ตอนที่ 23 แม้ว่าจะไม่มีระดับแต่ก็เก่งกว่าเจ้าละกัน
ตอนที่ 23 แม้ว่าจะไม่มีระดับแต่ก็เก่งกว่าเจ้าละกัน
“นี่ลุง ข้าขอแนะนำท่านนะ ท่านอย่ามองคนอื่นว่าต่ำต้อยนักเลย ท่านรู้ได้ยังไงว่าข้าไม่ใช่นักเล่นแร่แปรธาตุระดับหนึ่ง”
เมื่อเจียงเฉินได้ยินคำพูดของชายวัยกลางคน คิ้วของเขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เจ้าปากสุนัข ข้าหน่ะรึดูถูกผู้คน?”
ชายวัยกลางคนหัวเราะด้วยความโกรธ “หึ ถ้าเจ้าจะบอกว่าเจ้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหละก็ งั้นแสดงตราของนักรเล่นแร่แปรธาตุให้ข้าดูสิ”
“ตราของนักเล่นแร่แปรธาตุที่ท่านพูดถึงสมควรเป็นสิ่งนั้นใช่ไหมที่คุณแขวนอยู่บนหน้าอกของท่านหน่ะ”
เจียงเฉินเหลือบมองที่ป้ายทองแดงที่มีดาวสองดวงจางๆบนหน้าอกของชายวัยกลางคน
"ใช่ เพียงผ่านการประเมินของสมาคมเล่นแร่แปรธาตุและได้รับตราของนักเล่นแร่แปรธาตุมาเท่านั้นเจ้าจึงจะถือว่าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่แท้จริง !"
ชายวัยกลางคนก็พูดต่อด้วยสีหน้าดูถูก: “เจ้าหนู ถ้าเจ้ายังไม่สามารถเอาตรานักเล่นแร่แปรธาตุมาได้ เจ้าก็ไม่สิทธิ์ที่จะบอกว่าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตัน ข้าที่เป็นหัวหน้านักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตัน ไม่มีทางปล่อยให้เจ้าทำแบบนั้นแน่นอน!
"ฮิฮิ น่าตลกนัก เจ้าเด็กนั่นไม่มีแม้แต่ตราของนักเล่นแร่แปรธาตุแต่ก็ยังคิดจะมาสมัครเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุในศาลาเปาตันเนี่ยนะ "
"เจ้าโง่นี่มันแกล้งเล่นรึยังไง? เพียงแค่แกล้งเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุก็คิดว่าจะสามารถเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุได้จริงๆรึไง?”
“จูต้านฉือมีเมตตาเกินไปแล้ว ถ้าเป็นข้านะ เจ้าเด็กนี้ถูกโยน ออกไปแล้ว ”
การสนทนาของเจียงเฉินกับชายวัยกลางคนก็เริ่มดึงดูดความสนใจของเหล่าลูกค้าในร้าย เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเจียงเฉิน
"เหรียญตรานักเล่นแร่แปรธาตุรึ ? ข้าไม่มีจริงๆนั่นแหละ"
เจียงไม่สนใจการเยาะเย้ยรอบตัวเขาแม้แต่น้อย
จากนั้นเขามองไปที่ตราสัญลักษณ์การเล่นแร่แปรธาตุของชายวัยกลางคนและยิ้มอย่างแผ่วเบา: "ดูจากตราสัญลักษณ์ของท่านที่มีดาวสองดวงแล้ว ท่านสมควรเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสองใช่หรือไม่ ?"
ชายวัยกลางคนมองอย่างภาคภูมิใจ: “ใช่ ข้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสอง!”
“นักเล่นแร่แปรธาตุระดับสองยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยรึไง”
เจียงเฉินชำเลืองมองเขาอย่างดูถูก: "ข้าไม่ได้ดูถูกท่านนะ แต่ว่าท่านหน่ะเรียนรู้การเล่นแร่แปรธาตุมาหลายทศวรรษแล้ว แต่ก็ยังเป็นได้แค่นักเล่นแร่แปรธาตุระดับสองงั้นรึ ? เสียเวลาชีวิตแย่เลยนะนั่น "
เมื่อเจียงเฉินกล่าวเช่นนี้ ผู้คนมากมายรอบตัวเขาต่างตกตะลึง
พวกเขาทั้งหมดมองไปที่เจียงเฉินด้วยสายตาที่โง่เขลส ด้วยสายตาที่โง่เขลา
มีนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสองไม่มากนักในเมืองนี้
ยิ่งไปกว่านั้นจูหมิงหยวนที่อยู่จรงหน้าเขาก็ยังเป็นหัวหน้านักเล่นแร่แปรธาตุของศาลาเปาตันอีกด้วย ซึ่งนับได้ว่าเขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตูระดับสองที่ดีที่สุดและเขาก็ได้รับการยอมรับอีกด้วยว่าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่มีชื่อเสียงในเมืองหลิงหยุน
อย่างไรก็ตาม นักเล่นแร่แปรธาตุที่มีชื่อเสียงในเมืองหลิงหยุนกลับกำลังถูกเจ้าเด็กนี้กลั่นแกล้ง!
เด็กคนนี้ ข้าเกรงว่าเขาคงไปกินตีนหมีดีเสือมาใช่หรือไม่?
เหตุใดถึงมีความกล้าไปพูดเช่นนี้ต่อหน้าจูหมิงหยวนกัน?
“เจ้าหนู เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร เจ้าเด็กที่แม้แต่ขนยังไม่ขึ้นและไม่มีตราของนักเล่นแร่แปรธาตุเช่นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำตัวหยิงยโสต่อหน้าข้ากัน?”
จูหมิงหยวนโกรธทันทีจากคำพูดของเจียงเฉิน
เขาจ้องไปที่เจียงเฉินอย่างเย็นชา: “ข้าจะให้เวลาเจ้าสิบลมหายใจเพื่อออกไปจากศาลาเปาตันเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนี้ข้าพูดเลยว่าจะทำให้ปากเจ้ากินอะไรไม่ได้อีก ไปซะ !”
“เจ้าคงจะเป็นอะไรไปไม่ได้มากกว่านักเล่นแร่แปรธาตุระดับสองอีกแล้วแม้จะผ่านไปอีกหลายปีก็ตาม ”
เจียงเฉินก็พูดพรางขดริมฝีปากของเขา: "แม้ว่าข้าจะไม่มีระดับ แต่ก็ดีกว่าอึเช่นเจ้าแน่นอน !"
“เจ้าหนู เจ้าหาเรื่องตายแล้ว!”
ดวงตาของจูหมิงหยวนก็เย็นชาและเขาตะโกนอย่างโกรธเคือง: "ยามมานี่ ทุบเจ้าเด็กที่สร้างปัญหาในศาลาเปาตันคนนี้ซะ !"
"เดี๋ยวก่อน!"
ทันทีที่เสียงของจูหมิงหยวนดังขึ้น ทันใดนั้นเสียงตะโกนอีกเสียงก็ดังเข้ามาในหูของผู้คนอย่างเร่งรีบ
ทุกคนมองไปที่ต้นเสียง และก็เห็นเด็กหนุ่มอ้วนคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ
ทันทีที่เจียงเฉินมองไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามา เขาก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
เจ้านั่นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย?
