546 - กลับมาแล้ว 

1856 - กลับมาแล้ว

สือฮ่าวกำลังคิดกับตัวเองพร้อมกับลูบไล้ชิ้นหยกในมือของเขาไปด้วย รูปทรงของหยกแม้ว่ามันจะงดงามแต่ก็ล้าสมัยเป็นอย่างมาก

ตามสิ่งที่เขาคิด ราชันของดินแดนปิดผนึกคนนั้นจะต้องตายไปเป็นเวลานานแล้วบางทีอาจจะก่อนหน้าที่เขารับลูกศิษย์คนแรกเสียอีก

แน่นอนว่าสิ่งที่สือฮ่าวให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือเขื่อนที่ราชันย์ดินแดนปิดผนึกเคยข้ามไปก่อนหน้านี้ การที่เขาสามารถรอดชีวิตกลับมาได้นั้นเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ

จากสิ่งที่เขารู้ทุกคนที่ไปที่นั่นจะต้องเสียชีวิตอย่างแน่นอนไม่เคยมีใครรอดกลับมาได้

“เพียงแต่อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไปและยังคงเสียชีวิตในที่สุด” สือฮ่าวถอนหายใจเบาๆ

ในฉากที่เขาเห็นเมื่อไม่นานมานี้การปรากฏตัวของชายในชุดขาวตอนที่เขาคลานออกมาจากเขื่อนยังคงสดใหม่อยู่ในใจของเขา

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดและไม่มั่นคงพร้อมที่จะเสียชีวิตได้ตลอดเวลา

แม้แต่ราชันดินแดนปิดผนึกที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าราชาอมตะคนไหนๆก็ยังตกอยู่ในสภาพน่าสังเวชเช่นนี้ สถานที่แห่งนั้นก็น่าตกใจจริงๆ

ในท้ายที่สุดเขาก็เสียชีวิตซากศพของเขาถูกทิ้งไว้ในดินแดนโบราณที่รกร้างแห่งนี้

สือฮ่าวมั่นใจแล้วว่ารอยเท้าลึกลับที่มุ่งหน้าไปที่ด้านหลังของเขื่อนจะต้องเป็นรอยเท้าของราชันดินแดนปิดผนึกอย่างแน่นอน

เมื่อพวกเขาจากไปไกลพอสมควรและหันกลับมามองด้านหลังทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไปหมดสิ้น

มันถูกปกคลุมไปด้วยพลังแห่งความโกลาหลที่มากมายมหาศาล แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าสถานที่แห่งนั้นหายไปแล้ว

“แปลกจริงๆ!”

สิงโตทองมีความสงสัย หลังจากที่มุ่งหน้าไปนับแสนนี้มันก็รู้สึกแล้วว่าตอนนี้กำลังหลงทาง

“เราควรไปทางไหนดี” มันเริ่มกระวนกระวาย พบว่าโลกรอบๆ ตัวมันมืดมัวทำให้สัมผัสด้านการรับรู้ของมันไม่ชัดเจน จนค้นหาเส้นทางไปข้างหน้าไม่เจอ

สือฮ่าวก็ตกใจ เขาไม่ได้สูญเสียความรู้สึกของทิศทางเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างที่อยู่ด้านหน้าอย่างชัดเจน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังหลงทาง

เป็นเพราะหยกหรือไม่? สือฮ่าวหยิบมันขึ้นมาและโยนมันลงบนพื้น จากนั้นเขาก็พบว่าความรู้สึกต่างๆที่ทำให้เขาสับสนนั้นเกิดจากหยกชิ้นนี้จริงๆ

เขาหยิบยกชิ้นนั้นขึ้นมาจากพื้นและเก็บไว้ในความว่างเปล่า

“อย่าหยุดแค่เดินหน้าต่อไป” สือฮ่าวกล่าว

“นั่นดูเหมือนจะเป็นทางกลับ” สิงโตทองกล่าวด้วยความไม่แน่ใจ

เมื่อสิงโตทองได้ยินสิ่งนี้มันก็สับสนไปหมด

“อย่าถามให้มากไปได้แล้ว”

แน่นอนว่าหลังจากเดินทางต่อเป็นระยะทางกว่าห้าแสนลี้ในที่สุดทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ เขามองเห็นดวงอาทิตย์นกและสัตว์ร้ายที่เป็นอิสระจากพื้นที่แปลกประหลาดนั้นโดยสิ้นเชิง

สิงโตสีทองหยุดลงอีกครั้งมันหันไปรอบๆอย่างระมัดระวังและพบว่ามีแม่น้ำสายใหญ่ไหลอยู่ข้างหลังตัดเส้นทางถอยกลับของพวกเขาอย่างสมบูรณ์

มันรู้สึกมึนงงในตอนที่มันเดินทางมามันแน่ใจว่าไม่เคยเห็นแม่น้ำนี้อย่างแน่นอน

มันรู้ดีว่าแม้จะยังค้นหาต่อไปไม่หยุดแต่ก็ไม่มีทางที่มันจะกลับไปยังดินแดนปิดผนึกแห่งนั้นได้

ต๋อง!

ในระยะไกลเสียงระเบิดที่รุนแรงปรากฏขึ้น ยอดเขาขนาดใหญ่กำลังถล่มลงมา

"พ่อแม่!"

สือฮ่าวตื่นตระหนก เป็นเพราะเขาเห็นเรือรบแล่นผ่านเทือกเขาโบราณแห่งนั้นจนเป็นเหตุให้ภูเขาลูกใหญ่ถล่มลงมาอย่างรุนแรง

เกิดอะไรขึ้น?

สิงโตสีทองวิ่งไปข้างหน้าเพื่อพาสือฮ่าวเข้าสู่เรือรบอย่างรวดเร็ว

สือฮ่าวกระโดดขึ้นไปบนเรือรบและเห็นพวกเขาทุกคน

“เจ้ากลับมาแล้ว!” ฉินอี้หนิงถอนหายใจตอนนี้นางสงบลงอย่างสมบูรณ์ ก่อนหน้านี้พวกเขารู้สึกกังวลเป็นอย่างมากเพราะกลัวว่าจะมีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับสือฮ่าว

หลังจากนั้นไม่นานสือฮ่าวก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากที่สือจื่อหลิงและฉินอี้หนิงจากไปแล้วพวกเขาก็ส่งเด็กๆไว้ในที่ปลอดภัยโดยมีอวิ๋นซีคอยดูแล

จากนั้นพวกเขาก็หันเรือรบมุ่งหน้ากลับมาเพื่อค้นหาสือฮ่าว

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ดีว่าระดับบ่มเพาะของพวกเขาไม่ได้สูงเท่าสือฮ่าวแต่พวกเขาก็กลับมาร่วมเป็นร่วมตายกับบุตรชายของตัวเอง

ในท้ายที่สุดพวกเขาก็เหมือนสิงโตทองเมื่อพวกเขากลับมาพวกเขาก็หลงทาง เรือรบมุ่งหน้าซ้ายขวากระแทกเข้ากับสิ่งกีดขวางมากมาย

“เอาล่ะออกไปจากที่นี่กันเถอะ อย่ากลับมาที่นี่อีกเพราะที่นี่คือดินแดนปิดผนึกผู้ที่ล่วงล้ำเข้ามาจะต้องตายอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง” สือฮ่าวอธิบาย

หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปรับเด็กๆรวมทั้งอวิ๋นซี

เด็กบางคนเพิ่งเริ่มเดินได้อายุยังน้อยมาก พวกเขาถูกกวาดขึ้นมาบนเรือด้วยมือของสือฮ่าว

เรือรบแล่นไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง เมื่อพวกเขามาถึงพื้นที่ที่สิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่พวกเขาก็รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

“ดินแดนสวรรค์!”

อาณาจักรที่ต่ำกว่ามีแปดดินแดนที่แยกจากกันอย่างชัดเจน

พวกมันถูกเรียกอีกอย่างว่าดินแดนคุกทั้งแปด!

“นี่คือดินแดนสวรรค์เมื่อกลับมาที่นี่ข้าถึงได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วสถานที่แห่งนี้คือดินแดนปิดผนึกแห่งหนึ่ง! อย่างไรก็ตามไม่เคยมีใครรู้เรื่องนี้!” สือฮ่าวกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ

“เป็นไปได้ไหมว่ามันเป็นดินแดนปิดผนึกของโลกไม้กางเขนหยินหยางและถูกบังคับให้ร่วงหล่นลงมาที่นี่?” อวิ๋นซีถาม

“บางที!” สือฮ่าวพยักหน้า แต่เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันมากถึงขนาดนั้น

เรือรบเคลื่อนผ่านท้องฟ้า มันมีขนาดใหญ่มากราวกับก้อนเมฆสีดำขนาดที่ปกคลุมท้องฟ้ากำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นานมันก็ทะลุ 'กำแพงอาณาจักร' พุ่งไปยังดินแดนโบราณอื่นๆ

เรือรบระดับนี้เป็นสิ่งที่ผู้อาวุโสสำนักเซียนได้มอบให้กับสือฮ่าวเป็นการส่วนตัว มันถือได้ว่าเป็นสิ่งประดิษฐ์ระดับผู้สูงสุดอย่างแท้จริง

ดินแดนลึกลับเป็นหนึ่งในคุกที่ยิ่งใหญ่แปดแห่ง แน่นอนว่านี่เป็นคำกล่าวของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอาณาจักรที่สูงกว่า

สำหรับสิ่งมีชีวิตในแปดดินแดนนั้นสถานที่แห่งนี้ถือได้ว่าเป็นอาณาจักรที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก

เมื่อสือฮ่าวและคนอื่นๆเคลื่อนตัวผ่านความว่างเปล่าหลังจากผ่านกำแพงอาณาจักรพวกเขาก็มาถึงดินแดนแห่งนี้อย่างรวดเร็ว

ดินแดนลึกลับเป็นรากฐานของนิกายตะวันตก พวกเขาคือทายาทที่แท้จริงของผู้อมตะลึกลับในสมัยเซียนโบราณ

ในแปดดินแดนล่างแห่งนี้พวกเขาถือได้ว่าเป็นมหาอำนาจที่มีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

อย่างไรก็ตามสือฮ่าวเพียงขี่เรือรบห้ามผ่านดินแดนของพวกเขาเท่านั้นไม่ได้เตรียมที่จะ 'เยี่ยมพวกเขา' ในหัวใจของเขาต้องการที่จะมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านหินผาโดยเร็วที่สุด

หากพวกเขากำลังผ่านรังคุนเผิงแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เรือกระดาษล่องลอย อาณาจักรสุสานตะวันตกหรือสิ่งต่างๆที่มีความสำคัญใกล้เคียงพวกเขาอาจจะหยุดลง

เวง!

ความว่างเปล่าสั่นสะท้าน เรือขนาดใหญ่อีกลำปรากฏขึ้นทั้งสองเกือบจะชนกัน

เรือลำนี้ได้รับการออกแบบอย่างมีรสนิยมยอดเยี่ยม รอบตัวเรือมีทั้งภาพสลักของนกศักดิ์สิทธิ์และสัตว์ร้ายโบราณชนิดต่างๆ สิ่งเหล่านี้คือค่ายกลศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกใช้ป้องกันเรือ

มันดูค่อนข้างองอาจสง่างามราวกับว่ามันเป็นเรือของราชา

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับเรือของสือฮ่าวหากไม่กล่าวถึงระดับของสิ่งประดิษฐ์ เพียงแค่ความสวยงามก็ไม่ใช่สิ่งที่เรือของสือฮ่าวจะเทียบได้

เรือของสือฮ่าวมีขนาดใหญ่กว่าเรือรบของฝ่ายตรงข้ามอยู่เล็กน้อย รูปลักษณ์ภายนอกของมันธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ

สิ่งสำคัญคือเมื่อเขามาถึงอาณาจักรที่ต่ำกว่าเขาจะควบคุมมันอย่างระมัดระวังมิฉะนั้นถ้าเขาใช้มันอย่างเต็มกำลังมันจะปลดปล่อยความผันผวนที่ทรงพลังอาจทำให้สิ่งมีชีวิตที่นี่ได้รับความเดือดร้อน

หากเป็นเช่นนั้นท้องฟ้าของสถานที่แห่งนี้ก็จะถล่มลงมา ไม่ว่าเขาจะผ่านไปที่ใดสิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านล่างทั้งหมดจะต้องสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

"นั่นใคร?"

ในอีกด้านหนึ่งมีคนตะโกนออกมาจากเรือรบที่มีความงดงามหรูหรา

สือฮ่าวยืนอยู่ด้านหน้าของเรือโดยไม่กล่าวอะไร ในที่สุดเขาก็กลับมาแล้ว!

โลกนี้ขาดกฎธรรมชาติที่สมบูรณ์แบบ สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะเป็นภูเขาแม่น้ำหรือแม้กระทั่งท้องฟ้า ทุกสิ่งทุกอย่างดูเปราะบางมากเกินไป