บทที่ 44 เขาไม่ใช่คนธรรมดาเลยแม้แต่น้อย!
บทที่ 44 เขาไม่ใช่คนธรรมดาเลยแม้แต่น้อย!
“อ๋อ... ใช่ ทุกคนในบ้านออกไปข้างนอกกันหมดน่ะ” เฉียงโหย่วหรงกล่าวอย่างคลุมเครือ
จ้าวซือมองไปรอบๆ และพบว่ามีอาวุธประดับอยู่บนผนัง มีทั้งหอกและมีดยาว และมีดัมเบลล์สองสามตัววางอยู่บนพื้น แม้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานี้จะชอบออกกำลังกาย แต่มันก็ดูแปลกเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เธอตอบคำถามของเขา อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะปิดบังอะไรบางอย่างเอาไว้
ขณะที่จ่าวซีรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ประตูด้านหลังเขาก็เปิดออกเสียงดังปัง เสียงที่เย็นชาและเบากล่าวว่า “หรง นี่เขาเป็นใคร? ทำไมถึงได้มีคนนอกมาอยู่ที่นี่?”
รังสีอำมหิต ท่าทางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ!
จ้าวซือหรี่ตาลง เขาหันกลับมาและลุกขึ้นจากพื้น เขาหันไปหาคนที่อยู่ด้านหลังของเขา และในขณะเดียวกันเขาก็ระวังภัยให้กับเฉียงโหย่วหรงที่อยู่ด้านหลังของเขาด้วย
เขาเห็นว่าคนที่มาใหม่นั้นเป็นคนสูงและแข็งแรงมาก ดวงตาของเขาคมกริบและออร่าของเขาก็เหมือนดาบอันล้ำค่า ตอนนี้เขากำลังจ้องมองมาที่จ้าวซือ “ออกไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับแก!”
ขณะที่พูด ชายคนนั้นก็ก้าวมาข้างหน้าอาศัยความสูงและความได้เปรียบทางร่างกายของเขา คว้าตัวจ้าวซือเอาไว้ ดวงตาของเขาดูเหมือนเขาอยากจะขว้างถุงขยะใส่จ้าวซือ
“เปรี้ยง!”
จ้าวซือค่อยๆ ยกมือขึ้น และแขนของชายคนนั้นก็กระเด็นออกไปอย่างควบคุมไม่ได้
“แกเป็นใคร!” สีหน้าประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายผู้นั้น เขาคว้าดาบที่เย็นเฉียบจากบนกำแพง ราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ชายผู้นี้สามารถต่อต้านการโจมตีของเขาได้อย่างง่ายดาย เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!
เฉียงโหย่วหรงร้องตะกุกตะกักว่า "เฉียนหวู่ หยุดนะ! เขาเป็นแค่คนส่งอาหาร! อย่าทำร้ายเขา!"
ผู้ชายที่ชื่อเฉียนหวู่ทำเป็นหูทวนลมใส่เธอ เขาเอาแต่จ้องมองจ้าวซือและพูดว่า “คุณถูกหลอกแล้วล่ะ เขาไม่ใช่คนธรรมดา... ดูเอาสิว่าคุณพูดอะไรออกมา!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบเฉียนหวู่ก็เหวี่ยงดาบใส่จ้าวซือ ความเร็วของเขาเร็วอย่างกับสายฟ้าฟาด
จ้าวซือขยับตัวหลบอย่างรวดเร็วและคว้าหอกยาวที่อยู่ข้างเขา เขาถ่ายเทพลังลมปราณภูติอุดรลงไปที่แขนของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเหวี่ยงมันขึ้นเพียงเล็กน้อยแต่ความเร็วนั้นเร็วกว่าสายฟ้าฟาด
แคร๊ง!
ดาบแมเชเทที่อยู่ในมือของเฉียนหวู่กระเด็นลอยออกไปและร่วงลงที่พื้นเสียงดัง
เฉียงโหย่วหรงที่อยู่ด้านหลังของเขาอ้าปากค้างด้วยความตกใจและไม่อยากจะเชื่อ เธอรู้ถึงความแข็งแกร่งของเฉียนหวู่เป็นอย่างดี ผู้ใหญ่ธรรมดาร้อยคนก็ยังไม่สามารถที่จะต่อกรกับเฉียนหวู่ได้ แล้วพนักงานส่งอาหารคนนี้เป็นใครกันแน่?!
เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากรอยร้าวระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ เฉียนหวู่ก็รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ในทันทีอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เฉียนหวู่ยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงและกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขากำลังที่จะคว้าอาวุธอีกชิ้นที่อยู่ถัดไปเพื่อมาต่อสู้ แต่ก็มีคนห้ามเขาไว้
“หยุดนะ เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอกถ้าหากว่าเป็นศัตรูจริงๆ ตอนนี้คุณคงตายไปแล้ว!”
ชายผู้หนึ่ง! เสียงของคนแก่แต่มีพลังดังขึ้น ชายชราคนหนึ่งที่มีคิ้วสีขาว เดินออกมาจากหลังประตู เพียงแค่โบกมือก็รู้ได้ว่าท่าทางของยอดฝีมือท่านนี้ยิ่งใหญ่กว่าปรมาจารย์เทียนฉีและหลี่ชาน ในหมู่พวกเขายังคงมีออร่าของยอดฝีมือที่เหนือกว่า
“ยอดฝีมือท่านนี้ ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยที่ทำให้ท่านต้องขุ่นเคืองใจ” ขณะที่ชายชราเดินไปหาจ้าวซือเขาก็ยกมือขึ้นคารวะและกล่าวทักทายเขา
ใบหน้าของเฉียนหวู่และเฉียงโหย่วหรงเต็มไปด้วยความตกใจ ชายชราท่านนี้เป็นอาจารย์ของพวกเขา ท่านคิ้วขาว ความแข็งแกร่งของเขาไม่มีใครหยั่งรู้ได้ ทำไมเขาถึงได้ให้ความเคารพชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าขนาดนี้? นี่มันเกิดอะไรขึ้น...
"ยกโทษให้ข้าด้วย เฉียนหวู่ขอโทษผู้อาวุโสสิ!" ท่านคิ้วขาวดุเขาอย่างแรง ในเวลาเดียวกันเขาก็ลอบสังเกตจ้าวซืออย่างละเอียด เห็นได้ชัดว่าเขากลัวจ้าวซือ
เฉียนหวู่และเฉียงโหย่วโค้งคำนับจ้าวซืออย่างเชื่องช้า “ข้าน้อยมีตาแต่หามีแววไม่ หวังว่าผู้อาวุโสจะให้อภัย”
“ช่างเถอะ มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย แค่ลูกศิษย์ของท่านหุนหันพลันแล่นเกินไปหน่ย แต่ถ้าเขาไปทำร้ายใครซักคนจริงๆ เข้าล่ะก็?” จ้าวซือไม่ได้ให้ความสำคัญกับเฉียนหวู่อย่างจริงจังนัก เขาเพิ่งจะตระหนักได้ถึงบางสิ่งว่าอาจารย์และลูกศิษย์ที่อยู่ตรงหน้าเขานี้ไม่ธรรมดา
“ข้าจะลงโทษเขาให้หนัก… เฉียนหวู่ เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป การฝึกร่างกายของคุณต้องเพิ่มเป็นสองเท่า!” ท่านคิ้วขาวกล่าวออกมาทันที และเขาได้แสดงจุดยืนของเขาที่มีต่อจ้าวซือมากยิ่งขึ้น "ส่วนเธอได้รับอนุญาตให้สั่งอาหารมาทานเป็นการส่วนตัวได้ แต่ในอนาคต เธอต้องเพิ่มน้ำหนักให้ได้อีก 20%!"
"ครับผม!" ในตอนนี้เฉียนหวู่ไม่กล้าที่จะประท้วงอะไร
ในทางกลับกันเฉียงโหย่วหรงมีท่าทางไม่พอใจเฉียนหวู่ เขาไม่ได้คิดที่จะสร้างปัญหาให้กับยอดฝีมืออาวุโสท่านนี้ แต่ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเฉียนหวู่ที่เธอต้องมารับโทษร่วมกันกับเขา
ในตอนนี้ท่านคิ้วขวาหันไปหาจ้าวซือและกล่าวว่า "ไหนๆ ผู้อาวุโสก็มาถึงนี่แล้ว ทำไมคุณไม่ตามข้าไปเยี่ยมชมที่นี่หน่อยล่ะ? คุณคิดเห็นว่าอย่างไร?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวซือก็ต้องหรี่ตาลง เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้สิครับ ผมก็อยากชมเหมือนกัน!”
ด้านหน้าของเขาเป็นห้องฝึกใต้ดินที่กว้างขวาง มีอาวุธและหุ่นไว้ใช้สำหรับฝึกซ้อม
หลังจากที่ท่านคิ้วขาวนำจ้าวซือไปเยี่ยมชมจนทั่วแล้ว เขาก็พูดตรงเข้าประเด็นว่า "ผู้เฒ่าเช่นข้าคนนี้ไม่มีพรสวรรค์ ข้ามีความรู้เกี่ยวกับการใช้หอกเพียงน้อยนิด แต่ข้าเห็นว่าทักษะการใช้หอกของคุณจ้าวนั้นเยี่ยมยอด ทำไมคุณไม่ประลองกับพวกเราหน่อยล่ะ? คุณคิดเห็นว่ายังไง?”
"ได้สิครับ" จ้าวซือตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ ความสามารถในการแข่งขันกับนักศิลปะการต่อสู้ทางทหารก็เป็นประสบการณ์ที่หายากเช่นกันในชีวิตนี้
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฉียนหวู่และเฉียงโหย่วหรงที่ยืนอยู่ข้างเขาถึงกับกลั้นหายใจเล็กน้อย ท่านคิ้วขาวต้องการที่จะประลองกับชายคนนี้จริงๆ
เมื่อจ้าวซือและท่านคิ้วขาวมองหน้ากันพวกเขาก็ต่างเข้าใจซึ่งกันและกันโดยอัตโนมัติ พวกเขาต่างก็หยิบหอกยาวที่ใช้สำหรับฝึกขึ้นมา และจ้องมองซึ่งกันและกัน
หากท่านคิ้วขาวยังคงเป็นชายชราผู้ใจดีเหมือนเมื่อสักครู่นี้ เขาก็คงจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาได้กลายเป็นสัตว์ร้ายที่กำลังจมน้ำและดุร้าย และพร้อมที่จะกลืนคนได้ตลอดเวลา
“เป็นไปอย่างที่คิดไว้เลยท่านอาจารย์คิ้วขาว!” เมื่อรู้สึกได้ถึงออร่าของท่านคิ้วขาว เฉียนหวู่ก็รู้สึกตื่นเต้นมาก โดยคิดว่าอาจารย์ของเขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน
ท่านคิ้วขาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ชายหนุ่มที่ชื่อว่าจ้าวซือที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ หลังจากจ้าวซือที่ได้เห็นออร่าของเขาแล้วแต่เขาก็ยังดูสงบนิ่งจนเกินไป!
"ไม่ว่าลูกวัวแรกเกิดจะไม่เกรงกลัวเสือร้ายหรือว่าเขาจะมีพละกำลังมากมายขนาดไหน ขอให้ผู้เฒ่าคนนี้ลองดูหน่อยเถอะ!"
ท่านคิ้วขาวคิดในใจ เขาคำรามด้วยเสียงต่ำและโบกหอกยาวที่อยู่ในมือ ปลายหอกร่อนไปบนอากาศ ให้เกิดเสียงลมที่แหลมคมขณะที่พุ่งหอกลงไปยังร่างของจ้าวซือ
“อีเกิลสตอมป์!”
เฉียนหวู่ เฉียงโหย่วหรงและลูกศิษย์ของคนอื่นๆ พากันหลับตาปี๋ พวกเขาตะโกนก้องอยู่ในใจถึงที่มาของหอกที่ท่านคิ้วขาวใช้
"ใช้หอกได้เก่งดีนี่"
ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้จ้าวซือพูดเพียงสามคำเท่านั้น เขาโบกหอกยาวที่อยู่ในมืออย่างคล่องแคล่วและผลักหอกที่อยู่ในมือของท่านคิ้วขาวออกไปอย่างง่ายดาย
"เป็นไปไม่ได้!" ลูกศิษย์ทั้งสามคนรวมถึงตัวของท่านคิ้วขาวเองต่างก็ตกใจ
อีเกิลสตอมป์ เป็นเพลงหอกที่มีตัวแปรมากมาย คนธรรมดาไม่มีทางที่จะป้ดป้องมันได้แล้วนับประสาอะไรกับจ้าวซือ
แต่ท่านคิ้วขาวนั้นเป็นยอดฝีมือ เขาเปลี่ยนกระบวนท่าอย่างรวดเร็ว หอกเปลี่ยนทิศทางไปอย่างกะทันหันและจู่โจมเข้าใส่จ้าวซืออีกครั้ง
เพลงหอกของพระไว่!
ความเร็วดั่งที่ใจคิด จ้าวซือได้ปล่อยเพลงหอกของพระไว่ที่แทรกซึมอยู่ในทุกอนูของร่างกายเขาออกมา เพลงหอกนี้ทั้งโหดเหี้ยมและดุดัน และยังแฝงไปด้วยความกระฉับกระเฉงอีกด้วย ไม่เพียงแต่จะสามารถตอบโต้การโจมตีของท่านคิ้วขาวได้อย่างง่ายดาย แต่ยังเป็นการแสดงสัญญาณการโต้กลับอยู่ตลอดเวลาอีกด้วย
"ควรจะพอได้แล้วนะ" จ้าวซือสลัดหัวหอกของท่านคิ้วขาวออกและพูดอย่างใจเย็น
ท่านคิ้วขาวถอยหลังไปสองก้าวและระงับความตกใจในใจของเขาเอาไว้ เขาพินิจดูจ้าวซืออีกครั้ง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขานี้น่ากลัวกว่าที่เขาคิดไว้มาก เขาต้องคิดหาวิธีทำให้จ้าวซือเป็นมิตรกับเขาไม่ใช่ศัตรู!
“คุณจ้าวซือ คุณสนใจที่จะเข้าร่วมกองทัพและเป็นทหารเพื่อรับใช้ประเทศหรือไม่?”
“ผู้ชายควรจะรับใช้ชาติ แต่ผมยังเรียนแพทย์อยู่ครับคงจะยังไม่ถึงเวลา”
เมื่อได้ยินดังนั้น ความผิดหวังที่อยู่บนใบหน้าของท่านคิ้วขาวก็หายไป เขาหยิบนามบัตรจากเสื้อผ้าราคาแพงแล้วยื่นให้จ้าวซือ “อันนี้ผมไม่ได้บังคับคุณนะ เผื่อว่าในอนาคตคุณจ้าวซือจะสนใจ ประตูกรมทหาร..เปิดรอคุณอยู่เสมอ”
"ขอบคุณมากครับ" จ้าวซือรับนามบัตรมา
หลังจากนั้นท่านคิ้วขาวก็ออกไปส่งจ้าวซือด้วยตัวเอง
“อาจารย์ เราควรจะส่งคนไปตามดูเขาไหมครับ?” เมื่อเห็นว่าจ้าวซือได้กลับไปแล้ว เฉียนหวู่จึงถามท่านคิ้วขาว
ท่านคิ้วขาวจ้องมองมาที่เขา “แกอยากตายหรือไง? คนแบบเขาใช่ว่าแกจะไปตามดูเขาได้ตามอำเภอใจ? แกแค่รู้ไว้เพียงว่าเขาเป็นคนจีน แค่นั้นก็พอแล้ว!”
ท่านคิ้วขาวทำให้เฉียนหวู่ตกตะลึง เขารู้แค่ว่าจ้าวซือไม่ใช่คนที่เขาจะล้อเล่นด้วยได้ แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าท่านคิ้วขาวจะกลัวเขาขนาดนี้“แต่ท่านอาจารย์ ถ้าหากว่าเขาเป็นศัตรู…”
"ไม่มีทาง ถ้าเขาต้องการที่จะฆ่าพวกเราทุกคนในตอนนี้ ก็ไม่มีใครหยุดเขาได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นฉันก็ตามอย่างมากฉันก็ทำได้แค่รีบหนีไปให้เร็วที่สุด!” หลังจากที่พูดเช่นนั้น ท่านคิ้วขาวก็หันหลังกลับและเดินจากไป ทิ้งเฉียนหวู่ตะลึงด้วยความตกใจอยู่เป็นเวลานาน
“เขาแข็งแกร่งถึงเพียงนี้จริงๆ งั้นเหรอ?” ใบหน้าของเฉียงโหย่วหรงก็แดงระเรื่อเล็กน้อย เมื่อเธอกำลังนึกว่าเธอเพิ่งจะทานเนื้อและดื่มเหล้ากับคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ หัวใจของเธอก็ต้องเต้นรัวกว่าตอนที่เธอกำลังฝึกเสียอีก!
