ตอนที่ 10 ความก้าวหน้า
"อย่าปล่อยให้มันหนีไป!"
ผ่านไปสิบห้านาทีแล้วตั้งแต่วิคเตอร์ตัดสินใจค้นหารอบๆสถานที่ เพื่อหาสัตว์กลายพันธุ์เพิ่มเติม ในที่สุดเขาก็พบกระต่ายกลายพันธุ์แต่สัตว์ตัวนี้ตัดสินใจวิ่งหนีเขาแทน แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้เขาโกรธมาก
จากหางตาของเขาวิคเตอร์เขาสังเกตว่าบอริสกำลังเล็ง AK47 ของเขาไปที่กระต่าย นิ้วชี้ของเขาอยู่ที่ไกปืนแล้ว ดังนั้นเขาจึงตะโกนอย่างรวดเร็วก่อนที่บอริสจะเหนี่ยวไกได้ "ไม่ใช่ปืน ไอ้โง่! แกอยากตายงั้นเหรอ!"
ขณะที่พวกเขาวิ่งไปในป่าไล่ตามกระต่ายกลายพันธุ์ หิมะที่ปกคลุมพื้นดินดูเหมือนจะหนาขึ้น กระต่ายไม่เพียงแต่เร็วมากเมื่อเทียบกับมนุษย์ แต่พระจันทร์เต็มดวงเริ่มซ่อนตัวอยู่ใต้เมฆหนาทึบทำให้ป่าที่มืดมิดกลายเป็นอันตรายและมืดมนยิ่งขึ้น
การลุยหิมะหนาทึบเป็นเรื่องยาก ดังนั้นความเร็วของพวกเขาจึงลดลง แต่พวกเขายังคงเป็นทหารที่ได้รับการฝึกฝนอย่างหนัก ดังนั้นความยากลำบากนี้จึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเขา
ค่ำคืนอันบ้าคลั่งนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า วิคเตอร์ลูกชายของโรมานอฟ ที่รู้จักกันในนามนักปาร์ตี้ที่เอาแต่ใจซึ่งไม่เคยเห็นการทำงานหนักมาก่อน สามารถเคลื่อนไหวและตอบสนองอย่างคล่องแคล่วราวกับผู้คนจากหน่วย สเปซนาซ อดีตกองกำลังพิเศษของรัสเซีย
"บอริส! หยุด! ลืมมันไปซะ เราจะไม่มีวันจับมันได้" วิคเตอร์พูดหลังจากที่พวกเขาไปตามหากระต่ายกลายพันธุ์ในป่าเป็นเวลาหลายนาที แม้ว่าจะน่าเสียดายที่พวกเขาจับมันไม่ได้ แต่เขารู้ว่าเขาไม่มีเวลาให้เสียเปล่า
เมื่อนึกถึงเวลานั้น วิคเตอร์ได้ตรวจสอบภารกิจในใจอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขากลายเป็นกังวลเมื่อเห็นเวลาที่เหลืออยู่ เขาเสียเวลามากเกินไป
[คุณเหลือเวลา 59 นาที]
เหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง วิคเตอร์จึงตัดสินใจกลับไปที่บังเกอร์ ในหัวใจของเขาเขามีความหวังเล็กน้อยว่ากัปตันเปโตรสกีจะนำข่าวดีมาให้
ในขณะที่ทั้งสองเดินผ่านป่ามืดไปทางที่บังเกอร์อยู่ ทันใดนั้นหูของวิคคเตอร์ก็ได้ยินเสียงของกิ่งไม้ที่แตก
"นั่นอะไรน่ะ!" วิคเตอร์หันไปทางต้นเสียงพร้อมกับกวัดแกว่งมีดของเขาด้วยสัญชาตญาณ
"มีบางอย่างที่นี่ นายน้อย!"
"แน่นอน บอริส! เชิญเลย!" วิคเตอร์พูดอย่างประชดประชันขณะกลอกตา สงสัยกับตัวเองว่าคนแบบนี้สามารถเข้าสู่กองกำลังพิเศษได้อย่างไร ถ้าเขาเดาบอริสจะต้องติดสินบนบางอย่างแน่ๆ ถึงเข้ามาที่หน่วยนี้ได้
เสียงกัด!
กิ่งไม้ตกลงมาจากต้นไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากทั้งสองคน ทำให้วิคเตอร์เหลือบมองขึ้นไปบนต้นไม้อย่างรวดเร็ว เขาใช้เวลาชั่วครู่เพื่อล็อคตัวผู้กระทำความผิด แม้ว่าจะแทบไม่ทันก็ตาม
"นี่อะไรน่ะ เดี๋ยวนี้มีลิงกลายพันธุ์?! " วิคเตอร์พูดขณะที่เห็นเงาที่ไม่ชัดเจนบนต้นไม้
ไม่ว่าสิ่งมีชีวิตจะเป็นอย่างไร ทั้งสองสามารถสรุปได้อย่างปลอดภัยว่ามันเป็นสัตว์ที่ว่องไวอย่างยิ่ง เมื่อมันกระโดดจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งและไม่อนุญาตให้ วิคเตอร์หรือบอริสมองเห็น จากลักษณะที่ต้นไม้สั่นไหวและกิ่งก้านที่ปกคลุมไปด้วยหิมะตกลงมาในความมืด สิ่งมีชีวิตนั้นน่าจะมีขนาดใหญ่มาก
สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย และ ณ จุดนี้ มันอาจจะเลวร้ายอย่างรวดเร็ว
วิคเตอร์ดึงบอริสที่ด้านหลังเสื้อของเขาและบอกให้เขายืนข้างหลัง
"นายระวังหลังฉันนะ บอริส!"
"ครับนายน้อย ผมจะคอยดูเอง"
"แน่นอน บอริส แน่นอน"
ภายใต้ลมหายใจของเขา วิคเตอร์ได้หัวเราะน้อย ๆ รอยยิ้มของเขาปกคลุมไปด้วยความมืดรอบตัวพวกเขา หากสัตว์ประหลาดตัดสินใจที่จะพุ่งเข้าใส่เขาและทำให้ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย เขาสามารถใช้ความเร็วที่เพิ่งค้นพบเพื่อให้แน่ใจว่าบอริสจะโจมตีแทนเขา นั่นจะเป็นกลยุทธ์สำรองที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน
ทันใดนั้นก็มีเสียงของกิ่งไม้ตกลงมาข้างหน้าของวิคเตอร์ประมาณ 10 เมตร ดวงตาของเขากวาดไปรอบๆ เพื่อสังเกต แต่ก็ไม่มีอะไร อย่างไรก็ตามเขารู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยบนหลังของเขา ตรงหน้าบอริส มีบางอย่างกำลังวิ่งมาจากด้านหลังเขา
บอริสยกมีดของเขาขึ้น พยายามตอบโต้การจู่โจมของสัตว์ประหลาด แต่เมื่อเหลือบมองเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะกระตุ้นให้วิคเตอร์หมอบลงกับพื้น ทันทีที่ศีรษะของพวกเขาสัมผัสกับดิน ร่างของสิ่งมีชีวิตนั้นก็บินผ่านทั้งคู่ไป
ในตอนนั้นเองที่ทั้งสองคนมองเห็นสัตว์ประหลาดได้อย่างชัดเจน สิ่งมีชีวิตมีลักษณะเหมือนมนุษย์ มีผิวหนังเป็นสีแดง และมีขนาดใหญ่พอๆ กับผู้ใหญ่ทั่วไปแต่แทนที่จะเดิน มันคลานไปใกล้พื้นด้วยแขนขาทั้งสี่
สัตว์ประหลาดนั้นคล้ายกับสิ่งมีชีวิตสีดำที่ฆ่าเขามาก่อนจริงๆ และความจริงนั้นไม่ได้หลบหนีจากการสังเกตของวิคเตอร์ มันมีดวงตาสีแดงเลือดนกและกรามที่สามารถคลายตัวได้เหมือนกับงู โดยรวมแล้วมันดูเหมือนสิ่งมีชีวิตที่บิดเบี้ยวจากภาพยนตร์ซอมบี้อเมริกันเรื่องใดเรื่องหนึ่ง
สิ่งมีชีวิตสีแดงคลานไปด้านข้างและวนเป็นวงกลม พยายามหาจังหวะที่เหมาะสมที่จะโจมตี มันมีรูปแบบหนึ่งของสติปัญญาอย่างแน่นอน นี่จะเป็นการต่อสู้ที่ลำบาก
"นายน้อย คุณวิ่งไป! ผมจะจับสัตว์ประหลาดตัวนี้!"
แม้ว่าหัวจะโง่ไปหน่อยแต่บอริสคนนี้ก็เป็นผู้คุ้มกันที่ดี ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ผิดที่บอกให้วิคเตอร์วิ่ง
จากความเร็วที่สัตว์ประหลาดแสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าอย่างน้อยมันก็เร็วพอๆ กับเขา วิคเตอร์ยังไม่เห็นความแข็งแกร่งของมันเลย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจยืนข้างหลังบอริส
"พวกเรากำลังจะตาย! ปกป้องฉัน!"
ในการตอบสนองต่อคำสั่ง บอริสตัดสินใจถอด AK47 ออกและยกมือทั้งสองข้างขึ้นที่หน้าอก พร้อมมีดในมือขวาพร้อมที่จะปกป้องเจ้านายของเขาและต่อสู้กับสัตว์ประหลาด
"ไปได้แล้วบอริส!" วิคเตอร์คิดขณะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขา ราวกับว่าสัตว์ประหลาดสามารถเห็นได้ว่าการปล่อยปืนหมายความว่าอย่างไร มันฉวยโอกาสที่จะพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว เมื่อมันใกล้เข้ามา วิคเตอร์ดึง Desert Eagle(อินทรีทะเลทราย สุดยอดปืนพกกระบอกพลังทำลายล้างสูง) ออกมาและยิงปืนออกไปในระยะใกล้เพียงไม่กี่เมตร ใต้วงแขนของบอริส
ปัง!!
กระสุนขนาดมหึมากระทบหัวของสัตว์ประหลาดอย่างแม่นยำ สัตว์ประหลาดตัวนั้นล้มลงอย่างรวดเร็วและบิดตัวไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวด และก็มีสารเหนียวมีกลิ่นเหม็นดำไหลออกมาจากบาดแผล
วิคเตอร์เข้าใกล้สิ่งมีชีวิตนั้นอย่างสงบ ยืนบนตัวมันแล้วเล็งปืนไปที่หัวของมัน
ปัง!!
"ยิงมันอีกครั้ง!"
แม้แต่ในความมืด วิคเตอร์ยังสามารถเห็นท่าทางสับสนของบอริส โดยที่เขามีดยังคงถือมีดอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาสงสัยว่าทำไมเจ้านายของเขาจึงตัดสินใจใช้ปืนแทน
แน่นอนวิคเตอร์ต้องการส่งเสียงให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ในทางกลับกันเขาไม่ชอบรูปลักษณ์ของสัตว์ประหลาดเลยสักนิด เพราะเขาไม่ต้องการเสี่ยงตัวเองด้วยการทดสอบพลังของมันต่อไป
ในที่สุดสัตว์ประหลาดก็หยุดดิ้นเมื่อสารสีดำที่ดูเหมือนจะเป็นเลือดของมันสะสมอยู่บนพื้น ครู่ต่อมา ลูกกลมอีกลูกหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากสิ่งมีชีวิตที่ล้มลง เข้าไปในหน้าอกของวิคเตอร์และการแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้น
[คุณได้รับพลังวิญญาณของซอมบี้ด่านที่สอง - ระดับ 10]
[คุณได้รับ 3 แต้มในความอดทน]
[คุณได้รับพลังวิญญาณ 5 แต้ม]
[ความแข็งแกร่ง - 12 ]
[ความว่องไว - 16]
[ความอดทน - 17]
[พลังการต่อสู้ - 15]
[พลังวิญญาณ - 10]
[คุณได้ก้าวเข้าสู่อาณาจักรใหม่แล้ว]
[อาณาจักรมนุษย์ – ขั้นกลาง]
[คุณได้รับคะแนนสถานะ 10 คะแนนที่คุณสามารถแจกจ่ายได้อย่างอิสระ!]
"เหี้ยย!" วิคเตอร์จ้องไปที่บรรทัดการแจ้งเตือนตรงหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าผลลัพท์
"นี่มันเยี่ยมจริงๆ ขอบคุณ!"
