ตอนที่ 773+774 น่าสนใจมากใช่ไหม

ตอนที่ 773 น่าสนใจมากใช่ไหม

"ผมถูกย้ายไปโรงพยาบาลอื่นแล้วเหรอ?" เฉินเฟยไป่ไม่เคยได้ยินชื่อโรงพยาบาลเฉิงอ้าย ดังนั้นเขาจึงเดาว่านี่คงไม่ใช่เมืองหลวง เขาคิดว่าผู้อาวุโสเฉินคงเจอโรงพยาบาลที่น่าเชื่อถือได้ซึ่งเชี่ยวชาญในการรักษาแผลไฟไหม้ เขาจึงถามอีกครั้ง "ทำไมคุณถึงเป็นคนดูแลผม แล้วคนอื่น ๆ ล่ะอยู่ที่ไหน"

"ฉันเป็นหมอที่ดูแลคุณในตอนนี้ ตอนนี้คนอื่นถูกห้ามเยี่ยม" เจียงเหยาโค้งริมฝีปากของเธอเป็นรอยยิ้มและสวมท่าทางของแพทย์

"ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ? น่าจะดีขึ้นกว่าตอนที่ฟื้นครั้งล่าสุดใช่ไหม"

ในที่สุดเฉินเฟยไป่ก็รู้สึกได้ และพยักหน้า มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับการเปลี่ยนยาตัวอื่น ร่างกายของเขาตอนนี้รู้สึกเย็นยะเยือก สำหรับเขาที่ถูกไฟไหม้ นี่เป็นความเพลิดเพลินชั่วคราว เมื่อเทียบกับครั้งสุดท้ายที่ยาทาลงบนผิวหนังของเขา และทำให้เขารู้สึกไม่สบายเอาเสียเลย ตอนนี้เขารู้สึกดีขึ้นมาก

เมื่อเจียงเหยาบอกว่าตอนนี้ เธอเป็นแพทย์ที่ดูแลเขา เฉินเฟยไป่รู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อเอามาก ๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นว่าเจียงเหยาจริงจังแค่ไหนและดูเหมือนว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น เฉินเฟยไป่รู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูดอาจเป็นความจริง

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าใครจะหมอของเขาในตอนนี้ ท้ายที่ เขาก็ต้องพิการอยู่ดี เขาเป็นเพียงขยะ เขาคงเป็นได้เพียงหนูทดลองของหมอ นั่นก็ไม่ต่างจากการใช้ขยะเช่นกัน มันเป็นรางวัลเดียวที่เขาสามารถมอบให้กับเจียงเหยาได้

"ผมหลับไปนานแค่ไหน เฉินเฟยถังล่ะ ถูกกำจัดหรือยัง?" เฉินเฟยไป่กังวลมากที่สุดเกี่ยวกับปัญหานี้

"หลังจากที่เฉินเฟยถังถูกกำจัดแล้ว ให้เธอมาพบผม แม้ว่าผมจะหลับไปแล้ว คุณต้องปลุกผมให้ตื่นนะ ผมอยากเห็นสีหน้าผิดหวังและเจ็บปวดของเธอในวินาทีแรกนั่น เธอรักลู่ชิงสีมาก แต่ลู่ชิงสีได้ตัดเส้นทางของเธอ ไม่น่าสนใจหรอกหรือ?"

"การคัดเลือกในรอบที่สามจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ เฉินเฟยไป่การคิดมากเกินไป มันไม่ดีต่อการฟื้นตัวของคุณนะคะ" เจียงเหยาขมวดคิ้ว สภาพจิตใจในปัจจุบันของเฉินเฟยไป่ใกล้เคียงกับความบ้าคลั่ง นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี

"คิดว่าการช่วยผมมันจะดีเหรอ ช่วยทำให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม" เฉินเฟยไป่ถามอย่างเฉยเมย จากนั้นเขาก็เยาะเย้ย

"เจียงเหยา ผม เฉินเฟยไป่ คงเป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิตแล้วล่ะ ผมมันก็แค่เศษสวะที่นอนได้เพียงบนเตียง เรื่องตลกก็คือ ตอนนี้ทุกคนเวทนาผม แต่ในเวลาต่อมา เมื่อคนอื่นพบผม พวกเขาจะต่อว่าและบอกว่าผมสมควรได้รับมัน"

"เรื่องนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับคุณจริงๆ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าชีวิตของคุณจบลงแล้วจริง ๆ เสียหน่อย ไม่ว่าคุณจะทำผิดพลาดหรือไม่ก็ตาม จะไม่มีใครลืมว่าคุณเคยเป็นวีรบุรุษช่วยน้ำท่วม! คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่ลู่ชิงสีพูดกับฉันในเวลานั้นคืออะไร?"

"เขาบอกว่าเขาเห็นคุณโยนเด็กคนนั้นให้กับเขา ขณะที่ตัวคุณเองถูกน้ำพัดลงไป เขาบอกว่านั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นวิญญาณที่ทหารควรจะมีในตัวคุณ นั่นเป็นครั้งแรกที่เขายอมรับว่าคุณเป็นทหารที่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม นั่นคือเหตุผลที่ลู่ชิงสีต้องการช่วยคุณ"

"ให้ฉันบอกคุณอีกอย่างนะ หลังจากเกิดอุบัติเหตุนั่น จินหมิงตงเป็นคนแรกที่ต้องการพลิกคดีของคุณ เขากลับไปที่หอพักเป็นพิเศษเพื่อเอาไฟแช็กที่เป็นของคุณออกมา และต่อมาเขาก็มอบมันให้กับลู่ชิงสี ทีนี้เข้าใจแล้วหรือยัง?"

"ในอนาคต หากคุณต้องการพลิกคดีของตัวเอง ด้วยไฟแช็กนั่นและมีจินหมิงตงเป็นพยาน คุณสามารถพลิกคดีของคุณได้ทุกเมื่อ!"

เจียงเหยาโกรธเขาอยู่บ้าง

"หลายคนยังไม่ยอมแพ้ในเรื่องคุณ แต่คุณกลับยอมแพ้ไปก่อนแล้ว อย่างนั้นเหรอ"

"เฉินเฟยถังกำลังโดดเด่น ความโดดเด่นที่เธอสร้างขึ้นจากความเจ็บปวดของคุณ สิ่งที่คุณต้องทำคือการเอามันคืนมา ถ้าเฉินเฟยถังสามารถอยู่ในแสงสว่างนั่นได้เพียงชั่วขณะหนึ่ง นั่นหมายความว่าเธอจะได้อยู่ในแสงสว่างนั่นตลอดชีวิตที่เหลือของเธออย่างนั้นหรือ?"

"ถ้าคุณมีความมุ่งมั่นมากพอที่จะพลิกคดี มันก็ยังไม่สายเกินไปหรอกค่ะ"

__

ตอนที่ 774 ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่

สิ่งที่เจียงเหยาต้องการจะพูดก็คือหลังจากเหตุการณ์ของเฉินเฟยไป่ มีช่องว่างระหว่างพ่อแม่ของเฉินเฟยไป่และพ่อแม่ของเฉินเฟยถัง หลังจากที่ผู้อาวุโสเฉินจากไปแล้ว ตระกูลเฉินย่อมไม่มีความสามัคคีที่พวกเขาเป็นอยู่ในตอนนี้

ในเวลานั้น หากเฉินเฟยไป่ต้องการจะพลิกคดี ก็คงไม่มีผู้นำตระกูลเฉินคนใดที่สามารถหยุดเขาไว้ได้

เฉินเฟยไป่ยังเด็ก ทำไมเขาถึงจะรอไม่ได้เล่า

แม้ว่าเขาจะรออีกสัก 10 หรือ 20 ปี แล้วจะเป็นอย่างไรเล่า

ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวังไม่ใช่หรือ

ผู้อาวุโสเฉินเองก็ชรามากแล้ว ส่วนเขายังมีชีวิตอยู่ ในฐานะลูกชายและหลานชายของเขา เขาทนไม่ได้หรอกที่จะทำให้กลายเป็นเรื่องยุ่งยากสำหรับเขา หลังจากที่ผู้อาวุโสเฉินจากไป ใครเล่าจะหยุดเฉินฉานเหอและเฉินเฟยไป่ไม่ให้พลิกคดีได้

ที่สำคัญที่สุด เฉินเฟยไป่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และด้วยการกระทำก่อนหน้าของเขาในการช่วยเหลือน้ำท่วม กองทัพไม่สามารถลงโทษเขาได้หนักจนเกินไป อันที่จริงพวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะลงโทษเขาได้ อย่างไรก็ตาม เฉินเฟยไป่ต้องเผชิญกับสิ่งนี้เมื่อเขาเกษียณจากกองทัพ

"คุณเกลียดเฉินเฟยถังที่กำลังคิดถึงผู้ชายของคุณหรือเปล่าเจียงเหยา คุณเกลียดเธอด้วยใช่ไหม" เฉินเฟยไป่รู้สึกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจนจากการแสดงออกของเจียงเหยา เมื่อเธอพูดถึงเฉินเฟยถัง

"ผู้หญิงที่มักจะคิดแย่งสามีฉัน ก็เรื่องปกติไม่ล่ะคะที่ฉันจะเกลียดเธอ" เจียงเหยาพ่นลมหายใจออกมา "ต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ"

"ทำไมจะไม่ล่ะ ดูสิ เราเกลียดคนคนเดียวกัน"

หลังจากที่เฉินเฟยไป่พูดจบ เขาก็หลับตาลง ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยมาก หลังจากพูดไปได้สักพัก เขายังคงไม่ลืมที่จะสั่งให้เจียงเหยาบอกกับครอบครัวเฉิน ว่าหลังจากที่เฉินเฟยถังอยู่กำจัด ให้มาพบเขาทันที

เฉินเฟยถังกลายเป็นหนามในหัวใจของเฉินเฟยไป่ ส่วนเจียงเหยาเองก็ไม่ใช่จิตแพทย์ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถช่วยเขาถอดมันออกได้ เธอยังรู้ด้วยว่าต่อให้พาจิตแพทย์มา ก็คงไร้ประโยชน์

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟยไป่หลับลึกอีกครั้ง เจียงเหยาจึงออกจากระบบไป

สิ่งเดียวที่โชคดีเกี่ยวกับการถูกไฟคลอกในครั้งนี้คือ เฉินเฟยไป่ไม่ได้สำลัก เสียงของเขาพูดได้ตามปกติ เมื่อเขาถูกไฟกลืนกิน เขาคงปกป้องใบหน้าของเขาโดยสัญชาตญาณ ดังนั้นรอยแผลบนใบหน้าจึงจางลงเล็กน้อย ในอนาคต รอยแผลเป็นบนใบหน้าอาจจะจางลงได้อีก

ทว่า รอยแผลเป็นตั้งแต่ใต้คอลงมายังเห็นได้ชัดเจน นี่เป็นการลงโทษและการทรมานครั้งใหญ่สำหรับเด็กหนุ่มในวัย 20 ต้น ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงเหยาไปเรียนพร้อมกับเหวินเสวี่ยฮุ่ยในตอนเช้า ทันทีที่เธอมาถึงห้องเรียน เจียงเหยาถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนร่วมชั้นของเธอ มีคำถามมากมาย หลังจากที่ทุกคนรู้ว่าเจียงเหยาแต่งงานแล้วจึงมีคนถามมากขึ้นว่าเจียงเหยาท้องหรือเปล่า

"ทุกคน กลับมานั่งที่ได้แล้ว ถ้าอาจารย์เข้ามาเห็นความว่าในห้องวุ่นวายแบบนี้ มีหวังได้โกรธมากแน่ ๆ" เหวินเสวี่ยฮุ่ยช่วยเจียงเหยาแยกเพื่อนร่วมชั้นออกไป พร้อมกับอธิบายว่า "เหยาเหยาของฉันไม่ได้ท้อง เธอแค่ยุ่ง ส่วนที่เห็นว่าเธอไปที่โรงพยาบาล ก็แค่ไปเยี่ยมเพื่อน"

ในหอพัก เหวินเสวี่ยฮุ่ยล้อเจียงเหยาเสียงดังที่สุด ทว่านอกหอพัก เหวินเสวี่ยฮุ่ยเป็นเหมือนไก่แก่ตัวเล็ก ๆ เมื่อว่ามีคนจำนวนมาก เธอกลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอจะเข้ามาชนกับเจียงเหยาที่ทั้งผอมและบอบบาง

"ฉันแค่ไปทำธุระส่วนตัวน่ะ ไม่ได้ท้อง!" เพื่อนร่วมชั้นทุกคนใจดีและเป็นห่วงเธอ ดังนั้นเจียงเหยาจึงอธิบายด้วยทัศนคติที่ดีมากว่า "ไม่ต้องเป็นห่วงไป แม้ว่าฉันจะไม่เข้าเรียน แต่ฉันก็ไม่หลงทางหรอกน่า"

"เฮ้! ดูสิว่าเธอมั่นใจขนาดไหน อย่าบอกนะว่าจะแข่งชิงทุนกับพวกเรา" เพื่อนร่วมชั้นแกล้งทำเป็นเจ็บปวด "โอ๊ย ฉันมีคู่แข่งเพิ่มอีกแล้วเหรอเนี้ย"