550 - น้ำตาที่ไม่อาจกลั้นไว้ 

1860 - น้ำตาที่ไม่อาจกลั้นไว้

“ฮ่าฮ่ามันยอดเยี่ยมเกินไปจริงๆ! ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งพวกเราพี่น้องจะได้พบกันอีกครั้ง! ข้าคิดว่าเจ้ากำลังไล่ตามเต๋าอมตะในอาณาจักรที่สูงกว่าไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมา”ต้าจวงตอนนี้สูงใหญ่ราวกับหมียักษ์ เขาตบไหล่ของสือฮ่าวพร้อมกับสวมกอดเขาทั้งน้ำตา

“ข้าได้ยินมาว่าหลังจากที่มุ่งหน้าสู่ดินแดนที่สูงขึ้นการกลับลงมานั้นยากเกินไปแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ใครจะคิดว่าพวกเราพี่น้องจะได้พบกันอีกในชีวิตนี้!” เอ้อเมิ่งก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน

ปี้ฮั้ว หูซีและคนอื่นๆก็เป็นเช่นนี้ตาของพวกเขาเป็นสีแดงน้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

ตอนนี้พวกเขาได้พบกับเพื่อนในวัยเด็กอีกครั้งหลังจากผ่านไปสิบปี พวกเขาจะลืมสือฮ่าวได้อย่างไร?

ถ้าไม่ใช่เขาหมู่บ้านหินผาจะอยู่ในสภาพปัจจุบันได้อย่างไร มันจะกลายเป็นสวนศักดิ์สิทธิ์ของยาจิตวิญญาณมากมายได้อย่างไร?

“เจ้าหนูดูสิเจ้าโตกว่าข้าแล้วด้วยซ้ำ! เพียงแต่เจ้ายังคงเป็นเด็กหน้าขาวที่เหมือนสตรีไม่มีผิด” สือหลินหู่เดินเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงดังเหมือนเดิม

“ฮ่าฮ่านี่มันยอดเยี่ยมเกินไปแล้วศิลาน้อยของเรากลับมาแล้ว!” สือเฟ่ยเจียวตบหน้าอกของสือฮ่าว

สองคนนี้เป็นอดีตหัวหน้ากลุ่มล่าสัตว์ ตอนนี้พวกเขาละทิ้งหน้าที่แล้วส่งมอบให้ต้าจวงหูซีและคนอื่นๆ

สือฮ่าวมีความสุขมากดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย เขาแสดงความเคารพต่อคนรุ่นอาวุโส

พวกป้าๆก็เดินเข้ามาเช่นเดียวกัน เมื่อพวกนางทราบข่าวพวกนางก็รีบออกมาอย่างกระตือรือร้น เมื่อมาถึงพวกนางก็ดึงแก้มของเขาด้วยความเอ็นดู

“เด็กคนนั้นเขาอยู่ที่ไหน”

ผู้อาวุโสมากมายในหมู่บ้านรีบออกมา เมื่อพวกเขาทราบข่าวจากเด็กๆ ผู้อาวุโสกลุ่มหนึ่งก็รีบก้าวเดินอย่างไม่มั่นคงรีบไปที่ทางเข้าหมู่บ้าน

“ท่านปู่!”

สือฮ่าวกรีดร้องออกมา เขารีบวิ่งเข้าไปพยุงผู้อาวุโสที่อยู่ด้านหน้าสุดทันที เขาเป็นหัวหน้าเผ่าอาวุโสสือหยุนเฟิงเป็นชายชราที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็ก

“ลูกเอ๋ยในที่สุดเจ้าก็กลับมา ข้าไม่คิดว่าจะได้เจอเจ้าอีกในชีวิตนี้!” สือหยุนเฟิงหัวหน้าเผ่าอาวุโสรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากน้ำตาไหลอาบใบหน้าที่แก่ชราของเขา

เขาไม่มีลูกไม่เคยมีภรรยาในหมู่บ้าน แต่เขาเลี้ยงดูสือฮ่าวและปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นลูกของตัวเอง ตอนนี้อารมณ์เหล่านี้ยากที่จะระงับได้

เมื่อสือฮ่าวเห็นท่านปู่หลั่งน้ำตาดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดง เขาร้องเรียกว่า 'ท่านปู่' อย่างต่อเนื่องพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด

สือฮ่าวได้รับการเลี้ยงดูจากหัวหน้าเผ่าผ่านน้ำนมสัตว์และตอนนี้เมื่อเห็นท่านปู่ที่เส้นผมบนศีรษะขาวไปหมดแล้ว ทำให้เขาเศร้าใจอย่างแท้จริง

“ท่านปู่ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า? ข้าคิดถึงท่านมาก!” เขาพยุงสือหยุนเฟิง

โชคดีที่แม้ว่าหัวหน้าเผ่าจะมีอายุมากขึ้น แต่ท่าทางของเขาก็ยังค่อนข้างแข็งแรง แม้ว่าเขาจะเป็นชายชราแต่การมีผมขาวขึ้นบ้างก็ยังคงเป็นเรื่องปกติ

ในอดีตแม้ว่าสือฮ่าวจะยังเด็ก แต่เขาก็ไม่ได้ละเลยเรื่องนี้ ทุกครั้งที่เขากลับมาหมู่บ้านเขาจะนำยาล้ำค่า รวมทั้งเนื้อสัตว์มากมายกลับมาเพื่อบำรุงท่านปู่

“ยอดเยี่ยมยอดเยี่ยมยอดเยี่ยม…” ผู้อาวุโสพูดซ้ำคำนี้อย่างต่อเนื่องเสียงของเขาสั่นสะเทือนด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหว การได้เห็นเด็กคนนี้อีกครั้งทำให้เขาไม่ต้องเสียใจอีกต่อไปรู้สึกสมหวังอย่างไม่น่าเชื่อ

เดิมทีเขาคิดว่าจะไม่ได้เจอสือฮ่าวอีกแล้วในชีวิตนี้ ท้ายที่สุดพวกเขาถูกคั่นด้วยดินแดนที่ต่ำกว่าและสูงกว่ามันยากที่จะเดินทางผ่านดินแดนทั้งสอง

สือหยุนเฟิงจับมือของสือฮ่าวมองเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าดวงตาของเขาจะมีน้ำตา แต่เขาก็ยังยิ้มด้วยความรู้สึกสมหวังและอิ่มเอมใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ในที่สุดลูกของเขาก็เติบโตขึ้น

“การได้เห็นเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยก็ทำให้ปู่มีความสุขมากแล้ว ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะอยู่ถึงวันที่เจ้ากลับมา” สือหยุนเฟิงหัวเราะ

ต้าจวงรีบกล่าวขึ้นทันที“ท่านปู่คิดถึงเจ้ามากมักจะยืนอยู่ที่หน้าหมู่บ้านและจ้องมองไปในระยะไกล แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูด แต่เราทุกคนก็รู้ว่าเขากำลังจ้องมองเข้าไปในเส้นทางบนภูเขาอมตะหวังว่าจะได้เห็นเจ้าปรากฏตัวขึ้นในวันหนึ่ง”

“ท่านปู่ไม่ต้องห่วงข้าจะอยู่ที่นี่หลายปี! แม้ว่าข้าจะกลับไปแต่ก็สามารถกลับมาได้ตลอดเวลา!” สือฮ่าวอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา

“ฮ่า ๆ เจ้าจะร้องไห้ไปทำไม? วันนี้เป็นวันที่ดี มาเถอะเข้าไปในหมู่บ้านพวกเราจะดื่มกินให้หนำใจ!” สือหลินหู่ตะโกน

“เด็กคนนี้เติบโตขึ้นมาจริงๆ ดูสิเขาสูงกว่าเราด้วยซ้ำ” ผู้อาวุโสกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาดึงแขนของสือฮ่าวและแตะที่ศีรษะของเขา

“ท่านอาศิลาน้อยท่านไม่มีใครเทียบได้ใต้ท้องฟ้า! คราวนี้ท่านต้องสอนทักษะให้กับพวกเรา พวกเราอยากจะเดินทางไปทั่วโลกเอาชนะทุกคน!” เด็กคนหนึ่งร้องออกมา

"ไม่มีปัญหา!" สือฮ่าวหัวเราะเสียงดังพร้อมกับอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมานั่งบนไหล่ของเขา

"ข้าก็ต้องการ! ท่านอาอุ้มข้าด้วย!” เด็กน้อยวัยสามขวบร้องลั่นและอยากจะขึ้นไปด้วย

สือฮ่าวหัวเราะเบาๆ และวางเขาไว้บนไหล่อีกข้าง

เป็นผลให้เด็กกลุ่มนั้นกระโดดไปรอบๆอย่างมีชีวิตชีวาราวกับว่าพวกเขาเป็นฝูงลิงวิ่งไปรอบตัวของสือฮ่าว พวกเขาอายุเพียงไม่กี่ขวบแต่ร่างกายของพวกเขาแข็งแรงไปกว่าเด็กรุ่นเดียวกันมาก

แม้แต่หัวหน้าเผ่ายังยิ้มให้การละเล่นของพวกเขา

“เจ้าเด็กน้อย!” สือหลินหู่และสือเฟ่ยเจียวยิ้มแย้ม พวกเขาสามารถดุด่าต้าจวง,เอ๋อเมิ่งและคนอื่นๆอย่างเคร่งครัด แต่สำหรับเด็กๆเหล่านี้พวกเขาค่อนข้างทำอะไรไม่ถูกยากสำหรับพวกเขาที่จะเข้มงวดได้

ทุกคนกระตือรือร้นมากเมื่อเข้ามาในหมู่บ้าน

พ่อของเอ๋อเมิ่งให้เต่าดำตัวใหญ่อยู่ข้างนอกเขาตบไหล่ของสือฮ่าวและพูดว่า

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมาการกระทำของเจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย! การกลับมาเป็นสิ่งหนึ่ง แต่เจ้ายังนำเหยื่อที่มีชีวิตขนาดใหญ่เช่นนี้กลับมาด้วย เต่าแก่ตัวนี้เป็นยาขั้นเทพที่ยอดเยี่ยมจริงๆ เมื่อเรากลับไปเราจะโยนมันลงในหม้อน้ำแกง มันจะเพียงพอให้ทุกคนในหมู่บ้านได้ดื่ม”

กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งหมดพยักหน้า

ที่ด้านหลัง เต่าดำตัวใหญ่ก็ปะทุขึ้นมาทันที

มันอยากจะด่าเสียงดัง แต่เมื่อเห็นการแสดงออกของสือฮ่าวมันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกลืนทุกอย่างกลับลงไป

แต่ใบหน้าของมันก็มืดมนจนเป็นสีเขียวและพยายามแนะนำตัวเอง

“ข้าต้องขอบอกพวกเจ้าทุกคนว่าข้าคือเต่าดำผู้ยิ่งใหญ่! คนที่บุกเหนือฝ่าใต้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาไม่เคยพบพานคู่มือคนนั้นคือข้าเอง!”

“เต่าตัวใหญ่แบบนี้แทบไม่มีให้เห็นจริงๆ” มีคนกล่าวโดยไม่สนใจคำพูดของมันอย่างสิ้นเชิง

กลุ่มชายฉกรรจ์ทุกคนพยักหน้า พวกเขาสนใจแต่ว่าเต่าตัวนี้จะอร่อยหรือไม่

เต่าสีดำตัวใหญ่ตอนนี้เริ่มตื่นตระหนกกลัวว่าสือฮ่าวจะเคี่ยวมันเพื่อให้คนเหล่านี้ดื่มกินจริงๆ เป็นเพราะมันเห็นเป็นการส่วนตัวว่า สือฮ่าวเป็นคนโหดเหี้ยมแค่ไหนในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเขาก็แทบจะเคยกินสิ่งมีชีวิตทุกอย่างในโลกแล้ว

“ล้อเล่นกันเท่านั้นพวกเจ้าก็รู้จักข้าดี! ย้อนกลับไปตอนนั้นข้านำศิลาน้อยบุกฝ่าไปทั่วท้องฟ้า! ข้าคือเต่าดำที่ทุกคนต่างเรียกว่าเจ้าดำสาม!”

ในที่สุดมันก็ไม่มีทางเลือกต้องตะโกนชื่อที่สือฮ่าวตั้งให้มัน

"อะไร? เจ้าคือคนที่วิ่งหนีตอนนั้น?”

มีใครบางคนที่จ้องมองไปที่มันด้วยสายตาดุร้าย เป็นเพราะตอนที่สือฮ่าวต่อสู้กับเจ็ดเทพในอดีตเต่าตัวนี้ก็หลบหนีไประหว่างต่อสู้นั่นเอง

“เจ้าคนทรยศ!” ดวงตาของผู้คนมากมายจ้องมองมาที่มัน

เต่าดำตัวหดตัวลีบมันไม่กล้าทำผลีผลามที่นี่อีกต่อไป

มันรู้ดีว่าหมู่บ้านนี้ไม่ได้เรียบง่ายเลย ที่นี่เคยมีการดำรงอยู่ของเทพหลิวในตำนานเช่นเดียวกับเทพจูเหยียน ผู้สืบเชื้อสายหงส์ไฟและคนอื่นๆมันไม่สามารถยั่วยุพวกเขาได้

“ลูกขนอยู่ที่ไหน” สือฮ่าวถาม

ตอนนี้เขากลับมาที่หมู่บ้านเขายังไม่เจอลูกขนและเจ้าแดงน้อย สิ่งมีชีวิตทั้งสองนั้นได้จุดเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ก่อนที่เขาจะจากไปและเข้าสู่ระดับเทพศักดิ์สิทธิ์แล้ว

“ลุกขนผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนที่รักความอิสระเขาท่องเที่ยวไปทั่วโลกในบางครั้งเขาไปดื่มกินกับเทพสมุทรอยู่เป็นเวลาหลายวันถึงจะกลับ” เด็กคนหนึ่งรีบตะโกนออกมา

สำหรับนกสีแดงตัวเล็กๆนั้นน้อยครั้งที่มันจะมาที่นี่ ตามปกติแล้วมันจะอาศัยอยู่ในดินแดนบรรพบุรุษของหงส์ไฟ  (คนละชนิดกับหงส์เพลิง)

Vermilion Bird - หงส์ไฟ

Phoenix - หงส์เพลิง

ในต้นฉบับ Eng แยกชัดเจนตอนแรกผมก็คิดว่าสายพันธุ์เดียวกัน