บทที่ 20 จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อท่านขอให้ข้าปกป้องโกว๋ฟู่หรง?

บทที่ 20 จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อท่านขอให้ข้าปกป้องโกว๋ฟู่หรง?

“ท่านผู้เฒ่า แม้หัตถ์ฝังเข็มดอกทานตะวันของตระกูลไป่ก็ยังไร้ประโยชน์… พวกเราจบเห่แล้ว!” ทางด้านหลังพวกเขา หลี่ต้าซุยและคนอื่นๆ เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

จ้าวซือเองรู้ว่ามันเป็นความเข้าใจผิด “อะแฮ่ม ข้าขอพูดซ้ำอีกทีนะ ข้ามาส่งอาหารให้เจ้าของร้านถง”

อย่างไรก็ตาม ชาวโรงเตี๊ยมถงฟู่ไม่เชื่อในคำพูดของจ้าวซือ

จ้าวซือจึงทำได้เพียงแสดงท่าทางของเขาออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เพื่อพิสูจน์จุดยืนของข้า ข้าจะจับสองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์ที่อยู่บนหลังคามาให้เดี๋ยวนี้ พวกท่านคิดว่าไง?”

“อะไรนะ!? สองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์มาถึงนี่แล้ว!” ไป่จางถังรู้สึกตกใจ ความสามารถในการได้ยินของเขานั้นแข็งแกร่งมาก แต่เขาไม่รู้เลยว่าสองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์ได้มาถึงที่นี่แล้วเหมือนที่จ้าวซือทำ

มีเสียงดังมาจากหลังคาว่า "พนักงานส่งอาหารเดลิเวอรี่แห่งอนันตภพ เจ้ากับข้าไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมเจ้าต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากด้วย พวกเราก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น"

“เจ้าของร้านถงเป็นลูกค้าของข้า ตราบใดที่มันเป็นคำขอของลูกค้า ข้าก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด ข้าก็แค่ทำตามกฎ” จ้าวซือตอบอย่างหน้าตาเฉย "พวกเจ้ายังพอมีเวลาให้หนีอยู่นะ"

“ฮ่าๆๆ ผู้เฒ่าซิลเวอร์ ชายผู้นี้ชักจะยะโสเกินไปแล้ว ข้าสงสัยจริงๆ ว่าเขาจะยังหยิ่งผยองได้อีกไหมหลังจากที่ได้เห็นแมงป่องช่วยชีวิตของข้า”

“อือ อสรพิษห้าก้าวของข้าอยากจะสัมผัสศิลปะการต่อสู้ของชายผู้นี้แล้ว”

จ้าวซือไม่ได้ขยับ เขาเพียงแค่มองไปที่เจ้าของร้านถงที่ซ่อนตัวอยู่ในโรงเตี๊ยม

“เอาแบบนี้นะ! น้องชาย ตราบใดที่เจ้าสามารถช่วยพวกเรากำจัดสองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์ได้ ข้าก็จะเชื่อเจ้า!” ในตอนนี้เจ้าของร้านถงก็ได้ตัดสินใจเช่นกัน

จ้าวซือพยักหน้า "ก็ได้ รอข้าก่อนนะ!"

หลังจากที่พูดเช่นนั้น จ้าวซือก็ใช้เคล็ดวิชาเคลื่อนไหวไร้กังวลและปีนขึ้นไปบนหลังคา

“ช่างเป็นเคล็ดวิชาหลบหลีกที่ทรงพลังอะไรเช่นนี้!” ไป่จางถังถึงกับตกตะลึง

หลังจากที่จ้าวซือขึ้นไปบนหลังคาแล้ว เขาได้ยินเสียงของสองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์เคลื่อนไหว หลังจากนั้นเพียงไม่นาน เขาได้ยินเสียงของผู้เฒ่าทั้งสองคนหอบอยู่สองครั้งจากนั้นก็หยุดการเคลื่อนไหว

หลังจากนั้นจ้าวซือก็คว้าตัวของทั้งสองคนและเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม

ไป่จางถังและโกว๋ฟู่หรงต้องการที่จะห้ามเขาแต่เจ้าของร้านถงห้ามพวกเขาเอาไว้ “ให้เขาเข้าไป!”

จากนั้นเธอก็ดึงไป่จางถังและโกว๋ฟู่หรงมาหาและพูดด้วยเสียงเบาว่า "พวกเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปงั้นเหรอ? ถึงแม้เขาจะมีเจตนาไม่ดีจริงๆ แม้แต่สองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์ก็ยังถูกเขาจับเอาไว้เหมือนไก่ แล้วนี่เจ้าทั้งสองคนสามารถเอาชนะเขาได้ยังงั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป่จางถังและโกว๋ฟู่หรงต่างก็มองหน้ากันและนิ่งเงียบไป

หลังจากที่มัดสองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์เอาไว้แล้ว จ้าวซือก็กวาดตาดูสภาพโดยรอบอย่างระมัดระวัง ที่เขาสามารถเข้ามาในโรงเตี๊ยมถงฟู่ได้จริงๆ เช่นนี้ เพราะเขาเกรงว่านอกจากทีมงานแล้ว อาจจะมีเพียงแค่ตัวเขาเพียงคนเดียวที่เป็นคนจริงๆ

เพราะโรงเตี๊ยมถงฟู่นั้นเป็นเพียงแค่ฉาก แต่สถานที่นี้เป็นเป็นสถานที่จริงอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้นสักพัก จ้าวซือก็ยื่นมือเข้าไปหยิบกล่องอาหารออกจากกล่องท้ายรถแล้ววางลงบนโต๊ะ

"นี่มันคืออะไร?" ทุกคนในโรงเตี๊ยมถงฟู่รู้สึกประหลาดใจและสับสน

จ้าวซือกล่าวว่า "นี่คืออาหารสั่งกลับบ้าน ก็เหมือนกันกับที่ร้านค้าห่ออาหารของที่ร้านแล้วไปส่งไปที่บ้านของลูกค้า"

“ช่างอัจฉริยะจริงๆ! เขาช่างคิดได้จริงๆ ถึงวิธีการขายอาหารแบบนั้น พวกเราเอาไปทำตามบ้างก็ได้นะเจ้าของร้าน!” ดวงตาของ หลี่ต้าซุยเป็นประกาย แล้วเขาก็เดาะลิ้นด้วยความประหลาดใจ

ในทางกลับกันเจ้าของร้านถงดูกระสับกระส่าย “เอ่อ ข้าก็ยังไม่รู้ว่าคืนนี้พวกเราจะรอดไหม...”

“อย่ากังวลเจ้าของร้าน ถ้าท่านต้องการอะไร ข้าสามารถช่วยแก้ปัญหาของท่านได้นะ” จ้าวซือดึงจิตวิญญาณธุรกิจของเขาออกมา "แต่ตอนนี้ ข้าจะขอดูแลท่านในการส่งมอบครั้งนี้เสียก่อน"

"เจ้าอยากกินเหรอ? เจ้าอยากกินไหม?" หลี่ต้าซุยรู้สึกไม่พอใจ "ข้าเป็นพ่อครัวที่นี่ ข้าอยากจะให้เจ้ามาส่งอาหารให้งั้นเหรอ? อย่าเชื่อเขานะ เจ้าของร้าน เขาต้องวางยาพิษในอาหารและจะวางยาพิษพวกเราให้ตาย!"

ไป่จางถังกล่าวว่า “ด้วยฝีมือของท่านผู้นี้ การฆ่าเรานั้นง่ายเหมือนการดื่มน้ำ ทำไมเขาถึงต้องทำเช่นนี้ล่ะ?”

จ้าวซือไม่ได้พูดอะไรและเพียงแค่เปิดกล่องอาหารออก

นี่เป็นเซตข้าวกุ้ยช่ายผัดไข่ที่น่ารับประทาน นอกจากอาหารจานหลักแล้ว ยังมีถั่วแห้ง ไส้กรอก ผักชิ้นเล็กๆ และเครื่องเคียงอื่นๆ อีกด้วย

“นี่น่ะเหรอ? เทียบกับของข้าไม่ได้เลยนะ” เพราะหลี่ต้าซุยได้ถูกวิจารณ์ว่าห่วยทุกอย่างเมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้นเขาจึงเดือดดาล "กุ้ยช่ายผัดไข่นี่จะอร่อยเท่าฝีมือของข้าได้ยังไง?"

ถงเซี่ยงหยูกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกแล้วกัดชิมก่อนหนึ่งคำจากนั้นก็ยัดอาหารเข้าไปในปาก

จากนั้นแววตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันทีและเขาก็กลืนข้าวลงไป

"นี่อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ? ข้าอยากชิมบ้าง!" เมื่อเห็นท่าทางการกินอันแสนอร่อยของถงเซียงหยูแล้ว แค่กินไปคำเดียวก็ยังไม่ค่อยจะมั่นใจ เขาจึงกินเข้าไปอีกคำหนึ่ง

เพียงแค่กัดดวงตาของเขาก็ต้องเบิกกว้าง “โอ้พระเจ้า กลิ่นหอมมาก!”

นิ้วชี้ของไป่จางถังขยับเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ และยังขยับเข้าไปใกล้อีก "ขอข้ากินด้วย!"

ในที่สุดทุกคนในโรงเตี๊ยมถงฟู่ก็ต่อสู้เพื่อแย่งชิงกระเทียม ไข่ และข้าว ส่วนน้ำเกรวี่นั้นก็ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

เมื่อจ้าวซือเห็นเช่นนั้น เขาก็ยิ้มอย่างรู้เท่าทัน คนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับที่เขาได้ดูในซีรีส์จริงๆ

สุดท้ายแล้วผู้คนในโรงเตี๊ยมถงฟู่ก็เลือกที่จะเชื่อจ้าวซือ และเชิญเขาให้พักค้างคืนเพื่อช่วยขจัดปัญหาให้กับพวกเขา

ซึ่งจ้าวซือก็ไม่ได้ปฏิเสธ ไม่ว่าในกรณีใดเวลาในอนันตภพก็คือหนึ่งในหกสิบเท่าของโลกหลัก แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นี่เป็นเวลาสามวันสามคืน แต่มันก็เพียงแค่สองชั่วโมงในโลกหลักเท่านั้น

นอกจากนี้ ไป่จางถังและคนอื่นๆ ก็ได้บอกเขาว่าสาวงามจากสำนักดาบบินได้ถูกจับตัวเอาไว้แล้ว ตามความทรงจำของจ้าวซือนอกจากสองพี่น้องซิลเวอร์โกลด์ในคืนนี้แล้ว คนเดียวที่ยังไม่ได้มาที่นี่น่าจะเป็นหยุนตุ้น

ในงานต้นฉบับ หยุนตุ้นนั้นมีพลังมหาศาล แม้แต่ไป่จางถังและโกว๋ฟู่หรงก็ยังถูกเขาอัดซะเละ และในท้ายที่สุดเขาต้องใช้ปากขว้างแมงป่องช่วยชีวิตเพื่อฆ่าหยุนตุ้น

เมื่อคิดถึงการต่อสู้กับหยุนตุ้น จ้าวซือก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคาดหวัง หนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ เมื่อเทียบกับเขาแล้วใครจะแข็งแกร่งกว่าและใครจะเป็นคนที่อ่อนแอกว่ากัน?

เพราะเขาเห็นด้วยกับคำขอของเจ้าของร้านถง ถึงแม้ว่าเขาจะส่งอาหารตามออเดอร์และรับประทานจนเสร็จแล้วก็ตาม แต่ระบบก็ไม่ได้บังคับให้เขาเปิดอุโมงค์อนันตภพและยังไม่ได้กระตุ้นให้เขาออกไปอีกด้วย

ในวันรุ่งขึ้นจ้าวซือพูดคุยเกี่ยวกับฝีมือการทำอาหารกับหลี่ต้าซุยและหารือเรื่องเกี่ยวกับกลไกการจัดส่งอาหารกับเจ้าของร้านถง

เมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้ของการสั่งอาหารกลับบ้านในโลกนี้ที่จะเกิดขึ้นเพราะเขา จ้าวซือก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เวลาแห่งความสุขผ่านไปเร็วมาก และเวลากลางคืนก็มาถึง หยุนตุ้นก็ได้มาถึงตามกำหนดเช่นกัน

เช่นเดียวกับโครงเรื่องเดิม หยุนตุ้นซึ่งมีความแข็งแกร่งอย่างล้นหลาม ได้บุกเข้าไปในโรงแรมถงฟู่ด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร

“เจ้าถูกสั่งให้มาฆ่าโกว๋ฟู่หรงงั้นรึ ข้าขอล่ะ”

ไป่จางถังเองก็มีฉายานามว่า นักบุญโจรสลัด โดยหวังว่าหยุนตุ้นจะไว้หน้าเขาบ้างและเพื่อที่จะปกป้องโกว๋ฟู่หรง

หยุนตุ้นยิ้มและกล่าวว่า "ถ้าเช่นนั้น ข้าก็ส่งทุกคนลงนรกไปพร้อมๆ กันซะเลย!"

หลังจากที่พูดเช่นนั้น หยุนตุ้นก็หยิบกระเป๋าเครื่องมือสังหารออกมาและอวดมันอย่างภาคภูมิใจ

“แล้วถ้าข้าต้องการที่จะปกป้องโกว๋ฟู่หรงล่ะ?” ในเวลานี้จ้าวซือที่ซ่อนตัวอยู่ในครัวก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

หยุนตุ้นปัดผมหน้าม้าของเขา “ข้าขอถามอีกครั้งได้ไหมว่าเจ้าเป็นใคร?”