577 - ยุคที่ยิ่งใหญ่ปั่นป่วนวุ่นวาย

1887 - ยุคที่ยิ่งใหญ่ปั่นป่วนวุ่นวาย

สือฮ่าวจ้องมองเทพคนนั้นอย่างระมัดระวัง เมื่อเขาแทงนิ้วมือเข้าสู่หน้าผากของฝ่ายตรงข้ามเขาจึงรู้ว่าเทพคนนี้มีความแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง แต่นี่ไม่ใช่ร่างกายที่แท้จริงของเขาอย่างแน่นอน มันเป็นเพียงร่างอวตารเท่านั้น

สิ่งที่เรียกว่าการฉายภาพธรรมนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าการหล่อหลอมเจตจำนงของสวรรค์และปฐพีให้เข้ากับพลังศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองพร้อมกับฉายข้ามดินแดนมา

“พูดสิมันเป็นโลกแบบไหน” สือฮ่าวถาม

คนผู้นี้อ้างตัวว่าเป็นเทพโบราณของตระกูลสายฝน แต่สือฮ่าวเชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้อยู่ในเก้าสวรรค์สิบพิภพ เพราะว่าเขาเคยตรวจสอบตระกูลนี้อย่างชัดเจนแล้วว่าไม่มีตัวตนระดับนี้อยู่

“เจ้าก็แค่กบน้อยในรอยตีนโคที่ไม่รู้อะไรเลย” เทพของตระกูลสายฝนกล่าวด้วยความเย่อหยิ่งและเต็มไปด้วยการดูถูก

“เจ้านี้ช่างน่าเบื่อจริงๆ เจ้าคิดว่าตัวเองพิเศษอย่างนั้นหรือหากตัวเจ้าพิเศษจริงๆลองหนีออกจากมือข้าดูสิ” สือฮ่าวเป็นคนตรงไปตรงมา

เขาใช้มือข้างหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้านั้นอย่างรุนแรงไปสองครั้งในคราวนี้เสียงที่ถูกปลดปล่อยออกมาดังกึกก้องมากกว่าเดิมเสียอีก

ด้านล่างผู้คนของอาณาจักรหินทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเทพ! เทพทั้งหมดเป็นเช่นนี้หรือไม่?

พวกเขารู้สึกเหมือนศิลาน้อยไม่เปลี่ยนแปลงเลย ย้อนกลับไปตอนนั้นเขาเป็นเพียงสัตว์ประหลาดตัวน้อย ในตอนนี้เมื่อเวลาหลายปีผ่านไปเขากลับกลายเป็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่แทน

ท้ายที่สุดใครเป็นคนที่ควบคุมสถานการณ์? เทพของตระกูลสายฝนเข้าใจอย่างชัดเจนที่สุด

ใบหน้าของเขาบวมแดงทันทีคลื่นเปลวไฟลุกโชนอยู่ในดวงตาของเขา เขาเป็นเทพแห่งสายฝนเขาปลดปล่อยเปลวไฟโหมกระหน่ำออกมาจนเกิดเป็นควันสีขาว

เขาโกรธถึงขีดสุดจริงๆ เขาเป็นเทพจากยุคโบราณซึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างทรงพลังเช่นนี้ แต่ก็จบลงด้วยความทุกข์ทรมานถูกตบหน้าสองครั้งโดยเด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง ศักดิ์ศรีอะไรบารมีอะไร ทั้งหมดถูกทำลายไปหมดสิ้น!

“สารเลวเจ้า…” เทพแห่งตระกูลสายฝนรู้สึกเหมือนว่าหัวใจและปอดของเขากำลังจะระเบิด

สือฮ่าวจ้องมาที่เขาดวงตาของเขาอย่างเย็นชา เขาจำได้ว่าในอดีตตระกูลสายฝนแทบจะไม่สามารถติดต่อเทพของพวกเขาได้เลย

ในเวลานั้นคนของตระกูลสายฝนถึงกับสงสัยว่าบางทีอาจเป็นเพราะอายุมากขึ้นเทพประจำตระกูล เขาจึงอ่อนแอลงไม่สามารถแสดงพลังของเขาออกมาได้

ต่อมาตระกูลสายฝนพบว่าเหตุผลที่เทพประจำตระกูลของพวกเขานั้นไม่สามารถแสดงพลังได้เต็มที่ก็เพราะว่าเขาอยู่ในดินแดนพิเศษ

อีกทั้งสภาพของเขายังย่ำแย่เป็นอย่างมากเขาจึงแทบไม่สามารถฉายภาพธรรมข้ามดินแดนมา

สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่สือฮ่าวรู้อยู่แล้วเมื่อเขาเผชิญหน้ากับตระกูลสายฝน ย้อนกลับไปตอนนั้นเขา 'โหดเหี้ยม' มากถึงขนาดอ้าปากและเคี้ยวกฤษฎีกาเทพที่ตระกูลสายฝนใช้ออกมา

“โลกที่เจ้าอาศัยอยู่ในตอนนั้นเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะคลี่คลายแล้วเจ้าถึงสามารถมาสร้างความปั่นป่วนที่นี่” สือฮ่าวกล่าว

จากนั้นก่อนที่เทพสายฝนจะทันได้พูดอะไรสือฮ่าวก็ปล่อยการโจมตีอีกครั้งบนใบหน้าขนาดใหญ่นั้น นี่เป็นเพียงการระบายความขุ่นเคืองของเขา

เป็นเพราะเทพสายฝนคนนี้ลงมือกับมนุษย์ปุถุชนธรรมดาซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับผู้ฝึกฝน การกระทำครั้งนี้เขาต้องการจะกวาดล้างมนุษย์อย่างนั้นหรือ?

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมื่อสือฮ่าวลงมือเขาก็ไม่ได้แสดงความยับยั้งชั่งใจใดๆ เขาโจมตีฝ่ายตรงข้ามอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างความอับอายให้กับเทพผู้ชั่วร้ายต่อหน้าทุกคนที่อยู่ที่นี่

“เจ้าเป็นเทพโบราณของตระกูลสายฝนจริงๆหรือ?” สือฮ่าวตบเขาขณะที่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เทพของตระกูลสายฝนกำลังจะบ้าคลั่ง นี่เป็นความอัปยศอดสูประเภทหนึ่งที่เขาไม่เคยประสบมาก่อนไม่เคยเครียดแค้นถึงขนาดนี้เลยในชีวิต

ใบหน้าของเขาถูกดึงข้ามดินแดนมาเป็นเรื่องหนึ่ง แต่การที่อีกฝ่ายตบหน้าเขาไม่หยุดนั้นสร้างความอัปยศอดสูให้กับเขาอย่างแท้จริง

“เขาคือเทพของตระกูลสายฝนจริงๆ!” ด้านล่างราชาสงครามกล่าวออกมา ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นเทพประจำตระกูลสายฝนที่ลงมารับเครื่องเซ่นไหว้มาก่อน

“เจ้าแก่ไร้ยางอายเจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ได้อย่างไร? ในอดีตเจ้าก็เคยอาศัยอยู่ในโลกแห่งนี้ แต่เมื่อเจ้ากลับมานี่เป็นวิธีการตอบแทนของเจ้าอย่างนั้นหรือ?” สือฮ่าวเริ่มออกแรงมากขึ้นเขาตบปากเทพตระกูลสายฝนอย่างแรง

บนพื้นดินทุกคนตกตะลึง ลืมเรื่องพลเรือนสามัญไปเลยแม้แต่ผู้ฝึกตนเหล่านั้นก็มองหน้ากันด้วยความตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

นี่เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากเกินไปเทพตระกูลสายฝนเกือบจะสังหารผู้คนนับไม่ถ้วน แต่ในท้ายเมื่อจักรพรรดิหินมาถึงเรื่องทุกอย่างคล้ายกับเป็นการละเล่นของเด็กๆเท่านั้น

เขากำลังตบปากเทพต่อหน้าทุกคน? ยิ่งไปกว่านั้นในลักษณะที่ดูหมิ่นฝ่ายตรงข้ามอย่างแท้จริงราวกับว่าเทพคนนั้นไม่อยู่ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย

“เจ้าหนูเจ้ากล้าทำให้ข้าอับอายเช่นนี้ในอนาคตจะเกิดหายนะกับเจ้าอย่างแน่นอน รากฐานของตระกูลสายฝนไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะท้าทายได้!” เทพโบราณแม้จะเต็มไปด้วยความโกรธแค้นแต่ก็วิตกกังวลเช่นกัน

น่าเสียดายที่ใบหน้าขนาดใหญ่นั้นถูกปิดผนึกไว้ไม่สามารถขยับได้

เมื่อสือฮ่าวได้ยินสิ่งนี้เขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันที โลกนั้นเป็นแบบไหน? อิทธิพลของตระกูลสายฝนมีมากขนาดนั้นเลยหรือ? อย่าบอกนะว่ามีเส้นทางโบราณที่สามารถเชื่อมต่อโลกทั้งสองเข้าด้วยกัน?

ผู้เชี่ยวชาญในสมัยโบราณที่กลายเป็นเทพมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ขึ้นไปในอาณาจักรด้านบน ผู้คนส่วนใหญ่หายไปโดยที่ไม่มีข่าวว่าพวกเขาถูกสังหาร เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่น?

“ข้าจะให้โอกาสเจ้าพูดอีกครั้งอย่างตรงไปตรงมา” สือฮ่าวถามเขาอยากรู้เกี่ยวกับดินแดนนั้น

"ฝันต่อไปเถอะ!" เทพตระกูลสายฝนตะโกน

สือฮ่าวไม่ได้พูดอะไรอีก นิ้วของเขาทะลวงเข้าไปที่หน้าผากของฝ่ายตรงข้ามเพื่อค้นวิญญาณโดยตรง

ฮ่อง!

ในขณะนั้นโดมท้องฟ้าสั่นไหว โซ่คำสั่งของเทพเจ้าที่ผูกมัดเทพแห่งสายฝนเริ่มตึงขึ้นเรื่อยๆก่อนจะขาดออกจากกัน

“พลังของกำแพงอาณาจักร?” สือฮ่าวขมวดคิ้วไม่ใช่ว่าเทพตระกูลสายฝนคนนี้แข็งแกร่งมากเกินไปแต่เป็นเพราะว่ากำแพงอาณาจักรไม่ต้องการให้เขารู้ความลับบางอย่าง

สือฮ่าวไม่ใช่เด็กน้อยในสมัยก่อนอีกต่อไป เขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าอาณาจักรทั้งสองจะต้องอยู่ติดกัน

ไม่เช่นนั้นคนที่มีความแข็งแกร่งเพียงระดับเทพของตระกูลสายฝนคนนั้นจะไม่สามารถฉายภาพธรรมมาที่อาณาจักรนี้ได้

แน่นอนว่าสิ่งนี้จำกัดอยู่ที่ขอบเขตของวิญญาณเท่านั้น

ในตอนนี้เขากำลังเฝ้าดูเทพของตระกูลสายฝนเดินทางกลับอาณาจักรของตัวเอง

สือฮ่าวนั่งอยู่ในความว่างเปล่าโดยมีสิงโตทองคอยปกป้อง จากนั้นเขาก็ลงมือโดยตรง วิญญาณดั้งเดิมของเขาออกจากร่างพร้อมกับถือกระบี่เซียนพุ่งไปข้างหน้า

“สวรรค์ท่านจะทำอะไร!”

“จักรพรรดิหิน!”

หลายคนตะโกนด้วยความตกใจอย่างมาก พวกเขาไม่คิดว่าศิลาน้อยจะกล้าทำเช่นนี้!

สือฮ่าวกำลังข้ามอาณาจักรเพื่อไล่ตามสังหารฝ่ายตรงข้ามให้สิ้นซาก

ทุกคนสามารถมองเห็นวิญญาณดั้งเดิมของสือฮ่าวออกจากร่าง นี่ไม่เหมือนกับการหล่อหลอมส่วนหนึ่งของเจตจำนงระดับเทพ แต่เป็นวิญญาณดั้งเดิมของเขาที่ข้ามไปโดยตรง!

“ไม่มีอันตราย!” สือฮ่าวไม่ได้หวาดกลัวเขามีสิงโตสีทองปกป้องร่างกายของเขาอย่างเหมาะสมเขาไม่ได้กลัวสิ่งอื่นใด

เขาเดินข้ามไปอีกด้านหนึ่งเข้าสู่ดินแดนโบราณแห่งนั้นโดยไร้ซึ่งความลังเล ในเวลาเดียวกันเพียงชั่วครู่เขาก็ไล่ตามวิญญาณดั้งเดิมของเทพสายฝนได้ทัน!

ฮ่อง!

สือฮ่าวถือกระบี่เซียนวัดแกว่งข้ามผ่านอากาศพุ่งเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามอย่างรุนแรง

จากนั้นเขาก็เห็นแท่นบูชามีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนนั้นมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นในขณะที่วิญญาณของเทพสายฝนกลับเข้าสู่ศีรษะของเขา

“เจ้ากล้า!” เทพสายฝนตกใจไม่คาดคิดว่าเจ้าหนูคนนี้จะกล้าขนาดข้ามอาณาจักรมาเพื่อสังหารเขาที่นี่จริงๆ

สือฮ่าวสัมผัสได้ถึงทะเลแห่งสวรรค์และพลังงานแก่นแท้ของโลกที่อุดมสมบูรณ์ซึ่งเหนือล้ำไปกว่าเก้าสวรรค์สิบพิภพ สถานที่แห่งนี้ต้องเป็นโลกที่มีความใกล้เคียงกับอาณาจักรเซียนอย่างแน่นอน!

“ทำไมข้าถึงจะไม่กล้า!” สือฮ่าวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เทพสายฝนกระโดดขึ้นจากพื้นและมุ่งหน้าเข้ารับการโจมตีของสือฮ่าว อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะเป็นเทพโบราณที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลาไม่สิ้นสุดแต่ระดับขั้นการฝึกฝนของเขาก็ยังไม่เพียงพอ