ตอนที่ 743+744 เธอทำอะไร

ตอนที่ 743 เธอทำอะไร

“ไม่มีอะไร ฉันกลับห้องล่ะ” กู้ฮ่าวอวี้ผลักแว่นตาที่สันจมูกของเขาและมองดูเจียงเหยาพูดพร้อมกับกะพริบตาเมื่อกี้ ทำให้เขาไม่เชื่อเรื่องที่เธอบอก หญิงสาวที่ชื่อเหวินเสวี่ยฮุ่ยคนนั้นคงจะเกลียดเขาจริง ๆ แต่เขาไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไร

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่รอง!” เจียงเหยาโบกมือให้กับแผ่นหลังของกู้ฮ่าวอวี้ราวกับแมวนำโชค หลังจากที่กู้ฮ่าวอวี้เดินออกจากห้องไปแล้ว เธอคว้าโทรศัพท์กดโทรออกไปหาเหวินเสวี่ยฮุ่ยทันที เมื่อแฟนรักรับสาย เธอถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “เธอไปทำอะไรพี่รองหรือเปล่า?”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยตกตะลึงกับคำถามของเจียงเหยา “พูดอะไรแบบนั้น? ฉันจะไปทำอะไรกู้ฮ่าวอวี้?”

“อย่างนั้นเหรอ” เจียงเหยายิ่งสงสัยไปใหญ่ หากเหวินเสวี่ยฮุ่ยไม่ได้ทำอะไรกู้ฮ่าวอวี้ แล้วกู้ฮ่าวอวี้จะถามเธอเหรอว่า เหวินเสวี่ยฮุ่ยเกลียดเขาหรือเปล่า

นอกจากนี้ หลังจากที่กู้ฮ่าวอวี้เข้าใจคำตอบของเธอแล้ว เขาก็ดูไม่แปลกใจเลย เขาถึงกับรู้สึกว่าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

“เขาบอกอะไรกับเธอ?” น้ำเสียงของเหวินเสวี่ยฮุ่ยเปลี่ยนไปทันที “ถ้าเขาพูดอะไรอย่างนั้นจริง ๆ ฉันคงเกลียดผู้ชายอย่างเขาเข้าจริง ๆ”

“ไม่ ไม่ จู่ ๆ เขาก็ถามฉันว่าเธอเกลียดเขาหรือเปล่า” เจียงเหยาได้ยินน้ำเสียงของเหวินเสวี่ยฮุ่ย แล้วเธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

เธอนั่งไขว่ห้างบนโซฟาและมองไปที่ลู่ชิงสีที่ยืนอยู่เหนือศีรษะเธอ และมองไปทางด้านข้าง หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องเพียงลำพัง เธอเพียงแค่ปล่อยตัวเองและนอนลงบนโซฟา เธอนั่งเอนหลังพิงโซฟาอย่างสบาย ๆ และคุยโทรศัพท์กับเหวินเสวี่ยฮุ่ย

เหวินเสวี่ยฮุ่ยไม่ได้ต่อต้านคำถามของเจียงเหยา และบอกเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“เมื่อคืนนี้ ฉันขับรถพ่อออกไปหาเพื่อนร่วมชั้นตอนที่เรียนมัธยมปลาย พอเอะใจก็เห็นว่ามีคนกำลังขับรถตามมา พอมองไปใกล้ ๆ ฉันไม่คิดว่าจะเป็นกู้ฮ่าวอวี้น่ะสิ ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรของเขา เลยขับรถมั่วไปทั่วกว่าชั่วโมง แต่เขาก็ยังขับตามฉันเป็นชั่วโมงจริง ๆ”

เมื่อเหวินเสวี่ยฮุ่ยพูดแบบนั้น เธอก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง "หลังจากนั้น เขาก็รู้ว่าฉันรู้แล้วว่าเขาตามมา เขาเพิ่มความเร็วรถแล้วขวางทางฉันน่ะแล้วถามฉันว่า 'เรายังไม่กลับมหาวิทยาลัยเหรอ? ทำไมเราต้องขับรถวนไปวนมาด้วย'"

ถนนในเขตเหนือของเมืองหนานเจียงนั้นมีความซับซ้อนอยู่บ้าง มีหมู่บ้านและถนนหลายสาย ดังนั้นคนที่หลงทิศอาจจะหลงทางได้ง่าย ๆ นับประสาอะไรกับคนอย่างกู้ฮ่าวอวี้ที่มีความจำทางไม่ดี

"ตอนนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าอะไร ฉันยังบอกว่าเขาทำเกินไป ฉันแค่ขับรถกินลมชมวิวของฉันอยู่ดี ๆ คงจะดีถ้าฉันไม่ถามเขาไปตรง ๆ ว่าทำไมถึงได้ตามฉันมาตลอดทาง"

เหวินเสวี่ยฮุ่ยหัวเราะอย่างหนักจนเธอพูดไม่ออก "ฉันไม่คิดว่าเขาจะบอกฉัน! เขาบอกว่าเขาไม่รู้ทาง! เขาหลงทาง! หาทางกลับโรงแรมไม่ได้ แล้วมันก็ดึกแล้วด้วย คนบนถนนจึงมีไม่มาก เขาเลยไม่เจอคนที่จะบอกทาง แล้วบังเอิญเจอฉัน แล้วคิดว่ายังไงฉันต้องกลับมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจตามฉันไปที่มหาวิทยาลัย จากนั้นเขาจะสามารถจำทางกลับโรงแรมได้"

เหวินเสวี่ยฮุ่ยกอดท้องของเธอและหัวเราะอย่างหนักบนเตียงในหอพัก เธอหัวเราะจนเกือบหายใจไม่ออก

"เจียงเหยา คิดถึงฉากนั้นได้ไหมล่ะ เขาอายุเกือบสามสิบแล้ว แต่กลับขับรถตามฉันกว่าหนึ่งชั่วโมงเพียงเพราะไม่รู้ทาง! เขาหลงทาง เลยอยากให้ฉันใจดีพาเขากลับไปที่ใจกลางเมืองในทันที! แค่คิดถึงฉากนั้น ฉันก็หัวเราะแล้ว"

__

ตอนที่ 744 พวกเขาเชื่อถือได้

เจียงเหยาไม่แปลกใจเลย เพราะเธอรู้ว่ากู้ฮ่าวอวี้เป็นคนหลงทิศ

"หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น" เจียงเหยาสนใจที่เรื่องสุดท้าย

"หลังจากนั้น ฉันกลับบ้าน ไม่ได้กลับไปที่หอน่ะสิ" เสียงหัวเราะของเหวินเสวี่ยฮุ่ยยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

"เขาตามฉันไปถึงที่บ้าน และรออยู่ที่หน้าบ้าน เขาคงคิดว่าฉันกลับเอาของแล้วคงกลับมหาวิทยาลัยล่ะมั้ง เขารออยู่ที่หน้าบ้านนานกว่าหนึ่งชั่วโมงจนฉันปิดไฟและเข้านอน เขาก็ยังรออยู่ที่เดิม บางครั้งฉันเห็นว่าเขาเงยหน้าขึ้นมองที่หน้าต่างห้องฉันด้วย เขาคงสงสัยว่าทำไมฉันไม่ลงมาเสียที ในท้ายที่สุด เขาโทรหาผู้จัดการซุนให้มารับ พูดแล้วก็แปลกจริง ๆ ทำไมกู้ฮ่าวอวี้ถึงรู้จักกับผู้จัดการซุน?"

"เธอนี่แย่จริง ๆ" เจียงเหยาแสดงความชื่นชมต่อเหวินเสวี่ยฮุ่ย เพื่อทรมานกู้ฮ่าวอวี้ เธอยอมที่จะตื่นแต่เช้าเพื่อไปเรียนในวันรุ่งขึ้น มากกว่ากลับไปนอนที่มหาวิทยาลัย

ทั้งนี้บ้านของเหวินเสวี่ยฮุ่ยและมหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง อยู่กันคนละทิศ

"ตอนแรกฉันคิดว่าเขาคงจะรอจนถึงเช้าแล้วตามฉันไปที่มหาวิทยาลัย ฉันไม่คิดว่าเขาจะโทรหาใครสักคน ก็แล้วทำไมไม่ทำตั้งแต่แรกเล่า? เพราะเขาตามฉันมาทำให้ฉันต้องตื่นก่อนหกโมงเช้า ทั้งวันอะ ที่ฉันต้องหลับในชั้นเรียน"

เหวินเสวี่ยฮุ่ยบ่นด้วยเสียงต่ำ จากนั้นเธอก็หาว เสียงของเธอค่อย ๆ อ่อนลง "เธอจะกลับมาเรียนเมื่อไหร่? ฉันไม่เห็นเธอเลย เมื่อไหร่ ๆ เตียงด้านล่างก็ว่างเปล่า ฉันคิดถึงเธอนะ ความเงียบของเธอยังดีกว่าความเงียบที่ไม่มีเธอ"

"วันมะรืนฉันก็กลับไปเรียนแล้วล่ะ" เจียงเหยาตอบ เธอคุยกับเหวินเสวี่ยฮุ่ยครู่หนึ่งก่อนจะวางสาย เธอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วมองเข้าไปในห้อง เธอไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวหรือเห็นใครเลย เธอจึงสวมรองเท้าแตะและเดินเข้าไป

ลู่ชิงสีกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน อย่างไรก็ตาม เสียงของเขาเบามาก ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้เธอได้ยิน เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปทางประตู จากนั้นเขาก็พูดกับบุคคลปลายสายจาก YN ต่อว่า "ฉันฝากเรื่องนี้ไว้กับนายด้วย พรุ่งนี้อาจจะติดต่อฉันไม่ได้นะ นายกับอาจุนตัดสินใจเองได้เลย แค่นี้แหละ ฉันวางล่ะนะ"

เจียงเหยาเดินเข้าไปและวางโทรศัพท์ของเธอไว้บนหัวเตียง เธอถามอย่างไม่ใส่ใจว่า "คุยกับใครคะ?"

"คารุ" แม้ว่าเขาไม่ต้องการให้เจียงเหยารู้ว่าเขาและคารุพูดอะไรกัน แต่เมื่อเจียงเหยาถามว่าเขาคุยกับใคร ลู่ชิงสีจึงเลือกที่จะบอกเจียงเหยาอย่างตรงไปตรงมา

เขาไม่ต้องการให้เธอถามอะไรต่อ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่อง ไปแนะนำบอดี้การ์ดทั้งสองแทน

"อาลู่กับต้าเค่อเคยเป็นสมาชิกของกลุ่มทหารรับจ้าง ผมไปครั้งนี้ ทุ่มเงินถึงห้าลานเพื่อซื้อตัวพวกเขาออกจากกลุ่มทหารรับจ้าง จากนี้ไปคุณเป็นเจ้านายของพวกเขา สัญญาจ้างคือสิบปี เงินเดือนจ่ายแยกต่างหาก"

ลู่ชิงสีตบที่นั่งข้าง ๆ เขาเพื่อให้เจียงเหยานั่งลง หลังจากที่เธอนั่งลงข้าง ๆ เขา เขาพูดต่อว่า "ทั้งสองคนยิงปืนแม่นมาก แม้ไม่มีผมอยู่ใกล้ ๆ คุณก็สามารถให้พวกเขาปกป้องคุณ ผมไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับทักษะของคุณ แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณสามารถวางใจได้ ต่อจากนี้ไป หากคุณมีเรื่องอะไร คุณก็ให้พวกเขาจัดการแทน"

ลู่ชิงสีเน้นคำว่า 'คุณมีอะไร' เพื่อให้เจียงเหยาเข้าใจว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนเชื่อใจได้

ทหารรับจ้างให้ความสำคัญกับความเชื่อใจมากที่สุด นั่นคือเหตุผลที่ลู่ชิงสีต้องเดินทางไปต่างประเทศเพื่อค้นหาสองคนนี้ด้วยตัวเอง