539 - ดินแดนปิดผนึกชีวิต

1849 - ดินแดนปิดผนึกชีวิต

ดินแดนที่รกร้างแห่งนี้ถูกมองว่าเป็นคุกทั้งแปดของอาณาจักร ด้านล่างนั้นซ่อนดินแดนปิดผนึกชีวิตไว้จริงหรือ?

ร่างกายของสือฮ่าวเริ่มตึงเครียด สถานที่แห่งนี้ยังคงอยู่ในสภาพที่ดี ต้องมีสิ่งมีชีวิตโบราณอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ

ใครบางคนในระดับนั้นสามารถเผชิญหน้ากับการรุกรานของอีกฝ่ายได้อย่างใจเย็น นี่คือโลกที่ถูกแบ่งแยกออกจากเก้าสวรรค์สิบพิภพไม่ได้รับผลกระทบจากข้อพิพาทที่มีอยู่ในโลกนี้

สือฮ่าวเคยไปเยี่ยมชมโลกไม้กางเขนหยินหยาง แต่สถานที่แห่งนั้นพังพินาศไปแล้ว มันไม่ได้เป็นพื้นที่ปิดผนึกอีกต่อไป

ตอนนี้เขากลับมายังอาณาจักรที่ตกต่ำ แต่ลงเอยด้วยการเผชิญหน้ากับดินแดนปิดผนึกอีกครั้ง? บางทีเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่

ว่ากันว่าเมื่อมาถึงสถานที่ประเภทนี้ มันเป็นดินแดนที่เข้าไปได้แต่ไม่สามารถออกมาได้ แม้แต่ร่างที่แปรปรวนจากสวรรค์ก็ต้องตาย!

สือฮ่าวเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นและถอนหายใจเบาๆ เขากลับมาสู่อาณาจักรที่ตกต่ำด้วยความยากลำบากเช่นนี้ แต่กลับต้องมาเจอภัยคุกคามชีวิต

ดินแดนปิดผนึกปิดกั้นเส้นทางของเขาไม่ให้สามารถข้ามทะเลทรายอันยิ่งใหญ่นี้ได้

ในขณะเดียวกันด้านหลังเขาคือเส้นทางนั้นบันไดหินที่นำไปสู่สามพันแคว้น

ตอนนี้เขามีทางเลือกสองทางคือเดินไปข้างหน้าหรือเดินตามบันไดหินกลับเข้าไปในสามพันแคว้นอีกครั้ง

อย่างไรก็ตามเมื่อสือฮ่าวหันกลับมาใบหน้าของเขาก็ดูแข็งกร้าวเล็กน้อย เส้นทางนั้นไปไหน? ทำไมมันถึงหายไป?

พื้นที่ด้านหลังของเขาว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์บันไดสวรรค์ในความว่างเปล่าเส้นทางสู่อาณาจักรที่สูงขึ้นอยู่ไหน? บันไดหินที่ยาวมากนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย

สือฮ่าวรู้สึกปวดหัวทันที ทำไมเส้นทางนั้นถึงหายไป? แล้วเขาจะกลับไปยังสามพันแคว้นในอนาคตได้อย่างไร?

เขานึกถึงตัวเองทันที ในขณะที่เผชิญกับอันตรายเขาควรต้องคิดถึงอนาคตของตัวเองหรือ? มันมีปัญหามากมายอยู่แล้วในขณะนี้ เส้นทางของเขามีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือต้องมุ่งหน้าต่อไป

ท้องฟ้ามืดครึ้มไม่สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ได้ แต่สถานที่แห่งนี้ก็ไม่ได้ถูกล้อมรอบด้วยความมืด มันเป็นเหมือนช่วงเย็นที่เงียบสงบมีแสงสีแดงเล็ดลอดออกมาเล็กน้อย

สือฮ่าวก้าวไปข้างหน้า เนื่องจากเขาไม่มีทางเลือกเขาได้แต่มุ่งหน้าต่อไป!

ซุป!

แสงสีทองพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของเขารัศมีพลังอันดุร้ายของราชสีห์ผู้กล้าปรากฏขึ้น สิงโตสีทองถูกปล่อยออกมาโดยปรากฏตัวบนดินแดนอันเงียบสงบนี้

ราชสีห์ผู้กล้านั้นทรงพลังอย่างถึงที่สุดมันมีสายเลือดที่หายาก มันจ้องมองอย่างว่างเปล่าชั่วขณะ หลังจากทำใจได้แล้วมันก็อุทานออกมาอย่างตื่นตระหนก

“นี่คืออาณาจักรที่ต่ำกว่าหรือ” นอกจากนี้ยังพบว่าสิ่งนี้ยากที่จะเชื่อเล็กน้อยเพราะมันมีกลิ่นหอมของยาเซียนอันล้ำค่า กลิ่นนี้ทำให้มันมึนเมาผ่อนคลายไปทั้งร่างกายคล้ายกับกำลังเดินเข้าสู่ดินแดนเซียน

สือฮ่าวกระโดดขึ้นไปบนหลังมันพร้อมกับชี้ให้มันมุ่งหน้าต่อไป

“ดินแดนปิดผนึก?” สิงโตสีทองกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก มันเห็นแผ่นป้ายศิลาที่อยู่ด้านหน้าอย่างชัดเจน สถานที่แห่งนี้ไม่สามารถเข้าไปได้ มีเพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่

น่าเสียดายที่มันไม่รู้จักอักขระสองตัวแรก นี่คือชื่อของเขตหวงห้าม!

“หรือทุกครั้งที่มีอันตรายข้าจะต้องเดินหน้าไปก่อน” สิงโตทองไม่พอใจ

สือฮ่าวกำลังครุ่นคิดถึงความหมายของตัวอักษรทั้งสองโดยไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งอื่น เขารู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์พิเศษซึ่งไม่ใช่ตัวอักขระเซียนตามปกติ

ราชาแห่งดินแดนปิดผนึกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลที่มีความภาคภูมิใจในตัวเอง บางทีการตั้งชื่อดินแดนของพวกเขาอาจจะเป็นตัวอักขระที่พวกเขาประดิษฐ์ขึ้นเอง

“ข้าน้อยสือฮ่าวไม่ได้มีเจตนาล่วงล้ำเข้ามาที่นี่ หวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากผู้อาวุโส” สือฮ่าวตะโกนออกมา ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องผ่านสถานที่แห่งนี้มันไม่มีทางเลือกอื่นเขาจึงทำได้เพียงก้มศีรษะลง

หงหลง!

ทันทีที่เขาพูดจบดินแดนปิดผนึกที่อยู่ด้านหน้าก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าอัศจรรย์ ทุ่งสมุนไพรเปล่งประกายกลิ่นหอมฟุ้งออกมา ต้นยาเซียนเริ่มเคลื่อนไหววิ่งไปวิ่งมาเหมือนกับเด็กๆ

อย่าบอกนะว่าต้นไม้ทั้งหมดนี้คือยาเซียนจริงๆ?

แม้ว่าเขาจะยังอยู่ห่างไกล แต่จิตใจของสือฮ่าวก็กระโดดโลดเต้น ยาเซียนและยาขั้นเทพที่อยู่ที่นี่นั้นน่าอัศจรรย์ใจเกินไป

เสาแห่งแสงพุ่งออกมาทีละต้นอย่างรวดเร็วพวกมันแทงทะลุท้องฟ้าเหมือนเสาค้ำสวรรค์ ฉากนั้นยิ่งใหญ่และน่าตกใจมาก

อย่างไรก็ตามแม้แต่เสาแสงศักดิ์สิทธิ์ที่งดงามก็ไม่สามารถส่องสว่างรอบๆได้อย่างสมบูรณ์ ในทางกลับกันทุกอย่างกลับมืดลงเล็กน้อยมีเพียงบริเวณใกล้เคียงเท่านั้นที่หมุนวนไปด้วยความสว่างไสว

“เจ้าเป็นใครถึงกล้ามารบกวนดินแดนปิดผนึก” เสียงเย็นชาดังออกมาจากความว่างเปล่า

สือฮ่าวสั่นสะท้านไปถึงข้างใน เขาไม่คิดว่าจะมีเสียงตอบกลับมาอย่างรวดเร็วขนาดนี้

“ข้าน้อยนามสือฮ่าว ทำให้ผู้อาวุโสขุ่นเคืองโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้ากำลังผ่านสถานที่แห่งนี้เพียงหวังว่าจะได้กลับบ้าน…”

สือฮ่าวอธิบาย ไม่ว่าเขาจะเย่อหยิ่งแค่ไหนก็ไม่มีทางที่เขาจะท้าทายดินแดนปิดผนึกได้ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะบังคับโทนเสียงของตัวเองให้อ่อนน้อมถ่อมตนมากที่สุด

“ก่อนหน้านี้เราได้สร้างแผ่นป้ายศักดิ์สิทธิ์ไว้ด้านหน้า มันบอกไว้อย่างชัดเจนว่าผู้ที่เข้าสู่ดินแดนแห่งการพักผ่อนจะต้องตายทั้งหมด กฎคือกฎไม่สามารถฝ่าฝืนได้”

ในส่วนลึกของดินแดนปิดผนึกเสียงนั้นยังคงเงียบมากไม่แสดงอารมณ์ใดๆ อย่างไรก็ตามมันเหมือนเสียงฟ้าร้องที่กระแทกเข้าใส่ใบหูของสือฮ่าว อำนาจของคนผู้นี้น่ากลัวมากเกินไปนี่จะต้องเป็นสิ่งมีชีวิตอมตะอย่างแน่นอน?

ฝ่ายตรงข้ามต้องการที่จะสังหารเขาทันที เขาเพิ่งเข้ามาใกล้สถานที่แห่งนี้ก็ถือได้ว่าเป็นการกระตุ้นหายนะร้ายแรงแล้วอย่างนั้นหรือ?

ในความคิดของเขาการดำรงของสิ่งมีชีวิตในดินแดนปิดผนึกนั้นไร้เหตุผลมากเกินไป

ขนของสิงโตสีทองทั้งหมดตั้งตรงด้วยความหวาดกลัว มันน่าสยดสยองอย่างยิ่ง พวกเขาล่วงล้ำเข้าสู่ดินแดนปิดผนึกแล้วพวกเขายังจะมีโอกาสรอดออกไปอีกหรือ?

“แผ่นป้ายนั้นอยู่ที่ไหนข้ามองไม่เห็นมัน?” สือฮ่าวถามออกไปอย่างสงบนิ่ง

คนที่กล้าโต้เถียงกับราชันย์ดินแดนปิดผนึกนั้นมีเพียงไม่กี่คน สิงโตสีทองเหงื่อแตกทันที ฮวงกำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง!

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นจากส่วนลึกของดินแดน “ดูเหมือนว่ามันจะหายไปจริงๆ เวลา…ช่างไร้ความปรานี”

เมื่อเขาพูดจบหินที่ถูกบดละเอียดสองสามก้อนก็ดังขึ้นอย่างช้าๆพวกมันกลายเป็นแผ่นป้ายศิลาอยู่ด้านหน้าของสือฮ่าว

เห็นได้ชัดว่าแผ่นป้ายนี้ดำรงอยู่มาเป็นเวลานานมากกว่ายุคอันยิ่งใหญ่นี้อย่างแน่นอน แม้ว่ามันจะถูกสร้างขึ้นใหม่แต่ร่องรอยของความเก่าแก่ของมันก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

สือฮ่าวยังคงสงบ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้สัมผัสกับความรู้สึกของเวลาที่ไหลย้อนกลับ แผ่นป้ายศิลานั้นดูเหมือนจะปรากฏขึ้นจากสายน้ำแห่งกาลเวลา

“แม้ว่าแผ่นป้ายศิลาจะสูญสลายไปแล้ว แต่กฎก็ยังเป็นกฎไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้” สิ่งมีชีวิตนั้นกล่าวว่า เขายังไม่ได้ตั้งใจที่จะปล่อยสือฮ่าวและสิงโตทองไป

“อย่างไรก็ตามข้าสามารถปล่อยทุกคนที่อยู่ในตัวของเจ้าออกไปได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่รู้เรื่องอะไรเพียงติดตามเจ้ามาเท่านั้น” เสียงโบราณนั้นดังออกมาอีกครั้ง

ครั้งนี้สือฮ่าวไม่ได้โต้เถียง เขารู้สึกยินดีที่คนอื่นสามารถรอดไปได้โดยไม่พบความเสี่ยงที่นี่

ด้วยเสียงดังก้องร่างของสือฮ่าวก็เปล่งประกาย เรือรบลำหนึ่งบินออกจากอกของเขาค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นจนกลับสู่ขนาดปกติ

ในเวลานี้ทุกคนที่อยู่บนเรือเหล่านั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกภายนอก

“ลูกข้าพวกเรากลับมาถึงบ้านแล้วหรือ?” ฉินอี้หนิงถาม

“ใช่เรามาถึงแล้ว” สือฮ่าวตอบ

“พวกท่านเดินทางไปก่อนไปรอข้าที่หมู่บ้านหินผา ข้ามีเรื่องสนทนากับผู้อาวุโสที่อยู่ด้านใน”

เขาไม่กล้าบอกความจริงกับพวกเขาเพราะกลัวว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง

ในเวลาเดียวกันแสงศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นในดินแดนปิดผนึก เส้นทางสีเงินปรากฏขึ้น มันเป็นถนนสีเงินซึ่งยื่นเข้าสู่ท้องฟ้ามุ่งหน้าออกไปนับแสนลี้

นี่เป็นเส้นทางที่ทำให้สามารถออกจากดินแดนปิดผนึกแห่งนี้

“นี่คือ…”

สือจื่อหลิงและฉินอี้หนิงไม่ใช่คนโง่เขลา พวกเขาได้กลิ่นของยาเซียนพวกเขาจึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“รีบออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้ไปรอข้าที่หมู่บ้านหินผา!” สือฮ่าวเตือนอีกครั้งน้ำเสียงของเขาจริงจังอย่างมาก

ทั้งสองเผยให้เห็นถึงความกังวล พวกเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่เมื่อพวกเขาเห็นการแสดงออกของสือฮ่าว พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรีบขับเรือออกจากสถานที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว

เรือรบแล่นตามทางสีเงินและหายลับไปในพริบตา