593 - เด็กน้อย 

593 - เด็กน้อย

เวลากำลังผ่านไปจางเหวินชางช่างทื่อและหดหู่ ไร้ซึ่งความกระฉับกระเฉงของวัยหนุ่ม อันที่จริงเขาแก่ชราจนน่าเหลือเชื่อ ไม่มีผู้ใดคิดว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งอีกแล้ว

“เหล้าหนึ่งกากับข้าวจานเล็กสี่จาน” เย่ฟ่านเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมที่เรียบง่าย

จางเหวินชางตอบอย่างโง่เขลาราวกับหุ่นไล่กาที่ไร้หัวใจ เขาหยิบของที่เย่ฟ่านสั่งและเดินมาให้อย่างช้าๆ

“เจ้าสวะเฒ่าเจ้าได้ยินคำพูดของข้าหรือไม่?” เด็กน้อยตระกูลจี้พูดอย่างไม่พอใจ

"ข้าได้ยิน" ดวงตาของจางเหวินชางหรี่ลง และเขาค่อยๆ ทำความสะอาดโต๊ะ

เมื่อมาอยู่ในโลกใบนี้ชีวิตของเขายากลำบากกว่าเพื่อนนักเรียนคนอื่นๆเพราะว่าเขาไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝน และชะตาชีวิตของเขาก็เลวร้ายอย่างยิ่ง

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร!?” เย่ฟ่านตบโต๊ะและหรี่ตามองเด็กหนุ่มพวกนั้น

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เรากำลังคุยกับขยะแก่ๆตัวนี้ หากไม่อยากตายก็อย่ามายุ่งเกี่ยว” เด็กหนุ่มอีกคนหันมามอง

“ไสหัวออกไปให้พ้นหน้าข้า ไม่อย่างนั้นก็เตรียมตัวตายได้เลย”เย่ฟ่านเหลือบมองเขาอย่างดูถูก

“เจ้าเป็นใครถึงกล้าอวดดีขนาดนี้” เด็กทุกคนยืนขึ้นด้วยท่าทางโอหัง

“ท่านผู้มีอุปการะคุณรีบไปจากที่นี่เร็ว” จางเหวินชางพูดกับเย่ฟานอย่างโง่เขลา

“ไอ้แก่หลีกไปให้พ้น!” เด็กคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าผลักเขาเซและเกือบจะล้มลงกับพื้น

ขมับของจางเหวินชางขาวราวกับน้ำค้างแข็ง เขาพยายามจับโต๊ะเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง สภาพของเขาน่าสังเวชเหลือทน

เด็กหลายคนออกมาข้างหน้าพร้อม ๆ กัน ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เย่ฟานด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา มีคนชี้ไปที่ใบหน้าเขาแล้วพูดว่า

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงหรือราชาเผิงน้อยปีกทอง? เจ้าคิดว่าพวกเราไม่กล้าฆ่าเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"ปา"

ไม่รู้ว่าเย่ฟ่านลงมือเช่นใด แต่เด็กหนุ่มที่ส่งเสียงร้องเมื่อสักครู่นี้กลายเป็นหมอกเลือดที่สาดกระจายไปทั่วร้านโดยไม่มีโอกาสส่งเสียงร้องด้วยซ้ำ

คนอื่นๆกลัวจนตัวแข็ง แต่พวกเขาคือลูกหลานของตระกูลจี้สุดท้ายก็มีใครบางคนรวบรวมความกล้าและกล่าวว่า

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่ตายเมื่อกี้เป็นหลานชายของผู้อาวุโสจี้ฮุย"

" เจ้ากล้าหาญมาก แม้แต่คนของตระกูลจี้ยังกล้าฆ่า!"

เย่ฟ่านไม่คิดจะฆ่าคนมากกว่านี้เพราะไม่ต้องการสร้างความแค้นกับจี้จื่อเยว่ที่เป็นสหาย แต่เมื่อได้ยินชื่อของจี้ฮุยการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที

"ฆ่าคนแล้วยังไง?"

"เจ้า...รอดูไปเถอะ!"

“กล้าขู่ข้าเหรอ” เย่ฟ่านยิ้มเยาะที่มุมปาก

"พัฟ"

ศีรษะของชายหนุ่มคนนั้นปลิวออกไปนอกร้าน ร่างกายที่ไร้ศีรษะของเขาค่อยๆล้มลงกับพื้นสร้างความหวาดกลัวให้กับแขกที่มาดื่มกินจนกระโดดหนีตายออกไปจากร้านด้วยความกลัว

“เจ้า...” หลายคนตกตะลึง

“พัฟ” “พัฟ...”

เย่ฟ่านลงมือสังหารทุกคนอย่างโหดเหี้ยม ก่อนจะนั่งลงลืมกินอาหารอีกครั้งเพื่อรอจี้ฮุยมารับความตายด้วยตัวเอง

ผู้คนที่ผ่านไปมาที่นี่ต่างตกตะลึง นายท่านผู้นี้เป็นใคร? แม้แต่ลูกหลานของตระกูลจี้เขาก็ยังฆ่าตายง่ายๆ!

"เขาเป็นราชาหนุ่มจากภาคกลาง หวังชงเซียว"

“คือเขา ข้าเคยเห็นมาก่อน”

บางคนกระซิบ ความกลัวของพวกเขารุนแรงขึ้น

เย่ฟ่านยืนนิ่งราวกับภูเขาไท่ซาน ใบหน้าของเขาสงบ เขาเปลี่ยนเป็นหวังชงเซียวก่อนที่จะเข้ามาในโรงเตี๊ยม แน่นอนว่าศัตรูของเขาย่อมไม่มีใครมีจุดจบที่ดี

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาหวังชงเซียวเข้าสู่ภาคใต้และต่อสู้สังหารยอดฝีมือรุ่นเยาว์มากมาย บุคคลระดับผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ล้วนอยู่ที่ภาคเหนือจึงเป็นเรื่องยากที่จะควบคุมความประพฤติของเขาได้

"ทำไมเจ้าถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้?"

เย่ฟ่านใช้การส่งสัญญาณเสียง เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าผู้อาวุโสหม่าหยุนของอู๋ติงตงเทียนเคยรับจางเหวินชางเป็นศิษย์ประจำตัว เขาตกต่ำขนาดนี้ได้อย่างไร

จางเหวินชางรู้สึกประหลาดใจและมองไปที่เย่ฟ่านด้วยความงุนงง

“ไม่ต้องแปลกใจ ข้าคือเย่ฟาน”

ริมฝีปากของจางเหวินชางสั่นสะท้านด้วยความตกใจ จากนั้นเขาก็ก้มลงเช็ดโต๊ะเพื่อปกปิดจิตใจอันพุ่งพล่านของตัวเอง

“เจ้าไปเถอะ พวกเขากำลังรอให้เจ้ากลับมา มีคนกำลังเฝ้าดูอยู่”

มุมปากของเย่ฟ่านแสดงรอยยิ้มเย้ยหยัน เขาไม่ได้ถามว่าใครกำลังรออยู่เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อจางเหวินชาง เขารู้ดีอยู่แล้วว่าใครเป็นคนวางแผนเรื่องนี้

เย่ฟ่านวางแผนที่ช่วยเหลือสหายของเขาให้พบกับความสุขอีกครั้ง แต่นั่นต้องเป็นเหตุการณ์หลังจากที่เขาช่วยเหลือชีวิตของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สถานการณ์ของจางเหวินชางแย่มาก เขามาที่นี่เพื่อเปิดโรงเตี๊ยมหาเลี้ยงชีพ สำหรับใครบางคนจากอีกฝั่งหนึ่งของทะเลแห่งดวงดาวนี่เป็นความเศร้าโศกที่อธิบายไม่ได้

ทุกคืนเขาได้แต่ร้องไห้คิดถึงภรรยาและลูกของตัวเอง แม้ว่ามันจะผ่านไปเพียงสี่ปี แต่สำหรับเขาแล้วมันคือความทุกข์ทรมานตลอดชีวิต

“ข้าจะกลับมาช่วยเจ้าหลังจากเรื่องทุกอย่างจบลง เมื่อถึงตอนนั้นพวกเราจะกลับบ้านด้วยกัน”

เย่ฟ่านส่งสัญญาณเสียงอีกครั้งและเดินออกจากร้านโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก

เย่ฟ่านเดินอย่างไร้จุดหมายบนถนน ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรุนแรง เพราะในสายตาของเขาตอนนี้มีเด็กหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนอยู่ที่ร้านขายซาลาเปาซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

นางอ้อนวอนชายร่างใหญ่อย่างน่าสงสาร แต่กลัวเสียงของตัวเองทำให้ฝ่ายตรงข้ามโกรธเกรี้ยว นางจึงได้แต่มองดูรองเท้าที่เก่าขาดของตัวเองด้วยความกลัว

เย่ฟ่านก้าวเข้ามา เขาเฝ้ามองนางจากระยะไกลอย่างเงียบๆ เขาอยากจะรู้ว่านางแตกต่างจากคนทั่วไปยังไง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่กล้าทำโดยประมาทเพราะยอดฝีมือมากมายยังคงชุมนุมอยู่ในบริเวณนี้

เด็กหญิงตัวเล็กๆรู้สึกหวาดกลัวมากในตอนนี้ นางเดินก้มหน้าก้มตาร้องไห้ด้วยความผิดหวัง ไม่มีผู้ใดยินดีที่จะมอบอาหารให้นางเลย

“ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ…” เด็กหญิงตัวเล็กก้มหน้าเดินชนเย่ฟ่านโดยไม่ตั้งใจ นางจึงกลัวว่าเขาจะทำโทษ

“เจ้าไม่รู้จักข้าเหรอ” เย่ฟ่านยิ้มและมองดูเด็กน้อยอย่าเงียบๆ

“ท่านคือ... พี่ใหญ่คนนั้น” เด็กหญิงตัวเล็กลืมตากว้าง เช็ดน้ำตาออกและมองเขาด้วยรอยยิ้ม

เย่ฟ่านแตะศีรษะของนางและพูดว่า “เจ้าไม่มีญาติเหรอ?”

เด็กหญิงตัวเล็กๆกระพริบตากลมโต ส่ายหัวอย่างสับสนและพูดว่า

“ไม่ ข้าจำอะไรไม่ได้เลย”

“จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” เย่ฟ่านรู้สึกผิดปกติเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะถามอย่างระมัดระวัง

“ข้ามีความทรงจำเพียงชั่วขณะเท่านั้น หลังจากผ่านไปหลายวันข้าก็จะจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร แม้แต่พี่ใหญ่ข้าก็อาจจะลืมไปด้วย” เด็กหญิงตัวเล็กก้มหัวลงและพูดด้วยความหดหู่ใจเล็กน้อย

"ทำไมเป็นอย่างนี้" เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจ

“ข้าไม่รู้” เด็กหญิงตัวเล็กก้มหน้าลงและน้ำตาคลอเบ้า

“เจ้าหิวข้าวไหม เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปกินอะไรดีๆ” เย่ฟ่านพูดเบา ๆ

"ดีๆ" เด็กหญิงตัวเล็กๆพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

"ข้าหิวมาก ข้าไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว"

เย่ฟ่านพานางไปทานอาหารที่ร้านที่ดีที่สุดในเมือง ในระหว่างนี้เขาต้องพบสิ่งที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก เขาไม่สามารถตรวจสอบความผิดปกติทางร่างกายของนางใด?

“พี่ใหญ่...อยู่นี่เอง”

เด็กหญิงตัวน้อยหยิบหินที่มีความแวววาวเจ็ดสีออกมามอบให้เย่ฟ่านเป็นการขอบคุณ

"นี่คืออะไร?" เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจ

“ข้าไม่รู้ ทุกครั้งที่ลืมอดีตจะมีหินก้อนเล็กๆปรากฏออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ มันสามารถกินได้มีรสหวานมาก เมื่อกินมันเข้าไปแล้วต่อให้ไม่ได้กินอะไรหลายวันก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้”

เด็กหญิงตัวน้อยยกมันขึ้นสูงแล้วยื่นให้เย่ฟานเพื่อแสดงความขอบคุณ

เย่ฟ่านวางมันไว้และสังเกตอย่างระมัดระวัง ต้องเข้าใจว่าของในโลกนี้สิ่งที่มีเจ็ดสีนั้นล้วนมีความเกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตอมตะ และของสิ่งนี้ก็ไม่ธรรมดาจริงๆ

“ของสิ่งนี้มีค่ามากเจ้าเก็บไว้เถอะ” เย่ฟ่านต้องการคืนมันให้กับนาง

แต่เด็กหญิงตัวเล็กๆถอยกลับ ส่ายหัวอยู่และพูดว่า "พี่ใหญ่ รับไป ไม่เช่นนั้นก็จะไม่มีอะไรตอบแทนท่าน"

เย่ฟ่านคุกเข่าลงและถอนหายใจเล็กน้อย เป็นเรื่องน่าเศร้าที่เด็กตัวเล็กๆเช่นนี้ยังรู้จักตอบแทนบุญคุณคนอื่น

เมื่อเห็นเขายืนขึ้นดูเหมือนกำลังจะจากไป เด็กหญิงตัวน้อยก็ก้มศีรษะลงนางกลั้นใจตะโกนออกไปว่า

" พี่ใหญ่... "

“มีอะไรเหรอ?” เย่ฟ่านถามด้วยรอยยิ้ม

“ข้า... ข้าขอติดตามท่านได้ไหม” เด็กหญิงตัวเล็กๆประหม่ามาก นางก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงต่ำ

“ข้าสามารถซักเสื้อผ้า ถูพื้น และเรียนรู้ทุกอย่างได้ ไม่ว่าท่านสั่งให้ข้าทำงานอะไรข้าก็จะทำ”

“ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก เจ้าเป็นเด็กดี หากเจ้าสามารถรอได้ข้าจะมารับเจ้าอีกครั้ง” เย่ฟ่านรู้สึกเวทนานางและไม่ต้องการให้นางใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไป

"จริงๆ?" เด็กหญิงตัวเล็กๆเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาที่บริสุทธิ์ของนางเปล่งประกายด้วยความสุขที่สุดในชีวิต

“ไปเถอะ เดี๋ยวเจ้าพักผ่อนรอข้าที่นี่สักหลายเดือน แล้วข้าจะกลับมารับเจ้า”

เย่ฟ่านเลือกโรงเตี๊ยมข้างๆโรงเตี๊ยมของจางเหวินชางโดยทั้งขู่ทั้งปลอบว่าหากเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหญิงคนนี้ เขาจะเผาที่นี่รวมทั้งฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้อง ซึ่งสร้างความหวาดกลัวอย่างหนักให้กับเถ้าแก่โรงเตี๊ยม

"เมื่อข้าไม่อยู่ เจ้าสามารถไปที่โรงเตี๊ยมและพูดคุยกับชายชราคนนั้นได้ บางทีสักวันความทรงจำของเจ้าอาจกลับมา" เย่ฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม