มคิดกับตัวเองว่า 'ถ้ามันสามารถรับฮาคิเกราะวิญญาณได้...แค่ก แค่ก ฉันหมายถึงการแสดงพลังวิญญาณ มันเป็นไปได้ที่จะชนะการแข่งขัน
'เป้าหมายของฉันในอีกเจ็ดวันข้างหน้าคือการฝึกหนอนผีเสื้อให้ควบคุมฮาคิเกราะวิญญาณและทำให้เป็นไพ่ตายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อย่างไรก็ตามมันไม่ได้ง่าย
'มันยังเด็กอยู่'
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
บุคคลนั้นมีขาเรียวยาวสีขาวราวหิมะที่เปล่งประกายราวกับหยกอำพันภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน
มันเตะตาของหวังเช่อ
เมื่อมองไปที่รูปงามที่ยืนอยู่ขวางทางเขา เขาถามว่า “หลินซี? เธอต้องการอะไร?”
เด็กสาวคนนั้นสวมกระโปรงสีฟ้ายาวถึงเข่าและสวมเสื้อเบลาส์สีขาว
ดูเหมือนเธอจะใส่เสื้อผ้าชุดเดิม และใบหน้าของเธอไม่มีการเติมแต่ง ด้วยทรงผมที่โฉบเฉี่ยวของเธอ ใครๆ ก็คิดว่าเธอดูเหมือนเด็กสาวข้างบ้านที่เพิ่งตกหลุมรัก แม้ว่าจะมีดวงตาที่ดูเย็นชา
“ไม่มีอะไรมาก” หลินซีตอบ “ฉันแค่อยากคุย”
"คุยเรื่องอะไรกัน?" หวังเช่อเหลือบมองนาฬิกาสถาบันตามสัญชาตญาณ “อย่าบอกนะว่าเธอยังไม่จบกับเรื่องก่อนหน้านี้?”
"ไม่" หลินซีส่ายหัวอย่างเคร่งขรึม “ฉันแค่อยากจะบอกว่าหนอนผีเสื้อตัวนี้...”
"ฟ่อ! ฟ่อ!" ก่อนที่เธอจะพูดจบ งูหมวกเมฆข้างๆ หลินซีก็ร้องออกมา
หวังเช่อยิ้มและถามราวกับเยาะเย้ย “ทำไม เธอต้องการท้าทายเราอีกหรือไง?”
จากวิธีที่มันแสดง เขาสัมผัสได้ว่างูหมวกเมฆไม่พอใจกับผลก่อนหน้านี้
ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้และต้องการเอาชนะหนอนของหวังเช่อ
แข่งขันกันใหม่
หลินซีตะลึงงันและตอบอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ ตอนนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะสู้ หนอนผีเสื้อของนายน่าทึ่งมาก ฉันไม่รู้ว่านายฝึกมันยังไง...แต่...ลืมมันไปซะ
“ฉันแค่อยากจะบอกว่าถ้านายกับฉันพบกันระหว่างการแข่งขันถ้วยตรัสรู้ ฉันจะไม่แสดงความเมตตาใดๆ หรอกนะ”
หวังเช่อพยักหน้าให้เพื่อนร่วมชั้นของเขา “ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นเหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปล่ะ”
ขณะที่เขาจากไป หลินซีก็ลูบหัวงูหมวกเมฆและพูดเบา ๆ ว่า "ไม่ต้องกังวล ภายในเจ็ดวัน แกจะทิ้งหนอนผีเสื้อตัวนั้นจนมองไม่เห็นฝุ่น”
"ฟ่อ! ฟ่อ!" งูหมวกเมฆร้องออกมาทันทีราวกับคัดค้าน 'ถึงตอนนี้มันก็สู้ฉันไม่ได้!'
เมื่อเห็นสิ่งนี้หลินซีหัวเราะและเดินไปที่รถของเธอ
มันเป็นโฮเวอร์คาร์(รถเหาะได้) ที่ดูธรรมดา
อย่างไรก็ตามสามารถเห็นความหรูหราภายในตัวรถได้เมื่อเข้าไปในตัวรถ
“คุณหนูครับ ข้อมูลเกี่ยวกับผู้เข้าร่วมจากสถาบันมัธยมหน่าหูและซิงเยวี่ย ถูกส่งไปยังอีเมลของคุณหนูแล้ว ลองเข้าไปดูหน่อยไหมครับ?”
ชายสูงวัยที่นั่งข้างหน้าถามหลินซีทันทีที่เธอขึ้นรถ
“ฉันเคยเห็นแล้ว พูดก็พูดมันน่าสนใจอยู่...” น้ำเสียงของหลินซีสงบมาก “ใช่แล้ว การสนับสนุนถ้วยตรัสรู้ในครั้งนี้...”
“ไดโนเทค เราควรมอบข้อได้เปรียบบางอย่างให้เด็กหนุ่มคนนี้ไหมครับ?”
"ข้อได้เปรียบ? เพื่อ?" หลินซีถาม
“ดูเหมือนคุณหนูจะสนใจเขา...” ชายสูงวัยไอในขณะที่เขาตอบ
“ฉันสนใจ แต่การแข่งขันคือการแข่งขัน ไม่จำเป็นสำหรับเรื่องนั้น”หลินซีกล่าวด้วยความมั่นใจ
“นอกจากนี้ การทำให้หนอนผีเสื้อถึงระดับนั้น...ยังมีอะไรอีกมากที่เขาจะทำได้”
หลินซีส่ายหัวเล็กน้อย งุนงงกับเรื่องนี้
"คุณหนูหมายถึงอะไร?" ชายสูงวัยถาม “เราควรตรวจสอบเขาไหม?”
หลินซียิ้มขณะที่เธอตอบว่า "ตรวจสอบ? เราอยู่ในชั้นเรียนเดียวกันมาสองสามปีแล้ว ดังนั้นฉันไม่คิดว่าจำเป็นต้องตรวจสอบภูมิหลังของเขา เขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่เขาคงจะใช้ความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงดูหนอนผีเสื้อตัวนั้น...”
“ถ้วยตรัสรู้ในปีนี้จะค่อนข้างน่าสนใจ...มีผู้เข้าร่วมสองสามคนที่ดูเหมือนจะไม่ได้มาจากเมืองหัวใจท้องฟ้าในครั้งนี้ ดีที่สุดถ้าคุณหนูไม่เข้าไปยุ่ง”
หลังจากพูดอย่างนั้นหลินซีก็ลูบหัวงูหมวกเมฆของเธออีกครั้ง
“ฉันจะได้เห็นความแข็งแกร่งของเขาด้วยตัวฉันเองถ้าเราพบกันในการแข่งขันจริง
"มันไม่ใช่เรื่องใหญ่"
