663 - ความลับของหนานหนาน

663 - ความลับของหนานหนาน

เสียงร้องครั้งที่สองดังขึ้น ภูเขากำลังสั่นสะเทือน หญ้าและต้นไม้ทั้งหมดก็ส่งเสียงกรอบแกรบและตกลงมา นี่เป็นปรากฏการณ์น่ากลัวมาก ราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากที่กระทบท้องฟ้า

　　

เสียงร้องนั้นดังขึ้นในช่วงระยะเวลาสั้นและหยุดอย่างรวดเร็ว แต่สัตว์ป่ายังคงสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

　　

ใช้เวลาไม่นานเสียงร้องครั้งที่สามก็มาถึง เทือกเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุดทั้งหมดสั่นสะเทือน และดินแดนแห่งมังกรนี้ดูเหมือนจะมีมังกรผู้ยิ่งใหญ่นับพันตัวกำลังเคลื่อนไหว

　　

“ภูเขาทุกลูกกำลังจะพลิกกลับ! เสียงร้องของคนๆ หนึ่งจะน่ากลัวขนาดนี้ได้อย่างไร?”

　　

“บูม!” พื้นดินสั่นไหว ก้อนหินและก้อนเมฆทรุดตัวลงราวกับแผ่นดินจะพลิกกลับ!

　　

ในขณะนี้ เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นในทิวเขาที่ไม่มีที่สิ้นสุด และพืชพรรณก็เหี่ยวเฉาลงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเวลาหลายปีได้ผ่านไปแล้ว

　　

“เสียงของใคร นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตัวสั่น

　　

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซากปรักหักพังเทียนซวนก็กลับมาสงบอีกครั้ง และไม่มีเสียงของต้นไม้ใบหญ้าที่กำลังแห้งเหี่ยวหรือฟื้นตัว

　　

ข้างหน้าผืนดินที่รกร้างว่างเปล่ามีต้นไม้ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันผืนป่าอันกว้างใหญ่ก็บานสะพรั่งขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์

　　

ภูเขาอันยิ่งใหญ่ตระหง่านงดงาม แต่ละแห่งมีความงดงามตระการตา น้ำตกหลายแห่งร่วงลงมาจากภูเขา ยาวหลายพันจ้าง ราวกับพื้นที่สีขาวที่กว้างใหญ่ไพศาลงดงามหาที่เปรียบมิได้

　　

เนิ่นนานหลังจากที่เสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวผ่านไป ในที่สุดสัตว์อสูรมากมายที่หลั่งไหลออกมาจากผืนป่านั้นก็เริ่มกลับเข้าสู่ที่อยู่อาศัยของตัวเอง

วานรอมตะปีนป่ายขึ้นไปบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ นกกระเรียนบินร่ายรำท่ามกลางหมู่เมฆขาว กวางหลากสีกระโดดไปมา นกและสัตว์หายากมากมายมีชีวิตชีวาขึ้นในทันใด　　

“ไปดูหน่อยไหม” หลี่เหอซุยถาม

“อย่าเข้าไปเด็ดขาด มนุษย์ที่อยู่ข้างในนั้นไม่สามารถคาดเดาความแข็งแรงของเขาได้ บางทีเขาอาจจะไม่พอใจที่พวกเจ้าเข้าไปรบกวน” หวังเฉินอี้พยายามห้ามเขา

　　

“เป็นไปได้ไหมที่เป็นชายชราผู้บ้าคลั่ง?” เย่ฟ่านตกตะลึง แต่เสียงร้องนั้นแตกต่างออกไปเล็กน้อย ไม่เหมือนชายชราคนนั้นเลย

　　

จิตใจของพวกเขาค่อนข้างไม่สงบและพวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะเจอเรื่องแบบนี้มีคนส่งเสียงคำรามอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกทำลายไป 6,000 ปีแล้ว

　　

“คนคนนั้นมีอารมณ์ไม่คงที่ ดีกว่าที่เราจะไม่ไปกวนใจเขา เราจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า”

　　

สถานที่อันเงียบสงบของหวังเฉินอี้นั้นเรียบง่าย เมื่อยืนอยู่บนหน้าผา มีกระท่อมมุงจากสองสามหลังและป่าไผ่ไร้ที่สิ้นสุด  บ่อน้ำพุ และธารน้ำตกในพื้นที่ใกล้เคียง หวังเฉินอี้ได้ปลูกพืชสมุนไพรหลายแห่งและปลูกสมุนไพรไว้เต็มพื้นที่

　　

ทุ่งยาของเขามีผึ้งและผีเสื้ออาศัยอยู่มากมาย มันเต็มไปด้วยพลังชีวิต ใบไม้และดอกไม้นั้นสดใสและมีสีสัน ทุกต้นล้วนเป็นยาที่หายากและล้ำค่า

　　

ในเวลานั้นสุนัขสีดำตัวใหญ่ออกมาพร้อมกับต้นยา และหวังซินอี้ เตือนอย่างเข้มงวดว่า“เจ้าอย่ากินมั่วๆสิ ยาแปลกๆบางตัวมีพิษสูง”

　　

จักรพรรดิดำเห็นด้วย แต่ในวันเดียวกันนั้น มันก็เล็ดลอดเข้าไปในทุ่งยา และน้ำลายฟูมปากกลับมาเนื่องจากพิษที่กลืนลงไปและร่างกายของมันก็ชักกระตุกไม่หยุด

　　

ถ้าไม่ใช่เพราะหนานหนานวิ่งเล่นผ่านทุ่งสมุนไพรและเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชของมันได้ทันเวลา สุนัขตัวนี้อาจถึงวาระสุดท้ายของมันแล้ว

　　

“เจ้าอย่ากินไม่เลือกสิ” หนานหนานกระพริบตาโตและบอกกับมันอย่างจริงจัง

　　

“สมควรแล้ว!” หลี่เหอซุยถ่มน้ำลายออกมาโดยไม่แสดงความเห็นอกเห็นใจ

　　

“กรร!” สุนัขสีดำตัวใหญ่พ่นฟองที่ปากและแยกเขี้ยวอย่างโกรธเคือง

　　

เย่ฟ่านรู้สึกว่าสุนัขตัวนี้มันช่างเห็นแก่กินจริงๆ มันแอบไปกินสมุนไพรแปลกๆ หลังจากมาที่สวนสมุนไพรหวังเฉินอี้เป็นครั้งแรก แต่ถูกยาพิษจนเกือบตาย

　　

หวังเฉินอี้ไม่มีอะไรต้องกังวลกับอาการบาดเจ็บของเย่ฟ่านเนื่องจากอาการบาดเจ็บของเต๋าหายดีแล้ว เขาจึงคิดถึงเรื่องของหนานหนาน

　　

เขาขังตัวเองอยู่ในกระท่อมมุงจาก พลิกคัมภีร์โบราณหลายเล่ม มองหาเบาะแสและขมวดคิ้ว เพราะมันทำให้เขาเกิดความสนใจอย่างแท้จริง

　　

ไม่ถึงสองวันต่อมา เขาก็ผลักประตูกระท่อมมุงจากและเดินออกมา ถือบันทึกเก่าๆสีเหลืองอยู่ในมือด้วยสีหน้าตกใจ และพบเย่ฟ่าน

　　

“เด็กหญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน” เขาดูประหม่าเล็กน้อย และคำพูดของเขาก็ดูไม่เป็นธรรมชาติ

　　

หวังเฉินอี้ไม่เพียงศึกษาเต๋าจนมีจิตใจกระจ่าง แต่ยังเป็นผู้ที่มีอำนาจอีกด้วย เขาเป็นปรมาจารย์ชั้นนำของโลก และปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ทุกคนต้องเคารพเขา

　

“เกิดอะไรขึ้น?” เย่ฟ่านถาม

　　

“พูดยาก อาการของเด็กคนนี้ตรวจสอบได้ยากมากและข้าต้องการตรวจให้ละเอียด” หวังเฉินอี้กล่าว

　　

“นางกำลังเล่นอยู่” เย่ฟ่านชี้ไปที่แปลงดอกไม้ข้างกระท่อมที่อยู่ไกลออกไป

　　

หนานหนานมีความสุขมาก นางวิ่งไล่ตามผีเสื้อหลากสี  ใบหน้าของนางมีรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ดวงตาโตของนางใสและเปล่งประกาย

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่นอนตะแคงข้าง และเมื่อหนานหนานวิ่งผ่านเป็นครั้งคราว มันจะพาเด็กหญิงวิ่งไปมาสองครั้ง

　　

“บัดซบ เจ้าหมาตัวนี้โลภมาก กินไม่เลือกตั้งแต่ข้าเห็นมันครั้งแรกจนถึงตอนนี้ มันกัดข้ามาหลายครั้งแล้ว แต่พออยู่กับหนานหนานกลับทำตัวดีขึ้นมา” หลี่เหอซุยไม่พอใจ

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่ที่ดุร้ายมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงกับหนานหนาน ซึ่งทำให้เย่ฟ่านและหลี่เหอซุยมีความคิดมากมาย และสัญชาตญาณของพวกเขาบอกว่าสุนัขนั้นรู้จัก "รูปลักษณ์ที่แท้จริงของนาง"

　　

“หนานหนานมานี่สิ ข้าจะให้ผลไม้วิญญาณแก่เจ้า” หวังเฉินอี้ยื่นผลไม้จิตวิญญาณสีทองและโปร่งแสงให้เด็กหญิงตัวน้อยซึ่งมีกลิ่นหอม

　　

“ขอบคุณท่านปู่” หนานหนานกล่าวขอบคุณอย่างเชื่อฟัง

　　

หวังเฉินอี้จับชีพจรของนางอย่างจริงจังเพื่อตรวจสอบแขนขาและกระดูกของนางอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงแตะศีรษะของนางอีกครั้ง แสดงความประหลาดใจ

　　

“นางแข็งแรงกว่าใครๆ และไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษา!” สุนัขสีดำตัวใหญ่อ้าปากอยู่ข้างๆ ราวกับว่ามันไม่เต็มใจที่จะให้หมอหวังรู้อะไรบางอย่าง　　

“ท่านปู่ หนานหนานป่วยจริงหรือ?” หนานหนานถามเสียงดัง แล้วก้มหน้ามองรองเท้า “หนานหนานมักลืมอดีตไป ทำไมสิ่งนี้จึงเกิดขึ้นบ่อยๆ...”

　　

เด็กหญิงรู้สึกผิดหวังมาก เรื่องนี้มันทำให้นางกลายเป็นคนที่แตกต่างจากคนอื่น

“เจ้ายังไม่โต ดังนั้นแน่นอนว่ามันง่ายที่จะลืมอดีต แต่เมื่อโตขึ้นมันจะไม่เป็นแบบนี้” สุนัขสีดำตัวใหญ่พูดอยู่ข้างๆ

　　

“สิ่งที่เจ้าพูดจริงหรือเปล่า” หนานหนานถามอย่างไร้เดียงสาด้วยดวงตาโตและดวงตาที่บริสุทธิ์

　　

“จริงสิ จักรพรรดิคนนี้ไม่เคยโกหก”

　　

“ไม่ต้องกังวล เจ้าไม่ได้ป่วย เจ้าแข็งแรงมาก ทุกอย่างปกติ ทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อเจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่” หวังเฉินอี้ลูบผมของนาง

　　

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็สบายใจแล้ว” เด็กสาวกลับมามีความสุขอีกครั้งและไล่ตามสุนัขตัวใหญ่สีดำไปไกล

　　

“ท่านเห็นอะไร” เย่ฟ่านถาม

　　

หมอหวังแสดงท่าทางสง่างาม เปิดคัมภีร์หันไปที่หน้าใดหน้าหนึ่งและชี้ไปที่ภาพโบราณบนนั้น กล่าวว่า "ดูสิ เจ้าว่าคนในรูปนี้คล้ายนางหรือไม่"

　　

การแสดงออกของเย่ฟ่านหยุดนิ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งในคัมภีร์โบราณนี้ ดวงตาของนางชัดเจนและบริสุทธิ์ ไม่ถูกกลืนไปด้วยบรรยากาศรอบข้าง ราวกับไร้ตัวตน

“คล้ายกันมาก ข้าแทบจะมั่นใจเลยว่านางคือหนานหนาน!”

　　

เขาต้องแปลกใจคนคนนี้ดูโตไปหน่อยเมื่อเทียบกับเด็กหญิงอย่างหนานหนานอย่างไรก็ตามนี่คือคนคนเดียวกันอย่างแน่นอน

　　

“คล้ายกันจริงๆ แต่ในบันทึกนี้นางดูโตเกินไป และเป็นการเข้าใจยากที่จะเป็นคนคนเดียวกัน” หลี่เหอซุยพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ

　　

หวังเฉินอี้ส่ายหัวและกล่าวว่า "เจ้าคิดผิด โปรดอ่านบันทึกอย่างละเอียด"

　　

"ความจำจะสูญสลายทุกเดือนแต่พลังชีวิตจะคงอยู่ตลอดไป..."

เย่ฟานและหลี่เหอซุยใบหน้าเปลี่ยนสี บันทึกเล่มนี้เป็นสีเหลืองซีด มันทำมาจากหนังสัตว์ไม่ทราบว่าผ่านมากี่พันปีแล้ว

　　

คู่สามีภรรยาสูงอายุที่ไม่มีลูกพบเด็กหญิงที่น่ารักในปีต่อๆมา พวกเขามีความสุขเหลือเกินและรับเลี้ยงนางราวกับว่านางเป็นลูกของตน

　　

อย่างไรก็ตามสิ่งแปลกประหลาดได้ถือกำเนิดขึ้นและเป็นเหมือนวันเวลาหลายปี เด็กคนนี้ไม่เคยโตขึ้นเลย

　　

ในท้ายที่สุดคู่สามีภรรยาสูงอายุก็จากไปทีละคน และเด็กหญิงก็ยังเหมือนเดิม ชาวบ้านมองว่านางเป็นปีศาจ และเกือบนำเด็กคนนี้ไปถ่วงน้ำ

　　

ในท้ายที่สุด หญิงชราผู้ใจดีก็ปล่อยนางไป และเด็กหญิงผู้น่าสงสารก็กลายเป็นขอทานและหายตัวไปในฝูงชน

　　

อาการของนางคล้ายกับของหนานหนานมากเกินไป และพลังที่อยู่ในทะเลแห่งความทุกข์ของนางยังคงเต็มเปี่ยม เย่ฟ่านพบนางครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน หนานหนานก็เป็นแบบนี้และดูเหมือนจะไม่เคยเติบโตขึ้นเลย