บทที่ 23

บทที่ 23

แม้ว่าสิ่งนี้จะทำให้จี้จือเหยา รู้สึกพอใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองเล็กน้อย

ในช่วงเวลาสั้น ๆ การจัดการของสาวกตัวน้อยดีขึ้นมาก นี่ไม่ได้แสดงว่าเขาได้งานที่ค่อนข้างดีในการชี้แนะเขาหรือ?

จี้จือเหยาไม่ได้รู้สึกยินดีเป็นเวลานานเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นจากระยะห่างและตระหนักว่าศิษย์ตัวน้อยที่เขาคิดว่าได้รับการสอนอย่างดีถูกฆ่าโดยบัฟสีน้ำเงิน

…

ตั้งค่าสถานะและอะไรก็ตาม มันเป็นของปลอมทั้งหมด

เขาขจัดความคิดไร้สาระทั้งหมดโดยสมบูรณ์ หมกมุ่นอยู่กับการสอนลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาไปที่ป่า

อีกสองแมตช์จบลง และเกือบ 21.00 น.จี้จือเหยา ส่งข้อความเสียง WeChat ไปยังลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาโดยตรง

“เด็กควรนอนเร็วเพื่อให้ตัวสูง คุณสามารถเรียนรู้ต่อไปเมื่อคุณมีเวลา ตกลงไหม”

สิ่งที่ทำให้จี้จือเหยา ประหลาดใจเล็กน้อยก็คือลูกศิษย์ตัวน้อยของเขาแม้จะยังเด็ก แต่ก็เชื่อฟังมาก เขาไม่มีความปรารถนาที่จะเล่นเกม และคำตอบของเขาตรงไปตรงมา

[โอเค ราตรีสวัสดิ์ อาจารย์]

ความรักของจี้จือเหยา ต่อสาวกตัวน้อยเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติ

แต่ในวินาทีถัดมา

“อ้อ ครับอาจารย์ ผมอายุ 14 แล้ว แต่ผมสูงเกือบ 1.8 ม. ฉันไม่คิดว่าฉันต้องกังวลเกี่ยวกับความสูง”

“…”จี้จือเหยา ซึ่งสูง 1.83 ม. เมื่ออายุ 18 ปี จ้องไปที่ข้อความ

น่าร๊ากขนาดไหน.

เขากลอกตาไปที่โทรศัพท์และไม่ตอบ เมื่อออกจาก WeChat เขาปล่อยให้คอมพิวเตอร์อยู่ในโหมดสแตนด์บายและเตรียมไปหาอะไรกิน

แม้ว่าเขาจะทานอาหารมาแล้ว แต่ตอนนี้เขาหิวแล้ว

ชั้นล่าง ไฟสีส้มในห้องโถงสลัวมาก และมีเพียงห้องรับแขกเท่านั้นที่เปิดไฟขนาดเล็กสองดวง

จี้จือเหยา อ้อมเพื่อผ่านประตูทางเข้า โดยเห็นเพียงรองเท้าของ จี้ชิงเกอและรองเท้าของเขาเองอยู่บนพื้น

พ่อแม่ของเขาไม่กลับบ้าน และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าเวรอีกครั้ง

จี้จือเหยาเลี้ยวผ่านมุมหนึ่งเดินเข้าไปในห้องอาหาร

บนโต๊ะไม่มีอะไรกินมากนัก แต่เขาพบจานเกี๊ยวสำเร็จรูปอุ่น ๆ ในหม้อหุงข้าว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตั้งใจทิ้งไว้โดย จี้ชิงเกอเมื่อเธอทานอาหารเย็น

จี้จือเหยาหยิบเกี๊ยวขึ้นมาแล้วโยนเข้าไปในปากของเขา ในขณะที่กลิ่นหอมของคื่นฉ่ายและหมูกระจายอยู่ในปากของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมอง หรี่ตาไปที่แสงจาง ๆ ที่ลอดผ่านใต้ประตูห้องของ จี้ชิงเกอในเรื่องที่สอง

สิบนาทีต่อมา เขาเปิดประตูนั้น

จี้ชิงเกอกำลังเอนกายอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือของเธอ เขียนอย่างกระตือรือร้น โดยมีแสงเล็กๆ เหนือศีรษะของเธอ เมื่อได้ยินประตูเปิด เธอก็ไม่หันกลับมามองและพูดเพียงว่า

“เมื่อถึงเวลาก็ไม่กิน แม้ว่าฉันจะไปเคาะประตูห้อง พี่ก็ไม่ได้ยิน ฉันน่าจะรู้ว่าพี่จะออกมาเมื่อ หิวเท่านั้น แล้วกินหรือยัง?”

“ใช่ ฉันกินแล้ว”จี้จือเหยา ดูถูกเหยียดหยามวางนมอุ่น ๆ ที่เขาถือไว้บนโต๊ะของเธอ “ทำไมถึงขี้บ่นจัง? ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไป เธอจะไม่สามารถแต่งงานได้”

"หยุดรบกวนฉัน."

จี้ชิงเกอกลอกตาอย่างดูถูกในขณะที่หันหน้าไปทางเพดาน หยิบนมขึ้นมาและกินเสร็จในทันที จากนั้นเธอก็พูดด้วยหนวดนม

“ฉันไปดู Weibo ของพี่ตอนที่ฉันว่างๆ ก่อนหน้านี้ และหลังจากคำนวณง่ายๆ อัตราส่วนของจำนวนความคิดเห็นที่เชิญพี่ให้ออกจากตู้ไปหาคนที่ขอพี่เป็นแฟนคือ 7:3 โดยประมาณ อย่างที่เห็น ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะแต่งงานได้หรือไม่ อย่างไรก็ตามพี่ควรจะ…”

“จี้ชิงเกอ เธอมันไร้สาระ”

จี้จือเหยาคว้าคอของชุดนอนของเธออย่างชำนาญ และพยายามทำให้หนังสือที่เธอกำลังอ่านชัดเจนผ่านช่องว่าง รอยยิ้มของเขากลายเป็นปีศาจเล็กน้อย

“นักศึกษา จี้ชิงเกอฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะสอบตกทุกวิชาเคมีในภาคเรียนแรกของปี 3”

จี้ชิงเกอดิ้นรนด้วยกำลังทั้งหมดของเธอเหมือนแมวที่บ้าคลั่ง

ฃ “หยุดพูดบ้าๆ สักที ฉันแทบจะจำหนังสือวิชาเคมีได้แล้ว เป็นไปได้อย่างไรที่จะล้มเหลว? พี่นั่นแหละออกไปเดี๋ยวนี้! ครั้งหน้าฉันจะทิ้งเกี๊ยว!”

จี้จือเหยากระตุกปากและคลายการยึดเกาะของเขา จี้ชิงเกอทรุดตัวลงบนเก้าอี้ของเธอแล้วหันกลับมามองเขาอย่างโกรธจัด

จี้จื้อเหยายักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้าน หยิบแก้วนมเปล่าขึ้นมาแล้วเดินออกไป