บทที่ 9 เจียงเสี่ยวผี
บทที่ 9 เจียงเสี่ยวผี
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจียงเสี่ยวนั่งอยู่มุมห้องฝึกด้วยใบหน้าที่ฟกช้ำ
เขามองไปยังเด็กสาวที่ยังมีจิตวิญญาณของการต่อสู้สูง ซึ่งกำลังชกลูกสปีดบอลอยู่ ด้วยความรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย
นี่คือผู้ตื่นอย่างแท้จริง เป็นสมรรถภาพทางร่างกายที่คนธรรมดาเทียบไม่ได้จริงๆ
“ลบเว่ยป๋อซะ” หานเจียงเสวี่ยสวมถุงมือแยกนิ้วชกสปีดบอลด้วยความเร็วสูง จนเหงื่อออกโชก ยกเว้นหน้าอกแบนๆแล้ว นี่เป็นร่างสูงที่ดูฟิตแอนด์เฟิร์มมาก
“ข้อความก่อนหน้าหรือข้อความถัดไป?” เจียงเสี่ยวถาม ขณะใช้มือขวาที่เปล่งแสงสีขาวถูใบหน้าที่บอบช้ำ
หานเจียงเสวี่ยชะงักแล้วหันมาชำเลืองมองเจียงเสี่ยวอย่างเย็นชา “แล้วนายว่าอันไหนล่ะ?”
เจียงเสี่ยวยักไหล่ “ใครจะไปรู้”
หานเจียงเสวี่ยรู้สึกเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุ๊บ เธอมองเจียงเสี่ยวอย่างดุเดือดและพูดว่า “ดูเหมือนนายจะพักผ่อนพอแล้ว”
“รอเดี๋ยว” เจียงเสี่ยวรีบแบมือออกด้วยท่าทางประชดประชัน “คนเขาเพิ่งเรียนรู้พื้นฐาน จะให้มาต่อสู้จริงได้ไง?”
“อืม มันก็จริง” หานเจียงเสวี่ยพยักหน้าเห็นด้วยอย่างไม่คาดคิด จากนั้นก็พูดต่อไปว่า “ฉันเล่นพอแล้ว งั้นเรามาเริ่มต้นพื้นฐานกันเถอะ”
เจียงเสี่ยว ? ? ?
เจียงเสี่ยวต่อต้านแรงกระตุ้นให้โจมตี แล้วหลักสูตรสองชั่วโมงก็จบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเปิดแผนที่ดาวภายในดูก็พบว่า ในทักษะพื้นฐาน การต่อสู้ขั้นพื้นฐานของเขาได้เพิ่มเป็น Lv.2 ความคับข้องใจที่มีจึงสลายไปมาก
หลังเลิกเรียน เจียงเสี่ยวได้อาบน้ำและดูสดชื่นขึ้นมาก แต่พอมองเห็นใบหน้าสีเขียวในกระจก ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาชั่วขณะ
ใบหน้านี้ จมูกนี้ ดวงตาคู่นี้ เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลาอะไรเช่นนี้ กลับกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าบวมตุ่ย จมูกเขียวปั๊ด
เจียงเสี่ยวลูบหัวกลมๆของตัวเองด้วยมือขวาที่มีแสงสีขาว ให้พรตัวเองอีกครั้ง
ระดับทักษะดาว: พร ในปัจจุบันของเขาค่อนข้างต่ำ แม้ว่ามันจะทำให้รู้สึกสบายอย่างมาก ดูเหมือนผลที่ได้จะไม่ค่อยดีมากนัก แต่ก็ใช้พลังดาวค่อนข้างน้อย
แน่นอนว่าด้วยพลังดาวระดับวัฏจักรละอองดาวระดับต่ำสุดของเจียงเสี่ยว มันเบาบางมากจนแม้แต่การให้พรระดับต่ำสุด ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ได้ 10 ครั้งติดต่อกันในช่วงระยะเวลาสั้นๆ
การใช้ 9 ครั้งติดต่อกันดูเหมือนจะเป็นขีดจำกัด
เมื่อมองดูเด็กหนุ่ม ‘รูปหล่อ’ ที่มีจมูกเขียวปั๊ด ใบหน้าบวมตุ่ยในกระจก เจียงเสี่ยวก็เปิดแผนที่ดาวภายในอีกครั้ง
ชื่อ: เจียงเสี่ยว
1. แผนที่ดาว: กลุ่มดาวกระบวยใหญ่ วัฏจักรละอองดาว Lv.2
2. ทักษะดาว: 1. พร คุณภาพทองเหลือง Lv.1 2. เหยื่อล่อ คุณภาพทองเหลือง Lv.1
3. ทักษะพื้นฐาน : 1. การต่อสู้ขั้นพื้นฐาน คุณภาพทองเหลือง Lv.2 2. พลังดาวสมบูรณ์ คุณภาพทองเหลือง Lv.1
4. คะแนนทักษะ : 1
แล้วจะได้คะแนนทักษะยังไง?
ในขณะที่เก็บงำความสงสัยในใจ เจียงเสี่ยวก็รู้สึกถึงความสำเร็จ ในที่สุดการต่อสู้ขั้นพื้นฐานก็เพิ่มระดับขึ้นมาเล็กน้อย
ในเวลาสองชั่วโมงที่ผ่านมา หานเจียงเสวี่ยได้อธิบายสั้นๆเกี่ยวกับวิธีชกมวย การใช้ขา ใช้ข้อศอก ท่าต่อสู้ และทักษะวิธีการแทงเข่า โดยยังไม่ได้เข้าสู่การอบรมอย่างเข้มข้น อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ขั้นพื้นฐานของทักษะพื้นฐานก็ยังพัฒนาขึ้น
พูดอย่างเป็นกลาง เจียงเสี่ยวเชื่อว่านี่เป็นผลจากการศึกษาอย่างจริงจังของเขา
ดูเหมือนว่า ทักษะพื้นฐานจะสามารถปรับปรุงได้อย่างมีประสิทธิภาพผ่านการเรียนรู้และฝึกฝนของตัวเอง
เมื่อเห็นข้อความเหล่านี้ เจียงเสี่ยวมีความสุขมากจริงๆ
แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ยังไม่รู้ว่าไอ้คะแนนทักษะบ้าๆนี่ จะได้มันมาได้อย่างไร
เจียงเสี่ยวกลับมาที่ห้องนอน พยายามรวบรวมพลังดาว เพื่อใช้ทักษะดาว: พร บรรเทาอาการบาดเจ็บของตัวเอง แม้ว่ารอยฟกช้ำบนร่างกายจะฟื้นตัวอย่างต่อเนื่อง แต่จิตใจกลับเหน็ดเหนื่อยมากขึ้น ในที่สุดเขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียง หลับสนิท
ตอนเที่ยง หานเจียงเสวี่ยเตรียมอาหารเสร็จ ก็มาเตะประตูห้องของเจียงเสี่ยวให้เปิดออก
ปัง!
แต่เจียงเสี่ยวที่กำลังหลับสนิทไม่มีการตอบสนองแต่อย่างใด
ปฏิกิริยาของหานเจียงเสวี่ยนั้นเร็วมาก ตอนที่เธอเปิดประตูมาแล้วเห็นเจียงเสี่ยวที่หลับสนิทด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน เธอก็รีบเอนตัวไปคว้าที่จับประตูทันที
เพื่อหยุดเสียงดังครั้งที่สองของประตูที่กำลังจะกระทบกับผนังอย่างแรง
หานเจียงเสวี่ยมองลงไปที่ลักษณะการนอนหลับของเจียงเสี่ยวผี แล้วการแสดงออกที่เย็นชาของเธอก็อ่อนลง ในที่สุดก็มีครั้งนึงที่เขาไม่ได้บ้าออกไปสร้างคลื่นลมนอกบ้าน แค่กลับเข้าห้อง แล้วนอนหลับ
ในที่สุดน้องชายของเธอก็มีสติ หานเจียงเสวี่ย หันไปมองที่ห้องฝึกซึ่งเป็นห้องนอนของพ่อแม่ ราวกับว่าเธอสามารถมองเห็นรูปถ่ายแต่งงานที่แขวนอยู่ที่นั่นผ่านผนังกำแพง
หลังจากเงียบไปนาน หานเจียงเสวี่ยก็หันหลัง แล้วปิดประตูเบาๆ และเดินกลับไปยังห้องนอนของเธอ
เนื่องจากเจียงเสี่ยวไม่ได้กินอาหาร เธอจึงไม่มีความอยากกิน
การรวบรวมและการบ่มเพาะพลังดาว สามารถเติมเต็มพลังงานให้กับมนุษย์ได้อย่างแท้จริง อย่างไรก็ตามการฟื้นฟูความเหนื่อยล้าทางจิตใจด้วยการนอนหลับแบบปกติก็มีประสิทธิภาพมากกว่า และทำให้สมองได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ
แม้ว่าหานเจียงเสวี่ยจะโมโหง่ายเหมือนกินดอกไม้ไฟ แต่เธอก็เป็นคนทันสมัย เช่นเดียวกับเด็กสาววัยเดียวกันคนอื่นๆ เธอว่าจะเล่นโทรศัพท์มือถือดูข่าวของเมืองเจียงปินสักพัก ก่อนจะงีบหลับ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าพลังงานผันผวนที่เกิดขึ้นที่เขตชานเมืองทางตอนเหนือของเมืองเจียงปิน ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ บริเวณที่เกิดเหตุจะถูกปิดกั้นแล้ว มีการประเมินว่าประตูมิติจะเปิดที่นั่น
หานเจียงเสวี่ยปัดเว่ยป๋อดูข่าวอยู่สักพัก ก่อนจะโพสต์สถานะ และบันทึกไดอารี่ส่วนตัว
กลางสายน้ำ (เรือโดดเดี่ยวกลางสายน้ำเย็น):
“วันที่ 21 สิงหาคม 2015 ฉันมีความสุขมาก ในที่สุดเขาก็มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง”
ข้อความเว่ยป๋อนี้ ตรงไปตรงมาอย่างน่ากลัว
หานเจียงเสวี่ยคิดแล้วคิดอีก จากนั้นก็หันความสนใจเป็นพิเศษไปที่ – เจียงเสี่ยวผี ผีปู้ผี
บนเว่ยป๋อนั้นมีข้อความเหลืออยู่เพียงอันเดียว
ค่ำคืนที่น่าเบื่อ ช่างเหงาเหลือเกิน อยากออกไปสร้างคลื่นลม จะรออีกสิบนาที ถ้ายังไม่มา ผมจะไม่ทน…
PS: วันแรก ผมชอบหิมะน้อยกลางสายน้ำนะ
หานเจียงเสวี่ยอ่านเนื้อหา ‘PS’ ไปมาหลายครั้ง สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปมาระหว่างขุ่นมัวและสดใส ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือจะรำคาญใจดี
กล้าดียังไงมาชอบฉัน?
ทำไมนายถึงชอบฉัน?
……
นายกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่า หิมะน้อยกลางสายน้ำ (เสี่ยวเจียงเสวี่ย)?
นาย…
หือ? ข้อความใหม่?
หานเจียงเสวี่ยคลิกข้อความที่เพิ่งส่งเข้ามาในเว่ยป๋อของเธอ แต่พอคลิกเข้าไปมันก็มีข้อความหลายชุดแล้ว
หงหยาน (เปลวไฟสีแดง) : เขาเป็นใคร?
หงหยาน: เกิดอะไรขึ้น?
หงหยาน: ทำไมเธอถึงมีความสุข?
หงหยาน: เธอไม่รักฉันแล้ว
หงหยาน: เธอมีคนอื่นใช่ไหม?
หงหยาน: เธอกำลังจะทิ้งฉันไป ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว
หงหยาน: เฮ้อ ผู้หญิง เธอต้องชื่ออู๋ฉิง (โหดเหี้ยม/ไร้รัก)
หานเจียงเสวี่ยมองชุดข้อความด้วยความรังเกียจ และตอบกลับด้วยประโยคเดียว : ไปให้พ้น
หงหยาน: เขาเป็นใคร?
หานเจียงเสวี่ยเพียงโยนโทรศัพท์ไปข้างตัว หลังจากคิดแล้วคิดอีก เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ภายใต้เปลือกนอกที่เย็นชา ดูเหมือนมีมารน้อยอยู่ในใจ ซึ่งจะแสดงให้เห็นก็ต่อเมื่อติดต่อกับคนพิเศษเท่านั้น
ดังนั้นหานเจียงเสวี่ยจึงจงใจโพสต์เว่ยป๋ออีกข้อความ
กลางสายน้ำ: วันแรก ฉันชอบเขา
……
หงหยาน: เธอโกรธฉันเหรอ! ?
หงหยาน: เธอตั้งใจโพสต์เหรอ?
หงหยาน: รับโทรศัพท์!
หงหยาน: รับโทรศัพท์สิ! ส่งข้อความมา! ถ้าวางสายอีกฉันจะโกรธแล้วนะ!
หมูสามชั้นวิ่งได้: ติดตามการถ่ายทอดสด! ฉากเลิกราครั้งใหญ่ รุ่นพี่ผมรักคุณ!
หงหยาน: เธอ! รับ! โทรศัพท์! ซะ! เรา ! มา! คุยกัน!
หมูอ้วน: โอ้เย่! แทะเม็ดแตงรอแถวหน้าเลย
เจียงเสี่ยวผี ผีปู้ผี: @หงหยาน เธอหลับไปแล้ว
……
การเคลื่อนไหวของหานเจียงเสวี่ยหยุดลงอย่างกะทันหัน ดูเหมือนจะเห็นอะไรแปลกๆ?
เจียงเสี่ยวผี ผีปู้ผี! ?
เจ้าเด็กนี่แกล้งหลับ! ?
หานเจียงเสวี่ยผุดลุกขึ้นทันที
ในเวลานี้เจียงเสี่ยวกำลังดูคำตอบกลับจากโทรศัพท์ หงหยานตอบกลับเขาจริงๆเหรอเนี่ย?
หงหยาน: อ้าว น้องชายเองเหรอ พวกเธอสองคนมาล้อพี่สาวเล่นทำไม?
เรียกตัวเองว่าพี่สาวเหรอ?
หงหยานคนนี้เป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย?
ที่รัก มันวิเศษมาก…
ขณะนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเตะออกดังปัง ตามมาด้วยเสียงบูดบึ้ง: “เจียงเสี่ยวผี!!”
