ตอนที่ 707+708 นึกขึ้นได้

ตอนที่ 707 นึกขึ้นได้

ในตอนแรก เจียงเหยาไม่ได้คิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าคารุกำลังมองไปที่ลู่ชิงสี เธอก็จำได้ว่าลู่ชิงสีบอกเธอถึงสองครั้งว่าเขามาที่นี่เพื่อมาระเบิดเหมือง เขายังบอกเธอด้วยหน้าซื่อ แต่ก็แค่นั้น...เพราะเธอไม่ได้เชื่อเขา

และตอนนี้ เหมืองของที่นี่ระเบิดจริง ๆ บังเอิญเป็นเหมืองของตระกูลจูที่เมืองผิง!

หัวใจของเจียงเหยาเต็มไปด้วยความตกใจที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูด!

ลู่ชิงสี มาที่นี่เพื่อระเบิดเหมืองจริง ๆ?

และมันเป็นเหมืองของตระกูลจู!!

แต่ในท้ายที่สุด มันกลับสร้างโอกาสให้กับตระกูลจู

เจียงเหยาส่ายหน้าอย่างลับ ๆ อารมณ์ปัจจุบันของลู่ชิงสีควรจะหดหู่ใช่ไหม?

คนอื่นทำชั่วด้วยเจตนาดี แต่เมื่อมันมาถึงเขา พวกเขาทำชั่วกับกลายเป็นเจตนาดีไปเสียนี่

ลู่ชิงสียังสังเกตเห็นการแอบมองของเจียงเหยา เขามองลงมาที่เธอยกมือลูบศีรษะของเธอและถามด้วยเสียงต่ำว่า “ดูอะไร”

เจียงเหยาส่ายหน้าและถอนการแสดงออกบนใบหน้าของเธอ

เธอสามารถมองดูอะไรได้บ้างเล่า? เธอแค่อยากจะดูว่าสีหน้าของเขาจะเป็นอย่างไร เมื่อเขารู้สึกหดหู่ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ดู เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ยังคงไม่มีการแสดงออกใด ๆ บนใบหน้าของเขา

“ถ้าซื้อไม่ได้ก็อย่าซื้อ ตระกูลจูมีเหมืองมากมาย ต้องมีเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงขายเพียงเหมือนเดียวเท่านั้น” ลู่ชิงสีมองไปที่รุ่นพี่ไค่

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ตระกูลจู ไม่ใช่รายเดียวเสียหน่อยที่สามารถซื้อเหมือนที่นี่ได้”

หลังจากพูดอย่างนั้น ลู่ชิงสีก็เรียกคารุ “ให้ฉันแนะนำคุณ”

เมื่อคารุเห็นว่าลู่ชิงสีแนะนำลูกค้ารายอื่นมาให้เขา รอยยิ้มของเขาก็กลายเป็นดอกไม้ในทันที “เรากำลังจะเข้าไปในภูเขา ผมจะพาไปดูทีละเหมือง ถนนจะเดินลำบากนิดหน่อย ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรใช่ไหมครับ”

คารุถามหวงเฉิงจิ้งและคนอื่น ๆ ก่อนที่จะหันไปมองเจียงเหยา เขาเป็นห่วงผู้หญิงบอบบางอย่างเจียงเหยา

“เพียงแค่นำทางไปเถอะ ฉันจะดูแลภรรยาฉันเอง” ลู่ชิงสีกล่าว

"ใช่ เขาแข็งแรงมาก ถ้าภรรยาเขาเดินไม่ไหว เขาอุ้มเธอได้" รุ่นพี่ไค่ตอบอย่างร่าเริงและตามคารุไปที่ภูเขา

บริเวณนี้เกือบจะเต็มไปด้วยทุ่นระเบิด เมื่อพวกเขาเข้าไปในภูเขา พวกเขาจะมองไม่เห็นอะไรเลย แม้จะมีต้นไม้อยู่บ้าง แต่ก็ยังคงมีคราบฝุ่นหนาทึบ

หลังจากเดินไปได้สักพัก รองเท้าของเจียงเหยาก็สกปรกจนเธอทนไม่ได้ที่จะมองดู สำหรับคนที่หมุกมุ่นอยู่กับความสะอาด เรื่องนี้ค่อนข้างจะทนไม่ได้

อย่างไรก็ตาม มีคนมากเกินไปอยู่ที่นี่ หากเธอก้มลงเช็ดรองเท้า เธอคงถูกปฏิบัติราวกับเป็นสิ่งแปลกปลอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงอดทนกับมัน

ความสนใจของผู้คนรอบข้างอยู่ที่พื้นที่ทำเหมืองทุกขนาดที่ผ่านไปมา มีเพียงลู่ชิงสีเท่านั้นที่สังเกตว่าภรรยาของเขาขมวดคิ้วและจ้องมองที่เท้าของเธอ

"ขึ้นหลังผม ผมจะอุ้มคุณเอง" ลู่ชิงสีก้มลงตรงหน้าเธอโดยตรง จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าและเช็ดฝุ่นออกจากหลังเท้าของเธอ

เขารู้ว่าเจียงเหยากังวลเรื่องเชื้อโรค เมื่อเขาเห็นว่าเธอเดินไม่สะดวก เขาก็หงุดหงิด เขาควรจะพาเธอไปทันทีที่พวกเขาเข้าไปในภูเขา

"เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีเอง เดินต่อไม่ไหวแล้วเหรอ?" รุ่นพี่ไค่เดินไปข้างหน้าและหันไปมองเจียงเหยา "ผู้หญิงก็คือผู้หญิง ต่อไปในอนาคตต้องฝึกฝนให้มากขึ้นนะ"

ใบหน้าของเจียงเหยาร้อนไหม้ เธอดึงลู่ชิงสีให้ลุกขึ้นยืนและยิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินเองได้ เขาแค่กังวล ไม่มีอะไรค่ะ เขามักจะทำเหมือนว่าฉันเป็นเต้าหู้ชิ้นหนึ่ง!”

__

ตอนที่ 708 ทัวร์ภูเขา

เมื่อรุ่นพี่ไค่หันไปมองรอบ ๆ ด้วยรอยยิ้ม เจียงเหยาจ้องไปที่ลู่ชิงสีและผลักเขาไปข้างหน้าสองก้าว

เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินไปข้างหน้า แต่ความสนใจของเขายังอยู่ที่เธอ เจียงเหยาก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ให้กับเขาและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันจะทนสกปรกไม่ได้เลยเสียหน่อย ตอนอยู่ที่เมืองรง ฉันก็ยังทนได้เลยนี่คะ”

หลังจากที่ลู่ชิงสีได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ดึงคนที่อยู่ข้างหลังมาอยู่ข้างหน้า เขาไม่มีความสุขที่เห็นเธอเดินตามหลังเขา เมื่อเขาดึงเธอกลับมาอยู่ด้านข้าง เขาใช้โอกาสนี้โอบแขนรอบเอวเธอ แค่นั้นก็ทำให้เขาพอใจแล้ว

เพื่อป้องกันตัวเองจากการให้ความสนใจกับเท้าของเธอ เจียงเหยาจึงเปิดใช้งานสัมผัสพิเศษของตนเอง

ระหว่างทาง เธอเดินผ่านเหมืองร้างหลายแห่ง ทุ่นระเบิดเหล่านั้นไร้ชีวิตชีวาและสลัว หรือมีเพียงแสงริบหรี่จาง ๆ เห็นได้ชัดว่าพวกมันถูกขุดออกไปแล้ว

หลังจากเข้าไปในภูเขาประมาณครึ่งชั่วโมง เจียงเหยาก็เห็นว่าเหมืองที่แท้จริงมีชีวิตชีวาเพียงใด ต่างจากทุ่นระเบิดที่ถูกทิ้งร้างด้านนอก ไม่มีร่องรอยของการอยู่อาศัยของมนุษย์

ในเหมืองที่นี่ มีคนงานจำนวนมากที่ทำงานไม่หยุดหย่อน พวกเขาขนหินหยาบที่พวกเขายกขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

สิ่งที่เจียงเหยาเห็นไม่ใช่ฉากสีเทาอีกต่อไป กลับกลายเป็นเขตการมองเห็นที่สว่างจ้า หมายความว่าเหมืองมีมูลค่าประเมินค่าไม่ได้

“นั่นเหมืองของใครคะ” เจียงเหยาถามคารุ “ดูเหมือนว่าจะมีคนค่อนข้างเยอะ และมีพ่อค้าไม่กี่คนกำลังเลือกหินหยาบอยู่”

เจียงเหยารู้จักตัวตนของพ่อค้า พวกเขากำลังพูดคุยกันเรื่องราคาของหินหยาบชุดนี้ ชางหรงกลุ่มนี้ดูเหมือนจะเป็นลูกค้าเก่าของเจ้าของเหมือง ทำให้พวกเขาสามารถเข้ามาซื้อหินหยาบถึงเหมืองได้โดยตรง

"นี่คือเหมืองราชาหยกในประเทศของเรา มีหยกที่ใหญ่ที่สุดในโลกถูกขุดขึ้นจากภูเขาลูกนี้ ราชาหยกนำโชคดีมาให้เขาอย่างมากมาย" คารุกล่าว เขามีความรู้สึกภาคภูมิใจอยู่ในน้ำเสียง ทั่วโลก มีเพียงประเทศของพวกเขาที่มีทรัพยากรหยกที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด ไม่มีหยกจะสวยเทียบเท่ากับหยกในประเทศของเขา นี่เป็นสมบัติที่พระเจ้ามอบให้กับพวกเขาเพียงกลุ่มเดียว

เจียงเหยาตกใจอยู่ภายในใจ เธอคิดกับตัวเองว่าทำไมพวกเขาถึงมีภูมิหลังที่ใหญ่โต ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาสามารถเป็นเจ้าของทุ่นระเบิดที่มีทรัพยากรดี ๆ เช่นนี้ได้

เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่อิจฉา เมื่อเธอคิดว่าราชาหยกสามารถทำเงินได้ทุกวันเพียงแค่นั่งอยู่ที่บ้าน เจียงเหยารู้สึกว่าอันหลังนี้ดีกว่าการมีชีวิตอมตะอย่างแน่นอน

หลังจากเดินผ่านเหมืองของราชาหยก ประมาณยี่สิบนาที ในที่สุด คารุก็หยุดเดิน ในเวลานี้ พวกเขากำลังขึ้นภูเขาไปแล้วครึ่งทาง ยืนอยู่ที่นั่นเพราะไม่มีต้นไม้ปกคลุม ทิวทัศน์ที่ตีนเขา...มองเห็นได้ชัดเจนในชั่วพริบตา

“หากมองลงมาจากที่นี่ มีเหมืองสามแห่งที่จะขาย เนื่องจากคุณเป็นเพื่อนของคุณลู่ และคุณลู่เป็นเพื่อนของพี่ชายผม ผมจะให้ข้อเสนอพิเศษกับคุณ ผมจะบอกคุณเกี่ยวกับสถานการณ์ล่าสุดของเหมืองทั้งสามนี้”

คารุชี้ไปที่ทั้งสามด้านและหยุดที่ฝั่งตะวันออก ขณะที่เขาพูด

“สถานการณ์ของเหมืองนี้พิเศษที่สุด การก่อสร้างได้ดำเนินการมาเกือบสองเดือนแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่มีการผลิตหยกได้แม้แต่ชิ้นเดียว ถึงแม้จะเป็นวัสดุธรรมดาก็มีแต่เศษหินขนาดใหญ่ที่หลุดออกมา เจ้านายเขาไม่อดทนที่จะขุดต่อแล้ว เขาจึงอยากจะขายมัน”