ตอนที่แล้วตอนที่ 4 ผู้มาเยือน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 6 ขอบเขต

ตอนที่ 5 ความทรงจำ


ไม่มีอะไรนอกจากความมืด

ความรู้สึกของวิคเตอร์ค่อยๆกลับมาหาเขา ในตอนแรกเขาได้ยินเพียงเสียงดนตรีที่แว่วเข้ามาในหูของเขาอย่างแผ่วเบา มีเพียงสองตัวเลือกที่เป็นไปได้ที่นี่ อย่างแรกเขาขึ้นสวรรค์ หรืออย่างที่สองเขาดื่มมากเกินไป

เมื่อเขามีสติมากขึ้นและได้ยินท่วงทำนองต่างๆมากขึ้น เขาก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพลงที่คุ้นเคยมาก อันที่จริงมันทำให้เขานึกถึงความทรงจำของเขา เขาลืมตาขึ้นอย่างตกใจมีเพียงแสงจ้าที่ส่องเข้ามาในดวงตาของเขา ครู่ต่อมาในที่สุดเขาก็เห็นตัวเองนั่งถัดจากโต๊ะที่คุ้นเคย

ด้วยสัญชาตญาณเขามองไปยังทิศทางที่เสียงเพลงดังว่ามันมาจากไหน และเป็นไปตามคาดเขาเห็นเวทีที่คุ้นเคย

ร่างที่อยู่บนเวทีเป็นผู้หญิงที่สวย เดรสสีเงินของเธอโอบรอบร่างกายอันน่าทึ่งของเธอและตอกย้ำความโค้งของร่างกายแต่ละส่วนของเธอให้เด่นชัดยิ่งขึ้น

ในตอนแรกสิ่งเดียวที่เขามองเห็นได้คือความจริงที่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเอเชีย เนื่องจากใบหน้าของเธอถูกแสงจากเวทีบดบัง ด้วยทำนองเพลงที่คุ้นเคย จิตใต้สำนึกของวิคเตอร์ก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง และเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของผู้หญิง เขาก็รู้สึกเจ็บหน้าอกและน้ำตาเริ่มไหลจากหางตาโดยไม่รู้ตัว

ใบหน้าของเธอยืนยันว่าทุกอย่างที่เขาเห็นตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของเขา ความทรงจำในวัยเด็กที่น่ารื่นรมย์ของเขาที่นั่งอยู่ในโซน VIP และเฝ้าดูแม่ของเขาแสดงบนเวที แต่ละท่วงทำนองจากริมฝีปากของเธอและทุกการเคลื่อนไหวที่เธอทำออกมานั้นเปี่ยมด้วยความงดงามและสง่างาม

นี่เป็นความทรงจำที่มีความสุขที่สุดของวิคเตอร์เสมอมา เป็นเวลาหลายปีที่เขามักจะดูเธอแสดงบนเวทีแม่ของเขา จ้าวอี้เฟย ซึ่งมักถูกเรียกว่ามาดามจ้าว เขารู้สึกประหลาดใจทุกครั้งที่เธอแสดงเสร็จ ผู้ชมต่างปรบมือให้กับความสามารถของเธอ

ซึ่งก็เหมือนกับที่เขาทำ เขาคือคนแรกที่จะกระโดดเข้าหาเธอและเป็นแฟนตัวยงอันดับหนึ่งของเธอเสมอ น่าเสียดายที่ชีวิตที่สวยงามส่วนนี้ของเขาอยู่ได้ไม่นาน เมื่ออายุได้ 10 ขวบ แม่ของเขาเสียชีวิตกระทันหัน ทำให้สโมสรต้องปิดทันที การจากไปอย่างกะทันหันของเธอทิ้งรอยแผลเป็นและความว่างเปล่าไว้บนหัวใจของเขา

วิคเตอร์หวังว่าถ้าเขาสามารถทำอะไรได้ เขาอยากจะทวนเหตุการณ์ในความทรงจำนี้อีกครั้ง เขาเอื้อมมือไปเพื่อเรียกหาแม่ของเขา แต่ความมืดมิดที่บดบังการมองเห็นของเขาก่อนหน้านี้ได้เข้ามาแทนที่และเปลี่ยนความทรงจำเป็นอีกความทรงจำหนึ่ง

ทันทีที่เขาได้ยินเสียงตะโกน เขารู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เรียนรู้ความหมายของความเกลียดชัง

ชายร่างใหญ่ที่มีเคราสีเทาจ้องมองมาที่เขา การแสดงออกบนใบหน้าของเขาน่าเกลียดในขณะที่เขาเปิดปากของเขา

"ร้องไห้ทำไม ไอ้หนู! ทำไม!!!"

วิคเตอร์ตอบโดยไม่ต้องคิดมากว่า "พ่อ...ผม..คิดถึงแม่"

เมื่อได้ยินอย่างนั้นแทนที่จะสงสารเขา ชายร่างสูงกลับตบแก้มเขาอย่างแรง ส่งผลให้เขาถอยหลังคุกเข่าลงกับพื้น

"หยุดร้องได้แล้ว ไอ้หนู! แกเป็นโรมานอฟ!! อย่าแกล้งทำเป็นเยาะเย้ยชื่อนั้น!"

ทันทีที่เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความโกรธ ชายคนหนึ่งคว้าคอของเด็กชายตัวเล็กแล้วผลักเขาเข้าไปในกระสอบ

เด็กชายถูกโยนเข้าไปในท้ายรถอย่างรุนแรง และเพียงสองสามชั่วโมงก็มีแต่ความมืดรอบตัวเขา ก่อนเปิดท้ายรถ เด็กชายมีเพียงความมืดและเสียงเครื่องยนต์เบา ๆ ตามมา

ทันทีที่ท้ายรถเปิดออกอากาศก็เย็นแทรกซึมเข้ามาและเด็กชายตัวสั่นทันทีเมื่อเขาถูกปล่อยออกจากกระสอบ รอบๆตัวเขา นอกจากพ่อของเขาและผู้คุ้มกันไม่กี่คน มีเพียงหิมะและต้นไม้แห้ง

"มีคนบอกวิธีเอาตัวรอดแล้ว มาดูกันว่านายคือโรมานอฟจริงๆ หรือเปล่า!" ชายมีเคราพูดในขณะที่จ้องมองไปที่เด็กชายโดยตรง "ถ้าไม่ใช่ก็ขอให้ได้เจอแม่อีกครั้งนะ!"

วิคเตอร์อายุเพียง 11 ปีเมื่อเขาถูกบังคับให้มีชีวิตอยู่และเอาชีวิตรอดบนภูเขาหิมะด้วยตัวเขาเอง เขาเดินเตร่ไปทั่วป่าและทุ่งหญ้าน้ำแข็งอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งเขาพบหมู่บ้านที่ช่วยเขาในสภาพที่เกือบตาย

ความทรงจำนี้เตือนวิคเตอร์ว่าเขาเกลียดพ่อของเขา วาสซิลี โรมานอฟมากแค่ไหน

ความทรงจำค่อยๆ เลือนหายไป และตอนนี้วิคเตอร์ก็ค่อยๆ นึกถึงสัตว์ประหลาดสีดำที่โจมตีเขาและการตายของเขาเองภายในห้องนิรภัย

ยังมีเสียงน่ารำคาญที่คอยคุยกับเขาอยู่

ทันทีที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ เสียงนั้นก็พูดกับเขาอีกครั้ง

"คะคะคะ.. ความสุข ความชื่นชม ความกลัว ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง.. ช่างวิเศษเหลือเกิน คราวนี้ขอฉันดูอีกสักครั้ง"

ราวกับว่าวิคเตอร์ไม่ได้พูดอะไรเป็นอย่างอื่นในเรื่องนี้ เขาทำได้เพียงมองดูความมืดมิดปรากฏขึ้นอีกครั้งวิสัยทัศน์ของเขาถูกลืมเลือนไปในความทรงจำอื่น

เขาอายุ 12 ปี และเขาได้เห็นแล้วว่าจุดยืนของเขาในธุรกิจของครอบครัวเป็นอย่างไร เขาเรียนมวย ฟันดาบ ล่าสัตว์ และอื่นๆ อีกมากมาย แต่สิ่งที่มีเหมือนกันคือบทเรียนสอนเขาถึงวิธีทำร้ายผู้อื่น

แม้ว่าเขาจะเก่งมากแต่วิคเตอร์ก็เกลียดชังบทบาทที่เขาได้รับ และความจริงก็คือเขาอยากจะหนีให้ไกลจากสิ่งทั้งหมดนี้ ไปให้ไกลจนไม่สามารถหวนกลับมาได้อีก

เขาคงไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะแอนนา ลูกสาวของเชฟประจำครอบครัว รอยยิ้มที่เป็นมิตรของเธอและเค้กน้ำผึ้งชิ้นหนึ่งที่ทำให้เขาลืมรอยฟกช้ำอันเจ็บปวดหลังการฝึกแต่ละครั้ง

เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ที่เขาสามารถหาที่พักพิงและความสงบจากทุกสิ่งที่เขาเกลียด ทั้งสองกลายเป็นคู่รักที่ทุกคนรู้จักกันอย่างรวดเร็วในหมู่พนักงาน ความโรแมนติกระหว่างเจ้านายกับคนใช้หนุ่มแสนสวยของเขา

เมื่อเขาอายุได้ 16 ปี ในที่สุดวิคเตอร์ก็เบื่อหน่ายกับธุรกิจของครอบครัว และขอให้หญิงสาวหนีไปกับเขา

เขากำลังรออยู่ใต้หิมะตกหนักในสถานีรถไฟตามสถานที่ที่พวกเขาตกลงกันไว้เป็นเวลาหลายชั่วโมง แต่เมื่อรถไฟออกเดินทางทีละขบวน และความหนาวเย็นเริ่มกระทบกระดูกของเขา เด็กหญิงแอนนาไม่เคยปรากฏตัวขึ้นเลย

ต่อมาเขาค้นพบว่าพ่อของเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับแผนของเขาและแสดงให้เขาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเลือกเงินมากกว่าเขา จากนั้นเขาก็ถูกลงโทษโดยพ่อของเขาและถูกขังในคุกใต้ดินโดดเดี่ยวเป็นเวลาหลายสัปดาห์

ถึงอย่างนั้นวิคเตอร์ก็ไม่บ่น มันเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับเขา เขาถูกทิ้งโดยคนที่เขาห่วงใยอย่างแท้จริงอีกครั้งและตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่อยากรู้ว่าความรักที่แท้จริงคืออะไรอีกต่อไป

ความทรงจำนั้นทำให้รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งและวิคเตอร์ก็โกรธจัด

"แกเป็นใคร!!! ต้องการบ้าอะไร!!!"

น้ำเสียงดูไร้อารมณ์เมื่อพูดว่า "คิคิคิ! วิคเตอร์ โรมานอฟ ฉันคือจินน์ผู้ทรงพลัง คุณรู้ไหม คุณเป็นตัวละครที่น่าสนใจมาก...คุณเป็นคนที่เสแสร้งได้เก่งมาก...สำหรับเรื่องนี้... ฉันยอมรับ"

วิคเตอร์หัวเราะเยาะเรื่องตลกดังกล่าว แต่เขาก็ยังถามว่า "ยอมรับอะไร!"

"จะอะไรล่ะ คิคิคิ... ฉันยอมรับนายแล้วในฐานะเจ้านายของฉัน...ยิ้มสิ! เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับใช้ผู้มีอำนาจอย่างฉัน!!"

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร ก็มีข้อมูลแปลกๆเข้ามาในหัวของวิคเตอร์และมันทำให้เขาเงียบปากลง

[คุณได้สร้างความผูกพันทางสายเลือดกับโชคชะตาของปีศาจจินน์โบราณแล้ว]

[คุณได้รับความสามารถอันศักดิ์สิทธิ์หนึ่งอย่าง]

[การเกิดใหม่]

[เกิดใหม่แล้ว คุณจะกลับมาภายใน 3 ชั่วโมงก่อนความตายของคุณ]

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด