ตอนที่ 78 ให้ข้าช่วยรึ ? เจ้าไม่คู่ควรได้รับการช่วยเหลือจากข้า 

ตอนที่ 78 ให้ข้าช่วยรึ ? เจ้าไม่คู่ควรได้รับการช่วยเหลือจากข้า

หลังจากรู้เหตุผลการมาของซุยฝูแล้ว เจียงเฉินก็ยินดีตอบรับคำเชิญของซุยฝู

หอการค้ารอยพระจันทร์นั้นแข็งแกร่ง สมาคมของพวกเขากระจายไปกว่าครึ่งหนึ่งของประเทศ

หากเขาสามารถช่วยเหลือผู้คนของหอการค้ารอยพระจันทร์ได้หละก็ สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์ต่อเขาและไม่ต้องห่วงเรื่องอันตรายอะไรอีก

ยี่สิบนาทีต่อมาซุยฝูก็พาเจียงเฉินมาถึงลานบ้านของหอการค้ารอยพระจันทร์

เมื่อเข้าไปในลาน เจียงเฉินพบว่ามีคนอยู่ประมาณหนึ่งโหลยืนอยู่ในลานบ้าน

ที่แถวหน้า ชายวัยกลางคนในชุดขาวและชายหนุ่มชุดสีม่วงในวัยยี่สิบต้นๆกำลังยืนอยู๋ข้างๆกัน

ข้างหลังพวกเขามีผู้คนประมาณโหลหนึ่งที่สวมชุดของหอการค้ารอยพระจันทร์ พวกเขาดูเหมือนกับนักเล่นแร่แปรธาตุและผู้ฝึกสัตว์อสูรของหอการค้ารอยพระจันทร์

แต่ระดับของพวกเขาไม่สูงนัก พวกเขาอยู่เพียงระดับ 2 เท่านั้น

ตอนนี้เอง สายตาของพวกเขาทั้งหมดกำลังจ้องมองไปที่อินทรียักษ์ที่อยู่กลางบ้าน

นกอินทรียักษ์มีขนาดใหญ่มาก และมีความยาวฟุตกว่าพร้อมกับปีกที่ส่องแสงออกมาจางๆพร้อมกับเสียงฟ้าร้องเบาๆ

แต่สภาพของนกอินทรีตัวนี้ดูยุ่งเหยิงและร่างกายก็เต็มไปด้วยเลือด ลมหายใจของมันบางเบาเป็นอย่างมาก เพียงแวบแรกที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ามันกำลังบาดเจ็บสาหัส

เหยี่ยวปีกสายฟ้า สัตว์อสูรระดับ 3  !

และมันคือเหยี่ยวปีกสายฟ้าที่กำลังบาดเจ็บ !

เมื่อมองไปที่เหยี่ยวยักษ์ที่อยู่ตรงกลางลาน เจียงเฉินก็ตกใจเช่นกัน

เป็นไปได้ไหมว่าที่ซุยฝูขอให้เขามาที่นี่ก็เพระาเจ้าเหยี่ยวปีกสายฟ้าที่อยู่ตรงหน้านี้

“อาจารย์เยว่ ข้าเชิญท่านอาจารย์เจียงมาแล้ว”

ในขณะเจียงเฉินกำลังตกใจ ซุยฝูก็พาเขาไปหาชายวัยกลางคนในสุดขาวและกล่าวด้วยความเคารพ

ชายวัยกลางคนในชุดขาวมีอายุประมาณสี่สิบปี เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาและมีเสน่ห์ ร่างกายของเขาอัดแน่นไปพลัง

หัวใจของเจียงเฉินก็สั่นสะท้าน

ชายวัยกลางคนในชุดขาวผู้นี้แข็งแกร่งมาก ข้าเกรงว่าอย่างน้อยเขาน่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งที่อยู่ในระดับก่อกำเนิดหรือกระทั่งระดับหลอมแก่นก็เป็นได้  !

“ผู้จัดการชุย อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้คือผู้ใช้อาคมระดับ 3 ที่ท่านพูดถึง?”

ในขณะที่เจียงเฉินยังคงมองดูชายวัยกลางคนที่สวมชุดขาวอยู่ข้างหน้าเขา เสียงเยาะเย้ยก็ดังขึ้น

เจียงเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและพบว่าเด็กหนุ่มชุดม่วงที่อยู่ถัดจากชายวัยกลางคนชุดขาวกำลังมองมาที่เขาด้วยความรังเกียจ

“ท่านอาจารย์คง ท่านอาจารย์เจียงเป็นผู้ใช้อาคมระดับ 3 จริงแท้แน่นอน และยังเป็นผู้ใช้อาคมระดับสามของเมืองหินอัศนีนี้ด้วย ”

เมื่อเห็นเช่นนี้ซุยฝูก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ผู้จัดการชุย อาคมนั้นกล้างใหญ่และลึกซึ้ง และยังเปลี่ยนแปลงไปมาตลอดเวลา แม้ว่าท่านจะเรียนรู้เป็นเวลา 18 ปี ก็ยังเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นผู้ใช้อาคมระดับ 3 ได้  !”

“แม้แต่อัจฉริยะด้านการใช้อาคมของพระราชวังหลวงแห่งอาณาจักรต้าเซี่ยก็ยังมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ไปถึงระดับ 3 สาม ได้”

“อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้เทียบได้กับอัจฉริยะในหวังหลวงเหล่านั้นหน่ะ”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มชุดม่วงก็เย้ยหยันอย่างดูถูก

“ข้าจะเป็นผู้ใช้อาคมระดับ 3 หรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า ?  เจ้าเป็นบ้ารึ?”

เจียงเฉินไม่ีอให้ซูยฝูตอบแทน เขาองกลับไปที่ชายหนุ่มชุดม่วงอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ

“หนุ่มน้อย หอการค้าแห่งลายจันทร์เชิญเจ้ามาก็เพื่อรักษาเหยี่ยวปีกสายฟ้าตัวนี้ ”

“ในฐานะผู้ฝึกสัตว์อสูร ข้าได้คิดวิธีรักษาเหยี่ยวปีกสายฟ้าตัวนี้ไว้แล้ว แต่ข้านั้นต้องการความช่วยเหลือจากคนที่สามารถใช้อาคมจิตวิญญานระดับ 3  ได้”

“ถ้าเจ้าไม่สามารถสร้างอาคมหลอมจิตวิญญานระดับ 3 ไดด้ เจ้าก็อย่าทำให้ตัวเองเสียหน้าดีกว่า !”

“มิฉะนั้น... หากมีข้อผิดพลาดขึ้นระหว่างการรักษาา ผลที่ตามมานั้นเจ้าคงไม่อาจรับมือได้  !”

ชายหนุ่มที่สวมชุดสีม่วงจ้องไปที่เจียงเฉินด้วยสายตาที่เย็นยะเยือก

เด็กคนนี้กล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้าข้างั้นรึ  รนหาที่ตายนัก  !

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องการรักษาเหยี่ยวปีกสายฟ้าตัวนี้สินะ”

เจียงเฉินพยักหน้าและชำเลืองมองไปที่ชายหนุ่มชุดม่วงทันที และพูดอย่างเหยียดหยาม   "แต่... เจ้านั้นไม่คู่ควรได้รับการช่วยเหลือจากข้า!