บทที่ 7
บทที่ 7
“ได้อยู่แล้ว”
ชายคนนั้นย้ายไปด้านข้างอีกครั้งด้วยความสงบในสายตาของเขา ไม่มีความชื่นชมใดที่คาดว่าจะปรากฏให้เห็นเมื่อแฟนๆ พบกับไอดอลของเขาที่จะเห็นในตัวเขา เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันเลือกตัวป่า”
จี้จือเหยามองไปทางหน้าจอตามสัญชาตญาณ อันที่จริง นักฆ่าชุดดำยืนอยู่ใต้ป้อมปืนโดยไม่มีที่ไม่มีสกอร์ใดๆ และทองระดับ 1 ที่น่ากลัว ส่งผลให้เพื่อนร่วมทีมหลายคนตั้งคำถามในการแชทแบบเปิดว่าตัวป่าได้ AFK หรือไม่
เขาอยากเล่นด้วยและไม่ปฏิเสธ เดินขึ้นไปที่คอนโซล เขาขมวดคิ้ว
“พี่ชาย ดูฉันให้ดี”
ชายคนนั้นเงียบ ขยับเข้าไปใกล้เท่านั้น
แป้นต่างๆ ของคอนโซลมีความละเอียดอ่อนและสัมผัสได้สบายมากจี้จือเหยา ใช้เวลาสองสามนาทีเพื่อทำความคุ้นเคย ด้วยความซาบซึ้งในการควบคุมและความปรารถนาที่จะโอ้อวดต่อหน้าแฟน ๆ การแข่งขันจบลงในเวลาเพียง 20 นาที
ผลลัพธ์สุดท้าย: เขาทำลายทั้งแมตช์ ซึ่งเป็น MVP ที่สมควรได้รับ
หลังจากออกจากหน้าผลลัพธ์เท่านั้น เขาเห็นหน้าใหม่ปรากฏขึ้นเพื่อให้หน้าหนึ่งกรอกรายละเอียดการติดต่อ ซึ่งน่าจะทำเพื่อเตรียมการออดิชั่น
จี้จือเหยาเรียกออกมา
“เฮ้ มาและกรอกรายละเอียดการติดต่อของคุณ”
นัยน์ตาของความไม่แน่นอนปรากฏขึ้นในดวงตาลึกของชายผู้นั้น
“คุณคือคนที่เล่นแมตช์นี้”
“นี่เป็นผลประโยชน์ที่ฉันมอบให้แฟน ๆ ของฉัน”จี้จือเหยา กล่าวและโบกมืออย่างเฉยเมย
“ฉันยังคงต้องขอบคุณคุณที่ให้ฉันได้ใช้บัญชีของคุณและสละพื้นที่ในการเล่น แต่ฉันเล่นให้คุณได้เพียงแมตช์นี้เท่านั้น หากคุณได้รับเลือกให้จัดตั้งทีมกับผู้เล่นมืออาชีพ คุณจะต้องพึ่งพาตัวเอง”
“คุณควรกรอกรายละเอียดของคุณเอง”
ชายคนนั้นพยักหน้าหันหลังและจากไป
เขามีความสูงและขายาว เมื่อจี้จือเหยา กลับมารู้สึกตัว ชายคนนั้นก็หายเข้าไปในฝูงชนแล้ว และเขาไม่รู้ว่าเขาไปทางไหน
จี้จือเหยาเกาหัวของเขา หันไปมองคอนโซล
ทำไมปล่อยให้ความยุ่งเหยิงนี้เกิดขึ้นกับเขา?
เขาไม่ได้สนใจที่จะดูการแข่งขันรอบคัดเลือกของชาติมากนัก...
จี้จือเหยามองลงไป
เขาไออย่างต่อเนื่องและกรอกรายละเอียดการติดต่อของเขาด้วยการแสดงออกอย่างสงบ
ทันทีที่เขาคลิก 'ส่ง' มุมริมฝีปากก็ยกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจและเลื่อนลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
ไอ
…
นอกศูนย์การค้า ชายคนนั้นนั่งในที่นั่งผู้โดยสารของรถตู้ลีมูซีน ถอดหน้ากากและหมวกออก
รถเริ่มเคลื่อนตัว และผมบลอนด์ที่เบาะหลังเอนไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม
“หัวหน้า ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง”
“มันล่อใจเกินไป ลงเอยด้วยการเล่นไป 2 แมตช์”
สาวผมบลอนด์มีรอยยิ้มยั่วยวน "ฉันเดาถูก แน่นอน หัวหน้าจะไม่ทำเรื่องหยาบๆ ในห้องน้ำของศูนย์การค้า K คนพาลตัวน้อยคนนี้ต้องทำให้นายแปดเปื้อนผิด”
“บ้าน่า!” ชายหนุ่มในเสื้อแขนสั้นพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง คว้าปลอกคอของสาวผมบลอนด์ แสดงออกราวกับว่าภัยพิบัติกำลังจะเกิดขึ้นกับเขา “Doggy อย่าคิดว่าฉันไม่กล้า!”
คนสองคนกลายเป็นความยุ่งเหยิง
ด้านหน้า โม่ฮ่วยเฟิงเปิดฝาขวดน้ำแร่ เปลือกตาของเขาลดลงขณะที่เอียงศีรษะดื่ม ดูเคร่งขรึมและใจร้ายน้อยกว่าปกติ
เมื่อนึกถึงลักษณะ 'ความจริง' ทั้งหมดของจี้จือเหยา ก่อนหน้านี้ มันเหมือนกับที่เขาเคยเห็นในเกมในตอนเช้า
เช่นเดียวกับกลุ่มอาการระดับแปดเช่นเคย
เขาดื่มเสร็จและได้ยินเสียงโห่ร้องจากหูของเขาดังขึ้น เขาแสดงความรำคาญบนใบหน้าของเขา
ขณะที่การบีบขวดพลาสติกส่งเสียงกระทบกัน ความโกลาหลที่เบาะหลังก็จบลงอย่างกะทันหัน
โม่ฮ่วยเฟิงเหลือบมองในกระจกมองหลัง “สัปดาห์หน้า ทั้งคู่ สตรีมสดสามชั่วโมงทุกวัน”
“หัวหน้า ใจร้ายมาก…”
“หัวหน้า ฉันคิดผิดจริงๆ!”
“เงียบเถอะ” โม่ฮ่วยเฟิงพูดช้าๆ ท่ามกลางเสียงคร่ำครวญ “งั้นก็เพิ่มเวลาอีกชั่วโมง”
ภายในรถเงียบไปในทันที
