บทที่ 47 เพลงอันตกตะลึง

หลัวเหิงปรากฏตัวเป็นแขกรับเชิญเป็นเจ้าภาพเป็นการส่วนตัว

อย่างแรก มีการแนะนําทั่วไปเกี่ยวกับการถ่ายทําละคร จากนั้นนักแสดงนําหลายคนก็ปรากฏตัวขึ้นมา

หลังจากนั้นหลัวเหิงก็บรรยายเกี่ยวกับชีวิตและการกระทําของเยว์เฟยอย่างคร่าวๆ

เขารู้ว่าหลายคนไม่รู้เกี่ยวกับชีวิตและการกระทําของเยว์เฟย

และเพื่อให้เข้าใจเพลง "รับใช้ชาติด้วยความภักดี" อย่างถ่องแท้ คุณต้องมีความเข้าใจทั่วไปเกี่ยวกับการอดีตของเยว์เฟย

หากเป็นเรื่องปกติ ผู้คนอาจไม่สนใจที่จะฟังเขาพูดถึงเรื่องนี้

แต่ตอนนี้ทุกคนควรสนใจที่จะฟัง

นี่เป็นโอกาสที่วิเศษมาก

ในความเป็นจริง เกือบทุกคนฟังหลัวเหิงพูดอย่างระมัดระวัง

ในที่สุดก็มาถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยมากที่สุดซึ่งเป็นแกนหลักของการถ่ายทอดสดครั้งนี้

เพลง "รับใช้ชาติด้วยความภักดี" กําลังจะเริ่ม

ในเวลานี้ หลังจากคําแนะนําโดยเจตนาของหลัวเหิงก่อนหน้านี้ ทุกคนก็ค่อยๆตื่นเต้นที่จะฟังเพลงอย่างอดใจไม่ไหว

หลังจากเข้าใจการกระทําชีวิตของเยว์เฟยอย่างคร่าวๆ พวกเขากระตือรือร้นที่จะสรรเสริญชีวิตของเยว์เฟยมากขึ้น

พวกเขารอไม่ไหวแล้ว

ทันใดนั้น เสียงกลองสงครามในสนามรบก็ดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆ！

ทันทีหลังจากนั้น ม้าเสียงคําราม ทหารตะโกนดังกึกก้องทะลุฟ้า!

หน้าจอขนาดใหญ่สว่างขึ้นอีกครั้งและเป็นภาพของม้าเหล็ก

ในสนามรบ มีทหารเลือดร้อนนับไม่ถ้วนในชุดเกราะถือหอก สวมหน้ากากบนหลังม้า วิ่งทะยานไปข้างหน้าจนฝุ่นคละคลุ้ง

ตัวหนังสือปรากฏขึ้น

เขาสวมชุดเกราะสีแดง ขี่ม้าสงคราม ถือหอกและมองไปทางทิศเหนือ

ทางนั้นมีฝุ่นตลบ เกรงว่าสงครามจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง

ทุกคนรู้ว่าชายคนนี้คือฮีโร่ของพวกเขา เยว์เฟย!

และหอกที่เขาถืออยู่ในมือเป็นอาวุธที่เขาใช้บ่อยที่สุด หอกหลี่ฉวน

ในขณะนี้ หัวใจของทุกคนสั่นสะท้าน

ทันใดนั้น พวกเขาก็รู้สึกว่าสนามรบที่โหดร้ายและนองเลือดอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก

ไม่ใช่อยู่ในประวัติศาสตร์ แต่อยู่ตรงหน้าพวกเขาจนเหมือนจริงมากอย่างมาก

ภาพค่อยๆมืดลงช้าๆและเสียงค่อยๆหยุดลง

หลังจากภาพมืดลงและเสียงหายไปอย่างสมบูรณ์ เสียงแตรที่อ้างว้างและเศร้าโศกก็ดังขึ้นอีกครั้ง

นี่คือบทนําของเพลง

พร้อมกับเสียงเสียงแตรที่อ้างว้างและเศร้าโศก ถูเลี่ยซึ่งแต่งตัวในเครื่องแบบทหารพร้อมกับเหล่าเด็กหนุ่มหลายร้อยคนในเครื่องแบบทหารแบบเดียวกันปรากฏตัวบนเวที

ทุกคนรู้สึกว่าการหายใจของพวกเขาขาดช่วงไป

เสียงแตรแห่งความเศร้าโศกดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงตะโกนและความสามัคคีของเหล่าชายหนุ่มผู้เลือดร้อนนับไม่ถ้วน

"อา~อา~อา~..."

บนเวที ชายหนุ่มหลายร้อยคนเคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียงกัน เปล่งเสียงก้องกังวาลดั่งมังกร

ในขณะนี้ เวทีดูเหมือนจะไม่ใช่เวทีอีกต่อไป แต่เป็นสนามรบที่น่าเศร้าและอ้างว้างอย่างแท้จริง

พวกเขาจากภรรยามายังสนามรบ

เพราะต้องการปกป้องครอบครัวและปกป้องประเทศ

เสียงร้องนั้นคือเสียงร้องแห่งความตาย ความปรารถนาของพวกเขาที่มีต่อโลกและความคิดถึงคนที่พวกเขารัก!

หัวใจของทุกคนสั่นสะท้าน

"ฝุ่นควันคละคลุ้ง มองออกไปทางเหนือของแม่น้ำ

ธงมังกรม้วนสะบัด ปราณกระบี่ยาวดุจน้ำค้างแข็ง......”

พร้อมกับท่วงทํานองอันทรงพลัง ถูเลี่ยร้องท่อนแรกด้วยเสียงสูงและดังกังวาล

ผู้ชมนับไม่ถ้วนใจสั่น เพียงรู้สึกว่าภาพประวัติศาสตร์ที่น่าเศร้าปรากฏขึ้นมาต่อหน้าพวกเขา:

ศัตรูรุกราน ฝุนควันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง และชายหนุ่มนับไม่ถ้วนลุกขึ้นมาปกป้องประเทศ

ธงมังกรพัดไปมา เสียงกลองศึกดังกังวาล ม้าศึกใกล้เข้ามา และหอกในมือสั่นไหว!

เป็นภาพที่น่าเศร้า

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะกําหมัด

จากเพลง พวกเขารู้สึกถึงความอ้างว้าง

“ใจใหญ่ดังผืนน้ำอันกว้างใหญ่ของแม่น้ำหวง

ยี่สิบปี ใครจะสู้ได้!

…”

......"

หลังจากภาพที่น่าเศร้า มันเป็นเสียงของทหารในเวลานั้น

ใจใหญ่ดังผืนน้ำอันกว้างใหญ่ของแม่น้ำหวง ความมุ่งมั่นของทหารที่อยากปกป้องครอบครัว ปกป้องประเทศ การต่อสู้กับโจรก็เหมือนสายน้ำที่ไร้ขอบเขตของแม่น้ำหวง แน่วแน่และมั่นคง

ยี่สิบปี ใครจะสู้ได้

เยว์เฟยเข้าร่วมกองทัพเมื่ออายุยี่สิบปีและเสียชีวิตตอนอายุสามสิบเก้าปี ในช่วงยี่สิบปีในกองทัพ กองทัพของตระกูลเยว์นั้นทรงพลังและไม่มีใครหยุดยั้งได้!

หลายคนถอนหายใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้

เศร้าโศกโกรธแค้น ทุกคนรู้สึกถึงความเศร้าโศกและความโกรธที่ควบคุมไม่ได้ในใจ

นอกจากความเศร้าโศกและความโกรธแล้ว พวกเขายังรู้สึกภูมิใจ

ภูมิใจกับชีวิตอันแสนสั้นแต่เป็นตำนานของเยว์เฟย

ยี่สิบปีในสนามรบ อยู่ยงคงกระพัน เหล่าศัตรูต่างหวาดกลัว

ยืนหยัดอย่างภาคภูมิ!

พวกเขาภูมิใจที่มีฮีโร่แบบนี้

ทุกคนดูเหมือนห็นฮีโร่ที่อยู่ในสนามรบมา 20 ปีอยู่ตรงหน้าเขา

ช่างเหทือนจริงซะจริง

"แค้นจนบ้าคลั่ง อาวุธเปื้อนเลือด

มีพี่น้องกี่คนที่ฝังวิญญาณไว้ใต้สนามรบ!

…”

เสียงของถูเลี่ยยังคงสูงและมีความเศร้าเจือปน

แค้นจนบ้าคลั่ง ต้องเป็นความแค้นแบบไหนกัน?

ศัตรูรุกราน ยึดครองแม่น้ำและภูเขา ยึดเมล็ดพืชและฆ่าคนของเรา

นี่เป็นความแค้นที่บ้าคลั่ง

ในสนามรบ เลือดของเหล่าชายหนุ่มหยดลงในสนามรบและถูกฝังในต่างแดน

พวกเขาปกป้องบ้านเมืองที่อยู่เบื้องหลังด้วยชีวิตของพวกเขาแบบไม่ถอยหนี

สงครามนั้นโหดร้ายและน่าเศร้าเสมอ มีชายหนุ่มหลายคนที่เสียสละชีวิตวัยหนุ่มสาวของตน

ในขณะนี้ หลายคนเริ่มไม่สามารถระงับความเศร้าในใจของพวกเขาได้และบางคนก็ถึงกับร้องไห้

คนตายหลายคนเพื่อปกป้องประเทศชาติ

ฉันถอนหายใจ พูดไม่ออก ดวงตาสีแดงเต็มไปด้วยน้ำตา!

......"

เพื่อแผ่นดินที่อยู่ข้างหลังเขา เพื่อครอบครัวที่บ้าน เพื่อเพื่อนร่วมชาติหลายร้อยล้านคน

ตายสักร้อยครั้งแล้วจะเป็นไรไป?

เยว์เฟยถูกใส่ร้ายโดยคนทรยศด้วยข่าวลือ แต่เพื่อที่จะนำบ้านเกิดเมืองนอนที่หวงแหนมายาวนานกลับคืนมา เขาทำได้เพียงอดทนกับมันอย่างเงียบๆ

"ม้าวิ่งจากทางทิศใต้ไปทางทิศเหนือ ผืนหญ้าสีเขียวเหลือง ฝุนฟุ้งกระจาย

......"

ทุกคนมองไปยังหญ้าที่เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเหลือง ควันฝุ่นที่เห็นได้จากระยะไกลกำลังใกล้เข้ามา

นี่คือท่อนฮุคของเพลงและยังเป็นส่วนที่เศร้าที่สุด

เสียงเพลงที่น่าเศร้าทําให้ทุกคนรู้สึกสิ้นหวัง

ฝ่ายยอมจํานนที่นําโดยจักรพรรดิเกาจงแห่งซ่งและฉินจู เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและเพิกเฉยต่อความปรารถนาของทหารและพลเรือนจํานวนมาก ได้ทรงถ่ายทอดคำสั่งติดต่อกันและสั่งให้เยว์เฟยกลับมา

บ้านเกิดยังไม่ได้รับการฟื้นฟูและหากเขากลับสู่ราชสำนักในเวลานี้ความพยายามก่อนหน้านี้ทั้งหมดจะสูญปล่า

เลือดของชายหนุ่มไม่ถ้วนจะหลั่งไหลอย่างไร้ค่า

เยว่เฟยกําลังเจ็บปวด

แต่ราชสํานักได้ส่งคำสั่งมาแล้ว และเขาทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น

เขาจงรักภักดีต่อราชวงศ์

และนี่เป็นเรื่องน่าเศร้า

"เกือกม้าไปทางทิศใต้เพื่อมองไปทางทิศเหนือ" เกือกม้าวิ่งลงใต้เพื่อกลับมาในขณะที่บนหลังม้า เยว์เฟยและทหารมักจะมองไปทางทิศเหนือ

พวกเขาเต็มใจที่จะกลับไปแบบนี้ที่ไหน?

เวลานี้ บ้านเกิดที่กำลังฟื้นตัวอย่างหนักเป็นเวลาหลายปีจะหายไปอีกครั้งและประชาชนจะได้รับความเดือดร้อนอีกครั้ง

แต่พวกเขาสามารถกลับไปทางใต้ได้เท่านั้น

"ผู้คนมองไปทางทิศเหนือ หญ้ามีสีเขียวกำลังเปลี่ยนสีเหลือง และฝุ่นควันกำลังมา" ทหารบนหลังม้าจ้องมองไปทางทิศเหนือเป็นเวลานาน

พวกเขาเห็นว่าหญ้าที่ด้านข้างของถนนได้เปลี่ยนเป็นสีเหลืองและพวกเขาเห็นว่าทางทิศเหนือก็มีฝุ่นที่เกิดจากกีบม้าโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง

บ้านเกิดหายไปอีกแล้ว

ทุกคนสามารถสัมผัสได้ว่าเยว์เฟยและทหารของเขาไม่เต็มใจที่จะจากไป

ความเศร้าโศกและความโกรธที่อธิบายไม่ได้สะสมอยู่ในหัวใจ

ในขณะนี้ หลายคนต้องการสวมชุดเกราะทันที ขึ้นม้าศึก และมุ่งหน้าไปทางเหนือ เพื่อบรรลุความทะเยอทะยานที่เยว์เฟยไม่เคยมีโอกาสทำสำเร็จ

“ฉันอยากจะปกป้องดินแดนและฟื้นฟูชายแดน...”

บทเพลงท่อนสุดท้ายถูกขับร้องออกมา และบรรยากาศที่น่าเศร้าและอ้างว้างในตอนแรกก็คลี่คลายลงอย่างมากในทันใด

ฉันต้องการปกป้องแผ่นดินและฟื้นฟูชายแดน

ปรากฎว่าฮีโร่ของพวกเขายังคงอยู่ที่นั่น และทหารยังคงอยู่ที่นั่น

พวกเขายังคงต้องการฟื้นฟูดินแดนและเปิดพรมแดน และใช้ชีวิตเพื่อปกป้องดินแดนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาต่อไป!

หลังจากร้องเพลงนี้อีกครั้ง ทุกคนก็ตัดสินว่านี่เป็นเพลงที่น่าตกใจที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยได้ยินมา