642 - อัศวินหัวขาด 

642 - อัศวินหัวขาด

　　

สุดท้ายพวกเขาก็ทำได้เพียงเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆก่อนจะมาถึงภูเขาลูกที่ยี่สิบเจ็ดที่มีสีดำสนิท บนเขาลูกนี้แม้แต่ต้นไม้โบราณก็ยังเป็นสีดำทั้งสิ้น

　　

“พวกเราเพิ่งมาถึงภูเขาลูกที่ยี่สิบเจ็ด ที่นี่มีภูเขาทั้งหมดมีทั้งหมด 108 ลูก พวกเราคงต้องไปต่ออีกสักหน่อยถึงจะไปถึงภูเขาอมตะที่อยู่ตรงกลาง”

　　

"เส้นทางของพวกเราอยู่ที่ไหน" ถึงตอนนี้พวกเขาเกือบจะสิ้นหวังแล้ว ยิ่งพวกเขาเดินตามเส้นทางสีทองนี้ไปมากเท่าไหร่พวกเขาก็ยิ่งเข้าใกล้ภูเขาอมตะมากขึ้นเท่านั้น

　　

"ที่นั่นมีกระดานหมากรุก เต็มไปด้วยแสงสีทอง..." หนานหนานชี้ไปที่ป่าโบราณ

　　

“กระดานหมากรุกที่เต็มไปด้วยแสงสีทอง…” สุนัขสีดำตัวใหญ่กระโดดขึ้นและพูดว่า “มันต้องเป็นประตูแห่งชีวิตที่จักรพรรดิแห่งความว่างเปล่าทิ้งไว้”

　　

ภายใต้การชี้ทางของหนานหนานพวกเขาเข้าไปในป่าเก่าแก่ดึกดำบรรพ์นี้ และพวกเขาเห็นกระดานหมากรุกขนาดใหญ่ ที่ถูกแกะสลักลงบนพื้น

หากไม่มีเด็กหญิงตัวเล็กๆนี้ไม่มีทางที่พวกเขาจะมาถึงที่นี่อย่างแน่นอน

　　

“ดีมากนี่ต้องเป็นประตูสู่ชีวิต พวกเราค่อยๆสำรวจหาประตูที่จะนำออกไปสู่โลกภายนอกกันดีกว่า” จักรพรรดิดำตื่นเต้นมาก เรียงตัวอักษรที่ถูกขีดเขียนอยู่บนพื้นมันก็มั่นใจว่านี่คือลายมือของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่นั่งยองอยู่ข้างกระดานและเริ่มครุ่นคิดหาวิธีเอาชนะกระดานหมากเพื่อเปิดประตูสู่โลกภายนอก

“อย่าบอกนะว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตในภูเขาอมตะ”หลี่เหอซุยมองเห็นอะไรบางอย่างและใบหน้าของเขาซีดขาวไร้สีเลือด

　　

“มีสิ่งมีชีวิตปรากฏอยู่จริงๆ” ผังป๋อรู้สึกประหลาดใจ

　　

สิ่งมีชีวิตตัวนั้นกำลังมุ่งเข้ามาในทิศทางนี้อย่างรวดเร็ว ร่างกายของมันถูกโอบล้อมไปด้วยหมอกสีดำ แต่ก็ยังพอจะมองเห็นได้ว่านั่นคือนักรบขี่ม้าคนหนึ่ง

　　

“เขาไม่มีหัว” ดวงตาของเย่ฟ่านหดตัวลงอย่างกะทันหัน และสิ่งที่เขาเห็นก็น่าเหลือเชื่อเกินไป

　　

มันเป็นอัศวินหัวขาด สวมเสื้อเกราะเหล็กสีดำ ตัวสูงและอาวุธที่อยู่ในมือก็คือหอกสีดำสนิท ท่าทางของเขาองอาจกล้าหาญแต่น่าเสียดายที่ไม่มีศีรษะและบริเวณบาดแผลตรงลำคอก็ยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา

　　

เขานั่งอยู่บนม้าหินร่างกายสูงใหญ่ ม้าหินตัวนั้นคือสิ่งมีชีวิตจริงๆ เพราะมันสามารถเคลื่อนไหวและส่งเสียงคำรามได้ ด้วยเสียงสั่นสะเทือนที่ดังเข้ามาอย่างรวดเร็ว กีบหินซึ่งมีขนาดใหญ่โตมากกว่าชามข้าวกำลังบดขยี้โทรหาพื้นดินอย่างรุนแรง

　　

การปรากฏตัวของอัศวินไร้ศีรษะในใจกลางของภูเขาอมตะนั้นน่ากลัวจริงๆ สิ่งเดียวที่พอจะทำให้พวกเย่ฟ่านเบาใจได้เล็กน้อยก็คืออัศวินคนนี้เพียงวนเวียนอยู่รอบๆภูเขาและไม่กล้าเข้าใกล้ทุกคนเพราะการดำรงอยู่ของหนานหนาน

　　

“อัศวินแห่งความตายในตำนาน” จักรพรรดิดำพึมพำกับตัวเอง

　　

“ดูไม่ออกว่าอัศวินคนนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ม๊าของเขาจะต้องเป็นระดับผู้สูงสุดอย่างแน่นอน” หลี่เหอซุยผู้มีสายตาเฉียบคมวิเคราะห์อย่างจริงจัง

　　

อัศวินหัวขาดนั้นช่างน่ากลัวอย่างยิ่ง แม้ว่าเขาจะยังอยู่ห่างไกลเกือบสิบลี้ แต่พลังที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างของเขานั้นยังสร้างความกดดันให้กับพวกเย่ฟ่านตลอดเวลา

　　

“ยังไม่เสร็จอีกหรือ?”

เย่ฟ่านเร่งเร้าจักรพรรดิดำ พวกเขาไม่รู้ว่าอัศวินขี่ม้าคนนี้หวาดกลัวหนานหนานมากแค่ไหน จากท่าทีของเขาเห็นได้ชัดว่าเขากำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเข้ามาสังหารทุกคนที่นี่หรือไม่

　　

ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรีบออกจากภูเขาอมตะให้เร็วที่สุด ไม่ว่าหนานหนานจะลึกลับสักแค่ไหน สุดท้ายนางก็เป็นเพียงแค่เด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง มันไม่มีทางที่พวกเขาจะหวังพึ่งพาให้นางมาปกป้องทุกคนอย่างแน่นอน

　　

“เอาล่ะ จักรพรรดิคนนี้คิดออกแล้ว นี่เป็นลวดลายที่จักรพรรดิโบราณทิ้งไว้ให้เราจริงๆ เราสามารถใช้สิ่งนี้ข้ามความว่างเปล่าได้”

สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าว มันเต็มไปด้วยความปิติยินดี ไม่เพียงแต่จะหนีจากที่นี่ได้เท่านั้น แต่ยังได้รูปแบบค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ทรงพลังชนิดใหม่อีกด้วย

　　

“เจ้าแน่ใจนะ?” เย่ฟ่านถาม เขารู้สึกว่าสุนัขที่น่าตายตัวนี้ไม่น่าเชื่อถือเกินไป ทุกครั้งที่มันข้ามความว่างเปล่า มันจะเบี่ยงเบนไปนับล้านลี้ เขากลัวจริงๆว่ามันจะสร้างปัญหาให้พวกเขาสักวัน

　　

“จักรพรรดิคนนี้เป็นใคร ไม่ต้องห่วง” สุนัขสีดำตัวใหญ่พูดอย่างภาคภูมิใจ แต่สุดท้ายก็ยังรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย แล้วพูดว่า

“อย่างไรก็ตาม เพื่อความปลอดภัย พวกเราเข้าไปทีละคนกันดีกว่า”

　　

เมื่อได้ยินคำพูดนี้กลับไม่มีใครก้าวเดินไปข้างหน้าแม้แต่คนเดียว

　　

หลังจากเห็นท่าทีของทุกคนสุนัขสีดำตัวใหญ่ก็โกรธมากและมันส่งเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั้งภูเขาอมตะ

"จักรพรรดิคนนี้เชื่อถือไม่ได้อย่างนั้นหรือ?"

　　

"ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นข้าขอเริ่มก่อนก็แล้วกัน" ผังป๋อเสนอตัวเอง

　　

“ไม่ เราไปด้วยกัน” เย่ฟ่านห้าม

　　

ผังป๋อยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าหมาตัวนี้บอกแล้วไงว่าไปทีละคนปลอดภัยกว่า”

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่ยิ่งโกรธมากขึ้นกว่าเดิม "ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อข้าแบบนี้"

"ข้าเชื่อในตัวเจ้า เจ้าต้องส่งผังป๋อไปยังที่ปลอดภัย" เย่ฟ่านกล่าว

　　

“ไม่ต้องกังวล ถ้ากำหนดให้มันส่งพวกเรากลับไปยังวังกงก่อนหน้านี้” สุนัขสีดำตัวใหญ่ดูเหมือนจะมีความหลังฝังใจบางอย่างกับวังกง แต่ไม่ว่าจะถามอย่างไรมันก็คงไม่ตอบอย่างแน่นอน

　　

มันเลือกตำแหน่งบนกระดานหมากรุก แล้วปล่อยให้ผังป๋อยืนอยู่บนนั้น หลังจากที่เกิดแสงสว่างวาบผังป๋อก็หายวับไปในทันที

　　

แต่หลังจากที่ค่ายกลทำงานแล้วมันก็ส่องสว่างมากยิ่งขึ้นหลายเท่า หลังจากที่เห็นฉากนี้ สุนัขสีดำตัวใหญ่ก็อ้าปากกว้าง ลิ้นของมันแทบจะแตะพื้นด้วยซ้ำ

“ให้ตายสิ ทำไมถึงผิดไปไกลขนาดนั้น”

　　

เย่ฟ่านรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สักพักเขาก็คว้าคอจักรพรรดิดำและถามว่า

"เจ้าส่งผังป๋อที่ไหน"

　　

"ไม่ต้องห่วง ในอนาคตพวกเราจะได้พบกันอย่างแน่นอน" สุนัขสีดำตัวใหญ่อธิบายด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ

　　

เมื่อได้ยินที่พูด เย่ฟ่านยิ่งมั่นใจมากขึ้น และเขาส่งเสียงคำรามขึ้นด้วยความโกรธ

“ผังป๋ออยู่ที่ไหนกันแน่”

“ไม่ต้องห่วงเขาไปทางทิศตะวันตกเท่านั้น” สุนัขสีดำตัวใหญ่อธิบาย

　　

“เจ้าคิดว่าป่าตะวันตกมันใกล้หรือ? ต่อให้เขาใช้เวลาบินกลับมาเพียงอย่างเดียวก็ไม่รู้ว่าต้องบินกี่ปี” เย่ฟ่านโกรธ

　　

“แค่กๆ” สุนัขสีดำตัวใหญ่ไอแห้งๆยิ่งรู้สึกผิด “เจ้าเข้าใจผิด ข้าหมายถึงว่าไม่ได้ตั้งใจ...ส่งเขาไปทางตะวันตกของตงหวง ไอ บอกตรงๆเขาน่าจะไปถึง…จงโจวแล้ว”

　　

"ข้าจะฆ่าเจ้า" เย่ฟ่านบีบคอของสุนัขสีดำตัวใหญ่ด้วยความโกรธ

　　

ผังป๋อถูกส่งไปที่ จงโจวต่อให้เขาใช้เวลานับร้อยปีบินกลับมามันก็ไม่มีทางที่เขาจะมาถึงอย่างแน่นอน

　　

“สุนัขตัวนี้ชั่วร้ายเกินไปแล้ว” ตู้เฟยและหลี่เหอซุยก็ตกตะลึงเช่นกัน

　　

“ปล่อย” สุนัขสีดำตัวใหญ่พยายามแสดงความโกรธ แต่เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความอับอายอย่างแท้จริง

　　

“ต่อให้เป็นแคว้นภาคกลางแล้วจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยๆเขาก็ออกจากภูเขาอมตะได้” สุนัขสีดำตัวใหญ่พยายามเรียกร้องความชอบธรรมให้กับตัวเอง “น่าเสียดายที่ใบชาแห่งการรู้แจ้งของพวกเราต้องหายไปแล้ว!”

　　

เย่ฟ่านยื่นแส้ศักดิ์สิทธิ์และใบชาแห่งการรู้แจ้งห้าสิบใบให้ผังป๋อเป็นคนถือ ดังนั้นทรัพย์สมบัติทั้งหมดของพวกเขาที่ได้จากวันนี้จึงหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย

สุนัขสีดำตัวใหญ่กรีดร้องและหงุดหงิดมาก แต่เย่ฟ่านกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ผังป๋อไปที่จงโจวคนเดียว ด้วยสมบัติมากมายระดับนี้มันคงเพียงพอให้เขาปกป้องตัวเองได้

　　

“ก่อนจะออกไปพวกเราต้องแบ่งใบชากันก่อน” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตะโกน

　　

ในมือของเย่ฟ่านมีใบชาอยู่ประมาณห้าสิบใบ ซึ่งพวกเขาก็แบ่งกันอย่างเท่าเทียม

　　

“คราวนี้ใครจะไป” สุนัขสีดำตัวใหญ่ถาม

　　

“แม้ว่าข้าจะฆ่าเจ้าข้าก็ไม่เชื่อเจ้า”หลี่เหอซุยและตู้เฟยส่ายหัวพร้อมกัน

　　

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าจะติดอยู่ในภูเขาอมตะเท่านั้น” สุนัขสีดำตัวใหญ่มุ่ย

　　

ในตอนท้ายตู้เฟยก็เดินออกไปข้างหน้าและคำรามด้วยความโกรธ "หากเจ้าส่งข้าไปถึงจงโจว รับรองได้เลยว่าข้าจะต้องกลับมาฆ่าเจ้าอย่างแน่นอน"

　　

"อย่ากังวล มันเป็นแค่ความผิดพลาด ข้าสัญญาว่าครั้งนี้มันจะไม่เกิดขึ้น" สุนัขสีดำตัวใหญ่สาบาน

　　

วาบตู้เฟยก็หายตัวไปและมีรูปแบบแปลกๆ ปรากฏขึ้นที่ค่ายกลอีกครั้ง

　　

สุนัขสีดำตัวใหญ่อ้าปากค้างใบหน้าของมันบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

　　

เมื่อเห็นการแสดงออกนี้เย่ฟ่านและหลี่เหอซุย ต่างก็รู้ว่าเกิดความผิดพลาดกี่ครั้งแล้ว

"เจ้าส่งตู้เฟยไปที่ไหน? "

　　

“แค่กๆ คราวนี้ไม่ไกลเท่าไหร่ แค่ที่ราบแดนเหนือ(เป่ยหยวน)เท่านั้น” สุนัขสีดำตัวใหญ่พูด

　　

"ที่ราบแดนเหนือ?"

　　

"ข้าจะฆ่าเจ้า" หลี่เหอซุยเริ่มลงมือต่อสู้ด้วยความโกรธ

　　

ที่ราบแดนเหนือแม้จะไม่ไกลเหมือนภาคกลาง แต่นั่นคือดินแดนซึ่งเป็นที่ตั้งของตระกูลจินซึ่งถือได้ว่าอยู่นอกดินแดนรกร้างตะวันออกเช่นกัน

　　

“ที่ราบแดนเหนือไม่มีผู้คนอาศัยอยู่แม้จะเดินทางเป็นระยะทางหลายร้านลี้ เจ้าส่งตู้เฟยไปแบบนั้นก็เหมือนส่งเขาไปตาย”หลี่เหอซุยคำรามด้วยความเศร้าโศก

　　

"บูม"

　　

อัศวินหัวขาดดูเหมือนจะตัดสินใจแล้วหลังจากที่เห็นพวกเขากำลังจะเคลื่อนย้ายออกจากภูเขาอมตะ และตอนนี้เขากำลังพุ่งมาด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าสีดำ

　　

“เร็วเข้าครั้งนี้พวกเราต้องไปพร้อมกัน” สุนัขสีดำตัวใหญ่กรีดร้องและเปิดใช้งานค่ายกลทันที!