บทที่ 112 เขาคือพ่อของฉัน
“โรเบอร์ต้า!” ปัง! จอห์นนี่เปิดประตูเสียงดังปัง “หื้ม?” โรเบอร์ตาซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาพูดแล้วมองมาที่จอห์นนี่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "จะรีบอะไรขนาดนั้น" จอห์นนี่มองดูผู้หญิงคนนั้น เธอสวมชุดเดรสสีดำพลิ้วไหวยาวถึงข้อเท้า และมีผมสีดำดุจแพรไหมที่ยาวจรดพื้น ผิวสีขาวสุขภาพดีซึ่งดูเปล่งประกายในแสงสลัว และดวงตาส...
