CD บทที่ 173 สังหารหมู่
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่ม คืนนี้เป็นคืนที่เงียบสงัดไร้ซึ่งสายมพัดไหว แสงนีออนของร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่เฟยถังสะท้อนอยู่บนถนนที่เปียกชื้น ทำให้เกิดแสงมัวบนถนน
มีรถตำรวจเจตต้าจอดอยู่หน้าร้านคาเฟ่ มีกลุ่มคนหกคนยืนอยู่ข้างรถประกอบด้วย จ้าวหยู่, จางเหยาฮุ่ยและหลันโบและอื่น ๆ พวกเขาจ้องมองเข้าไปในร้านอินเตอร์เน็ต
มีชายอีกสองคนในชุดตำรวจนั่งอยู่ตรงข้างในที่นั่งคนขับ พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่จากสถานีซื่อฮวน พวกเขาที่ได้รับคำสั่งให้ติดตามแฟนสาวของโฮ่วเมิง ในขณะนั้น เจ้าหน้าที่วัยกลางคนเงยหน้าขึ้นจากหน้าต่างรถและพูดกับจ้าวหยู่และเพื่อน ๆ ด้วยท่าทางกังวลว่า
“สิ่งที่พวกคุณกำลังจะทำ มันจะกลายเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเรา!” เขาชี้คางไปทางร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ “นี่มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ!?”
อย่างไรก็ตาม จ้าวหยู่และคนอื่น ๆ ยังคงไม่สะทกสะท้าน ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง เจ้าหน้าที่พูดก่อนหน้านี้ดูเคอะเขินเมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขา เขาอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่รู้สึกว่าบรรยากาศไม่เอื้ออำนวย เขาจึงไม่พูดอะไรอีก
ในที่สุด เจ้าหน้าที่หนุ่มที่นั่งถัดจากที่นั่งคนขับก็เริ่มหมดความอดทน เขาปลดเข็มขัดนิรภัยและต้องการลงจากรถและถามเหตุผลกับพวกเขา
หลันโบที่ฉลาดและมีไหวพริบ เขารีบเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาส่งบุหรี่หนึ่งซองไปในขณะที่เขายิ้มอย่างขอโทษ
“พวกเรากำลังทำงานกันอยู่นะ พวกคุณคงจะลำบากแย่ เรามาสูบบุหรี่กันก่อนดีกว่า”
เจ้าหน้าที่วัยกลางคนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรับบุหรี่ เจ้าหน้าที่หนุ่มนั่งลงอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกไม่พอใจก็ตาม หลันโบรีบหยิบไฟแช็กออกมาเพื่อช่วยจุดบุหรี่
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายและเสียงกระจกแตกดังมาจากภายในร้านอินเทอร์เน็ต มีผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้องอยู่ในความเจ็บปวด!
“ท่าจะไม่ดีแล้ว!” เจ้าหน้าที่วัยกลางคนเริ่มใจร้อนอีกครั้งและพูดอย่างกังวลว่า “พวกเราทุกคนก็เป็นประชาชนเหมือนกัน พวกคุณไม่ต้องทำตามกฎหมายอย่างงั้นยเหรอ? พวกคุณทำเกินไปแล้ว ถ้าหัวหน้าของเรารู้เข้า เขาจะตำหนิพวกเรา?”
“อย่ากังวลไป ทุกอย่างจะเรียบร้อย คิคิคิ…” หลันโบช่วยทั้งสองจุดบุหรี่อย่างรวดเร็ว “เราได้บอกแล้วว่าเขาจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่คุณ! คุณจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน!”
เมื่อหลันโบพูดจบประโยค ประตูหลักของร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ก็เปิดขึ้นในทันใด
ในมือของเขาถือไม้เบสบอล ชายผมทองได้นำลูกน้องสองสามคนและเดินออกมาจากร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่
ชายผมทองชื่อโจวหยางและเขาเป็นคนเดียวกับที่เคยไปที่สถานีตำรวจเพื่อรีดไถเงินจากจ้าวหยู่ พวกลูกน้องที่อยู่เบื้องหลังเขาก็เป็นพวกเดียวกันจากตรอกหยู่ซื่อ
หลังจากเห็นชายผมทองออกมา จ้าวหยู่ก็เดินออกจากรถแล้วเดินตรงไปหาพวกเขา
“ลูกพี่!” โจวหยางรีบวิ่งไปหาจ้าวหยู่และโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ผู้หญิงคนนั้นสารภาพแล้ว! เธอบอกว่าโฮ่วเมิงโทรหาเธอเมื่อเช้านี้โดยบอกว่าเขามีปัญหาและกำลังจะไปซ่อนตัว เขามองหาคนที่ชื่อจีชุนฮัวเพื่อขอความช่วยเหลือ!”
“อืม…” จ้าวหยู่พยักหน้าและถาม “แล้วเป็นอย่างไรบ้าง? พวกแกได้ลงมืออะไรบ้างมั้ย?”
“อ่าใช่ พวกเราได้ลงไม้ลงมือไปนิดหน่อย ผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นมาก เราต้องหักขาเธอก่อนที่เธอจะยอมพูด!” โจวหยางพูดอย่างจริงจัง
"ยอดเยี่ยม!" จ้าวหยู่พยักหน้าโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “แกรู้ว่าต้องทำอะไรหลังจากนี้ ไม่ต้องกังวล ฉันจะพาพวกแกออกไปให้เร็วที่สุด! แกจะได้กำไรจากเรื่องนี้อย่างแน่นอน!”
“ไม่ว่าลูกพี่จะสั่งอะไร พวกเราจะทำให้ดีที่สุด! พวกเราไปกันเถอะ” โจวหยางหันไปพูดกับคนของเขา
พวกลูกน้องของโจวหยางต่างพยักหน้าให้จ้าวหยู่ ก่อนเดินไปที่ด้านหน้าของรถตำรวจเจ็ตต้า พวกเขาทิ้งอาวุธและคุกเข่ายกมือทำท่าเหมือนจะยอมมอบตัว
จ้าวหยู่จ้องเขม็งไปที่เจ้าหน้าที่สองคนในรถ ก่อนที่จะถุยน้ำลายลงบนพื้นก่อนะเดินผ่านพวกนักเลงไป เจ้าหน้าที่ทั้งสองรู้สึกหนาวสั่นและไม่กล้าพูดอะไรสักคำ!
“ฮะ ๆ” หลันโบยิ้มอย่างขอโทษในขณะที่เขาทำความเคารพ “เอ่อ คุณสามารถอธิบายให้หัวหน้าของคุณฟังได้ไหม? ฉันต้องรบกวนคุณให้เคลียร์เรื่องวุ่นวายที่นี่ด้วย ลาก่อน…”
ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการสุดโต่งของจ้าวหยู่ในการจับกุมโฮ่วเมิง! เพื่อให้ได้ข้อมูลจากแฟนสาวของโฮ่วเมิง เขายังใช้วิธีการที่รุนแรงด้วยการจ้างชายผมทองและแก๊งของเขามาหักขาของเธอ!
ในชีวิตที่แล้ว งานหลักของจ้าวหยู่คือทำงานสกปรกให้กับผู้คน ปกติแล้วเขาคุ้นเคยกับการทำแบบนั้นอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ครั้งนี้แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง! เขาอยากจะทำมันเองแต่เนื่องจากตัวตนพิเศษของเขาในตอนนี้ เขาจึงต้องมอบหมายงานนี้ให้กับชายผมทองและเพื่อน ๆ เพื่อช่วยบังคับให้อีกฝ่ายสารภาพ
สำหรับโจวหยางและแก๊งของเขา พวกเขาไม่ได้หลบหนีหลังจากก่อเหตุเสร็จแต่ไปพบเจ้าหน้าที่สองคนและมอบตัว ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองฝ่ายจึงสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างเหมาะสมและเหตุการณ์ทั้งหมดก็ได้เกิดขึ้นตามระเบียบและตามกฎ
จนถึงตอนนี้ การเสียชีวิตของคูปิงทำให้จ้าวหยู่ไม่พอใจอย่างมาก เขาคิดไม่ออกว่าอะไรถูกหรือผิด สิ่งที่เขาคิดได้ก็คือการจับกุมฆาตกรอย่างรวดเร็วและหาทางแก้แค้นให้คูปิง!
เขาจะทำให้คนทำชดใช้เรื่องพวกนี้ทั้งหมด!
แม้ว่าแฟนสาวของโฮ่วเมิงจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่เขาก็ยังหักขาของเธออย่างไร้ความปราณี! ไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น แต่ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโฮ่วเมิงต่างก็อยู่ในเป้าหมายของจ้าวหยู่ด้วย!
เขาจะไม่รีรอแม้แต่จะหักขาของพวกมันทั้งหมด! ในขณะนั้นการแก้แค้นและความเกลียดชังได้แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาราวกับเนื้องอก ทำให้จ้าวหยู่กลายเป็นปีศาจที่โหดเหี้ยมและอำมหิต!
จ้าวหยู่ขับรถตำรวจอย่างรวดเร็ว ภายในรถมีจางเหยาฮุ่ย, หลันโบและคนอื่น ๆ พวกเขาต่างก็มองไปที่จ้าวหยู่ พวกเขาได้เห็นความโหดร้ายของชายผมทองและแก๊งของเขาที่ทำต่อแฟนสาวของโฮ่วเมิง พวกเขายังแสดงความเคารพต่อจ้าวหยู่ซึ่งทำให้ความประทับใจของพวกเขาที่มีต่อตำรวจอันธพาลในตำนานคนนี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น!
พวกเขาไม่เคยกล้าจินตนาการถึงสิ่งที่จ้าวหยู่ทำในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ความโหดเหี้ยมของจ้าวหยู่ก็ได้ผลทันที แฟนสาวของโฮ่วเมิงโกหกตำรวจจริง ๆ โฮ่วเมิงได้ติดต่อเธอหลังจากฆ่าคูปิง!
หลังจากแฟนสาวได้คายข้อมูลออกมาแล้ว จ้าวหยู่และพรรคพวกต่างก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่จีชุนฮัว พี่น้องร่วมสาบานของโฮ่วเมิง ในขณะนั้น รถตำรวจกำลังมุ่งหน้าไปยังโรงน้ำชาทางทิศเหนือ เจ้าของของโรงน้ำชาแห่งนี้คือจีชุนฮัว ตามข่าวกรองจีชุนฮัวกำลังดื่มชากับกลุ่มเพื่อน ๆ ในโรงน้ำชาตอนนี้
ไม่มีใครพูดในรถตำรวจและบรรยากาศก็จริงจังและตึงเครียด จากข้อมูลดังกล่าวจีชุนฮัวไม่ใช่บุคคลธรรมดา เขามีความสัมพันธ์ทั้งในโลกใต้ดินและในรัฐบาล ใคร ๆ ก็นึกภาพออกว่าเขาต้องมีผู้ช่วยและผู้ติดตามมากมายในโรงน้ำชา!
เนื่องจาก จ้าวหยู่และพวกไม่มีหมายค้น พวกเขาจึงทำได้เพียงสอบถามและไม่สามารถใช้กำลังใด ๆ บังคับได้ หากพวกเขาขัดแย้งกับคนเหล่านี้ ผลที่ตามมาจะเลวร้ายมาก!
“พี่... พี่หยู่” หลันโบถือโทรศัพท์และพูดกับจ้าวหยู่ว่า “ต้าเฟยและหลิวเซว่ชานจากทีมของคุณเป็นผู้รับผิดชอบในการเฝ้าติดตามจีชุนฮัว! พวกเขาเป็นคนของเรา เราจะ... ให้พวกเขาขึ้นไปกับเราไหม?”
หลันโบกังวลว่าเขาจะเสียเปรียบหากมีความขัดแย้งเกิดขึ้นจริง ๆ อย่างไรก็ตาม จ้าวหยู่ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างและไม่พูดอะไร
เมื่อถึงจุดนี้ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งชื่อหลิวถามอย่างกังวลว่า “เราเคยถามจีชุนฮัวไปแล้วก่อนหน้านี้และเขาอ้างว่าเขาไม่ได้ติดต่อกับโฮ่วเมิงเลย หากเขาไม่ยอมรับในภายหลัง เราควรทำอย่างไร…” ทุกคนมองไปที่จ้าวหยู่อีกครั้งหลังจากคำถามของหลิว
คราวนี้ จ้าวหยู่ทำลายความเงียบและถามกลุ่มอย่างเย็นชา "มีใครในพวกคุณพกปืนมาบ้าง?"
เจ้าหน้าที่ทุกคนตัวสั่นเล็กน้อยหลังจากคำถามกะทันหันของจ้าวหยู่เกี่ยวกับปืน
“เออ… เออ…” หลิวคิดอะไรบางอย่างและพูดกับจางเหยาฮุ่ยว่า “เหยาฮุ่ย วันนี้คุณไม่ได้พกปืนมาด้วยเหรอ? มันอยู่ที่ไหน?”
“ฉันเอาคืนไปแล้ว!” จางเหยาฮุ่ยส่ายหัว “เบื้องบนรู้ว่าพวกเราสมาชิกในทีม B มีอารมณ์ไม่คงที่หลังจากการตายของหัวหน้าทีมคู ดังนั้นพวกเขาสั่งให้ฉันคืนปืนไปที่คลัง”
“ไม่เป็นไร!” หลันโบพูดกับจ้าวหยู่อย่างรวดเร็วว่า "ต้าเฟยกับหลิวซูชานกำลังปฏิบัติหน้าที่และเฝ้าติดตามเป้าหมายที่สำคัญอยู่ ฉันแน่ใจว่าพวกเขามีมัน"
"อืม เข้าใจแล้ว!" จ้าวหยู่พูดอย่างเย็นชาโดยไม่ขยับตา "ให้ฉันถามพวกคุณก่อน พวกคุณต้องการแก้แค้นหัวหน้าทีมคูปิงหรือไม่?"
“ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้น!?” จางเหยาฮุ่ยตื่นตระหนกและดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง “คำตอบมันก็รู้ ๆ อยู่แล้ว!”
"แน่นอน!" หลิวพูดแทรก “แน่นอน เราต้องการแก้แค้น!”
"ฮึ!" จ้าวหยู่พ่นลมอย่างเย็นชาและถามอีกครั้ง "พวกคุณกลัวที่จะถูกลงโทษหรือไม่?"
"ไม่!" เจ้าหน้าที่ทุกคนพูดอย่างเป็นเอกฉันท์ “ถ้าเรากลัว เราจะไม่มากับคุณอย่างแน่นอน!”
"ดี!" จ้าวหยู่หัวเราะอย่างเย็นชา "ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกคุณต้องฟังคำแนะนำของฉันและปฏิบัติตามเมื่อเราไปถึงโรงน้ำชา!"
เจ้าหน้าที่ทุกคนพยักหน้า แม้ว่าจ้าวหยู่จะดูสงบแต่พวกเขาก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงจิตสังหารอันเย็นชาที่พร้อมจะฟาดฟันใครก็ก็ตามที่เข้ามาขวางทาง!
