บทที่ 82 แค่โจมตีเมืองไม่กี่เมือง ประเพณีเก่าแก่?
เมื่อได้ยินเสียงอาฆาตของหนานกงจิง ลู่เจ๋อก็รู้สึกเย็นวาบ
เขารีบพูดอย่างจริงจังว่า “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับลูกพี่หนานกง ผมตื่นเต้นเกินไปเมื่อเห็นลูกพี่หนานกงสุดสวยเพิ่มผมเป็นเพื่อน ผมมือสั่นจนกดปุ่มผิด”
หนานกงจิง "..."
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนกล้าทำตัวหน้าด้านต่อหน้าเธอ
ครั้งหน้าที่เธอเห็นเขา ระดับของหมัดเหล็กพิพากษาจะเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งระดับ
ตอนนี้เธอเพิกเฉยต่อคำพูดของลู่เจ๋อและพูดว่า "เพิ่มฉันทีหลัง ฉันเป็นอาจารย์แนะแนวของนาย นอกจากนี้อีกหนึ่งเดือนจะมีการสอบเข้าคลาสชั้นยอด เตรียมตัวให้พร้อมและอย่าตายแล้วกัน"
ลู่เจ๋อพยักหน้าตอบกลับ "ตกลง ผมจะเตรียมตัวให้ดิ..."
เขาเพิ่งพูดได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าสิ่งที่ได้ยินมันแปลก ๆ?
เขากระแอมอย่างเชื่องช้าและขอคำยืนยันอีกครั้งว่า “อาจารย์ ที่บอกว่าอย่าตายหมายความว่ายังไง”
"อึกอึกอึก…เออะ~ ก็ตามนั้นแหละ"
ลู่เจ๋อ "..."
เมื่อได้ยินเสียงหนานกงกระดกเหล้าและเรอออกมาอย่างพึงพอใจ ลู่เจ๋อก็รู้สึกเหมือนหัวใจเขาจะระเบิด
การสอบเข้าแบบไหนถึงตายได้??
มันควรจะเป็นการสอบในโลกเสมือนจริงไม่ใช่เหรอ?
มุมปากของเขากระตุก “อาจารย์อย่าล้อเล่น การสอบแบบไหนถึงตายได้”
“แน่นอน การสอบของมหาวิทยาลัยสหพันธ์และสถาบันหลวงอาจทำให้คนเสียชีวิตได้ แต่ไม่ต้องห่วง อัตราการเสียชีวิตยังค่อนข้างต่ำ มันน้อยกว่า 10%”
อะไรนะ!!
ตายจริงเหรอออ??
ลู่เจ๋อช็อก!
เขาขมวดคิ้วและถามอย่างจริงจังว่า “จารย์หนานกง เนื้อหาการสอบคืออะไร?”
หนานกงจิงพูดอย่างเมา ๆ ว่า "อ่า ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ไปรบแนวหน้าและโจมตีเมือง 2-3 เมือง นี่เป็นประเพณีเก่าแก่ในคลาสชั้นยอดของมหาวิทยาลัยสหพันธ์และสถาบันหลวง"
เสียงของลู่เจ๋อสั่น "โจมตีเมือง 2-3 เมือง...นั่นแค่เหรอ?! ประเพณีเก่า??
การสอบเข้าแบบไหนที่ต้องไปรบและพิชิตเมือง 2-3 เมือง ประเพณีที่ชั่วร้ายนี้คืออะไร??
สมองของเขาสั่น
“ไม่ต้องห่วง นักเรียนหัวกระทิจากทุกระดับชั้นจะอยู่ที่นั่นและอาจารย์จะเป็นผู้นำทีม เด็กใหม่แค่ทำหน้าที่สนับสนุนเบื้องหลัง ถ้านายระวังนายก็จะไม่ตาย”
"..."
รุ่นก่อนทุกคนก็ต้องผ่านเรื่องนี้ด้วยเหรอ?
2 มหาวิทยาลัยที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์น่ากลัวมาก!
“เราจะไปแนวหน้าในอีก 1 เดือน ดังนั้นฉันจะไปรับนายและหลินหลิงในเดือนหน้า ระหว่างนี้ก็ทำงานหนักและฝึกฝนต่อไป ฉันจะตั้งเป้าหมายให้นาย พลังการต่อสู้ปัจจุบันของนายอยู่ที่ระดับ 2 ของสภาวะซวนหวู่ หลังจากหนึ่งเดือนต้องไปถึงระดับ 4 ของสภาวะซวนหวู่ ถ้านายทำไม่ได้ ฉันจะจับนายแขวนและต่อยนาย”
"...อาจารย์ ตอนนี้สายเกินไปรึเปล่าที่ผมจะเปลี่ยนมหาลัย"
“ฮะฮะ~ แกว่าไงนะ”
"..."
หลังจากหยุดไปชั่วขณะ หนานกงจิงก็พูดว่า "จริง ๆ แล้วถ้านายไม่ต้องการไป นายก็สามารถเข้าสู่คลาสธรรมดาได้ ด้วยวิธีนี้ นายไม่จำเป็นต้องไปที่สนามรบเพื่อสอบ เอาไง นายอยากไปคลาสธรรมดาไหม?”
ลู่เจ๋อเกาแก้ม “ไม่”
“ชิ แล้วแกจะบ่นทำไมไอ้เวรนี่”
ลู่เจ๋อ "..."
หนานกงจิงยัยผู้หญิงเลว...
เขาระงับแรงกระตุ้นที่จะด่าออกไปอย่างยากลำบาก เมื่อพิจารณาถึงความปลอดภัยของชีวิตเขา
ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก “จารย์หนานกง ไม่ใช่ว่านักศึกษาต้องไปรายงานตัวด้วยตัวเองเหรอ ทำไมจารย์ถึงมารับเราล่ะ?”
หนานกงจิงเป็นดยุกหนุ่ม อัจฉริยะของเผ่าพันธุ์มนุษย์
ทำไมต้องมารับเขาด้วยตัวเอง
หนานกงจิงกระดกเหล้าแล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า "จะเป็นอะไรอีกถ้าไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่พวกนั้น พวกเขาสร้างปัญหามาก พวกเขาส่งฉันไปทำเรื่องเล็ก ๆ และพวกนายก็อยู่ระว่างทางพอดีฉันเลยจะแวะไปรับ”
ลู่เจ๋ออึ้งก่อนจะพยักหน้า “โอเค ผมเข้าใจ ผมจะฝึกให้หนัก”
"ดี อย่าลืมเพิ่มฉันเป็นเพื่อนทีหลัง ไม่งั้นฉันจะแขวนแกและต่อยแก!"
ลู่เจ๋อ "..."
อาจารย์หนานกงชอบแขวนและต่อยคนมากไหม?
จู่ ๆ เขาก็ตื่นตระหนก
หลังจากวางสาย ลู่เจ๋อก็เพิ่มไอดีที่ชื่อ ‘หมัดเหล็กพิพากษา’ ทันทีและเริ่มคิด
พลังต่อสู้ปัจจุบันของเขาน่าจะอยู่ที่ซวนหวู่ระดับ 2 และเกือบจะถึง 3 แล้ว แต่ถ้าเขาต้องไปแนวหน้า ลู่เจ๋อก็หวังว่าเขาจะแข็งแกร่งให้ได้มากที่สุด
ท้ายที่สุดเขายังไม่มีแฟน และเขายังไม่อยากตายตั้งแต่ยังหนุ่ม
และลักษณะทางกายภาพในปัจจุบันของเขานั้นอยู่เหนือขอบเขตมนุษย์แล้ว ไม่ควรมีปัญหาคอขวดในการฝึกฝน ตราบใดที่เขาดูดซับพลังจิตวิญญาณต่อไป ความแข็งแกร่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
นี่คือสิ่งที่หนานกงจิงไม่รู้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอตั้งเป้าหมายให้เขาแค่ซวนหวู่ระดับ 4 เท่านั้น
ในขณะที่ตัวลู่เจ๋อตั้งเป้าหมายให้ตัวเองไว้ที่ซวนหวู่ระดับสูงสุดหรือแม้แต่ตันหวู่ และต้องเชี่ยวชาญการการใช้พลังจิตวิญญาณอย่างละเอียด
"..."
ลู่เจ๋อพูดไม่ออกเล็กน้อย ด้วยเป้าหมายนี้ เขาคงจะยุ่งอีกแล้ว
แต่ชีวิตสุนัขของเขานั้นสำคัญกว่า บำเพ็ญ บำเพ็ญ…
ลู่เจ๋อนั่งขัดสมาธและเข้าไปในพื้นที่ล่าสัตว์อีกครั้ง
ทุ่งหญ้าที่คุ้นเคย กลิ่นที่คุ้นเคย ลู่เจ๋อที่เข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์เหมือนได้กลับบ้าน
สัตว์ร้ายในพื้นที่ล่าสัตว์นั้นหน้าตาดีและพวกมันมักจะแจกลูกแก้วแสงเล็ก ๆ ด้วย เขาชอบที่นี่มาก
ลู่เจ๋อเริ่มใช้สายลมเพื่อค้นหาเป้าหมาย
ตอนนี้ลู่หลี่ยังต้องการลูกแก้วสีแดงเพื่อฝึกฝน ดังนั้นลู่เจ๋อจึงยังคงฆ่าสัตว์ร้ายระดับต่ำและหยิบลูกแก้วแสง
……
บูม!!
2 ชั่วโมงต่อมา ณ ที่แห่งหนึ่งในทุ่งหญ้า ทันใดนั้นเสียงคำรามก็ดังขึ้น ทำให้กระต่ายตัวใหญ่ที่อยู่รอบ ๆ หนีไป
ลู่เจ๋อตกลงมาจากท้องฟ้าอย่างแรงและกระอักเลือดออกมา
ในตอนนี้ร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและมีเลือดไหลออกมา
เขาจ้องหมาป่าเขียวตัวใหญ่บนฟ้าอย่างเย็นชา
นัยน์ตาสีเขียวของหมาป่านั้นเย็นยะเยือก และมีสายลมพัดอยู่ทั่วร่างของมัน มันส่งเสียงครวญคราง ตอนนี้ขนสีเขียวบริสุทธิ์ของมันถูกย้อมด้วยเลือด
มุมปากของลู่เจ๋อกระตุกเล็กน้อย หลังจากใช้พลังวิญญาณได้ เมื่อใช้ความสามารถทางกายภาพ ศาสตร์เทพแห่งพลัง และศาสตร์เทพแห่งลมร่วมกับพลังวิญญาณ พลังการต่อสู้ของเขาพัฒนาขึ้นมาก
ตอนนี้เขาสามารถทำร้ายหมาป่าเขียวตัวใหญ่ได้แล้ว
เขาค่อย ๆ ลุกจากพื้น ประกายแสงสีเขียววาววับ เขายืนขึ้นอีกครั้งและปรากฏตัวต่อหน้าหมาป่าเขียว
"วูฟ!!"
แสงสีเขียวในดวงตาของหมาป่าเขียวกระพริบ เนื่องจากอาการบาดเจ็บ ดวงตาของมันจึงดุร้ายอย่างมาก และร่างกายของมันก็กลายเป็นภาพเบลอสีเขียวตรงไปที่ลู่เจ๋ออีกครั้งในทันที
มุมปากของลู่เจ๋อขยับเล็กน้อย มีแสงเย็นวาบผ่านดวงตาของเขา เขาระเบิดพลังทั้งหมดกลายเป็นลำแสงสีเขียวอ่อน
บูม!!
ลำแสงสีเขียว 2 เส้นชนกันในอากาศ
ใบมีดลมอันน่าสะพรึงกลัวถูกยิงไปทุกทิศทุกทาง และหญ้าบนพื้นก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ทิ้งรอยกากบาทไว้บนพื้น
หมัดซ้ายของลู่เจ๋อที่ขวางกรงเล็บของหมาป่าส่งเสียงเบา ๆ หลังจากต่อยออกไป เห็นได้ชัดว่ากระดูกมือเขาแตก
แต่เขาไม่สนใจ ขาขวาของเขาตวัด ด้วยความแข็งแกร่งทางกายภาพและพลังวิญญาณ มันกลายเป็นดาบสีเขียวฟาดฟันเข้าไปที่เอวของหมาป่าเขียว
หมาป่าเขียวรู้สึกถึงภัยคุกคาม หางของมันแกว่งไปกันขาขวาของลู่เจ๋อและเกิดการระเบิดขึ้นอีกครั้ง
ร่างกายของลู่เจ๋อถูกผลักกลับ
เมื่อลู่เจ๋อกำลังจะพุ่งเข้าหาหมาป่าอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็มืดลง
หืม? ทำไมมืด?
ลู่เจ๋อที่เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัยก็ได้เห็นดวงตาสีทองขนาดใหญ่ที่มองลงมา จากนั้นดวงตาของเขาก็มืดบอด และความเจ็บปวดก็แพร่ไปทั่วร่างกายของเขา
เมื่อสายตาของเขากลับมาเป็นปกติ เขาก็กลับมาที่ห้องนอนแล้ว
เขาตายอีกแล้ว...
ลู่เจ๋อ “อึ!!”
อีกหนึ่งผู้ทรงพลังที่ผ่านมารังแกมือใหม่!
------------------
