บทที่ 259 อย่าทิ้งเปิ่นหวางไป
บทที่ 259 อย่าทิ้งเปิ่นหวางไป มือเรียวงามของเจียงหวายเย่ บัดนี้เต็มไปด้วยรอยแผลขีดข่วนจากเศษกิ่งไม้และหินก้อนเล็ก ๆ ที่อยู่ในกองใบไม้แห้ง เขาลงมือรื้อกองใบไม้ต่อไปด้วยจิตใจร้อนรน จนกระทั่งสัมผัสเข้ากับบางอย่างที่นุ่มหยุ่นและเย็นเยียบ หัวใจของเจียงหวายเย่กระตุกด้วยความปวดใจ มือพลันรื้อใบไม้บริเวณนั้น...
