บทที่ 23 เจียงหวู่ที่เดือดดาล

บทที่ 23 เจียงหวู่ที่เดือดดาล

ยามค่ำคืนมาเยือน ล่วงเลยเข้าสู่ยามสาม(ตีหนึ่ง-ตีสาม)

ที่ห้องของผู้อาวุโสสูงสุด ไฟยังคงจุดอยู่

“ผู้อาวุโสสูงสุด ต้องเป็นเจียงหยวนแน่ๆ ท่านก็เห็นพลังของไอ้เด็กนั่นเมื่อวันก่อน ในวันล่าสัตว์นั่น มีเพียงมันเท่านั้นที่แข็งแกร่งพอที่จะจัดการเจียงจ๋านได้ โถ่ว หมิงเอ๋อลูกพ่อ”

เจียงหวู่ในตอนนี้มีใบหน้าที่ขาวซีดและดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวา ราวกับว่าเขาไม่ยอมรับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมานี้เป็นเพราะผลกรรมที่คิดร้ายแต่เป็นเพราะสวรรค์คิดเล่นตลกกับเขาและลูกชาย จนทำให้สุ่มเสียงของเขาสั่นไปหมด

“เป็นฝีมือมันจริงๆรึ แต่มันก็มีหมาป่าโลหิตที่บุกเข้ามาโจมตีพื้นที่ล่าสัตว์อยู่ ถ้ามีใครสักคนไปพบพวกมันที่เหลือรอดล่ะก็...”

ผู้อาวุโสสูงสุดในตอนนี้มีดวงตาที่แดงฉาน นั่นก็เพราะไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เขาได้สูญเสียหลานรักของเขาไปแล้วในพื้นที่ล่าสัตว์อย่างไม่มีวันกลับ

*ตุ๊บ*

เป็นตอนนี้ที่เสียงเบาๆได้ดังขึ้นที่ด้านนอกประตูห้อง

“ใคร”

ผู้อาวุโสสูงสุดขมวดคิ้วแน่นก่อนจะปลดปล่อยคลื่นพลังสีแดงฉานออกมา ก่อนจะพุ่งออกไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ไม่พบผู้คนที่ด้านนอกเลยสักคน จะมีก็เพียงร่องรอยพลังสีแดงไม่ด้อยไปกว่าเขาอยู่ที่หน้าประตูเท่านั้น

พร้อมกับที่พื้นดินได้มีถุงเก็บของวางอยู่

“นี่...”

“นั่นสำหรับวันพรุ่งนี้”

เป็นตอนนี้ที่เจียงหวู่ได้พุ่งตัวออกมาราวกับเขาคุ้นเคยกับถุงเก็บของใบนี้ พร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“เจียงหยวนรึ”

“อืม ข้าต้องการให้ไอ้เด็กเวรนั่นตายอย่างอนาถ”

เจียงหวู่พูดออกมาอย่างโกรธแค้น ก่อนจะจ้องมองถุงเก็บของที่ดูคุ้นตา และจิตใจที่ราวกับได้กักขังสัตว์ประหลาดแห่งความแค้นเอาไว้ภายใน

ในเงามืด เจียงหยวนที่กำลังกลั้นลมหายใจอยู่เองก้ได้มองฉากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเป็นคนโยนถุงเก็บของนั่นเอาไว้เอง

เมื่อเห็นใบหน้าที่เดือดแค้นของเจียงหวู่ ดวงตาของเจียงหยวนที่หรี่เล็กก็ราวกับจะฉายแสงออกมาได้พร้อมมุมปากของเขาที่ยกสูงขึ้นมาเล็กน้อย

คนที่โกรธเกรี้ยวย่อมทำเรื่องที่บ้าคลั่ง

คนบ้าคลั่งจะไร้สติจนเผยอะไรหลายสิ่งๆ

เจียงหยวนที่เห็นทุกสิ่งที่เขาพอใจแล้ว เขาก็ได้หายตัวกลับเข้าไปในเงาอีกครั้ง

....

“ดิ้ง...ท่านกินสมุนไพรระดับทั่วไป หญ้าเลือดวิญญาณ อัตราฟื้นฟูร่างกายเพิ่มขึ้น”

“ดิ้ง...ท่านกินสมุนไพรระดับทั่วไป หญ้าเหลืองฟ้า อัตราฟื้นฟูร่างกายเพิ่มขึ้น”

“ดิ้ง...ท่านกิน…”

“ดิ้ง...ระดับบ่มเพาะเพิ่มขึ้น ระดับบ่มเพาะเพิ่มขึ้นสองระดับ ตอนนี้ท่านอยู่ในนักรบระดับแปดดาว”

หลังจากกินสมุนไพรทั้งหมดที่ได้จากร้านเก้าวิญญาณมาแล้ว สุดท้าย เจียงหยวนก็มีระดับบ่มเพาะอยู่ในระดับนักรบแปดดาว

-ได้เวลาทำยาแล้วสินะ-

หลังจากที่กลืนกินสมุนไพรที่ต้องการไปจนหมด เจียงหยวนก็ได้ทำการหลอมยา แน่นอนว่าเขาจะหลอมเม็ดยารวมพลังอีกครั้ง

โดยที่ไม่มีเหตุผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย เม็ดยารวมพลังสามสิบเม็ดปรากฎอยู่ในมือของเจียงหยวนแล้วในตอนนี้

เฉกเช่นเดียวกับก่อนหน้า

เจียงหยวนได้หลอมพวกมันทั้งหมดในคราวเดียว

เป็นอีกครั้งที่เขาได้หลอมยาระดับสุดยอดออกมา

หลังจากนั้น ท้องฟ้าเบื้องนอกก็ได้มีแสงสาดส่องเข้ามาข้างใน

“นายน้อย ได้เวลาทานมื้อเช้าแล้วค่ะ”

เป็นตอนนี้ที่เสียงที่ไม่คุ้นเคยได้ดังคุ้นมาจากนอกห้อง

“ทำไมเป็นเจ้า เจียวเว่ยอยู่ที่ใด”

เมื่อเห็นว่าเป็นสาวใช้ที่ไม่คุ้นเคยปรากฎอยู่ตรงหน้า เจียงหยวนรู้สึกสับสน เพราะหากว่ากันตรงๆ อาหารมื้อเช้าของเขาปกติจะเป็นเฉียวเว่ย สาวใช้ของเขาที่เป็นคนจัดเตรียม

“เฉียวเว่ยป่วยเจ้าค่ะ นางเลยให้ข้ามาแทน”

เจียงหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาอย่างอ่อนโยน “เฉียวเว่ยป่วยรึ นางเป็นโรคอะไร”

“อึ๊ก เอ่อ...ก็...ดูเหมือน...ว่าจะเป็น...”

สาวใช้ที่มาแทนมีท่าทางอึกอักในทันที แม้จะใช้เวลาอยู่นาน นางก็ยังไม่อาจจะพูดออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ

แน่นอนว่าท่าทางของสาวใช้คนนี้ย่อมสะกิดใจเจียงหยวน เป็นตอนนี้ที่ร่างกายของเขาหายไปต่อหน้าต่อตาสาวใช้ เขาพุ่งผ่านสาวใช้คนนี้ไปราวกับภูติผีด้วยทักษะย่างก้าวอัคคี พุ่งตรงไปยังสวนด้านหลังของตระกูล

“นายน้อยคะ รอก่อน”

เมื่อเห็นแบบนี้ สาวใช้ถึงกับเหงื่อตกพร้อมกับความคิดหนึ่งที่แลบลั่น -แย่แล้ว-