ตอนที่ 647+648 ดวงตาแห่งไฟและทองคำ

ตอนที่ 647 ดวงตาแห่งไฟและทองคำ

“เช่นนั้นฉันไม่กวนพี่แล้ว! รีบโทรหาเจียงเล่ยและพูดกับเขานะพี่ บอกเขาว่าครั้งต่อไป หากทำตัวแบบนั้นอีก ฉันจะเอามีดไปแทงเขาให้ตาย!”

ลู่เสี่ยวเซียวกระแทกโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ เห็นได้ชัดว่าเธอโกรธเจียงเล่ยมากจริง ๆ

ในขณะอาบน้ำ ประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น ลู่ชิงสีเดินออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ “เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใคร”

เขาได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ แม้เขาจะอยู่ในห้องน้ำ

“เสี่ยวเซียวค่ะ เธอทะเลาะกับพี่ชายคนรองของฉัน เลยโทรมาบ่นให้ฉันฟัง”

เจียงเหยาอธิบาย “เสี่ยวเซียวรู้ว่าแฟนของพี่คนรองมีบางอย่างผิดปกติ และด้วยนิสัยของเสี่ยวเซียว เธอดันไปบอกพี่รองโดยตรงน่ะสิคะ พี่รองเขาไม่เชื่อเธอและคิดว่าเสี่ยวเซียวสร้างปัญหาให้เขา พวกเขาเลยทะเลาะกันค่ะ”

“แม้ว่านิสัยของเสี่ยวเซียวจะคาดเดาไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ใช่คนโกหกนะ” ลู่ชิงสีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “ถ้าเธอบอกอย่างนั้น ก็น่าจะเป็นความจริง เตือนพี่รองคุณของคุณหน่อยก็ดีนะ”

“ฉันรู้ค่ะ พูดกันตามตรง ฉันเองก็ไม่ชอบแฟนคนนี้ของพี่รองเหมือนกัน”

เจียงเหยาถอนหายใจ “เธอคบกับพี่รองมาหลายปีแล้ว ทุกครั้งที่ครอบครัวเราขอแต่งงาน เธอก็ไม่เห็นด้วย เธอบอกว่ายังเร็วเกินไป และเธอไม่อยากจะแต่งงานเร็วขนาดนี้ เธอผลัดแล้วผลัดอีก พ่อแม่ของฉันบอกว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่พอใจกับครอบครัวของเรา มีเพียงพี่รองเท่านั้นที่หลงเธอหัวปักหัวปำ”

ผู้ใหญ่ต่างก็เคยเห็นคนมามากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงมีความรู้มากกว่าเด็กอยู่เสมอ ตอนที่พ่อแม่เจียงบอกว่าลู่ชิงสีเป็นคนดี พวกเขาคิดไม่ผิด ลู่ชิงสีเป็นคนดีที่หายากในโลกใบนี้

พ่อเจียงและแม่เจียง กล่าวว่าแฟนของเจียงเล่ยไม่ใช่คนดี และความเป็นจริงก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คนที่สามารถมีชีวิตที่มั่นคงกับเจียงเล่ยได้

หวังเสี้ยน แฟนของเจียงเจียที่เป็นผู้หญิงเงียบ ๆ ไม่รู้เลยว่าจะทำให้ใครมีความสุขได้หรือไม่ แต่เธอก็เป็นคนที่เชื่อฟังเป็นอย่างมาก

เมื่อชาติที่แล้ว หลังจากที่เจียงเจียและหวังเสี้ยนแต่งงานกัน การแต่งงานของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข ชีวิตหลังแต่งงานก็มีความสุขพร้อมกับลูก ๆ ของพวกเขา

เจียงเหยาคำนวณเวลางานแต่งงานของเจียงเจียและหวังเสี้ยนที่กำลังจะจัดขึ้น เจียงเหยายังคงตั้งตารอคอยพี่สะใภ้ที่จะย้ายเข้ามาในบ้าน

เจียงเหยารู้เรื่องของเจียงเจียและเจียงเล่ยอยู่ก่อนแล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับพวกเขาดี

เจียงเจียไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แต่กลับเป็นเจียงเล่ยที่น่าเป็นห่วง

เจียงเหยาถอนหายใจ “พวกเราไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับแฟนของพี่รองหรอกค่ะ แต่เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่าตอนนี้พี่รองรักเธอมาก เฮ้อ เวลาที่ผู้ชายตกหลุมรักผู้หญิงก็เหมือนเขาไม่มีสมอง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือความดื้อรั้นของเขา”

ลู่ชิงสีแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจที่เจียงเหยาพูด เขาหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นเช็ดผมที่เปียกและกระตุ้นให้เจียงเหยาไปอาบน้ำ

หลังจากที่เจียงเหยาเข้าไปในห้องน้ำ ลู่ชิงสีก็ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียวและเย้ยหยัน “รสนิยมของเจียงเหยาในการเลือกภรรยาจะเป็นยังไงนะ เมื่อเทียบกับผม? ครั้งแรกที่ผมนึกถึงคุณ ดวงตาของผมก็ร้อนแรง หากเจียงเล่ยก็เป็นอย่างผมในตอนนี้ คุณก็ไม่ต้องกังวลอะไรเกี่ยวกับเขา”

เจียงเหยาหัวเราะออกมาเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น

“ใช่ ใช่ ใช่ คุณมีดวงตาแห่งไฟและทองคำ!นี่นะ” เจียงเหยาไม่รู้ว่าจะหักล้างเขาอย่างไร เป็นดวงตาแห่งไฟและทองคำของเขาไม่ใช่หรือไงที่เขาถูกเธอทรมานถึง 11 ปี?

แต่ดูเหมือนตอนนี้เขาจะสนุกกับมัน

เจียงเหยาอาบน้ำสบาย ๆ และสระผมใช้เวลาเกือบชั่วโมงก่อนจะออกจากห้องน้ำ

ลู่ชิงสีรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน เมื่อเจียงเหยาออกมา เขาชำเลืองมองเธอและพูดจาส่อเสียดเธอ “คุณผู้หญิง ใช้เวลานาน พอ ๆ กับการคลอดลูกเลยนะ”

__

ตอนที่ 648 อย่าตำหนิฉัน

หลังจากบ่น เขาก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแห้งจากเจียงเหยาและกดเธอลงบนโซฟา ก่อนจะนั่งข้างเธอเพื่อช่วยเธอเป่าผมให้แห้ง

ภรรยาคนสวยเพิ่งจะออกจากห้องน้ำ แก้มแดง ๆ ช่างนุ่มและอ่อนโยน ราวกับลูกพีชแสนอร่อย

ลู่ชิงสีฟุ้งซ่านไปในทันที เขาไม่ได้หยุดสิ่งที่เขาทำ แต่ดวงตาสีดำคู่นั้นของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธออย่างไม่วางตา

เขาเก็บมันไว้เป็นเวลานาน แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขากดเธอลงบนโซฟาแล้วจูบ

ลู่ชิงสีสาบานว่าในตอนแรก เขาเพียงแค่อยากจูบเธอเพื่อสนองความอยากของเขาเท่านั้น...

ลู่ชิงสี อ๊า... ลู่ชิงสี...“เจียงเหยานอนอยู่บนโซฟา นิ้วของเธอสั่น เมื่อเธอชี้ไปที่ลู่ชิงสีที่อยู่ข้าง ๆ เธอ”...”

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ผู้ชายคนนี้กลายเป็นหมาป่าผู้หิวโหยได้อย่างง่ายดาย

เขาไม่ได้บอกหรอกหรือว่าจะพาเธอไปกินข้าวหลังจากอาบน้ำเสร็จ? ฮ่าฮ่า เธอต้องขายตัวเองก่อนถึงจะได้กินข้าวล่ะสิ?

“ใจเย็น ๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เสร็จแล้วจะพาไปกินข้าว” หลังจากกินและดื่มจนพอใจแล้ว เขาจะได้มีความสุขมากกว่า ลู่ชิงสีจับนิ้วของเธอ วางไว้ที่ริมฝีปากของเขา และจูบมันเบา ๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา “อย่าโทษผมนะ”

เนื่องจากสิ่งที่เกิดขึ้นบนโซฟา ทำให้ผมไม่มีหยดน้ำอีกต่อไปแล้ว หลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว เจียงเหยาสะพายกระเป๋าไว้ด้านหลังแล้วออกไปพร้อมกับลู่ชิงสี

ทั้งสองไม่ได้เดินไปไหนไกล พวกเขาเลือกร้านอาหารใกล้ ๆ กับโรงแรม

หลังจากผลักประตูเข้าไป ก็หาที่นั่งว่างและนั่งลง ลู่ชิงสีก็เรียกพนักงานมาสักอาหาร เขาสั่งอาหารโดยไม่จำเป็นต้องหยุดและถามเจียงเหยา ว่าเธอต้องการกินอะไร เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าภรรยาของตนชอบอะไร

“หลังทานอาหารเสร็จ ผมจะไปส่งคุณที่มหาวิทยาลัย คุณจะได้เข้าเรียนด้วย อุณหภูมิในเมืองหนานเจียงจะลดลงในอีกสองสามวันข้างหน้า คุณเปลี่ยนเสื้อที่หนากว่านี้ ก่อนที่จะไปเรียนในช่วงบ่าย ผมจะแวะไปซื้อของ เสร็จแล้วจะไปรับคุณทานข้าวเย็น”

หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น เขาเห็นเจียงเหยากำลังส่งข้อความถึงใครบางคนทางโทรศัพท์ และเขาไม่รู้ว่าเธอกำลังฟังเขาพูดอย่างจริงจังหรือเปล่า ลู่ชิงสีกล่าวต่อ “คืนนี้อยู่กับผมที่โรงแรมนะ พรุ่งนี้เช้าผมจะไปส่งคุณไปเรียน หลังจากคุณเรียนเสร็จในช่วงบ่าย ผมจะไปรับและพากลับโรงแรม ก่อนที่ผมจะจากไป ผมจะไปรับไปส่งคุณแบบนี้เอง”

เจียงเหยากำลังส่งข้อความหาเหวินเสวี่ยฮุ่ย เพราะเธอทำนั่นนี่หลายอย่าง เมื่อลู่ชิงสีพูดกับเจียงเหยา เธอจึงไม่ได้ฟังเขาอย่างจริงจัง ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอเพียงพยักหน้าแล้วตอบรับ

ลู่ชิงสีไม่รีบร้อน เขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบและรอให้เธอกลับมาสนใจเขา เมื่อเขาก้มดูโทรศัพท์ในมือของเธอ ลู่ชิงสีรู้สึกว่าเขาไม่ควรซื้อโทรศัพท์ให้กับเธอเลย ตอนนี้โทรศัพท์มีความสำคัญต่อเธอมากกว่าเขาไปแล้ว

อืม หรือยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่อีกฟากของมือถือมีความสำคัญมากกว่าเขา

ลู่ชิงสีเดาว่าเธอคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเจียงเหยา แต่เขากลับรู้สึกอิจฉามากขึ้น เขาไม่ได้เห็นเจียงเหยาใช้เวลากับเพื่อนร่วมห้องของเธอนานแบบนี้มากก่อน เป็นเองยากสำหรับพวกเขาที่จะอยู่ด้วยกัน แต่เธอก็ยังสนิทสนมกับเพื่อนร่วมห้องของเธอ สถานะของเขาดูจะลดลงเป็นอย่างมาก

เจียงเหยากลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง หลังจากตอบข้อความเสร็จ ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลู่ชิงสี ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ “ช่วงสองสามวันที่คุณจะอยู่เมืองหนานเจียง คุณจะทำหน้าที่ขับรถรับส่งฉันจากมหาวิทยาลัย?”

เธอคิดว่าเขาจะให้เธออยู่กับเขาตลอด 24 ชั่วโมงเสียอีก