648 - พิภพ 

648 - พิภพ

เย่ฟ่านกำลังเดินอยู่ในเมืองจื่อเทียน และไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ แต่เสี่ยวหนานหนานดึงมุมเสื้อผ้าของเขาและพูดอย่างไร้เดียงสา

"มีคนแอบตามพี่ใหญ่"

　　

"อะไรนะ!"

　　

เย่ฟ่านตกตะลึง ความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเขาเฉียบคมมากแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สังเกตเลยและก็ไม่รู้สึกถึงร่องรอยของฝ่ายตรงข้ามสักนิดนี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย

　　

“ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวขึ้นเขาจะเปลี่ยนรูปร่างของตัวเองตลอด เขาปรากฏตัวขึ้นหลายครั้งแล้ว” เสี่ยวหนานหนานพูดอย่างมีมารยาทมาก

　　

“ที่ไหน?” เย่ฟ่านรู้สึกไม่สบายใจ

　　

“เขาหายตัวไป แต่อีกไม่นานเขาก็คงปรากฏตัวออกมาอีก” เด็กหญิงตัวเล็กๆ กระพริบตาและมองไปยังฝูงชน

　　

“เจ้าสังเกตเห็นอะไรผิดปกติไหม” เย่ฟ่านถามเฮยฮวงและหลี่เหอซุย

　　

ทุกคนตกใจกลัวมาก คนที่ปรากฏตัวเช่นนี้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา

　　

พวกเขาถามเสี่ยวหนานหนานโดยละเอียดเพื่อค้นหาว่านั่นเป็นคนแบบไหน

　　

“ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ที่ต่างไปจากเดิม แต่หนานหนานสามารถจดจำเขาได้อย่างรวดเร็ว…” เสี่ยวหนานหนานพูดเบา ๆ

　　

เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ต้องแปลกใจที่ความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเสี่ยวหนานหนานนั้นเฉียบแหลมเกินไป เหนือจินตนาการของพวกเขา นางเห็นร่างจริงของบุคคลนั้น

　　

เขาเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเลย เขาเปลี่ยนรูปลักษณ์ทุกครั้ง ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชน ยืนห่างออกไป 10 จ้างเพื่อสังเกตเย่ฟ่าน

　　

“มือสังหาร... นี่เป็นจุดวิกฤต เขาไม่กล้าเข้าใกล้แต่เขาจะซ่อนตัวเพื่อทำร้ายเราอยู่ตลอดเวลา มันอันตรายเกินไป” หลี่เหอซุยรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่แสดงท่าทางสง่างาม และถามเสี่ยวหนานหนานโดยละเอียดเกี่ยวกับกระบวนการเปลี่ยนแปลงของคนคนนั้น และแม้กระทั่งถามเกี่ยวกับทุกการเคลื่อนไหว　　

“มันผิดปกติมาก การที่เขาสามารถเข้าสู่ระยะสิบจ้างของพวกเรา เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้มีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองมาก แต่ทำไมเขายังไม่ลงมือ!” สุนัขสีดำตัวใหญ่แสดงท่าทางครุ่นคิด

　　

“เจ้าคิดอะไรอยู่” เย่ฟ่านถาม 　　

“ข้าหวังว่าความรู้สึกของข้าจะผิดพลาด ไม่เช่นนั้นจะเกิดปัญหาใหญ่!” สุนัขสีดำตัวใหญ่รู้สึกประหม่าเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ

　　

“เจ้าคิดว่าเขาเป็นใคร” หัวใจของเย่ฟ่านหนักอึ้ง

　　

“พิภพ!” สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน

　　

“พิภพจากศาลสวรรค์...” หลี่เหอซุยสั่นเทา

　　

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกมาจากเทือกเขาอมตะ พวกเขาได้เรียนรู้ว่ายังมีมหาอำนาจที่น่ากลัวเช่นนี้อยู่ในโลก

ในหลายปีที่ผ่านมา บนดินแดนอันกว้างใหญ่นี้ มีนักฆ่าโบราณสามคนที่ว่ากันว่าเป็นยอดฝีมือระดับผู้อมตะ พวกเขาถูกเรียกว่าพิภพ นรก และสวรรค์

　　

ศาลสวรรค์กวาดไปทั่วโลกอำพรางสวรรค์ด้วยการเคลื่อนไหวที่ไร้ร่องรอยและเป้าหมายของพวกเขายากที่จะเอาตัวรอดได้

ในโลกมนุษย์อันกว้างใหญ่นี้ไม่ว่าพวกเขาจะหลบหนีไปที่ใดหากถูกคนพวกนั้นกำหนดเป็นเป้าหมายมันเป็นไปไม่ได้เลยพวกเขาจะอยู่ได้อย่างสุขสบาย

ตามตำนานในวังโบราณของพวกเขามีหอคอยกระดูกสีขาวที่สร้างด้วยหัวกะโหลกของผู้สูงสุด ไม่ทราบว่ามีวีรบุรุษมากมายเท่าไหร่ที่ถูกพวกเขาสังหารไปตลอดหลายแสนปีที่ผ่านมา

ศาลสวรรค์ถูกทำลายโดยดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในสมัยโบราณ แต่พิภพ สวรรค์และนรกรอดชีวิตมาได้ ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่เคยสนใจโลกและรับงานสังหารผู้คนตามความพอใจของตัวเอง

　　

“นี่คือพิภพจริงๆ?” แม้แต่เย่ฟ่านก็ไม่สามารถสงบลงได้ นี่เป็นข่าวที่น่าตกใจ

　　

“ข้ายังไม่แน่ใจ แต่ข้ามีลางสังหรณ์ว่าพวกเขาคล้ายกันมาก ไม่อย่างนั้นใครจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกทางวิญญาณของข้าได้?” จักรพรรดิดำประหม่ามาก ต้นกำเนิดของฝ่ายตรงข้ามลึกลับเกินไป

　　

“เราไปยั่วโมโหเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?” หลี่เหอซุยรู้สึกเย็นในลำคอ 　　

“ต่อให้คนๆนั้นไม่ใช่พิภพแต่เขาจะต้องได้รับมรดกโบราณของพิภพอย่างแน่นอน คนพวกนี้ล้วนเป็นนักฆ่าพวกเขาทำตามหมายสั่งของนายจ้าง ดังนั้นการปรากฏตัวของพวกเขาจึงไม่เกี่ยวข้องกับบุญคุณความแค้น”

　

“เจ้าหมายถึงมีคนสั่งให้พวกเขาฆ่าเราเหรอ?” หลี่เหอซุยอุทานด้วยความตกใจ

　　

“นักฆ่าโบราณทั้งสาม แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนักฆ่านอกรีดแต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะรับงานสุ่มๆ มันจะต้องมีมหาอำนาจบางแห่งที่มีต้นกำเนิดสวรรค์เพียงพอในการจ้างพวกเขา” จักรพรรดิดำแยกเขี้ยว

　　

มันไม่เคยกลัวฟ้าและดิน แต่เมื่อเผชิญกับนักฆ่าโบราณทั้งสาม หัวใจของมันสั่นสะท้านและเกิดความกลัวไม่รู้จบ

　　

ในขณะนี้เสี่ยวหนานหนานดึงที่มุมเสื้อผ้าของเย่ฟ่าน ตาโตของนางกะพริบ แม้ว่านางจะไม่พูดอะไรแต่เย่ฟ่านก็รู้ว่าบุคคลนั้นปรากฏตัวอีกครั้ง

เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจแต่แอบเหลือบไปมอง และพบว่าบุคคลนี้ธรรมดาจริงๆ ไม่มีลักษณะใดๆที่แตกต่างจากผู้คนบนท้องถนน

　　

เขาแอบดูด้วยความรู้สึกทางจิตวิญญาณอันทรงพลังของเขาและไม่พบความผิดปกติใด ๆ เขาเห็นเพียงใบหน้าอันธรรมดาเพียงแต่ดวงตาของคนคนนั้นวาววับ เห็นได้ชัดว่ามีพลังไม่เป็นรองผู้สูงสุด

　　

หลังจากหยุดนิ่งไปชั่วครู่คนคนนั้นก็หันมามองด้วยรอยยิ้มและหายตัวไปในฝูงชนทันที

　　

“เขามาฆ่าพวกเราแน่หรือ ทำไมเขาถึงยังไม่ลงมือ!” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตื่นเต้นมาก และเส้นขนทุกเส้นในร่างกายของมันก็ตั้งตรงด้วยความกลัว

　　

“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...” หลี่เหอซุยก็หวาดกลัวเช่นกัน

　　

“อธิษฐานเถอะ พวกเราได้แต่หวังว่าเขาจะไม่ถูกว่าจ้างมาสังหารเรา” จักรพรรดิดำยิ้มเยาะ

　　

“เจ้ากลัวอะไร ข้ามีมรดกของศาลสวรรค์ หากพิภพยั่วยุเรามากเกินไปอีกไม่นานข้าจะสังหารเขาเอง!” เย่ฟ่านพูดอย่างใจเย็น แต่หนักแน่นมาก

“กุญแจสำคัญคือมรดกของศาลสวรรค์ที่เราครอบครองมันมีเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ครึ่งหลังของมันหายไปแล้วและเราไม่รู้ว่าพิภพคนนี้ฝึกฝนเก้าญาณวิเศษลึกลับไปมากแค่ไหน!” สุนัขสีดำตัวใหญ่กังวล

　　

“เก้าญาณวิเศษลึกลับที่ศาลสวรรค์ครอบครองถูกเรียกว่าอะไร?” เย่ฟ่านถาม

　　

“มันถูกเรียกว่า”เดิน“ยกเว้นข้า ไม่มีใครในโลกนี้รู้เรื่องนี้” สุนัขสีดำตัวใหญ่พูด

　　

คำว่า "เดิน" แม้จะเป็นเพียงคำพูดธรรมดาแต่มันรวบรวมทักษะที่จำเป็นทุกอย่างสำหรับการเคลื่อนไหว

　　

“ความลับนี้ทรงพลังมาก?” หลี่เหอซุยตกใจ

　　

“มันยุ่งเหยิงไปหมด ว่ากันว่าทักษะชนิดนี้สามารถวิ่งอยู่ใต้ดินได้ด้วยซ้ำ!” สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าว

　　

คำว่า "เดิน" ใน เก้าญาณวิเศษลึกลับ แสดงถึงความสุดยอดของพิภพ ไม่เพียงแต่มีความเร็วสูงที่สุดในโลกเท่านั้น แต่ยังทำให้ผู้ฝึกฝนสามารถเหาะเหินเดินอากาศหรือแม้กระทั่งดำอยู่ใต้ดินได้นานกว่า 9 วัน 9 คืน

　　

แม้แต่ค่ายกลที่ทรงพลังที่สุดในโลกก็ยังไม่สามารถปิดกั้นความสามารถของการ “เดิน” ได้

　　

“ด้วยการฝึกฝนทักษะอันยิ่งใหญ่นี้มันจะทำให้เจ้าสามารถไปได้ทุกที่แม้แต่คลังสมบัติของดินแดนศักดิ์สิทธิ์” จักรพรรดิดำถอนหายใจเบาๆ

　　

ในที่สุด เย่ฟ่านก็รู้ว่าทำไมสวรรค์ที่เป็นยอดฝีมือสูงสุดของศาลสวรรค์ถึงได้น่ากลัวนัก ว่ากันว่าพิภพและนรกได้ฝึกฝนทักษะรับของศาลสวรรค์เพียงคนละครึ่ง ในขณะที่สวรรค์ซึ่งเป็นเจ้าสำนักได้ฝึกฝนมันทั้งสองส่วน

　　

"ทักษะที่เรียกว่า 'เดิน' นี้จะมีความเกี่ยวข้องกับชายชราผู้บ้าคลั่งหรือไม่” เย่ฟ่านกล่าว

　　

“ข้ามักจะรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของเจ้าดูคุ้นเคยเล็กน้อย หรือมันอาจจะเกี่ยวข้องกันจริงๆ บางทีมันอาจจะเป็นส่วนที่หายไปของทักษะอีกครึ่งของตำราศักดิ์สิทธิ์ศาลสวรรค์” สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าวด้วยความตื่นเต้น

　　

เย่ฟ่านและคนอื่นๆออกจากเมืองจือเทียนและมาที่เกาะแปดร้อยเทพของตระกูลเฟิงอีกครั้ง ระหว่างทางพวกเขาได้ลบความทรงจำส่วนหนึ่งของสาวใช้ของเฟิ่งหวงเพื่อปกปิดเรื่องราวหลายอย่าง

ตลอดทั้งวันพวกเขาต่างรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง การที่ถูกคนที่ไม่รู้จักจับจ้องอยู่ตลอดเวลามันยากที่จะทำให้พวกเขารู้สึกดีได้

　　

คราวนี้พวกเขาไปที่เกาะโบราณที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลเฟิง และแขกทุกคนที่มาร่วมงานวันเกิดก็ล้วนอยู่ที่นี่ทั้งสิ้น

　　

วันเกิดปีที่ 1505 ของ ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ตระกูลเฟิงนั้นถือเป็นงานใหญ่ในรอบหลายพันปีของดินแดนรกร้างตะวันออก ดังนั้นจึงมีผู้คนมากมายเข้าร่วมงานนี้

　　

เย่ฟ่านกวาดสายตามองและเห็นผู้อาวุโสจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์รวมทั้งตระกูลขุนนางมากมาย บุคคลระดับบุตรศักดิ์สิทธิ์หลายคนเช่น เหยากวง ราชาเผิงน้อย ราชันย์ศักดิ์สิทธิ์น้อยตระกูลจี้ล้วนอยู่ที่นี่