ตอนที่แล้วบทที่ 47 เจ้าจะให้ข้าปล้นเหรอ?
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 49 ลงทุนเพื่อให้ได้ผลตอบแทน

บทที่ 48 คนเป็นหมอนั้นสามารถช่วยคนและฆ่าคนได้


บทที่ 48

คนเป็นหมอนั้นสามารถช่วยคนและฆ่าคนได้

เซียวหลีก็ได้รับเงินนั้นมาและมองดูอย่างใสซื่อ แล้วนางก็ได้เดินไปหาเซียวจิ้งถิงและมองไปที่เขา เซียวต้าหลี่ที่นอนอยู่ที่พื้นนั้นก็ไม่กล้าที่จะขยับ

“เซียวหลีคราวนี้ถือว่าเจ้าโชคดี ที่เจ้ายังทำตัวอวดดีเช่นนี้ได้ก็เพราะว่าเจ้ามียอดฝีมือคอยติดตามเจ้าหรอกนะ! ไม่อย่างนั้น....ฮึ่ม!”

เซียวจิ้งถิงก็ได้ทำเสียงที่โหดร้ายออกมา แต่เซียวหลีนั้นก็ยังตั้งใจฟังอยู่ นางที่ถือเข็มเงินไว้ในมือตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้นั้น เขาเห็นเพียงเงาเคลื่อนไหวของมือของนาง แล้วเข็มเงินนั้นก็ได้ปักผนึกริมฝีปากของเขา

แล้วเลือดก็ได้เริ่มไหลออกมาจากเข็มอย่างช้าๆ เขาได้เอามือที่สั่นอยู่ของเขาไปแตะที่ริมฝีปากของเขา แล้วพบว่ามือนั้นเต็มไปด้วยเลือดแล้วก็มองไปที่เซียวหลีอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เขามองเห็นสายตาที่โหดเหี้ยมราวกับหมาป่าที่กำลังจ้องมาที่เขา

มันดูน่ากลัวมากราวกับว่านางนั้นจะกลืนเขาไปทั้งตัวเลยทีเดียว

หวังเมิ่งเองก็ตกใจเช่นกัน ผู้หญิงคนนี้แม้จะดูไร้เดียงสา อ่อนแอและหลอกได้ง่าย แต่กลับทำให้ผู้อื่นรู้สึกกลัวได้ ตัวเขาไม่เคยพบผู้หญิงเช่นนี้มาก่อนเลย ราวกับหมาป่าหรือจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ไม่มีผิด นางได้ไปหาเซียวจิ้งถิงแล้วนั่งยองๆลงไปช้าๆ

“เซียวจิ้งถิงแล้วเจ้าไม่มีตาหรืออย่างไร? ก็เห็นอยู่แท้ๆว่ามีคนมาด้วย? หรือเจ้ารู้สึกไม่ดีที่จะบอกว่าตัวเองโง่?” เซียวหลีก็ได้หยิบเขาเข็มเย็บผ้าออกมา แล้วดึงผมของนางออกมาสามเส้นแล้วพันเข้าด้วยกัน จากนั้นก็ได้ฝังเข็มลงไปที่จุดชาของเขา     เซียวจิ้งถิงก็ถึงกับตัวสั่นที่สูญเสียการควบคุมที่มือและเท้าของเขาไป

“ข้าศึกษาเรื่องยามานานหลายปี เจ้าคิดว่ามันไร้ประโยชน์สินะ? ยาน่ะหมอสามารถช่วยคนและฆ่าคนได้ เจ้าไม่เคยได้ยินเหรอ?” เซียวหลีก็ได้ร้อยผมของนางเข้าไปในเข็มเย็บผ้าอย่างช้าๆ แล้วออกแรงกดทับตัวของเซียวจิ้งถิงไว้กับพื้น

“เจ้า เจ้าคิดที่จะทำอะไรน่ะ? พี่สาวของข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆแน่” เซียวจิ้งถิงแอบกลั้นความเจ็บและฝืนปล่อยคำพูดออกมาจากริมฝีปากและฟันของเขา

เซียวหลีไม่สนใจฟังแล้วตอบกลับไป “เจ้ารังแกครอบครัวของข้ามานานหลายปีแล้ว แล้วในตอนนี้เจ้าก็ยังจะกลับมาหาเรื่องพวกข้าอีก” ในขณะที่เซียวหลีพูดเช่นนี้ นางก็ได้เอาเข็มเย็บผ้าที่ร้อยผมเสร็จแล้วปักลงไปที่นิ้วของเซียวจิ้งถิง

“ฮึ่ม....” เซียวจิ้งถิงได้ส่งเสียงครางออกมา หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เซียวหลีก็ดึงมือของเขาอีกข้างขึ้นมาอย่างไม่ลังเลแล้วเย็บเข็มอย่างช้าๆ

“อ๊ากกก....เซียวหลี!” นิ้วทั้งสิบของเขาที่ถูกปักนั้นเจ็บถึงขั้วหัวใจ ทำให้เซียวจิ้งถึงไม่สนใจอาการเจ็บที่ปากและกรีดร้องออกมา เข็มเงินนั้นก็ยังปักคาอยู่ที่ปากของเขา ทำให้เลือดไหลออกมาละเลงบนหน้าของเขา

เซียวเยี่ยนก็ได้ต้องสั่นด้วยความกลัวแล้วรีบเอนหน้าเข้าหาหวังเมิ่ง นางนั้นไม่เคยเห็นเซียวหลีโหดร้ายเช่นนี้มาก่อนก็จริง แต่นี้มันโหดร้ายอย่างสุดๆ

“ถ้ามือนี้ของเจ้ามันชอบขโมยข้าวของที่ไม่ใช่ของเจ้าและช่วงชิงความหวังของคนอื่นมากนักล่ะก็ ตอนนี้ข้าจะช่วยเจ้าควบคุมมันให้เอง” นางพูดออกมาเบาๆด้วยสีหน้าที่ยินดีและไม่รู้สึกแย่แต่อย่างใด หากเทียบกับตอนที่นางเป็นหมอและทำในสิ่งอย่างผ่าท้องคนแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่น่ากลัวเลยสักนิดเดียว

เซียวจิ้งถิงก็ได้รู้สึกราวกับสวรรค์พลิกกลับนั้นก็ได้ตะโกนออกมา “พี่สาวของข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

“เจ้าหมายถึงเซียวอิ้งเสวี่ยน่ะเหรอ? ไม่ใช่ว่านางแต่งกับตาแก่ร่ำรวยในอำเภอแล้วกลายเป็นอนุภรรยาของเขาไม่ใช่เหรอ? มีอะไรที่เจ้ารู้สึกภูมิใจนักหนา?” เซียวหลีก็ได้กล่าวอย่างไม่สนใจ

“พี่เขยของข้าเป็นถึงขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองหลวง เจ้า....”

เซียวหลีก็ได้จงใจออกแรงมากขึ้น ทำให้เซียวจิ้งถิงไม่ กล้าที่จะเปิดปากออกมาอีก เซียวหลีเย็บอยู่สักพักหนึ่ง จนรู้สึกว่าน่าจะเสร็จแล้ว นางก็ได้ดึงเอาเข็มออกจากผมของนาง

แล้วนางก็ลุกขึ้นยืนแล้วมองไปที่เซียวจิ้งถิง “ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้าแต่ข้าเองก็เกลียดเจ้าเช่นกัน แต่ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปแต่ถ้าหากเจ้ายังมุ่งร้ายกับคนรอบตัวข้านอกจากข้าอีกล่ะก็ มันจะไม่ใช่แค่นี้แน่”

ตัวนางนั้นไม่กลัวการล้างแค้นของเซียวจิ้งถิง แต่นางนั้นกลัวว่าเขานั้นจะไปเล่นงานคนที่อยู่รอบตัวนางมากกว่า อย่างเช่นเซียวเป่าเอ๋อ, แม่ของนาง รวมถึงพี่สาวของนางที่ไม่รู้ว่าจะดีขึ้นหรือไม่

“อา...อาหลี พอเถอะ แค่นี้ก็มากพอแล้ว” เซียวเยี่ยนนั้นรู้สึกหวาดกลัว แล้วนางก็ได้รีบเอาผ้าของนางให้เซียวหลีแล้วบอกให้นางเช็ดเลือดที่มือของนางเสีย

เซียวหลีนั้นไม่สนใจแต่กลับหันไปมองที่เซียวเยี่ยน     “เขาทำร้ายเจ้าหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวต้าหลี่ก็ได้รีบส่ายหัวทันที “ไม่ๆ”

เซียวเยี่ยนก็ได้โกรธขึ้นมา “ยังจะว่าไม่อีกเหรอ? เจ้าคนสารเลว” เซียวเยี่ยนที่ใจกล้าขึ้นมาทันที แล้วง้างขาเตะเข้าไปที่จุดยุทธศาสตร์ทหารบกของเซียวต้าหลี่ ความเจ็บปวดนี้ได้ทำให้เขาต้องกลิ้งเป็นลูกบอลและน้ำตาไหลออกมา

“ขอบคุณสำหรับเรื่องในวันนี้มาก ในเวลานี้ข้าปลอดภัยแล้ว พี่หวังไม่จำเป็นต้องมาส่งข้าต่อแล้ว” เซียวหลีก็ได้ก้มหัวและกล่าวขอบคุณเขา “ข้าขอขอบคุณอย่างสุดหัวใจจริงๆ”

หวังเมิ่งนั้นได้ช่วยนางเอาไว้มากในวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแล้ว ในวันนี้เกรงว่าคงไม่ใช่เซียวจิ้งถิงที่เป็นฝ่ายที่เจ็บปวดแต่เป็นนางแทน

หวังเมิ่งนั้นรู้ดีอยู่แก่ใจว่าผู้หญิงคนนี้นั้นกล้าหาญมากพอ เขาจึงได้คารวะตอบและหันหัวม้าของเขากลับ “ขอตัวลา”

เซียวหลีก็ได้ยิ้มและผงกหัวตอบ “มิได้”

แล้วพอเสียงม้าควบห่างออกไป เซียวหลีก็ได้มองไปที่เซียวเยี่ยนแล้วมองไปที่เซียวจิ้งถิงด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ “พี่เยี่ยน วันนี้ข้าได้ทำร้ายเซียวจิ้งถิงลงไปแล้ว ถ้าท่านยังอยากที่จะมาเล่นพนันในอำเภอแล้วถูกจับตัวอีกล่ะก็....” เซียวหลีก็ได้จีบนิ้วมือที่เรียวบางของเซียวเยี่ยนแล้วบีบอย่างเบาๆ ทำให้เซียวเยี่ยนนั้นรู้สึกกลัวขึ้นมา “น้องข้า เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“ตอนนี้ข้าไม่ทำอะไรหรอก แต่ถ้าท่านไม่ระวังตัวเหมือนคราวนี้ แล้วถูกเซียวจิ้งถิงจับตัวอีก พี่จะโดนหนักกว่าเขาแน่” เซียวหลีก็ได้เตือนเซียวเยี่ยนด้วยเสียงที่มีเพียงแค่สองคนที่ได้ยิน

เซียวเยี่ยนก็ได้ผงกหัวรัวๆ “ข้าจะไม่ทำแล้ว ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว”

เซียวหลีก็ได้ยิ้มและกล่าว “นี่แหละพี่ที่แสนดีของข้า”

เซียวเยี่ยนก็ได้เบิกตากว้างและมองไปที่เซียวหลีอย่างไม่เข้าใจ และรู้สึกสับสนอย่างมาก เมื่อนางเห็นเซียวหลีขึ้นรถม้าไป เซียวเยี่ยนก็ได้หันกลับมามองเซียวจิ้งถิง “ในที่สุดเจ้าก็มีวันนี้จนได้ กรรมตามสนองเจ้าแล้ว”

ดวงตาของเซียวจิ้งถิงก็ได้เต็มไปด้วยความโกรธและจ้องไปที่เซียวเยี่ยนอย่างโมโห “ฝากเอาไว้ก่อนพวกเจ้าสองคนพี่น้อง”

เซียวเยี่ยนก็ได้ยิ้มและไม่ได้แสดงสีหน้าอื่นๆออกมา แล้วนางก็ได้เตะเข้าไปที่มือที่เซียวหลีเพิ่งเย็บไป เซียวจิ้งถิงก็ได้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เซียวต้าหลี่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา เขาโตจนถึงขนาดนี้แล้วแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงโหดร้ายเช่นนี้มาก่อน ในวันนี้เขาเจอทีเดียวสองคนเลยด้วย เมื่อเขาเห็น            เซียวเยี่ยนจ้องมาที่เขา เซียวต้าหลี่ก็ได้ขดตัวราวกับหมาที่กำลังกลัว

“เจ้า เจ้าคิดที่จะทำอะไร?” เซียวต้าหลี่ก็ได้เอามือกุมเป้าของเขาด้วยความกลัว

เซียวเยี่ยนก็ได้เปิดปากของนางและแลบลิ้นที่น่าหลงใหลของนางออกมา “เจ้าชอบนักไม่ใช่เหรอ?”

แล้วเซียวต้าหลี่ก็ได้เจ็บที่ตรงเดิมอีกหน และก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวเซียวเยี่ยนก็ได้เดินบิดเหมือนงูแล้วจากไปด้วยเสียงหัวเราะ

ในขณะที่เซียวหลีกำลังมองดูการกระทำของเซียวเยี่ยน อยู่นั้น นางก็ได้รู้สึกบอกไม่ถูกในใจของนาง บางทีตัวนางอาจจะมีประสบการณ์บางอย่างที่นางไม่อาจจะเข้าใจอยู่ก็ได้ รึบางทีสิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่อย่างที่นางคิด อย่างไรเสียในอดีตเซียวเยี่ยนก็เป็นถึงโสเภณีชื่อดังในเมืองหลวง ตัวนางนั้นเคยพบกับผู้คนที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากมายและอาจจะเคยได้ยินคำพูดที่ไม่น่าเชื่อใจของผู้คนมากมายทั้งต่อหน้าและลับหลัง

.............

สายลมนั้นยังไม่แห้งและพระอาทิตย์ก็ยังสาดแสง

เซียวหลีก็ได้พาเซียวเป่าเอ๋อมาที่ทุ่งนาทางตะวันออกตั้งแต่เช้าตรู่ และเซียวเยี่ยนก็ได้ตามนางมาด้วยเป็นครั้งแรก เมื่อนางพูดว่าเวลาไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว นางก็ควรจะทำในสิ่งที่นางทำได้ในเวลานี้เช่นเดียวกับเซียวหลี

เซียวเหวินไฉนั้นมาตั้งแต่เช้าตรู่และเขากำลังอ่านหนังสือของเขาอยู่ แต่ว่าเป็นหนังสือบทเพลง

“สาวงามแสนดีเอย, เจ้าเป็นที่หมายปองของชายหนุ่ม.....”

เขาเอาแต่ท่องประโยคนี้จนกระทั่งเขาเห็นเซียวเป่าเอ๋อ แล้วจากนั้นก็พบเซียวหลีและเซียวเยี่ยน จากนั้นจึงได้วางหนังสือของเขาลงและกล่าวทักทาย

“สาวงามแสนดีเอย, เจ้าเป็นที่หมายปองของชายหนุ่ม” เซียวเป่าเอ๋อก็ได้พูดทวน แล้วมองไปที่เซียวเหวินไฉกับเซียวหลี “ท่านลุงเหวินไฉขอข้าอ่านบ้างสิขอรับ”

เซียวเหวินไฉก็ได้หน้าแดงขึ้นมาแล้วลูบไปที่หัวน้อยๆของเซียวเป่าเอ๋อ “เจ้าอ่านหนังสือตำราพิชัยยุทธ์เสร็จแล้วเหรอ? ข้ายังมีตำราพิชัยยุทธ์ดีๆอีกเยอะ เอาไว้ข้าจะให้เจ้าอ่านหลังจากที่เจ้าอ่านเล่มนั้นเสร็จนะ?”

“ได้ขอรับ! แต่ทว่าข้ายังไม่ได้อ่านที่ท่านเคยพูดถึงอย่างจงยง, ต้าเสวียมาก่อนเลยขอรับ ข้าจึงรู้สึกสงสัยและอยากที่จะอ่านขอรับ” เซียวเป่าเอ๋อนั้นชอบตำราพิชัยยุทธ์มาก ตัวเขานั้นได้อุทิศตนในการอ่านตำราพิชัยยุทธ์ ถ้าเขาอยากที่จะพาครอบครัวพ้นจากความยากจน เขาจะต้องอ่านหนังสือเป็นพันเป็นหมื่นเล่ม

เซียวเหวินไฉกล่าว “เอาไว้ข้าจะสอนเจ้าเองเมื่อเจ้าโตกว่านี้นะ”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด