627 - หมาน้อยตัวนี้น่ารักจัง
627 - หมาน้อยตัวนี้น่ารักจัง
เมื่อเย่ฟ่านสับผู้เฒ่าทั้งสองเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แม้แต่หลี่เหอซุยและตู้เฟยก็ยังมองเขาด้วยความตกตะลึง
“ไม่เจอกันหลายปีดูเหมือนเจ้าจะโหดเหี้ยมขึ้นไม่น้อย” ผังป๋อส่ายหัว
การทำความสะอาดสนามรบเป็นเรื่องที่ลำบากมาก ธงค่ายกลของพวกเขาถูกวางออกไปหลายชิ้น และเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บคืนมาทั้งหมด
ในขณะเดียวกันศิษย์ของนิกายหยินหยางมากมายก็หนีไปคนละทิศคนละทาง เย่ฟ่านไม่สามารถฆ่าทุกคนได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่ไล่ตามคนที่แข็งแกร่งที่สุดและค้นวิญญาณของฝ่ายตรงข้ามเพื่อค้นหาสถานที่ศักดิ์สิทธิ์หยิน
เด็กๆที่ถูกจับมาก็เป็นปัญหาใหญ่โตมาก เย่ฟ่านปวดหัวไปหมดแล้ว มันไม่มีทางที่เขาจะเลี้ยงดูเด็กน้อยทั้ง 30 คน เด็กพวกนี้ล้วนแล้วแต่มีบิดามารดา การจะส่งพวกนางทั้งหมดกลับบ้านเป็นเรื่องยากลำบากมาก
“เรามาเริ่มก่อตั้งนิกายกันเถอะ เด็กเหล่านี้ล้วนเป็นอัจฉริยะในอนาคตพวกนางจะกลายเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่คอยค้ำจุนนิกายของเรา” หลี่เหอซุยกล่าว
หลายคนประหลาดใจ เด็กเหล่านี้มีพรสวรรค์ที่อยากจะค้นพบๆ พวกเขาไม่รู้จริงๆว่านิกายหยินหยางค้นหาเด็กที่มีพรสวรรค์หลายคนแบบนี้ได้อย่างไร
“รีบไปจากที่นี่ซะ”
เย่ฟ่านโกรธจัดเขาไม่สามารถหาตัวสตรีศักดิ์สิทธิ์หยินได้ ในขณะเดียวกันสถานที่แห่งนี้ก็ไม่เหมาะสมที่จะอยู่นาน
ไม่ว่าอย่างไรมันก็ตั้งอยู่ใกล้กับนิกายหยินหยางมากเกินไป อย่างน้อยผู้สูงสุดของพวกเขาก็น่าจะอยู่ในบริเวณใกล้เคียง
“พี่ใหญ่ท่านรู้จักหนานหนานจริงๆ?” หนานหนานถามด้วยตาโต
“แน่นอนว่าข้ารู้” เย่ฟ่านบีบจมูกของนาง
พวกเขาพาเด็กเล็กกลุ่มใหญ่ติดตัวมาด้วยซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่สะดวกมาก โชคดีที่เย่ฮุ่ยหลิงก็อยู่ในกลุ่ม นางเป็นหญิงสาวที่รักเด็กดังนั้นเด็กๆพวกนี้จึงถูกมอบเป็นภาระของนางไปโดยปริยาย
เมื่อพวกเขามาถึงเมือง สิ่งแรกที่เย่ฟ่านทำคือพาเด็กหญิงตัวเล็กๆไปซื้อเสื้อผ้า เสื้อผ้าและรองเท้าของนางเก่าขาดไปหมดแล้ว นางเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีที่พึ่ง สภาพแบบนี้ของนางทำให้เย่ฟ่านเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก
“กินข้าวก่อนได้ไหม”
หนานหนานก้มศีรษะลงและพูดอย่างอายๆเล็กน้อย หลังจากที่นางมอบหินหลากสีให้กับเย่ฟ่านมันทำให้นางรู้สึกอึดอัดและหิวโหยอยู่ตลอดเวลา
ในสถานที่ลับของนิกายหยินหยาง สถานการณ์ของนางแย่มาก นางมักจะอดอาหารและตอนนี้ร่างกายของนางก็ผ่ายผอมมาก
“ตกลง ข้าจะพาไปกินข้าวก่อน” เย่ฟ่านพูดเบาๆ
“จริงเหรอ?”
หนานหนานลืมไปแล้วว่าเย่ฟ่านเพิ่งฆ่าคนไปมากมาย นางรู้เพียงว่าเขาเป็นพี่ชายแสนดี แต่เด็กสาวก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อยเพราะนางยังไม่คุ้นเคยกับเย่ฟ่าน มันจึงทำให้นางเกิดความอายอยู่ตลอดเวลา
“อยากกินอะไร”
“อยากกิน...”
หนานหนานเอียงหัวคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า
“อยากกินน้ำอมฤต หนานหนานหิวมากพอกินเข้าไปก็จะผล็อยหลับทันที น่าเสียดายที่หากไม่มีพี่สาวแอบเอามาให้ หนานหนานก็จะไม่มีโอกาสได้กินพวกมัน”
เย่ฟ่านรู้สึกเปรี้ยวในใจ และเห็นได้ชัดว่าหนานหนานผล็อยหลับไปก็เพราะนางหิวจนเป็นลมนั่นเอง
จักรพรรดิดำได้นำโกดังเก็บน้ำอมฤตในสถานที่ลับของนิกายหยินหยางมาด้วย แน่นอนว่าเมื่อหนานหนานอยากกินพวกมันเย่ฟ่านก็นำออกมาให้นางดื่มเล็กน้อย
นี่คือสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกเคี่ยว การกินในปริมาณมากไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี
หลังจากนั้นหนาหนานเปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าสีสดใส หน้าตาของนางน่ารักน่าชังอย่างยิ่งแม้แต่หลี่เหอซุยและตู้เฟยก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาหยอกล้อนางอย่างสนุกสนาน
เย่ฟ่านหยิบอัญมณีใสชิ้นหนึ่งออกมาแล้วพิมพ์ลงบนคิ้วของหนานหนานซึ่งเป็นความทรงจำที่พวกเขามีร่วมกันเพื่อทำให้นางจำเขาได้
“พี่ใหญ่คือพี่ ข้าจำได้...”
หนานหนานมีความสุขมาก หลังจากได้รับความทรงจำส่วนนี้ นางก็ไม่กลัวและไม่สบายใจเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป เพราะตอนนี้นางรู้ว่าใครคือเย่ฟ่าน
จากนั้นเย่ฟ่านหยิบหินหลากสีออกมาแล้ววางลงบนฝ่ามือของนาง
“หินหลากสีนี้มอบให้พี่ใหญ่แล้ว ข้าเอาคืนไม่ได้” เด็กหญิงส่ายหัวดูจริงจังมาก
“เจ้าไม่อาจมอบหินก้อนนี้ให้ใครได้ไม่อย่างนั้นหนานหนานจะป่วย ต้องเก็บไว้ไม่ให้หาย” เย่ฟ่านทำจี้จากหินหลากสีแล้วห้อยไว้ที่คอเล็กๆของนาง
เย่ฟ่านทำการค้นวิญญาณของเจ้าของโรงเตี๊ยมมาแล้ว เขารู้ดีว่าหากนางไม่มีหินก้อนนี้นางจะได้รับอันตรายอาจจะถึงชีวิตด้วยซ้ำ
ผังป๋อ หลี่เหอซุยและตู้เฟยก็ชอบหนานหนานมากเช่นกัน พวกเขาคิดว่านางน่ารัก ในขณะเดียวกันนางก็น่าสงสารมากซึ่งทำให้ทุกคนเกิดความเอ็นดูเอาใจใส่
“หนานหนานเป็นเด็กน้อยน่ารักจริงๆ แต่น่าเสียดายที่นางไม่สามารถอยู่ร่วมกับพวกเราได้ เจ้าวางแผนจะส่งนางไปที่ไหน?” ผังป๋อถาม
“ก่อนหน้านี้ ข้าตั้งใจจะส่งนางไปที่นิกายไท่ซวนเพื่อให้จางเหวินชางรับนางเป็นบุตรสาว แต่ข้าทำลายอนาคตของฮั่วอวิ๋นเฟยจนเขากลายเป็นศัตรูทั้งโลกไปแล้ว เรื่องนี้เราคงต้องวางแผนใหม่”
แม้ว่าเย่ฮุ่ยหลิงจะกำลังเล่นกับเด็กหญิงหลายคนแต่นางยังคงเฝ้าติดตามความเคลื่อนไหวของพวกเขา เมื่อได้ยินแบบนี้นางก็หัวเราะเบาๆและกล่าวว่า
"นางจะไปอยู่กับข้าในจงโจว หลังจากนี้นางจะเป็นองค์หญิงน้อยที่ไร้กังวลอย่างแท้จริง"
"หนานหนานไม่ต้องการแยกจากพี่ชายใหญ่" เด็กหญิงตัวน้อยก้มหน้าลงและร้องไห้
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เย่ฟ่านยิ้มและพูดว่า
"ไม่ต้องกังวล พี่ใหญ่จะไม่ทิ้งเจ้า" เขารีบส่งสัญญาณให้ผังป๋อหยุดพูดเรื่องนี้
“พวกเจ้าไม่อาจพานางไปที่อื่น นางจะกลายเป็นลูกศิษย์ที่ยิ่งใหญ่ของข้า” จู่ๆจักรพรรดิดำก็พูดขึ้นทันที
“เจ้าเห็นอะไร?” หัวใจของเย่ฟ่านเต้นระรัว ผังป๋อ หลี่เหอซุยและตู้เฟยก็มองเข้ามาเช่นกัน
จักรพรรดิดำไอแห้งๆและพึมพำ
"จักรพรรดิองค์นี้ไม่เห็นอะไรเลย" จากนั้นมันก็วิ่งไปด้านข้างของเด็กหญิงก่อนจะพยายามล่อลวง
"น้องน้อย เจ้าอยากมีอาจารย์ที่รักเจ้าเหมือนลูกหรือไม่?"
"ทำไมเจ้าถึงอยากเป็นอาจารย์ของข้า?" หนานหนานถาม
“หากเจ้ากราบข้าเป็นอาจารย์เจ้าจะได้กินยาวิเศษทุกวัน ในขณะเดียวกันคัมภีร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกก็จะถูกมอบให้เจ้า เมื่อเจ้าโตขึ้นเจ้าก็จะกลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่มีอายุยืนยาวหลายหมื่นปี”
จักรพรรดิดำมองเห็นอะไรบางอย่างอย่างแน่นอน นี่คือความคิดของเย่ฟ่าน ตู้เฟย ผังป๋อ และหลี่เหอซุย
สุนัขตัวนี้มีความรังเกียจต่อมนุษย์เป็นอย่างมาก ตามธรรมดาแล้วพวกมันจะมองมนุษย์เป็นสัตว์เลี้ยงเสมอ มีเพียงครั้งนี้ที่มันมีความจริงใจต่อเด็กหญิงตัวน้อย
“เจ้าไม่ต้องกังวลไป นับจากนี้ข้าจะดูแลนางเอง” จักรพรรดิดำก้าวออกมาข้างหน้า สายตาที่มันมองเด็กหญิงตัวน้อยราวกับสายตาที่มองของวิเศษอันยิ่งใหญ่
“อย่ายุ่งกับนาง” เย่ฟ่านตะโกน
“เฮอะ! เจ้ารอดูไปเถอะเด็กน้อยข้าจะฝึกฝนหนานหนานให้กลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เอง” จักรพรรดิดำยิ่งพูดมากก็ยิ่งมีท่าทางคุ้มคลั่งคล้ายกับไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นได้
"เจ้าเห็นอะไรกันแน่" ตู้เฟยถาม
“หนานหนานมีโชคชะตาที่จะเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ทุกคนล้วนมีโชคชะตาแบบนี้”
หลี่เหอซุยไม่เข้าใจ สีหน้าของเขาสับสนอย่างยิ่ง
“หนานหนาน…จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่?” ไม่ไกลออกไปเย่ฮุ่ยหลิง ซึ่งกำลังจับกลุ่มอยู่กับเด็กๆก็อุทานด้วยความตกใจเช่นกัน
“นางมีโชคชะตาของจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ เจ้ามั่นใจใช่ไหม?”
จักรพรรดิดำไม่สนใจที่จะตอบคำถาม มันหันหน้ากลับมาทำหนานหนานและพยายามเกลี่ยกล่อมนางครั้ง
“พวกเราจะเข้าไปในภูเขาเซียนเพื่อเก็บใบชาแห่งการรู้แจ้ง เจ้าตกลงไหม?”
“ข้ารู้จักเส้นทางที่จะเข้าไปในเหมืองโบราณต้นกำเนิดอย่างปลอดภัย เจ้าสนใจหรือเปล่า?”
“เจ้าพูดอย่างนั้นกับหนานหนาน นางเข้าใจได้อย่างไร?” เย่ฟ่านตำหนิ
“สักวันนางจะเข้าใจเอง” จักรพรรดิดำยังคงหยอกล้อหนานหนานอย่างใส่ใจ
“หมาน้อยตัวนี้น่ารักจัง” หนานหนานดีใจมาก นี่เป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกในชีวิตของนาง
จักรพรรดิดำร่างกายแข็งค้าง นี่เป็นครั้งแรกที่คนอื่นเรียกมันว่าหมาแล้วมันไม่สามารถตอบโต้ได้ มันอยากเอาหัวโขกพื้นตายจริงๆ!
“ฮ่าฮ่า...” เย่ฟ่าน ผังป๋อและคนอื่นๆต่างก็หัวเราะจนน้ำตาไหล
