บทที่ 57 บอสงู อย่าว่ายมาหาฉัน!

สไตล์ของลู่เจ๋อนั้นแตกต่างจากคนอื่น ๆ มากเกินไป

คนอื่นมีแต่การต่อสู้กับสัตว์ร้าย แต่ลู่เจ๋อจดจ่ออยู่กับการรวบรวมสมุนไพรวิญญาณมากกว่า ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร สัตว์ร้ายหลายตัวเดินผ่านไปพร้อมกัน

ลู่เจ๋อมองพวกมันก่อนจะพยักหน้าและยิ้มให้แสดงความเป็นมิตรและความสามัคคี

ผู้ชม "…"

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่บนดาวเคราะห์สามดวงที่แตกต่างกัน ทุกคนก็ยังกุมอกอย่างพร้อมเพรียง

แย่ แย่...รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อหัวใจกำลังจะตาย!

ผู้ชายคนนี้มาที่นี่เพื่อสอบหรือเพื่อเก็บผักกันแน่?!

แล้วสัตว์ร้ายพวกนี้เป็นใบ้เหรอ!

มีมนุษย์ที่ร่าเริงขนาดนี้อยู่ตรงหน้า แน่ใจนะว่าไม่อยากเลียเขา??

ลองดู พวกนายต้องมีความอยากอาหารบางสิ!!

สัตว์พวกนี้จะเชื่องได้ยังไง!

เขากำลังขุดผักของพวกนายอยู่นะ!!

ไปสู้กับเขา!

บริษัทของหลู่เหวินเงียบ พนักงานที่ดูถ่ายทอดสดพูดไม่ออก

ฟูชูหยาที่เห็นสัตว์ร้ายวิ่งผ่านลู่เจ๋อก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ดูเสน่ห์ของลูกชายฉันสิ แม้แต่สัตว์ร้ายก็ไม่อยากโจมตีเขา!”

ปากของลู่เหวินกระตุก เขารู้สึกว่าภรรยาของเขาอาจติดเชื้อแปลก ๆ จากไอ้งี่เง่าลู่เจ๋อ

ห้องเรียนของลู่หลี่ก็เงียบเช่นกัน นักเรียนที่อยากเห็นรุ่นพี่ฆ่าสัตว์ร้ายต่างก็เงียบ

รุ่นพี่หยุดเล่น เริ่มฆ่าสัตว์ได้แล้วโอเคไหม?

ลู่หลี่ตบหน้าผากแล้วถอนหายใจ

มีพี่ชายที่โง่เช่นนี้ ในฐานะน้องสาวที่น่ารักของลู่เจ๋อ เธออยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก

ดวงตาของอลิซเป็นประกาย เธอยิ้มแล้วพูดว่า “สัตว์พวกนี้น่ารักมาก และฉากก็สวยงามมาก ฉันต้องการให้รุ่นพี่พาฉันไปที่นั่นครั้งหน้า!”

ลู่หลี่ตัวแข็งทื่อ เธอยิ้มและพูดว่า “คราวหน้าไปด้วยกันนะ”

แม้จะยังสงสัยว่าสัตว์ร้ายพวกนี้น่ารักจริงหรือไม่ แต่เธอจะปล่อยให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันตามลำพังไม่ได้!

อลิซยิ้ม “จริงเหรอ~ หลี่เก่งที่สุด!”

เธอพยายามสร้างโอกาสให้พวกเขารู้จักกันมากขึ้นใช่ไหม?

หลี่ดีที่สุดแน่นอน!

ครูใหญ่ผมขาวหยิบเซรุ่มยีนออกมาแล้วเขย่าดื่ม

เขาเป็นหลิงหวู่และสภาพร่างกายของเขาก็ค่อนข้างดี เขาจะปวดใจได้ยังไง

แม้แต่การดื่มเซรุ่มก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่รอดแล้วใช่ไหม?

หลี่เหลียงถูกจ้องมองโดยครูทุกคน

ใบหน้าของพวกเขาเขียนว่า “ลู่เจ๋อซนมาก ต้องมีปัญหากับสิ่งที่นายสอนแน่ ๆ”

ในห้องประชุม อาจารย์ต่างมองหน้ากันและตกอยู่ในความเงียบ

พวกเขาเคยได้เห็นอัจฉริยะมาบ้าง อัจฉริยะส่วนมากมักจะมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่การได้เห็นอัจฉริยะที่แปลกประหลาดเช่นนี้นั้นหายากจริง ๆ…

ลู่เจ๋อวิ่งไปที่ใจกลางป่า มีสัตว์ร้ายบางตัวที่ค่อนข้างอร่อย แต่พวกมันก็เป็นมิตรเกินไป เขาทำไม่ลง

ลู่เจ๋อส่ายหัว ไว้ไปค้นหาสัตว์ร้ายที่อื่นแล้วกัน

เนื่องจากพวกสัตว์ไม่ได้โจมตีเขา ไม่ช้าลู่เจ๋อก็เข้าใกล้ใจกลางป่า

ใจกลางป่าเป็นทะเลสาบน้ำจืดกว้างหลายสิบกิโลเมตร ท้องฟ้าจึงไม่ถูกบดบัง

แสงสีเงินจากดวงดาวตกกระทบผิวทะเลสาบ ผืนน้ำสะท้อนแสงดาวผสมกับแสงจากป่าทำให้เกิดความงามที่น่าอัศจรรย์มากยิ่งขึ้น

ขณะนี้มีดอกบัวสีแดงหลายกลุ่มอยู่กลางทะเลสาบ

น้ำในทะเลสาบสีดำไหลเป็นคลื่น และใคร ๆ ก็สามารถมองเห็นเส้นสีดำยาวแปลก ๆ ที่ว่ายอยู่รอบ ๆ ทะเลสาปได้

ลู่เจ๋อแตะคาง ตอนกลางคืนงูน้ำค่อนข้างกระฉับกระเฉง พวกมันจะน่ารักเหมือนสัตว์ในป่าไหมนะ?

ถ้าไม่ มันก็ค่อนข้างยากที่จะขโมย…อะแฮ่ม เก็บดอกบัวหยาง

ลู่เจ๋อคิดและตัดสินใจรอให้งูหลับ

ลู่เจ๋อพบต้นไม้ใหญ่ริมทะเลสาบ เขาเลือกจุดเหมาะ ๆ และเริ่มพักผ่อน

เช้าวันที่สองผิวทะเลสาบสงบมาก แสงอาทิตย์ส่องกระทบผิวน้ำย้อมผืนน้ำเป็นสีฟ้า ดอกบัวหยางที่จุดกลางทะเลสาบดูเหมือนไฟที่เผาไหม้ในทะเลสาบสีฟ้าคราม

ลู่เจ๋อเปิดตาขึ้น มีแสงสีเขียวกะพริบในดวงตาเขา เขาไม่สามารถใช้ลูกแก้วแสงได้ แต่มันก็ไม่ส่งผลกับการเรียนรู้ศาสตร์เทพแห่งลมของเขา

นั่นเพราะการใช้ลูกแก้วสีแดงและสีม่วงอย่างสม่ำเสมอทำให้พรสวรรค์ของเขาพัฒนาขึ้น แม้จะไม่มีลูกแก้วธาตุลม เขาก็ยังได้เรียนรู้บางอย่าง

เขาสูดอากาศบริสุทธิ์ในตอนเช้าก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

เมื่อเห็นน้ำในทะเลสาบเงียบสงบ ลู่เจ๋อก็ยิ้ม

เขาฉลาดจริง ๆ

ตอนกลางคืนงูน้ำกระฉับกระเฉงมาก เขากลัวนิดหน่อย

ทำไงได้ มีสัตว์ร้ายอยู่ข้างใน!

เขาแตะกิ่งไม้และปรากฏขึ้นข้างทะเลสาบ

รองเท้าของเขาสร้างระลอกคลื่นในทะเลสาบ และลู่เจ๋อก็ยืนอยู่บนทะเลสาบอย่างมั่นคง

คนที่ตื่นเช้ามาดูถ่ายทอดสด “???”

"อะไร! นี่คืออะไร?!"

“แม้แต่หลิงหวู่ก็ไม่น่าจะทำได้? เห็นได้ชัดว่าลู่เจ๋อเป็นเพียงนักรบป้องกันตัว เขาทำได้ยังไง”

โดยปกติที่หลิงหวู่จะสามารถใช้พลังวิญญาณเพื่อทำให้ร่างกายของพวกเขาสว่างขึ้นได้ แต่การที่สามารถยืนบนน้ำราวกับว่าไร้น้ำหนักนั้นเป็นสิ่งที่ซวนหวู่ก็ยังทำไม่ได้!

สิ่งนี้ต้องการการควบคุมพลังวิญญาณที่แม่นยำมาก

สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือในฐานะนักรบป้องกันตัว ลู่เจ๋อยังไม่สามารถใช้พลังวิญญาณได้ แต่เขาทำมันได้อย่างง่ายดาย!

สิ่งนี้ทำให้ผู้เชี่ยวชาญระดับซวนหวู่ที่แอบดูอยู่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายเล็กน้อย

ลู่เจ๋อยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำสิ่งนี้ มันได้ผล!

จากนี้ไปเขาจะทิ้งรอยเท้าแห่งความสุขไว้บนผิวน้ำ!

ลู่เจ๋อเดินไปมาบนน้ำในขณะที่คอยระวังงูน้ำด้านล่าง

แต่ดูเหมือนงูน้ำจะเข้านอนแล้วจริง ๆ เมื่อลู่เจ๋อมาถึงดอกบัวและเก็บเกี่ยวเสร็จ มันก็ยังไม่พบเขา

ลู่เจ๋อยิ้มและถอยกลับ

ดอกบัวหยางไม่กี่ร้อยดอกก็เพียงพอให้อลิซปรุงอาหารแล้ว

แต่เมื่อลู่เจ๋อกลับมาที่ริมทะเลสาบและพร้อมจะออกเดินทางต่อ แรงกดดันอันทรงพลังก็ปะทุออกมาจากใต้น้ำ

ขนของลู่เจ๋อลุกซู่ ดวงตาของเขาเย็นเยียบราวกับเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

ทะเลสาบสีฟ้ากลายเป็นสีแดงเลือดในทันใด

สักพักผิวน้ำก็ระเบิด งูดำยาวหนึ่งร้อยเมตรพุ่งออกมาและว่ายเข้าหาฝั่ง

บอสงู อย่าว่ายมาทางฉัน!

------------------------------