ตอนที่ 12  เจ้าทำไม่ได้ ก็ใช่ว่าข้าจะทำไม่ได้ 

ตอนที่ 12  เจ้าทำไม่ได้ ก็ใช่ว่าข้าจะทำไม่ได้

หลังจากที่ซูหลิงเซียงแสดงการเล่นแร่แปรธาตุให้ดูเสร็จ เธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่กลุ่มนักเรียนระดับทองแดงที่อยู่ข้างล่าง

“นักเรียน ข้าได้แสดงวิธีการเล่นแร่แปรธาตูให้ดูแล้ว มีใครอยากขึ้นมาลองเองบ้างไหม ? ถ้าใครสามารถสร้างเม็ดยาทรงพลังได้ข้าจะไปคุยกับวู่ฟู่ให้เลื่อนตำแหน่งให้เป็นนักเรียนระดับเงิน  !”

เมื่อซูหลิงเซียงพูดเช่นนี้ ห้องเรียนก็ระเบิดทันที

“จิจิจิ โชคดีที่ข้าพอจะมีความรู้เกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตูอยู่พอดี ดูเหมือนถึงเวลาที่ข้าต้องเอาออกมาใช้แล้วสินะ  ”

“ฮ่าฮ่า ข้าเองก็อยากจะเลื่อนขั้นเป็นระดับเงินเช่นกัน!”

นักเรียนบางคนที่เรียนรู้อย่างจริงจังเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุมาต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมากในตอนนี้ เลือดในร่างกายของพวกเขากลายเป็นเดือดพล่าน

และเหล่านักเรียนที่ไม่ได้สนใจการเล่นแร่แปรธาตูเลยก็เริ่มรู้สึกเสียใจอย่างจริงจัง

นักเรียนของหลิงหยุนวู่ฟู่แต่ละระดับนั้นล้วนแต่เข้มงวดและทรัพยากรที่พวกเขาจะได้รับนั้นก็ล้วนแต่แตกต่างกันมาก

นักเรียนระดับทองแดงเช่นพวกเขาทั้งหมดล้วนแต่เข้ามาที่นี่ด้วยวิธีประตูหลังทั้งนั้น

ภายใต้สถานการณ์ปกติแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะเลื่อนขั้นไปเป็นนักเรียนระดับเงินได้

การกระทำของซูหลิงเซียงเป็นการเปิดทางลัดให้พวกเขาขึ้นสู่ระดับเงิน

"ข้าจะลองดู!"

ในไม่ช้านักเรียนคนแรกก็ลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าชั้น

ผู้ชายคนนี้ดูมั่นใจ แต่เมื่อเขาลุกขึ้นและวิ่งออกไปลองทำดูเขาก็ล้มเหลวอย่างรวดเร็ว

นักเรียนไม่กี่คนที่ขึ้นเวทีไปเองก็ล้มเหลวในทันทีเช่นกัน

แม้แต่หลินหยางก็ขึ้นไปและลอง แต่เนื่องจากเขาควบคุมความร้อนไม่ได้เขาจึงทำเตาไหม้ในทันที

“มีใครอยากลองอีกไหม”

เมื่อเห็นว่านักเรียนทุกคนที่นี่ล้มเหลวซูหลิงเซียงก็ผิดหวังเช่นกัน

ซูหลิงเซียงเป็นนักเรียนระดับทองแดงเช่นกันในตอนแรก

หลังจากเข้าสู่หลิงหยุนวู่ฟู่แล้วซูหลิงเซียงก็ค่อยๆแสดงความสามารถในการกลั่นเม็ดยาออกมาจนกลายเป็นอัจฉริยะในด้านนี้

สำหรับนักเรียนระดับทองแดงแล้วซูหลิงเซียงย่อมมีความรู้สึกที่ดีด้วย

อีกทั้งเธอยังมีความสุขทุกครั้งที่ได้ค้นพบนักรบมากพรสวรรค์ที่อยู่ระดับทองแดง

แต่ทว่าในชั้นเรียนระดับทองแดงนี้กลับไม่มีใครเลยที่เข้าตาของนางได้จริงๆ

เจียงเฉินมองไปรอบๆ และก็พบว่าไม่มีใครอยากจะขึ้นไปอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นจากที่นั่ง

“เจียงเฉิน เจ้าเพิ่งมาใหม่ได้ไม่มีทางรู้เรื่องเกี่ยวกับการแปรธาตุภายในวันเดียวแน่ๆ นี่เจ้ายังจะคิดขึ้นไปกลั่นเม็ดยาทรงพลังอีกรึ ?”

หลินหยางที่กำลังเดินลงมาจากหน้าชั้นเรียกก็มองเจียงเฉินที่ยืนขึ้นและพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

เจียงเฉินก็ทำเพียงตอบกลับอย่างเฉยเมย  : "ใครเป็นคนกำหนดกันว่าข้าจะไม่สามารถทำได้ในวันแรกที่มาเรียน  ?"

“คิดว่าการเล่นแร่แปรธาตุเป็นเรื่องตลกรึไง?”

หลินหยางเยาะเย้ยด้วยสีหน้าเหยียดหยาม   “เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้าที่ฝึกฝนมาแล้วสองสามเดือนยังทำไม่ได้ ดังนั้นเจ้าอย่าขึ้นไปทำให้ตัวเองขายหน้าเลยดีกว่า ”

"ข้าว่าเจ้าควรละอายใจตัวเองบ้างนะ"

“ขนาดเรียนมาสองสามเดือนแล้วเจ้ายังไม่สามารถแม้แต่จะกลั่นเม็ดยาทรงพลังไร้อันดับได้เลย นี่เจ้าไร้ความสามารถขนาดไหนกันเชียว  ?”

“แล้วก็นะ การที่เจ้าทำไม่ได้นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าข้าทำไม่ได้เหมือนเจ้าหนิ  ”

หลังจากที่เจียงเฉินพูดจบ เขาก็เดินตรงผ่านหลินหยางไป

"เจียงเฉิน เจ้าอย่าผยองให้มันมากนัก"

หลินหยางกล่าวอย่างโกรธเคือง: "ถ้าเจ้าสามารถกลั่นเม็ดยาทรงพลังขึ้นมาได้ในวันนี้จริงๆ ข้าหลินหยางพูดเลยว่าจะรินชาให้เจ้าและจะปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนกับว่าเจ้าเป็นอาจารย์ของข้าเลย!"

“เจ้าหน่ะรึ ? ต่อให้เจ้ามาขอให้ข้ารับเจ้าเป็นศิษย์จริงๆ ข้าก็ไม่มีทางสนใจหรอก ”

เจียงเฉินพูดเยาะเย้ย : "ถ้าเจ้ากล้าพูดว่าตัวเองเป็นศิษย์ของข้าจริง  เช่นนั้นแล้วการเป็นศิษย์ข้าจะเหลืออะไรดีๆในสายตาคนอื่นอีกเล่า "

“นี่เจ้า……”

หลินหยางแทบจะกระอักเลือดออกมาสามลิตรในคราวเดียว

เขามองขึ้นไปที่ซูหลิงเซียงบนแท่นและกล่าวว่า "คุณครูซู  ชายคนนี้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุ เลย เขากำลังสร้างปัญหาให้ท่านอยู่ ท่านควรไล่เขากลับไปดีกว่า   "

“เจ้าแน่ใจรึว่าข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเล่นแร่แปรธาตุเลย ?”

เจียงเฉินก็มองกลับไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาที่หมดความอดทน

“วันนี้ ถ้าข้าสามารถกลั่นเม็ดยาทรงพลังขึ้นมาได้ เจ้าจะต้องออกไปจากห้องเรียนแห่งนี้ซะ ”