ตอนที่แล้วบทที่ 46 ให้เขาได้ไปสบาย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 48 คนเป็นหมอนั้นสามารถช่วยคนและฆ่าคนได้

บทที่ 47 เจ้าจะให้ข้าปล้นเหรอ?


บทที่ 47

เจ้าจะให้ข้าปล้นเหรอ?

เซียวหลีก็ได้ส่งสายตาไปยังหวังเมิ่งเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่หวังเมิ่งนั้นกลับมีทีท่าเหมือนจะกลัวและเอาแต่หลบอยู่ข้างๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา

คนนี้ถือกระบี่ไว้ในมือแท้ๆ แต่เขากลับทำเหมือนไม่เห็นสถานการณ์ของเซียวหลีเลย เป็นไปได้ว่าอวี่เหวินชูนั้นจะส่งคนคุ้มกันมาให้นางอย่างลวกๆกันนะ?

ในขณะเดียวกันเซียวจิ้งถิงเองก็ได้มองไปที่หวังเมิ่งที่หลบอยู่ข้างๆ ซึ่งพูดถึงเรื่องแรงกดดันแล้ว หวังเมิ่งเองก็แผ่แรงกดดันออกมาหน่อยๆแต่แรงกดดันนั้นอ่อนแอมาก จนเขาสงสัยว่าเซียวหลีนั้นไปเอาคนขี้ขลาดจากที่ไหนมาคุ้มกันรถม้า

หรือว่า......

“เจ้าต้องการเท่าไร เรามาตกลงกันดีกว่า”

“ลองเดาดูสิ” เซียวจิ้งถิงกล่าวแล้วยื่นนิ้วออกมานิ้วนึง “สักจำนวนเท่านี้เป็นไง”

“10 ตำลึงเงิน? ก็ได้ตกลง” เซียวหลีก็ได้กล่าวตามนิ้วที่นางเห็น แต่เซียวจิ้งถิงก็ได้ส่ายหัว “100 ตำลึงทองต่างหาก”

“แล้วถ้าข้าไม่ให้เจ้าล่ะ?” เซียวหลีก็ได้หุบยิ้มของนาง ดวงตาที่สวยงามของนางก็ได้ห่อเหี่ยวลงมาด้วย “จริงๆต้องบอกว่าข้าไม่มีให้หรอก หรือต่อให้ข้ามีข้าก็ไม่ให้เจ้า”

“ไม่นึกเลยว่าการถูกไม้คานพาดไหล่ฟาดจะทำให้เจ้าเลอะเลือนขนาดนี้ เจ้าคิดจริงๆเหรอว่าอย่างเจ้าน่ะจะสู้กับข้าได้? หรือเจ้าคิดว่าสองคนนั้นที่อยู่บ้านของเจ้าจะมาช่วยเจ้าน่ะ?” เซียวจิ้งถิงก็ได้มองไปที่เซียวต้าหลี่แล้วบอก “ต้าหลี่ไม่ใช่ว่าเจ้ารักนังนี่มากหรอกเหรอ?  พานางกลับไปที่บ้านแล้วสนุกอย่างช้าๆล่ะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้เซียวต้าหลีก็คงจะยินดีอย่างมาก แต่ในเวลานี้เซียวเยี่ยนนั้นเริ่มมีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาและเริ่มที่จะขัดขืนแล้ว

และเขาเองก็อยากที่จะล้างแค้นเซียวหลีด้วย แต่ไม่ว่าเขานั้นจะคิดเป็นอื่นเช่นไร ในเวลานี้เขามีแต่ต้องทำตามที่        เซียวจิ้งถิงบอกและพาเซียวเยี่ยนไป

“เดี๋ยวก่อน” เซียวหลีก็ได้สาวเท้าอย่างรวดเร็วราวกับดาวตก แต่เซียวต้าหลี่ก็ได้รัดที่คอของเซียวเยี่ยนแน่น ทำให้นางต้องถอยห่างออกมาแล้วมองดูเซียวเยี่ยนที่ร้องขอความช่วยเหลือ

นางมองไปที่เซียวจิ้งถิงด้วยดวงตาที่ลุกโชนของนาง   “เจ้าคิดที่จะฆ่าคนงั้นเหรอ? เจ้ากำลังทำผิดกฎหมายอยู่นะ”

เซียวจิ้งถิงก็ได้ยิ้มและหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อของเขาอย่างช้าๆ ซึ่งมีตัวหนังสือบางอย่างเขียนอยู่

“ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก เพราะถ้าเกิดเจ้าตายก็หมดสนุกน่ะสิ

เจ้าเห็นนี่ไหม? ตัวหนังสือเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ว่านังนี่เป็นหนี้ข้าอยู่ 100 ตำลึงทอง ดูสิมีรอยนิ้วมือชัดเจนด้วย

ถ้าจ่ายหนี้มาก็จบ แต่ถ้าเจ้าไม่จ่ายมา ข้าจะขอมือข้างหนึ่งของนางก็คงไม่มากเกินไปใช่ไหม?”

เซียวเยี่ยนก็ได้ส่ายหัวของนางทันที แต่ไม่อาจที่จะพูดอะไรออกไปได้ ทำได้แค่ทำเสียงในลำคอออกมาเท่านั้น

เซียวหลีก็ได้กล่าวอย่างดูหมิ่น “หรือว่าเจ้าจะบังคับให้พี่ของข้าประทับรอยนิ้วมือลงไป? ข้าจะฟ้องเจ้า”

เซียวจิ้งถิงนั้นก็ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวอะไรออกมา และกล่าวอย่างดูถูก “ข้าได้ยินมาว่าเจ้านั้นฉลาดขึ้นมากหลังจากที่เจ้าฟื้นขึ้นมานี่นา เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะเป็นคนหุนหันพลันแล่นเช่นนั้นได้อย่างไร? คนที่หุนหันพลันแล่นอย่างนั้นน่ะ คือคนที่ยอมลงลายมือสัญญาฉบับนี้ที่จู้เป่าฟางต่างหาก ถ้าเจ้าอยากจะหาพยานล่ะก็มีเพียบเลยล่ะ ฮ่าๆๆ....”

ไปเล่นพนันมาอีกแล้วล่ะสิ เป็นหมาชอบกินมูลไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ....

“ให้นางบอกเรื่องนี้ด้วยตัวเองเลยดีกว่าไหม” ทันทีที่  เซียวจิ้งถิงพูดจบ เซียวต้าหลีก็ได้ดึงเอาผ้าที่ปิดปากของ           เซียวเยี่ยนออก

“ข้าก็ไม่ได้อยากจะเล่นพนันหรอก แต่จู้เป่าฟางมันเชื้อเชิญให้ข้าเข้าไปเล่น แล้วผลก็คือถูกพวกมันโกงจนต้องเสียจนหมดตัว....” เซียวเยี่ยนพบว่าเซียวหลีนั้นไม่อยากที่จะฟังนางอธิบายต่อ ก็ได้เบาเสียงลงเรื่อยๆ

ฟังจากน้ำเสียงแล้ว เซียวหลีก็รู้ว่าคราวนี้เซียวจิ้งถิงนั้นไม่ได้ใช้แผนปล้นตรงๆเหมือนเมื่อก่อน แต่ใช้ลูกไม้แทน

ทั้งนี้ก็น่าจะเพราะเจ้าของร่างนี้และเซียวเยี่ยนนั้นต่างก็ไม่รู้จักป้องกันตัวเอง และขาดแคลนเงินอยู่ตลอด แต่ตอนนี้นางนั้นฉลาดมากขึ้นแล้วและยังมีเงินเยอะมากด้วย

ถึงแม้ว่าหวังเมิงที่อยู่ข้างๆนั้นจะมีทีท่าเหมือนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้แต่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์อยู่เหมือนกัน

ไม่ไม่ใช่เรื่องดีนักที่จะเป็นนักพนัน หรือแสวงหาโชคเพื่อให้ได้เงินเยอะๆมา

“ทีนี้เจ้าก็เข้าใจแล้วใช่ไหม? ส่งเงินมาให้ข้าได้แล้ว!” เซียวจิ้งถิงก็ได้ยิ้มและสะบัดหนังสือสัญญาให้ดูอย่างช้าๆ บ่งบอกว่าของสิ่งนี้นั้นไม่มีทางที่จะปลอมได้

“เจ้านี่ช่างโหดร้ายจริงๆ”

เซียวหลีนั้นไม่ใช่คนที่อ่อนแอและไร้ความสามารถเหมือนเมื่อก่อนที่ปล่อยให้คนฉวยโอกาสไปจากนางอีกแล้ว เพราะนางนั้นยังมีทั้งเด็กและคนแก่รออยู่และพวกเขาต่างก็มีปากที่ต้องกิน ต่อให้นางมีเงินพอนางก็จะไม่ยอมยกให้เด็ดขาด

ผู้หญิงดีๆยามไม่ยอมที่จะสูญเสียง่ายๆเช่นนี้

เซียวจึงได้หันหน้ากลับแล้วเดินไปหาหวังเมิ่ง แล้วยิ้มงามๆให้กับเขาก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงแค่ 2 คนเท่านั้นที่ได้ยิน “พี่หวัง? ท่านเป็นคนของอวี่เหวินชูที่ถูกส่งให้มาดูเรื่องสนุกอย่างนั้นเหรอ? ท่านมีความสามารถอะไรบ้างเนี่ย?”

หวังเมิ่งก็ได้อ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะผงกหัว “ท่านคงไม่คิดว่าข้าลืมท่านไปแล้วหรอกใช่ไหม?” เซียวหลีก็ได้ยิ้มขึ้นมา    “พี่หวังมีความคิดอะไรบ้างไหม?” มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้เขาเอาแต่หลบเลี่ยงและซ่อนตัวอยู่เช่นนี้ ในเวลานี้การต่อสู้นั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว และนางก็ไม่รู้ด้วยว่านางจะเอาตัวรอดผ่านไปได้หรือไม่ เซียวจิ้งถิงเองก็อีกเรื่องหนึ่งตั้งแต่ที่เขายังเด็กเขาก็ชอบที่จะวิ่งเต้นอยู่ภายใต้คมมีดและคมหอกอยู่ตลอด

ถ้าเกินว่าเขานั้นเป็นเพียงอันธพาลธรรมดาๆ เขาก็คงเป็นพวกแค่ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่าเท่านั้น แต่เขาเป็นพวกที่ชอบทำร้ายคนอื่นจนไปกองอยู่ที่พื้น

“อาหลีเจ้าต้องช่วยข้านะ จากที่ข้าได้ยินมาไม่ใช่ว่าเจ้านั้นขายของได้ตั้ง 100 ตำลึงทองหรอกเหรอ?” เซียวเยี่ยนก็ได้ตะโกนออกมาอย่างกระวนกระวาย เซียวจิ้งถิงนั้นมีความสามารถที่ไม่ธรรมดาจริงๆ เรื่องที่ว่าเซียวหลีนั้นขายของที่ฉู่ฉู่หลิวเซียงแล้วได้เงินมา 100 ตำลึงทองนั้นเขาก็รู้ได้อย่างชัดเจน เขาจึงได้พาเซียวเยี่ยนมาดักรอนางอยู่ที่กลางทางเช่นนี้

เป็นคนเลวที่มีความสามารถมากจริงๆ.....

เซียวหลีนั้นรู้สึกเกลียดเหล็กที่ขึ้นเป็นเหล็กกล้าไม่ได้จริงๆ ทำไมพี่สาวของนางถึงได้โง่ขนาดนี้นะ?

“พี่หวัง ข้าจะเอาเงินให้เขาก่อน ท่านพอที่จะชิงเงินกลับคืนมาให้ข้าได้ไหม?” เซียวหลีก็ได้กระซิบข้างๆหูเขาแล้วถาม จากนั้นก็ได้จ้องไปที่เขา “ทำได้ไหม?”

แน่นอนว่าหวังเมิ่งนั้นทำได้ แต่เขาก็ลังเลและตอบกลับไป “เจ้าจะให้ข้าขโมยงั้นเหรอ? มันผิดกฎหมายนะ!”

อีกฝั่งหนึ่ง เซียวจิ้งถิงนั้นเห็นว่าทั้งสองคนนั้นกำลังซุบซิบอะไรกันอยู่ และคิดว่าทั้งคู่คงกำลังวางแผนอะไรสักอย่างอยู่เป็นแน่ จึงได้ตะโกนออกมา “เซียวหลีเจ้าจะส่งเงินนั่นมาเพื่อไถ่ตัวเซียวเยี่ยนไหม?”

“ก็ได้ก็ได้” เซียวหลีก็ได้รีบตอบกลับไป แล้วกระซิบกับหวังเมิ่งอีกรอบ “เจ้าก็น่าจะได้ยินนะ เงินนี่น่ะเป็นเงินที่พวกเขาโกงพี่สาวของข้า ในเวลานี้หากพวกเราขโมยเอาเงินนั่นมาเขาก็จะไม่มีหลักฐาน เช่นเดียวกันกับไม่มีอะไรที่ยืนยันได้ว่าเอกสารของเขานั้นเป็นของจริงเช่นกัน”

หวังเมิ่งก็ได้ครุ่นคิดก็มีเหตุผลอยู่ “แต่ว่า.....”

“ถ้ายังแต่อีก ต่อจากนี้ไปข้าจะไม่ไปที่ฉู่ฉู่หลิวเซียงอีกเป็นแน่”

หวังเมิ่งก็ได้ปิดปากของเขา “ไม่ต้องเป็นห่วง เล็กน้อยมาก” แล้วสีหน้าของเขาก็ได้เปลี่ยนไปทันที และดวงตาของเขาก็ได้มีแสงปรากฏออกมา ราวกับเป็นนักรบ

เซียวหลีก็ได้ยิ้มออกมา แม้ว่าวันนี้เงินนั้นจะไม่ได้กลับคืนมา แต่นางจะไม่ปล่อยให้เซียวจิ้งถิงนั้นมาขอเงินนางเช่นนี้อีกเป็นแน่

จากในแขนเสื้อของนาง นางได้หยิบเอาเงินทั้งหมดที่นางมีออกมา “ในนี้มีอยู่ทั้งหมด 80 ตำลึงทอง อย่างที่เจ้าเห็น ข้าเพิ่งจะซื้อคนมาและยังซื้อข้าวของมาอีกมากมาย ตอนนี้จึงมีเหลืออยู่เท่านี้”

“ที่บ้านเจ้ามีตัวทำเงินมาอาศัยอยู่จริงๆสินะ”

“ทำไมเจ้าไม่กลับไปกับข้า แล้วข้าจะได้บอกให้เขาไปอยู่กับเจ้าดีไหม?”

เซียวจิ้งถิงก็ได้กล่าวอย่างดูถูก “ข้าไม่ใช่คนโง่หรอกนะ” เพราะตัวเขานั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยเหลียงเฉินเลยแม้แต่น้อย ถ้าเกิดตามนางกลับไปก็ไม่ต่างอะไรไปจากรนหาที่ตาย ในวันนี้เขาคิดที่จะเอาเงินนั้นมาเพื่อสั่งสอนบทเรียนให้และจากไปเท่านั้น

“ข้าจะจ่ายเงินให้ด้วยมือข้างหนึ่งและเจ้าก็ต้องปล่อยมืออีกฝ่ายมา” เซียวหลีตะโกนออกมา นางก็ได้ถือถุงเงินไว้ในมือข้างหนึ่งและรอที่จะดึงเซียวเยี่ยนด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เซียวต้าหลี่เองก็ได้ผลักเซียวเยี่ยนออกไปเมื่อเห็นเซียวจิ้งถิงกะพริบตาให้

เมื่อเห็นเซียวต้าหลี่ปล่อยตัวเซียวเยี่ยนออกมาแล้วนั้น เซียวหลีก็ได้โยนถึงเงินขึ้นบนฟ้า ในขณะนั้นเองที่เซียวจิ้งถิง, หวังเมิ่ง และเซียวต้าหลี่ก็ได้พุ่งตัวตามถุงเงินนั้นไป เซียวหลีก็ได้อาศัยโอกาสนี้ดึงตัวของเซียวเยี่ยนมาอยู่ข้างหลังนาง แล้วจากนั้นก็ได้คลายเชือกที่ข้อมือที่มัดไขว้หลังอยู่

จากนั้นก็ได้ยินเสียงปึกปักดังขึ้นมา แล้วทั้งสามคนที่กำลังแย่งชิงกันอยู่นั้น ก็พบว่าเซียวต้าหลี่นั้นเป็นคนแรกที่ลงไปกองก่อนและกระอักเลือดออกมา เซียวเยี่ยนที่เป็นอิสระก่อนก็ได้ไปกระโดดไปเหยียบอยู่บนตัวเขา แล้วก็ทุบไปพร้อมกัน “สารเลว, ตายด้าน, ไอ้เวร, ไปนรกซะไป”

“อ๊าก!” หลังจากนั้นสักพักเซียวจิ้งถิงก็ได้ลงไปกองกับพื้นเช่นกัน เซียวเยี่ยนนั้นตกตะลึงอยู่สักพักและมองดูเซียวจิ้งถิงที่ลุกขึ้นมาด้วยความกลัวแล้วไปหลบอยู่ข้างหลังเซียวหลี

เซียวหลีก็ได้ส่ายหัวของนาง “ดูเหมือนว่าพี่จะยังกลัวเขาอยู่นะ?”

เซียวเยี่ยนก็ได้ส่ายหัวของนาง “เขาเป็นคนใหญ่คนโตในหมู่บ้านเรานะ”

เมื่อหวังเมิ่งได้ยินเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน่าขัน เขาเหยียบลงบนอกของเซียวจิ้งถิงแล้วโยนถุงเงินให้เซียวหลีแล้วกล่าว “เอายังไงต่อ?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด