ตอนที่2 ราชามาเฟียไม่ได้เป็นใบ้
ภายในห้องสัมมนา เหมิงหยาโบกมือเรียกเธอ “หลีหัวฉันอยู่นี่! เฮ้ย! ในที่สุดเธอก็มาถึงแล้ว”หลีหัวเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆเหมิงหยาหอบเหนื่อย “เอาจริงๆฉันคิดว่าเธอมาไม่ทันเสียแล้ว” เหมิงหยาตบหัวเธอเบาๆ แต่ดูเหมือนว่า หลีหัวไม่สนใจกับคำพูดของเหมิงหยาสักเท่าไร
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแสงระยิบระยับและเป็นประกาย
“ฉันกำลังพูดกับแกอยู่นะไอ้บ้า” “เธอไปโดยใครตบมา”
“ไม่นะ แต่หัวใจเหมือนฉันเหมือนโดนแทง”
ญาญ่า ฉันคิดว่าฉันกำลังมีความรัก ฉันได้ยินเสียงของหัวใจเต้นดังมาก
เหมิงหยาบีบแก้มหลีหัว “โอ้ย! โอ้ย!โอ้ย!”หลีหัวร้อง
“ฉันจะทำยังไงดีกับความรักที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้” หลีหัวพูดว่า “หากฉันได้พบกับชายหนุ่มรูปหล่อขั้นเทพ ที่มาช่วยงานของฉันได้ทันในวันนี้”
“ตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันได้พบหน้าเขา หัวใจฉันเต้นแรงเหมือนเสียงไซเรนอันแสนหวาน”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน สามารถมายึดครองหัวใจเพื่อนของฉันไป” เหมิงหยาร้องถาม “ฉันก็ยังคงเป็นซงหลีหัว อยู่นี่แหละ”
และแล้วประตูห้องสัมมนาก็เปิดออก พร้อมกับศาสตราจารย์ก็เดินเข้ามา เขามีสายตาที่ดุดันและเข้มงวดเช่นเคย
หลีหัวกระซิบ “ฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟังทีหลังนะ”
เหมิงหยาทำปากขมุบขมิบ “วันนี้อย่าทำให้การนำเสนองานมีปัญหานะ”
“มีชายหนุ่มรูปหล่อขั้นเทพเขามาช่วยงานฉันไว้ ฉันจะไม่ยอมอยู่นิ่งและปล่อยให้ความช่วยเหลือของเขาสูญเปล่า”
“....”
ศาสตราจารย์ยืนอยู่กลางแท่นและกล่าวว่า “นักศึกษาฉันหวังว่าพวกคุณพร้อม สำหรับการนำเสนองานของคุณ และจะมีคณะกรรมการตัดสินนั่งอยู่อีกฝั่งตรงกันข้าม ซึ่งพวกเขาจะคอยดูการนำเสนองานของคุณ และมีผู้บริหารจากบริษัทต่างๆเข้ามาฟังการอภิปรายในการนำเสนองานวิทยานิพนธ์นี้ด้วย”
ถ้าเขาชอบวิทยานิพนธ์และผลงานของพวกคุณ บริษัทก็จะทำสัญญาว่าจ้างงานกับพวกคุณ
ถ้านักศึกษาท่านใด ที่ได้รับคัดเลือกมากกว่าหนึ่งบริษัท ท่านก็สามารถที่จะเลือกบริษัทใดบริษัทหนึ่งที่ท่านชอบ และต้องการทำงานด้วย
ผลการสอบคัดเลือกครั้งนี้ จะประกาศผลหลังการรับประทานอาหารกลางวัน วันนี้นะครับ ทุกคนพยักหน้า “ใครมีคำถามเพิ่มเติมมั้ยครับ”
“ไม่มีค่ะท่าน”
“เรากำลังจะเริ่มต้นการสัมมนากัน ขณะนี้ไม่อนุญาตให้นักศึกษาที่มาสาย เข้าห้องสัมมนานะครับ”
หลีหัวกลืนน้ำลาย “วันนี้จริงๆแล้ว เธอน่าจะเป็นนักศึกษาคนนั้นที่มาสาย” ไฟหรี่ลงและโปรเจ็กเตอร์เริ่มทำงาน
“ซงหลีหัว” “ค่ะท่าน” เธอรีบลุกขึ้นยืน แต่เข่าของเธอดันไปกระแทกกับโต๊ะอย่างแรงและเธอก็ร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ้ย!...”
“เฮ้อ...”นักศึกษาคนอื่นๆก็หัวเราะและหันมาซุบซิบนินทากันกับความซุ่มซ่ามของเธอ เหมิงหยาพยักหน้า “ความเงียบ”
ทุกคนเตรียมตัว “ซงหลีหัว คุณเป็นคนแรก” เธอพยักหน้า
ขณะที่หลีหัว เริ่มนำเสนอการแสดงผลงานวิทยานิพนธ์ของเธออยู่นั้น ใกล้ๆกันอีกด้านหนึ่งซึ่งมองผ่านแผงกระจก มีชายหนุ่มรูปงามหล่อขั้นเทพกำลังเฝ้ามองเธออยู่อย่างเงียบๆ ขณะที่มือของเธอชี้และพูด จุดสำคัญๆในสไลด์ แล้วสายตาของเขาก็เลื่อนมามองที่มือของเขาเอง เขาจำได้ว่ามือของเธอ ได้เคยเขย่ามือของเขาอย่างแรง
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วพิมพ์ข้อบน we chat ถึงใครบางคน
เจดับบลิว : ฉันพบเธอแล้ว
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น :คุณเห็นสถานะและชื่อผู้ใช้ของเธอมั้ย?
เจดับบลิว : เห็น
อย่าปิงมนุษย์อยู่ได้นานขึ้น : หมายความว่าอย่างไร?
เจดับบลิว : ห้ามรบกวนมิฉะนั้นตาย
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น : แล้วคุณส่งข้อความนี้มาบอกฉันทำไม
เจดับบลิว : ฉันต้องการคำตอบ
อย่าปิงมนุษย์อยู่ได้นานขึ้น : หลงทาง เขาพิมพ์แต่...
เจดับบลิว : เธอจับมือฉัน เธอตบไหล่ฉันด้วย ฉันไม่ได้ตอบคำถามเธอ...ฉันได้แต่จ้องหน้าเธอ นับหนึ่งนาที สองนาที สามนาที ห้านาที ด้วยความอดทน
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น : ทำไมคุณไม่ตัดมือเธอทิ้งล่ะ? ที่เธอทำให้คุณโกรธ
เจดับบลิว: ฉันไม่ได้ตัดมือเธอ
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น : ยอดเยี่ยมมาก ถ้าคุณฆ่าเธอ แล้วนำร่างของเธอมาให้ฉัน ฉันจะทำการทดลองอะไรบางอย่าง
เจดับบลิว : ฉันฆ่าเธอไม่ได้
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น : ถึง.ที่.จุด.
เจดับบลิว : ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมฉันถึงฆ่าเธอไม่ได้
อีกฝ่ายหนึ่งเงียบ
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น : คุณคิดว่าฉันเป็นใคร?
เจดับบลิว : หมอ
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น: ตอนนี้คุณกำลังหาเรื่องใส่ตัวหรือไม่?
เจดับบลิว : ไม่
อย่าปิงมนุษย์ยังอยู่ได้นานขึ้น : ดังนั้นหลงทางถ้าคุณส่งPingมาอีกครั้ง ศพต่อคนไปที่ฉันจะผ่าคือคุณ
แล้วก็มีคนออฟไลท์
ชายหนุ่มรูปงามวางโทรศัพท์ลง เนื่องจากเขาไม่ได้รับคำตอบ เขาจึงกลับไปดู การนำเสนอวิทยานิพนธ์ของหลีหัวต่อ
ทางด้านหลีหัวในที่สุดก็ได้นำเสนอวิทยานิพนธ์ของเธอเสร็จสิ้น ทุกคนเงียบตั้งใจฟังและประทับใจ แม้เธออาจจะซุ่มซ่ามและประหม่า แต่เธอก็มีความตั้งใจสามารถนำเสนอผลงานได้ดี ไม่มีที่ติ
“ขอบคุณค่ะ” เธอโค้งตัว
ศาสตราจารย์พยักหน้า แล้วก็พูดว่า “คนต่อไปคือหลู่เจีย”
เหมิงหยายิ้มสดใสขึ้น “หลีหัวยอดเยี่ยมมาก!” เธอไม่น่าจะได้รับเลือกบริษัทเดียว แต่เธอน่าจะได้รับเลือกจากตัวแทนหลายๆบริษัทนะ วิทยานิพนธ์ของเธอน่าทึ่งมาก”
หลีหัวหัวยิ้ม “ขอบคุณมากเหมิงหยา ฉันไม่สนใจอะไรมากมาย ฉันต้องการแค่หนึ่งบริษัทที่มาเลือกฉัน เขารับให้ฉันได้ทำงาน เพราะตอนนี้ฉันต้องการหาเงินมากเหลือเกิน”
และแล้วการนำเสนอวิทยานิพนธ์ของทุกคนก็สิ้นสุดลง ถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว
เหมิงหยาร้อง “หลีหัววว ฉันหวังว่าฉันจะได้รับการคัดเลือก ฉันประหม่ามาก และฉันก็พูดติดอ่างในระหว่างการนำเสนอวิทยานิพนธ์นี้ด้วย”
หลีหัวตบไหล่เหมิงหยาปลอบใจเพื่อน “วิทยานิพนธ์ของเธอก็ยอดเยี่ยมมาก เป็นเรื่องปกติ ที่เราจะประหม่า เธออย่ากังวลใจมากเกินไปเลย”
“หลีหัว...เหมิงหยากระโดดเข้าไปกอด”
ผู้บริหารบางบริษัทต้องการพูดคุยกับนักศึกษา หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ทุกคนจึงกลับมารวมตัวกันในห้องสัมมนาอีกครั้ง
ผู้บริหารและผู้จัดการส่วนใหญ่ ชมนักศึกษาสำหรับความพยายามและการนำเสนอวิทยานิพนธ์ และได้อธิบายถึงนโยบายทั่วๆไปของบริษัทด้วย
นักศึกษาบางคนอาจคาดหวังสูงที่จะได้รับคัดเลือกจากบริษัทเป็นการส่วนตัว ดังนั้นทุกคนจึงมีความกระตือรือร้นเป็นพิเศษ แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีใครถูกเรียกชื่อเป็นพิเศษ และด้วยความผิดหวังและเสียใจอยู่ในอารมณ์แบบเซ็งๆ
ขณะที่พวกเขากระซิบกระซาบกันอยู่นั้น ประตูห้องสัมมนาก็ถูกเปิดออก ความเงียบก็เกิดขึ้น เมื่อมีชายหนุ่มคนสุดท้ายเดินก้าวเข้ามา ทุกคนแทบหยุดหายใจทันที
“หลีหัวไออย่างหนัก” ผู้ชายหล่อขั้นเทพ เหมิงหยาเขย่าแขนอย่างแรงและกระซิบว่า “หลีหัว! เจ้าชายองค์นี้เป็นใครกัน?”
“เขาเป็นคนเหรอ?” เราอยู่ในโลกเดียวกันเหรอเปล่า?”
หลีหัวเองก็ตกใจมากเช่นเดียวกัน “เขาเป็นหนึ่งในนายหน้าเหรอ? และเขานี่แหละที่เห็นวิทยานิพนธ์ของเธอพัง ก่อนที่เธอจะเริ่มทำการนำเสนอวิทยานิพนธ์
หลีหัวร้องในใจ เธอลืมความรักที่กำลังจะเบ่งบานไปชั่วขณะ และเธอก็ไม่หวังว่าจะได้รับการคัดเลือกงานนี้เช่นกัน
“หลีหัว! เขาคือ...หล่อมาก!” หลีหัวถอนหายใจ “เขาเป็นคนหล่อ แต่เขาพูดไม่ได้”
“อะไรนะ! เขาพูดไม่ได้เหรอ?” หลีหัวพยักหน้าเศร้าๆ”
“แย่แล้ว แย่จัง”
“ทำไมพระเจ้าไม่ยุติธรรมเลย”
“มันใช่เหรอ พระเจ้าไม่ยุติธรรมเลย”
ราชามาเฟียก้าวเท้าขึ้นมาบนเวทีอย่างใจเย็นและยืนอยู่หน้าไมค์ หัวใจของหลีหัว ถูกบีบรัดด้วยความเจ็บปวด
“ฉันน่าจะเรียนภาษามืออะนะ เขาจะรู้สึกยังไง ถ้าเขาพูดแล้วไม่มีใครเข้าใจ”
ทันใดนั้น เขาก็ได้พบกับหลีหัวในกลุ่มนักศึกษาที่มาสัมมนา และได้จ้องมองมาที่เธอ จากนั้นเขาก็ได้ยกมือขึ้น ชี้นิ้วมาที่เธอและแยกริมฝีปากออกเล็กน้อย “ซงหลีหัว”
