ตอนที่แล้วCD บทที่ 59 ประสบการณ์อันตึงเครียดในการตบตา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปCD บทที่ 61 ยอดเยี่ยม! สุดยอด! ขอบคุณ!

CD บทที่ 60 พ่อของฉันป่วยจริง ๆ


แม้ว่าตอนนี้จะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิที่แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาอย่างอบอุ่น แต่ทว่าด้านหน้าร้านขายผลไม้เจียงต้าเฟิงกลับมีบรรยากาศหนาวเย็นขึ้นมากะทันหัน

การมาถึงของป้าหม่าทำให้ครูหวังยิ่งสงสัยในตัวจ้าวหยู่มากเพิ่มขึ้นไปอีก ครูหวังมองสลับระหว่างจ้าวหยู่และเสี่ยวเฉินไปมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ

เมื่อเห็นว่าแผนการของพวกเขากำลังจะถูกทำลายลง จ้าวหยู่จ้องมองตาขวางด้วยความโกรธไปที่ป้าหม่าราวกับตัวร้ายในละครที่พร้อมจะฆ่าคนก็ไม่ปาน

จ้าวหยู่ตะโกนไปว่า “นังสารเลว! ในที่สุดก็จับตัวแกได้สักที คราวนี้แหละจะหนีไปไหนได้อีกไหม ห๊ะ!”

เสี่ยวเฉินรีบก้าวเดินไปที่ป้ามาด้วยความเร็ว “โอ้ ไม่นะ ป้าจ้า พ่อหนูกำลังเป็นบ้าไปอีกแล้ว!” เสี่ยวเฉินรีบชี้ไปที่จ้าวหยู่เพื่อให้ครูหวังได้เห็นว่า จ้าวหยู่คือพ่อของเธอจริง ๆ แถมพ่อของเธอกำลังป่วยหนักอีกด้วย!

ป้าหม่าผงะถอยหลังออกไปอย่างตกใจ เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จ้าวหยู่ก็กระโดดมาด้านหน้าพร้อมกับตะโกนขัดเธอไว้ก่อน

แม้ว่าครูหวังจะไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ตาม แต่เขาก็รีบเข้ามาคุมตัวจ้าวหยู่เอาไว้ทันทีเมื่อเห็นว่าเขากำลังคลุ้มคลั่งไปใหญ่

“อ๊ะ!” เสี่ยวเฉินรีบเข้าไปผลักป้าหม่าพยายามดันเธอให้ออกไปจากที่นี่เสียที “คุณป้าคะ พ่ออาการแย่ลงเรื่อย ๆ แล้ว ป้าควรรีบไปจากที่นี่เถอะนะคะ เดี๋ยวหนูจะส่งแตงโมตามไปให้ทีหลังนะคะ!”

ป้าหม่ายังคงสับสนและไม่เข้าใจอยู่ดี เธอมีคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยออกไป แต่เมื่อเห็นจ้าวหยู่ที่กำลังเป็นบ้า ตัวเธอก็ซีดและสั่นไปด้วยความกลัว

“ยัยบ้า! คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรือไง” จ้าวหยู่พยายามสะบัดครูหวังให้ออกจากตัว “ปล่อยฉัน! คุณรู้ไหมว่ากำลังขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่อยู่นะ! ทำแบบนี้ผมก็จับคนร้ายไม่ได้สิคุณ!”

เพื่อความสมจริง จ้าวหยู่คว้าส้มแถว ๆ นั้นมา 2-3 ลูกขว้างใส่ไปยังป้าหม่า

“กรี๊ด!” ด้วยความตกใจ ทำให้ป้าหม่ารีบขับรถจักรยานยนต์ของเธอออกไปจากหน้าร้านอย่างรวดเร็ว

“คนร้ายจะหนีไปแล้ว ปล่อยสิโว้ย!” เพื่อให้การแสดงของเขาน่าเชื่อถือมากขึ้น จ้าวหยู่เริ่มออกแรงโวยวายจนครูหวังเหนื่อยที่จะห้ามปราม

“พ่อ ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ!” เสี่ยวเฉินแกล้งทำเป็นไม่สบายใจและเริ่มร้องไห้ออกมาเบา ๆ ต่อหน้าครูหวัง “เดี๋ยวคนร้ายจะไปมอบตัวที่สถานีตำรวจเองนะคะ ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ!”

เด็กสาว ๆ ค่อยเดินเข้าไปใกล้ ๆ จ้าวหยู่พร้อมลูบอกเขาอย่างใจเย็น จ้าวหยู่แกล้งทำท่าทีแสดงความผ่อนคลายลง ตลอดกระบวนการทั้งหมด เขาแกล้งทำเป็นคนบ้าได้สมบูรณ์แบบมาก!

“ขอโทษด้วยนะคะคุณครู พ่อของหนูอาการกำเริบเข้าอีกแล้ว” เสี่ยวเฉินลุกมาคุยกับครูหวังพลางมองไปที่จ้าวหยู่อย่างเหนื่อยใจ “เขาคิดเสมอว่าตัวเองเป็นตำรวจ ใครผ่านไปผ่านมาก็คิดว่าเขาเป็นคนร้ายไปซะหมด”

ครูหวังถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน เขาพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวเฉิน เรื่องนี้มันแย่เกินไปสำหรับเธอนะ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ!” เสี่ยวเฉินแสร้งทำเป็นคนเข้มแข็งและอธิบายว่า “ลุงของหนูติดต่อเรื่องโรงพยาบาลให้แล้ว เขาจะพาพ่อไปรักษาในอีกไม่กี่วันนี้ค่ะ ยังไงพ่อของหนูก็ต้องดีขึ้นแน่นอน”

“เฮ้อ” ครูหวังมองไปที่เจ่ายูอย่างไม่สบายใจ “ฉันไม่คิดเลยว่าครอบครัวเธอจะเป็นแบบนี้ ไม่แปลกใจว่าทำไมพ่อของเธอถึงไม่รับสายโทรศัพท์ฉัน ถ้าฉันรู้เรื่องนี้ก่อน ฉันคงไม่ขอร้องให้เขามาเข้าร่วมการประชุมครั้งนั้นด้วยหรอก แต่ว่านะเสี่ยวเฉิน ไม่ว่าบ้านของเธอจะเป็นอย่างไร เธอก็ห้ามละทิ้งการเรียนเด็ดขาด เข้าใจไหม?!”

“เข้าใจค่ะ!” เสี่ยวเฉินตอบแบบเด็กดี “หนูจะไม่ทำให้คุณครูต้องผิดหวังเลยค่ะ กับเรื่องเรียนยังไงหนูก็ตั้งใจอยู่แล้ว”

“ดีมาก!” ครูหวังปาดเหงื่อ พร้อมกับพูดต่ออีกว่า “เอาล่ะ ฉันคงต้องไปแล้ว ดูแลพ่อของเธอดี ๆ” เขาหันไปส่งสัญญาณบอกลาจ้าวหยู่

“อา คุณครู คุณอยากได้ผลไม้อะไรสักหน่อยไหม?” จ้าวหยู่ลุกยืนขึ้นอย่างฉับพลัน

“ไม่ครับ ไม่เป็นไร! คุณพักผ่อนเถอะครับ ผมจะไปแล้ว” ครูหวังรีบบอกลาและขอตัวออกจากร้านเพื่อหนีความวุ่นวายทั้งหมดไปอย่างรวดเร็ว

“ลาก่อนค่ะคุณครู ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ!” เสี่ยวเฉินโบกมือบอกลาคุณครูของเธอ

หลังจากครูหวังเดินออกจากร้านจนหายตัวไปจากถนนชุนเฟิง เสี่ยวเฉินก็ล้มตัวนั่งลงอย่างอ่อนล้า จ้าวหยู่พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ตัวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“คุณตำรวจ!” เด็กสาวตะคอกขึ้นมา “หนูเกือบจะหัวใจวายตายอยู่แล้ว หนูนึกว่าพวกเราจะถูกจับได้ซะอีก!”

ริมฝีปากจ้าวหยู่แห้งผาก ความกลัวยังคงไม่จางหายไปจากเขา เขาไม่เคยรู้สึกกระวนกระวายขนาดนี้มาก่อน

“ให้ตายสิ…” จ้าวหยู่ตบหน้าอกตัวเองเบา ๆ พร้อมถอนหายใจ “โชคดีที่ฉันแก้สถานการณ์ได้ทัน เธอคิดอย่างงั้นไหม?”

จ้าวหยู่เงยหน้าขึ้นมาคุยกับเด็กสาว แต่ก็พบว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนพยายามวิ่งข้ามฟากของถนนมาที่นี่ คนนำกลุ่มก็คือป้าหม่าที่กลัวจ้าวหยู่จนหนีไปเมื่อก่อนหน้านี้ จ้าวหยู่ฉลาดพอที่จะรู้ว่ากลุ่มคนเหล่านั้นมาเพื่อจะจับตน เขารีบวิ่งหนีลับหายไปในซอยข้าง ๆ ในทันที

“เสี่ยวเฉิน! เสี่ยวเฉิน หนูเป็นอะไรไหมลูก!”

หลังจากที่จ้าวหยู่หลบหนีไป ป้าหม่าก็รีบเข้ามาภายในร้านพร้อมตะโกนถามด้วยความเป็นห่วง

“คนแปลกหน้า 2 คนนั้นไปไหนแล้วล่ะ! มันเรียกป้าว่ายัยบ้าด้วย! ป้าจะไปฆ่ามัน!”

ด้านหลังป้าหม่าคือเพื่อนบ้านที่มีทั้งไม้กวาด ค้อน และสิ่งของต่าง ๆ อยู่ในมือพร้อมที่ต่อสู้ด้วยในทันที

“ป้าพูดเรื่องอะไรคะ? หนูไม่เข้าใจ” เสี่ยวเฉินแกล้งทำท่าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ขณะเดินไปชั่งน้ำหนักแตงโม

“หา?” ป้าหม่าเริ่มหงุดหงิดใจ “นี่สายตาป้ามีปัญหาหรือมีอะไรเกิดขึ้นกับหนูกันแน่ ไหน พวกมันอยู่ไหน? ไอ้คนบ้าที่โยนส้มใส่ป้าแล้วบอกว่าตัวเองเป็นตำรวจมันอยู่ไหน?!”

“ป้าพูดเรื่องอะไรน่ะ” เสี่ยวเฉินยื่นแตงโมมาให้ป้ามาพร้อมรอยยิ้มใสซื่อ “ทั้งหมด 42 หยวนค่ะ เอามาแค่ 40 ก็พอ!”

“เอ๋?” ป้าหม่าอ้าปากด้วยความงง พร้อมกับเพื่อนบ้านทั้งหลายที่จ้องมองด้วยไม่เข้าใจ

ขณะนั้นเอง จ้าวหยู่ก็วิ่งผ่านมายังจุดตัดของถนนชุนเฟิงได้สำเร็จ แม้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะน่าตื่นเต้นมากเพียงใด แต่เขาก็โล่งใจที่เขาจบปัญหาของเสี่ยวเฉินได้สักที เขารู้สึกโล่งเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก

ขณะที่เขากำลังก้าวเท้าเดินด้วยความสบายใจอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีรถซูบารุสีขาวมาจอดปาดหน้าขวางทางเขา คนขับรถค่อย ๆ เลื่อนกระจกด้านผู้โดยสารลง เผยให้เห็นว่าคนขับรถคัน นั้นก็คือหัวหน้าทีมคูปิง! เธองอนิ้วกวักมือเรียกจ้าวหยู่พร้อมพูดจาอย่างห้วน ๆ ว่า

“ขึ้นรถมาเร็ว!”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด