595 - ความตายอันน่าสังเวช
595 - ความตายอันน่าสังเวช
ไม่มีใครกล้าขัดขวางจักรพรรดิผู้เฒ่าอีกแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็เป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดของดินแดนภาคกลาง
ต่อให้เป็นราชาทั้งสี่แห่งราชวงศ์ฮั่ว ผู้ที่อายุมากที่สุดก็เป็นเพียงหลานชายของเขาเท่านั้น
คนของนิกายหยินหยางต่างเงียบและมองดูเหตุการณ์ข้างนอกด้วยความสงบ โดยไม่ได้สอดแทรกวาจาเสียมารยาทแต่อย่างใด
พวกเขาเป็นคู่แข่งกัน แต่พวกเขายังเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมที่เผชิญกับโศกนาฏกรรมในดินแดนต้องห้ามรกร้างโบราณ มันทำให้พวกเขาอดที่จะเกิดความเห็นอกเห็นใจต่อจักรพรรดิ์ผู้เฒ่าคนนี้ไม่ได้
ผู้ฝึกฝนของดินแดนรกร้างตะวันออกตกตะลึง ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นจักรพรรดิผู้เฒ่าที่กำหนดเส้นทางแห่งความตายของตัวเองโดยไม่รู้สึกหวาดกลัว
นี่คือหนึ่งในบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกอย่างไม่ต้องสงสัย ตลอดชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์และอยู่บนจุดสูงสุดของผู้บ่มเพาะหลายล้านคน
แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงชะตากรรมเหมือนเช่นคนอื่นๆ
ราชาทั้งสี่คนแห่งราชวงศ์ฮั่วโบราณถอยกลับมาด้านหลังด้วยความเศร้าโศก
หลังจากนั้นพวกเขาก็ประสานมือแสดงความเคารพต่อชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์และกล่าวว่า
"ชุดศักดิ์สิทธิ์ได้โปรดปกป้องนายท่านของพวกเรา"
“เคร้ง!”
เสียงอันแผ่วเบาไหลผ่านความว่างเปล่า แสงศักดิ์สิทธิ์ลุกเป็นไฟส่องสว่างทั่วท้องฟ้า
พลังความกดดันท่วมท้นแผ่ไปทั่วเหมือนคลื่นมหาสมุทรที่ไหลท่วมโลก เวลาดูเหมือนจะนิ่งแม้แต่ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาจากต้นก็ยังหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว!
ผู้คนมากมายสั่นสะท้านด้วยความกลัว พวกเขาอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าแสดงความเคารพชุดเกราะสีทองอีกครั้ง แม้แต่ทวิบาทที่อยู่บนท้องฟ้าก็ยังร่วงตกลงมาจากพลังความกดดันอันน่ากลัวนี้
นี่คือพลังของชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์!
แม้ว่าเย่ฟานจะอยู่ห่างไกลออกไปเขาก็ยังตกใจมาก ชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์นี้น่ากลัวอย่างยิ่ง ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์จากเด็กหนุ่มที่คิดจะท้าทายเขาเช่นกัน
แต่ชุดเกราะนั้นเป็นเพียงอาวุธระดับราชันย์ศักดิ์สิทธิ์ มันแตกต่างจากชุดเกราะระดับสิ่งมีชีวิตอมตะที่อยู่ตรงหน้า
ชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์ของนักปราชญ์แห่งราชวงศ์ฮั่วนี้ แม้ว่ามันจะเทียบไม่ได้กับอาวุธเต๋าสุดขั้ว แต่เมื่ออยู่ในดินแดนต้องห้ามแห่งชีวิตมันกลับมีประโยชน์มากกว่าหลายเท่า!
แสงแวววาวถูกปลดปล่อยออกจากชุดศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีใครเทียบได้เมื่อมันปกคลุมร่างกายของจักรพรรดิผู้เฒ่า ร่างกายของเขาก็เปล่งประกายสีทองและเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์กำลังลุกโชนทำให้ผู้คนตกตะลึง
เขาถือกระบี่ศักดิ์สิทธิ์สีทองด้วยมือข้างหนึ่งและถือคันธนูสีทองราวกับเทพสงครามผู้ยิ่งใหญ่ด้วยมืออีกข้าง!
จักรพรรดิผู้เฒ่าแห่งราชวงศ์ฮั่วโบราณดูเหมือนจะฟื้นความเยาว์วัยกลับมาเล็กน้อย ร่างกายของเขามีความแข็งแกร่งจนถึงระดับสูงสุด และเขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มองย้อนกลับมาอีก
นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผู้คนในโลกมีโอกาสได้มองเห็นเขา…
เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งโดยปราศจากเสียงรบกวน ทุกคนรออย่างเงียบ ๆ แม้ว่าหลายคนคาดเดาผลลัพธ์ได้แล้วก็ตาม
ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดเสียงร้องไห้ของราชาทั้งสี่แห่งราชวงศ์ฮั่วโบราณก็ดังขึ้น พวกเขาสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าจักรพรรดิผู้ไร้ที่เปรียบตายแล้ว!
แม้ว่าพลังของเขาจะยิ่งใหญ่มากแค่ไหน แต่เมื่อยืนอยู่ต่อหน้ากฎแห่งกาลเวลาอันน่ากลัว สุดท้ายเขาก็ยังต้องล้มลงด้วยความชราภาพและเสียชีวิตในดินแดนอันห่างไกลจากบ้านเกิด!
“ฝ่าบาท!”
ผู้คนในราชวงศ์ฮั่วโบราณร่ำไห้ ทั้งสวรรค์และปฐพีเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“ข้าจะท้าทายสวรรค์เอง!”
ประโยคนี้ยังคงดังก้องอยู่ในใจของทุกคน แต่สุดท้ายก็ไม่มีผู้ใดหลีกหนีชะตากรรมอันโหดร้ายได้
“ชั้วะ”
แสงสีทองส่องสว่างระยิบระยับ ชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์ของนักปราชญ์โบราณหล่นลงมาจากท้องฟ้า สีสันของมันหม่นหมองลงมาก ที่ติดอยู่กับชุดเกราะคือเศษขี้เถ้าประมาณหนึ่งกำมือเท่านั้น
ก่อนหน้านี้ชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์มีโอกาสหลบหนีกลับออกมาได้
แต่เนื่องจากมันต้องการพาร่างของจักรพรรดิผู้เฒ่าแห่งราชวงศ์ฮั่วกลับมาด้วย มันจึงได้รับความเสียหายจากพลังแห่งความตายจนยากที่จะฟื้นคืน
เมื่ออยู่ต่อหน้ากฎแห่งกาลเวลาอันน่ากลัวเต็มไปด้วยรัศมีแห่งความตาย ทุกคนก็สิ้นหวังอย่างถึงที่สุดและไม่มีผู้ใดกล้าขยับตัวอีกเลย
ในตอนนี้ผู้คนจากราชวงศ์ฮั่วโบราณไม่ได้มีความต้องการต่อยาศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในภูเขาอีกต่อไปแล้ว ก่อนหน้านี้พวกเขาต้องการใช้ยาศักดิ์สิทธิ์ในการต่ออายุจักรพรรดิผู้เฒ่า
แต่เมื่อจักรพรรดิผู้เฒ่าของพวกเขาเสียชีวิตไปแล้วยาศักดิ์สิทธิ์ก็ไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะกลับมายังเมืองหลวงเอี๋ยนด้วยความเศร้าโศก
ข่าวเรื่องนี้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว มหาอำนาจทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นดินแดนรกร้างตะวันออก อาณาจักรภาคกลาง หรือแม้แต่นิกายพุทธจากทะเลทรายตะวันตกต่างก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว
เขตต้องห้ามแห่งชีวิตทั้งเจ็ดนั้นไม่สามารถเข้าถึงได้อย่างแท้จริง พวกมันคือที่ฝังศพของผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน
ยาศักดิ์สิทธิ์อมตะเหล่านี้มีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง พวกมันเลือกที่จะอาศัยอยู่ในดินแดนต้องห้ามแห่งชีวิตก็เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของมนุษย์และสัตว์อสูรทั้งหลายซึ่งทำให้พวกมันดำรงชีพมาจนถึงปัจจุบัน
เย่ฟ่านแผ่นหลังเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ คำสาปในดินแดนต้องห้ามรกร้างโบราณดูเหมือนจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนหลายเท่า
เขาเงียบไปครู่หนึ่งไม่รู้ว่าตัวเองจะมีความกล้าในการทำเรื่องนี้หรือไม่!
แม้ว่าหกผนึกอมตะญาณวิเศษลึกลับของปลอมอาจารย์ต้นกำเนิดสวรรค์บวกกับเสื้อเกราะหินที่เข้าชุดกันจะสามารถขับไล่กลิ่นอายแห่งความตายออกไปได้
แต่เขาก็รู้ดีว่ามันไม่สามารถปิดกั้นความชั่วร้ายทั้งหมดได้ สุดท้ายเย่ฟ่านจึงได้แต่กลับมาตั้งหลักที่โรงเตี๊ยมภายในเอี๋ยน
ในระหว่างนั้นเขาเอาเสื้อหินของตัวเองออกมาขัดเกลาอีกครั้ง ในครั้งนี้เขาแทบจะสลักตัวอักษรที่เคยเห็นจากโลงศพทองแดงลงไปในเสื้อทั้งหมด
อักษรเหล่านั้นมีคุณสมบัติในการต่อต้านพลังแห่งความตายจากดินแดนต้องห้ามแห่งชีวิต ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ดีเท่ากับเขาที่ประสบพบเจอกับเหตุการณ์ครั้งนั้นมาด้วยตัวเอง
“พี่ใหญ่ ในที่สุดท่านก็ตื่น”
เด็กหญิงตัวเล็กเย่ฟ่านด้วยความไร้เดียงสา ตลอดสิบวันที่ผ่านมาเย่ฟ่านแทบจะไม่เคยออกจากห้องนอนของตัวเอง มันทำให้นางรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก
เย่ฟ่านรู้สึกผิดเล็กน้อย เขายุ่งมากจนไม่สนใจชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กหญิงที่อยู่ตรงหน้า นางยังคงสวมเสื้อผ้าเก่าขาดและรองเท้าผุพังคู่เดิมทำให้มีสภาพน่าสังเวชอย่างยิ่ง
โชคดีที่เรื่องปากท้องของนางไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป เย่ฟ่านได้สั่งการต่อโรงเตี๊ยมนี้ไว้แล้ว และพวกเขาไม่กล้าละเลยต่อคำพูดของเย่ฟ่านอย่างเด็ดขาด
“พี่ใหญ่ ท่านผู้เฒ่าที่อยู่ตรงข้ามน่าสงสารจัง” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นคนที่มักจะเห็นอกเห็นใจต่อผู้อื่น และท่านผู้เฒ่าที่นางหมายถึงก็คือจางเหวินชางโดยธรรมชาติ
เย่ฟ่านลูบศีรษะของนางเบาๆ เด็กหญิงตัวเล็กๆเช่นนี้มีชะตาชีวิตที่ยากลำบากอย่างยิ่ง ถึงจะเป็นอย่างนั้นนางก็ยังเกิดความห่วงใยต่อเพื่อนมนุษย์ ความรู้สึกของนางมันทำให้ผู้คนรู้สึกขมขื่นใจอย่างแท้จริง
"เด็กดี ข้าอาจจะต้องจากไปสักสองสามเดือน เจ้าต้องอดทนและรอพี่ใหญ่อยู่ที่นี่"
“พี่ใหญ่...” เด็กหญิงตัวน้อยก้มหน้าลงและร้องไห้เงียบๆ
“ข้าจะกลับมารับเจ้า ไม่ต้องห่วง” เย่ฟ่านปลอบโยนอย่างแผ่วเบา
"จริงๆหรือ?"
เด็กหญิงตัวเล็กยังคงกังวล นางก้มศีรษะต่ำ มองดูรองเท้าที่ขาดของตัวเองและพูดว่า
“ตัวข้ามักจะลืมอดีตของตัวเองเสมอ ข้ากลัวว่าอีกไม่นานข้าจะลืมพี่ใหญ่ไป”
“เช่นนั้นข้าจะทิ้งหยกสมบัติล้ำค่าซึ่งบันทึกช่วงเวลานี้ไว้ให้เจ้า เมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาเจ้าสามารถมองดูมันได้ทุกวัน เช่นนั้นต่อให้เจ้าสูญเสียความทรงจำไปแล้วเจ้าก็ยังจะสามารถจดจำได้ว่าตัวเองเป็นใคร”
เย่ฟ่านตัดสินใจเข้าสู่ดินแดนต้องห้ามรกร้างโบราณและไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เขาจะต้องมีชีวิตรอด
นอกจากชุดหินที่ไม่มีใครเทียบแล้วเขายังมีไพ่ตายที่ไม่มีใครเทียบได้ มันจะกลายเป็นเกราะป้องกันการกัดเซาะของกฎแห่งกาลเวลาอันน่ากลัว
เขามองไปทางท้องฟ้าและตั้งใจจะไปยืมชุดเกราะคลุมนภาของเย่ฮุ่ยหลิงก่อนเวลา เมื่อมีชุดเกราะศักดิ์สิทธิ์อีกชิ้น มันจะทำให้เขามีความมั่นใจในการเดินทางมากยิ่งขึ้น
“รอข้ากลับมา ข้าจะไม่ผิดสัญญาอย่างแน่นอน!”
เย่ฟ่านยืนขึ้นและก้าวออกจากโรงเตี๊ยม ภาพเงาเล็กๆข้างหลังที่กำลังโบกมือทั้งน้ำตาทำให้เขารู้สึกหดหู่เล็กน้อ
