บทที่ 55 ไอ้เวรนี่โชคดีจริงๆ!
ขณะที่ลู่เจ๋อทำงานเหมือนผึ้งเก็บสมุนไพรวิญญาณ ผู้ชมก็ตระหนักว่าเนื่องจากเขาฆ่าสัตว์วิญญาณระดับ 9 ไป 2 ตัว คะแนนของลู่เจ๋อจึงเพิ่มขึ้นอย่างมากและขึ้นเป็นอันดับ 1
อันดับ 1 คนเดิม ‘คาซือฉี’ เป็นเพียงหลิงหวู่ระดับ 5 เขาเป็นอัจฉริยะ แต่เขาต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อฆ่าสัตว์วิญญาณระดับ 6
ถ้าเขาโชคร้ายและเผชิญหน้ากับสัตว์วิญญาณระดับ 7 เขาจะต้องวิ่งหนี
แต้มของสัตว์วิญญาณระดับ 9 นั้นมากกว่าสัตว์วิญญาณระดับ 7 หลายเท่า
“ไม่น่าแปลกใจที่ลู่เจ๋อไม่สนใจคะแนนเลย เขาคงมั่นใจมาก”
“ใช่ เขาสามารถฆ่าสัตว์วิญญาณระดับ 9 ขั้นสุงสุดได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าเขาลงจอดในป่าหินเหลือง คะแนนของเขาจะพุ่งสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง?”
“ลู่เจ๋ออยู่ยงคงกระพัน!”
เมื่อเห็นคะแนนของลู่เจ๋อที่อยู่อันดับ 1 ครูใหญ่ก็อดยิ้มไม่ได้ “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลู่เจ๋อก็เป็นอัจฉริยะจริง ๆ บางทีนักเรียนของเราอาจจะได้รับจดหมายแนะนำของมหาวิทยาลัยสหพันธ์จริง ๆ!”
ครูคนอื่น ๆ ก็ยิ้ม
สิ่งนี้เป็นประโยชน์กับทุกคน
แน่นอนว่าหลี่เหลียงเป็นคนที่มีความสุขที่สุด
หลี่เหลียงไอ้เวรนี่โชคดีเกินไปแล้ว!
ถ้าลู่เจ๋อเป็นนักเรียนของพวกเขา พวกเขาก็ยิ้มเหมือนกัน!
หลี่กวงและแฮร์รี่ได้ส่งลิ้งค์ถ่ายทอดสดของลู่เจ๋อไปยังสถาบันแล้ว และมหาวิทยาลัยของพวกเขาก็ได้เริ่มประเมินระดับทรัพยากรที่นักเรียนคนนี้จะได้รับแล้ว
ถ้าลู่เจ๋อไม่ตาย เขาจะกลายเป็นสุดยอดพลังต่อสู้ของเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างแน่นอน!
ยิ่งมีคนแข็งแกร่งมากเท่าไร มนุษยชาติก็ยิ่งมีความมั่นคงมากขึ้นเท่านั้น
นี้เป็นสิ่งที่ดี
ครู่ต่อมา ลู่เจ๋อก็เสร็จสิ้นการรวบรวมสมุนไพรวิญญาณทั้งหมด
ลู่เจ๋อวางสมุนไพรวิญญาณไว้ในแหวนเก็บของแล้วลุกขึ้นอย่างมีความสุข
วันนี้วันที่ 2 แล้ว เขามีเวลาไม่มาก
ลู่เจ๋อกดสร้อยข้อมือสีดำเรียกแผนที่ขึ้นมา หลังจากยืนยันทิศทางแล้ว ลู่เจ๋อก็แตะพื้น และสายลมเบา ๆ ก็ล้อมรอบร่างกายเขาจากนั้นเขาก็กลายเป็นภาพเบลอ
ระยะทางที่สั้นที่สุดคือการวิ่งเป็นเส้นตรง
แม้ว่าลู่เจ๋อจะพบกับอาณาเขตของสัตว์ร้ายตัวไหนเขาก็พุ่งเข้าใส่ สัตว์ร้ายโกรธจัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ลู่เจ๋อเร็วเกินไป เขาเร็วกว่าตอนที่เขาต่อสู้ด้วยซ้ำ
ทุกครั้งที่บอสออกมาพวกมันก็เห็นเพียงแผ่นหลังที่มีความสุขของลู่เจ๋อหายไป บางทีสมบัติบางอย่างในอาณาเขตของมันก็อาจหายไปพร้อมกับลู่เจ๋อ
หัวใจของพวกมันมีเลือดออก!
ผู้ชมมองทุกอย่างโดยไม่พูดอะไร
“ฉันรู้สึกว่าน้องชายลู่เจ๋อเต็มไปด้วยความสุข”
“แม้จะไม่ได้คะแนน แต่มีความสุขก็พอแล้ว”
“เขาเร็วกว่าเดิมได้ยังไง…”
“บางทีลู่เจ๋อยังไม่ได้ใช้พลังเต็มที่? ถ้างั้น…”
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ดังกล่าว ผู้ชมก็ไม่อยากจะเชื่อ
“…คุณสังเกตไหม นักเรียนคนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังป่าแสงลอยฟ้า ฉันเป็นซวนหวู่ ฉันมักจะไปล่าสัตว์ที่นั่น ดังนั้นฉันมองไม่ผิดแน่”
ทุกคน "…"
น่ากลัว!
"เฮ้…คิดว่าน้องชายลู่เจ๋อจะฆ่าสัตว์ร้ายหรือขโมยสมุนไพรวิญญาณ?”
ทุกคนกุมหัวใจและพิมพ์ว่า:
“ฉันเลือกที่จะเลิกคิด”
“ฉันเลือกที่จะเลิกคิด”
“ฉันเลือกที่จะเลิกคิด”
คำนี้ปรากฏขึ้นซ้ำ ๆ ในส่วนความคิดเห็น
ในห้องเรียนของลู่หลี่ อลิซกำลังนอนอยู่บนโต๊ะ เธอหัวเราะกับเสียงคำรามอันเจ็บปวดของสัตว์ร้ายที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังร่างที่รวดเร็วของลู่เจ๋อ
“ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่า…รุ่นพี่ใจร้ายมาก…เราไม่ต้องการสมุนไพรวิญญาณมากขนาดนั้นสักหน่อย…”
ปากของลู่หลี่กระตุก เธอปัดผมยาวและยิ้ม “บางที พี่ชายอาจกำลังเตรียมตัวสำหรับฤดูหนาว”
เธอโกรธนิดหน่อย ผู้ชายคนนั้นสนใจเดิมพันของเธอรึเปล่า!
ถ้าแพ้อย่าโทษเธอแล้วกัน!!
“พัฟ…”
อลิซกุมท้องและเริ่มหัวเราะอีกครั้ง
คนอื่น ๆ ในห้องเรียนมองหน้าจอด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วมองไปที่ลู่หลี่ พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไร
วันนี้ลู่เจ๋อทิ้งร่องรอยแห่งความสุขไว้ระหว่างทางไปยังป่าแสงลอยฟ้า
พระอาทิตย์ค่อย ๆ ลับขอบฟ้าไป และแสงยามพลบค่ำก็ดึงเงาทอดยาวออกไปบนผืนป่าหิน
ลู่เจ๋อวิ่งอย่างไม่ลดละ และเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวของสัตว์ที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเขายังคงดำเนินต่อไป
ไม่นาน เสาหินก็ค่อย ๆ หายากขึ้น
พื้นดินไม่ใช่หินสีเหลืองที่แข็ง ๆ อีกต่อไป แต่เป็นโคลนสีเทา
ลู่เจ๋อหยุด
ข้างหน้าเขาเป็นป่าขนาดใหญ่
ต้นไม้สูงหลายร้อยเมตร
พุ่มไม้หนาทึบปกคลุมท้องฟ้าจนแสงแดดส่องเข้าป่าไม่ได้
อย่างไรก็ตาม ผืนป่าที่ควรจะมืดมิดเนื่องจากขาดแสงแดดกลับมีสีสันต่าง ๆ ฉายไปทั่วผืนป่าทำให้มันสวยงามมาก
นี่คือป่าแสงลอยฟ้า
ภูมิภาคเดียวที่มีสัตว์ระดับซวนหวู่บนดาวเคราะห์หนานเฟิง และว่ากันว่าเป็นสถานที่ที่สวยงามที่สุดในหนานเฟิง
แสงที่เปล่งประกายราวกับความฝันนั้นเกิดจากตะไคร่น้ำที่เกาะอยู่ทั่วป่า ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของป่าแห่งนี้
ตะไคร่น้ำเหล่านี้ดูเหมือนกัน แต่กลับเปล่งแสงแตกต่างกัน
บ้างก็ขาว บ้างก็เหลือง บ้างก็แดง บ้างก็เขียว
เนื่องจากตะไคร่น้ำปล่อยแสงตลอดเวลา ลู่เจ๋อจึงพบเสาหินใกล้ ๆ ขอบป่าเพื่อนอนต่ออีกคืน พรุ่งนี้เขาจะเข้าป่า
------------------------
