633 - อาวุธเต๋าสุดขั้ว? 

633 - อาวุธเต๋าสุดขั้ว?

"บูม!"

จานสีน้ำเงินเปล่งแสงที่เข้มข้นทำลายความว่างเปล่าและทำให้ผู้คนยากที่จะมองเห็นมันอย่างชัดเจน เผิงสวรรค์เฒ่าสะดุ้งตกใจ เขาไม่มีเวลาให้หรอกสิและแสงสีทองที่สาดกระจายออกมาก็กระแทกใบหน้าของเขาตรงๆ

"อุ๊บ!"

แสงสว่างวาบวาบ ลูกปัดโลหิตหลายสิบเม็ดตกลงจากท้องฟ้า เผิงสวรรค์เฒ่ากระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ใบหน้าของเขาซีดเผือดและกล่าวด้วยความเสียใจว่า

“การบาดเจ็บครั้งสุดท้ายของข้านานจนข้าลืมไปแล้วว่าเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”

ทุกคนต่างพูดไม่ออก มันเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่สามารถทำลายแม้กระทั่งยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงบาดแผลเล็กๆแต่เห็นได้ชัดว่านี่คือพลังระดับผู้สูงสุดอย่างไม่ต้องสงสัย

เผิงสวรรค์เฒ่านี้แข็งแกร่งแค่ไหน? มันน่าตกใจจริงๆที่คนแบบเขาได้รับบาดเจ็บได้

　　

แม้แต่เย่ฟ่าน ผังป๋อ และคนอื่นๆ ต่างก็มองหน้ากันอย่างตกตะลึง เส้นประสาทของพวกเขาตึงเครียด หากพวกเขาสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปจับจานบินนี้พวกเขาอาจตายไปแล้วก็ได้

“เฒ่าเผิงพวกเรามาช่วยเจ้าแล้ว!”

ทันใดนั้นชายวัยกลางคนที่มีดวงตาลึกล้ำและร่างกายสูงใหญ่ก็บินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาเป็นเขาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเฟิง

　　

“ให้เราผู้เฒ่าดูด้วยว่ามันคืออะไร”

ชายชราอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากความว่างเปล่า ผมของเขาเป็นสีขาวราวกับหิมะ ดวงตาของเขาราวกับสายฟ้า และจิตวิญญาณของเขาก็แข็งแกร่ง

หลายคนมองเห็นก็สั่นสะท้านหวั่นไหวด้วยความกลัว นี่คือปรมาจารย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์เต๋า ซึ่งมีอายุมากกว่า 2,000 ปี อายุของเขาจะหมดลง และความแข็งแกร่งของเขานั้นยากจะหยั่งถึง

ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหลายคนนั้นร่วมกันขัดขวางไม่ให้จานบินหลบหนี ไม่ว่าพลังของพวกเขาจะแข็งแกร่งมากแค่ไหนแต่พวกเขาก็ไม่สามารถสร้างแม้แต่รอยขีดข่วนให้กับมันได้

"นี่จะเป็นสิ่งประดิษฐ์ศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างขึ้นโดยปราชญ์โบราณจริงๆหรือ?" หลายคนตกใจ พวกเขามองว่าของสิ่งนี้น่าจะมีจิตวิญญาณอะไรบางอย่างคอยควบคุมอยู่

แม้แต่เย่ฟ่านและผังป๋อก็ยังสงสัย หากจะบอกว่ามันเป็นจานบินก็อาจจะไม่ใช่ บางทีมันอาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ของอารยธรรมบางอย่างที่อยู่นอกโลกก็ได้

บุคคลระดับผู้อาวุโสเหล่านั้นล้วนแย่งชิงของวิเศษชิ้นนี้ แม้ว่าภายนอกเขาจะทำเป็นร่วมแรงร่วมใจกันก็ตาม

“แปรง”

จู่ๆแผ่นจานสีน้ำเงินทองก็เจาะผ่านความว่างเปล่าและหายสาบสูญไปอย่างรวดเร็ว

“สมบัติที่สามารถคำความว่างเปล่าด้วยตัวเองมีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นในโลก มันจะเป็นของที่ถูกสร้างขึ้นจากปราชญ์โบราณจริงๆหรือ!”

หลายคนตกใจเมื่อเห็นฉากนี้ แม้ว่าอาวุธของปราชญ์โบราณจะมีจิตวิญญาณที่สามารถควบคุมการทำงานของตัวเองได้ แต่พลังที่สามารถเจาะผ่านความว่างเปล่าดูเหมือนจะเป็นความสามารถเฉพาะตัวของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้น

“ไล่!”

เผิงสวรรค์เฒ่าเป็นคนแรกที่รีบเร่งเข้าไปในหลุมดำและไล่ตามร่องรอยของประตูมิติโดยไม่เกิดความหวาดกลัว ของที่สามารถข้ามความว่างเปล่าได้ด้วยตัวเองมีโอกาสสูงที่มันจะเป็นอาวุธเต๋าสุดขั้ว

“เราควรไปดูไหม” ตู้เฟยกล่าวด้วยความกระสับกระส่าย

“ตามไปดู บางทีมันอาจจะเป็นอาวุธเต๋าสุดขั้วจริงๆ” จักรพรรดิดำก็มีความเร่งรีบเช่นกัน

“เจ้ารู้หรือไงว่ามันไปทางไหน” ผังป๋อถาม ตอนนี้ประตูนิติปิดลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

"จักรพรรดิคนนี้คือใคร? ไม่มีอะไรขวางกั้นข้าได้ การข้ามความว่างเปล่าของเจ้าสิ่งนี้ไม่ได้ถูกใช้ออกด้วยอักขระของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่แต่อย่างใด มันเป็นเพียงการข้ามความว่างเปล่าง่ายๆเท่านั้น" สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าวด้วยสีหน้าปราศจากความละอาย

“สุนัขน่ารักโม้อีกแล้ว” เสี่ยวหนานหนานนั่งบนหลังของมันพูดอย่างไร้เดียงสา

หลายคนหัวเราะและหลี่เหอซุยกล่าวว่า "ไม่นานมานี้เจ้าพาพวกเราเบี่ยงเบนไปไกลกว่าหกล้านลี้ แม้แต่เสี่ยวหนานหนานก็ไม่เชื่อถือเจ้าอีกต่อไป"

"ครั้งนี้รับรองได้!"

ในเวลาเดียวกันประตูมิติจำนวนมากในเมืองก็ถูกเปิดขึ้น ผู้คนมากมายไม่คิดจะปล่อยให้สมบัติล้ำค่านี้ไปเช่นนี้ พวกเขารีบเปิดประตูไล่ตามอย่างรวดเร็ว

“ไป!”

เย่ฟ่านและคนอื่นๆ ข้ามความว่างเปล่าและหายตัวไปในพริบตา

เมื่อพวกเขาปรากฏตัวออกมาอีกครั้งพวกเขาก็เข้าไปในดินแดนรกร้างอันกว้างใหญ่ ด้วยป่าดึกดำบรรพ์ที่ไม่มีที่สิ้นสุดและต้นไม้โบราณสูงตระหง่านพวกเขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามาถึงที่ไหนแล้ว

ในระยะไกลภูเขาถล่มลงมา หินทะลุทะลวงเมฆ บุคคลระดับปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์เริ่มต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจว่าผู้ใดจะได้รับผลกระทบ

“มันไม่เหมือนจานบินจริงๆนะ แต่พลังของมันมากเกินไป!” ผังป๋อพึมพำ “ถ้าเป็นเช่นนั้น อารยธรรมนอกโลกอาจพัฒนาไปไกลกว่าเรามาก”

“ถ้าเป็นยานอวกาศจริงๆ ข้าคิดว่าคนข้างในก็คงจะมีความแข็งแกร่งไม่เป็นรองพวกเราอย่างแน่นอน” เย่ฟ่านหัวเราะ

“ยานอวกาศคืออะไร?” เสี่ยวหนานหนานถามด้วยดวงตาเบิกกว้าง

"มันเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นสมบัติล้ำค่าของปราชญ์โบราณผู้ยิ่งใหญ่" จักรพรรดิดำแทรกแซงเข้ามาในช่วงเวลาที่เย่ฟ่านกำลังเหงื่อแตกไม่รู้จะบอกยังไง

ผู้คนมากมายปรากฏตัวขึ้นในบริเวณนี้ และพวกเขาทั้งหมดติดตามดูจากระยะไกล

"บูม"

แผ่นจานสีน้ำน้ำเงินเจาะช่องว่างอีกครั้งและหายไปสาบสูญไปอย่างรวดเร็ว หลายคนติดตามอย่างใกล้ชิด

ด้วยวิธีนี้ หลังจากข้ามความว่างเปล่าหลายสิบครั้งพวกเขาก็มาถึงดินแดนที่สว่างไสวซึ่งทุกพื้นที่ร้อนแรงราวกับยืนบนดวงอาทิตย์

ในพื้นที่ภาคกลางของดินแดนรกร้างตะวันออก นิกายที่ยิ่งใหญ่มากมายได้รับข่าว ตระกูลโบราณของเผ่าอสูรรวมทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์มากมายต่างก็ชุมนุมกันอยู่ที่นี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“บรรยากาศที่นี่น่ากลัวเหลือเกิน มันเป็นที่ไหนกันแน่”

หลังจากข้ามความว่างเปล่าเป็นครั้งสุดท้ายใบหน้าของผู้คนมากมายก็บิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความกลัว

นี่เป็นพื้นที่ดึกดำบรรพ์ ดินแดนรกร้างที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต และต้นไม้โบราณมากมายตั้งตระหง่านอยู่บนท้องฟ้าสูง เช่นเดียวกับเนินเขาซึ่งเต็มไปด้วยเถาวัลย์โบราณมากมาย

“ไปเถอะ สัตว์อสูรพวกนี้ทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อบางทีมันอาจจะเป็นทายาทของสิ่งมีชีวิตอมตะโบราณ!” จักรพรรดิดำเตือนว่า

มีสิ่งมีชีวิตโบราณมากมายซ่อนตัวอยู่ในสถานที่แห่งนี้ซึ่งพวกเขาสัมผัสรัศมีของพวกมันได้อย่างชัดเจน

การดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวดังกล่าวจะพัฒนาไปในรูปแบบของราชาอสูรเสมอ และเมื่อถึงเวลานั้นความแข็งแกร่งของพวกมันจะแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตในปัจจุบันอย่างไม่อาจเทียบได้

ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์หลายคนได้ต่อสู้เพื่อแย่งชิงจานบินสีน้ำเงินและทำให้สัตว์อสูรบางตัวเกิดความคุ้มคลั่งจนเกิดการต่อสู้ขึ้น

ทันใดนั้นมังกรวารีตัวใหญ่ก็ปรากฏขึ้นจากน้ำ สายตาเย็นชาของมันน่ากลัวอย่างถึงที่สุด มังกรวารีตัวนี้มีขนาดใหญ่โตกว่านีกพรตมังกรแดงด้วยซ้ำ!

“นี่พวกเรามาถึงที่ไหนกันแน่” เย่ฟ่านอุทานอย่างตกใจ

“นี่คือบริเวณทางเข้าของภูเขาอมตะ เจ้าคงต้องไปคนเดียวแล้ว” เจ้าสุนัขสีดำตัวใหญ่น้ำเสียงสั่นสะท้าน

จู่ๆแผ่นจานสีน้ำเงินก็ฉายแสงและรีบวิ่งไปที่ภูเขาที่อยู่ด้านหน้าซึ่งจักรพรรดิดำคาดเดาว่าเป็นภูเขาอมตะ!